Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις




Και τελειώσαμε με την εξεταστική. Και τους αποχαιρέτησα όλους σήμερα. Επιστρέφουν σπίτια τους. 

Εκτός από τον κολλητό μου ο οποίος πάει στον αδερφό του Αθήνα. Το θέμα είναι πως σε λιγότερο από ένα μήνα θα κάνει την τελική μετακόμιση και θα φύγει τελείως από εδώ.

Το καλό βέβαια είναι ότι θα έχω την δυνατότητα να τον βλέπω για ένα εξάμηνο ακόμα, αφού του υποσχέθηκα πως θα πηγαίνω έστω μια φορά το μήνα Αθήνα για να τον βλέπω.

Το κακό είναι πως θα τον χάσω από την καθημερινότητά μου. 

Συνειδητοποιώ πως φτάσαμε στα μέσα του 4 έτους και ήδη ξεκινάμε να διαλυόμαστε. Ξεκινάμε να «σπάμε» και πως αυτές είναι οι τελευταίες μας μέρες που θα ήμαστε όλοι μαζί σαν φοιτητές, καθημερινά. 

Αυτό είναι που δεν ήθελα να φτάσει η στιγμή να το σκεφτώ. Και πόσο μάλλον να το ζήσω.

Το καλοκαίρι όλα θα έχουν τελειώσει. Όχι δεν θα ορκιστούμε ή οτιδήποτε. Αλλά το καλοκαίρι «χωρίζουμε» οριστικά σαν παρέα. Η μόνη ευκαιρία που θα μας δίνεται θα είναι αυτή της εξεταστικής. 

Πότε προλάβαμε και φτάσαμε στα 4 χρόνια; Σαν χθες μου φαίνεται η πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου σ’ αυτή την πόλη και προσπαθούσα να προσαρμοστώ. 

Πραγματικά θα έδινα τα πάντα, μα τα πάντα για να μπορέσω να έχω άλλα τόσα χρόνια με την παρέα αυτή και να ζήσουμε άλλα τέσσερα χρόνια έτσι. 

Και τελικά, καταλαβαίνεις πως την φιλία δεν την ορίζουν τα χρόνια που γνωρίζεις τον άλλον. Αυτό είναι μια τελείως πλασματική ιστορία. Ναι δε διαφωνώ πως μπορεί να έχεις παιδικούς φίλους που μεγαλώσατε μαζί, αλλά αυτό δε σημαίνει πως φίλους που γνώρισες τα τελευταία χρόνια δεν μπορούν να έχουν υψηλή θέση στην καρδιά σου. 

Προσωπικά, με τα συγκεκριμένα παιδιά έχω νιώσει την Καστοριά δεύτερο σπίτι μου. Προτιμώ να μένω εδώ από το να γυρίζω Καλαμάτα. Και κάθε Χριστούγεννα – Πάσχα – Καλοκαίρι έχω την ίδια αντίδραση. Και έπειτα, περιμένω πως και πως να επιστρέψω πίσω. Μετράω αντίστροφα τις μέρες για να γυρίσω. 

Τα συγκεκριμένα παιδιά είναι σαν οικογένειά μου. Με αυτά πέρασα τα 4 αυτά χρόνια όταν βρισκόμουν 700 χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου, αυτά με στήριξαν στα πάντα όσο ήμουν εδώ. Στις στενοχώριες μου και στη μεγάλη μου κατάθλιψη ήταν αυτοί που ήταν δίπλα μου και με συνέφεραν. Μου δημιούργησαν τις καλύτερες αναμνήσεις που θα μπορούσα να ζητήσω ποτέ.
Τους ανοίχτηκα όπως δεν έχω κάνει σε πολλούς ανθρώπους. Με αποδέχτηκαν έτσι ακριβώς όπως είμαι. Μου εμπιστεύτηκαν πολλά πράγματα. Με έκαναν και με κάνουν να νιώθω σημαντική. Μου τονώνουν την αυτοπεποίθηση, με αγαπούν και τους λατρεύω! 

Τέτοιους ανθρώπους νιώθω τυχερή που τους γνώρισα και δεν θέλω να τους χάσω ποτέ από τη ζωή μου. Ξέρω πως οι συνθήκες δεν ευνοούν (είμαστε και διασκορπισμένοι στα άκρα της Ελλάδας) αλλά πραγματικά εύχομαι να μην χαθούμε ποτέ τελείως. 

Ένιωσα από πρώτο χέρι πώς είναι να έχεις έναν «κολλητό» που είναι σαν τον μεγάλο σου αδερφό. Που σε πειράζει όπως θα έκανε ο μεγάλος σου αδερφός. Που σε συμβουλεύει σαν αδερφός. Και σε προστατεύει σαν αυτόν. Που μπορεί να μην στο λέει (γιατί μεταξύ μας, τα αγόρια δεν εκφράζουν το ίδιο τα συναισθήματά τους) αλλά έχει αποδείξει πολλές φορές πόσο σ’ αγαπάει, σε εκτιμά και σε εμπιστεύεται. 

Τέτοιους ανθρώπους δεν θέλω να τους χάσω ποτέ. Τους χρωστάω τα πάντα...

12 σχόλια:

  1. Με συγκίνησες βρε παλιόπαιδο!
    Όλα όσα γράφεις, τα έχω ζήσει κι εγώ με τη δική μου φοιτητική παρέα. Τις ίδιες λέξεις έχω πει και γράψει κι εγώ, για τη δική μου φοιτητική "συμμορία". Ξέρω ακριβώς πώς νιώθεις, τα ένιωσα κι εγώ όταν ήμουν τεταρτοετής, τα νιώθω ακόμη και τώρα... Είναι απίστευτο το πόσο δένεσαι με τη φοιτητική σου παρέα, μέσα σε τόσο λίγο καιρό. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ολόκληρες για τα δικά μου φοιτητικά χρόνια και όλα όσα μοιράστηκα με τη φοιτητική μου παρέα..είμαι σίγουρη, κι εσύ το ίδιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι ρε συ Λιζάκι!
      Αυτά τα παιδιά πραγματικά πιστεύω ότι είναι από τα ομορφότερα πράγματα που μου συνέβησαν. Και αυτά τα 4 χρόνια πέρασαν τόσο μα τόσο γρήγορα... Και τι δε θα έδινα να τα γυρνούσα πάλι από την αρχή...
      Δένεσαι τόσο πολύ όσο δεν έχω δεθεί με πολλούς φίλους που έχω χρόνια. Είναι δεύτερη οικογένεια για μένα

      Διαγραφή
    2. Έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ για τη δική μου φοιτητοπαρέα..
      Τα τέσσερα χρόνια των σπουδών περνάνε τόσο γρήγορα!

      Ίσως και να δενόμαστε περισσότερο μαζί τους επειδή ξέρουμε πως όλη αυτή η καθημερινότητα έχει ημερομηνία λήξης, ίσως...

      Διαγραφή
    3. Περνάμε πάαρα πολύ γρήγορα. Δεν έχω καταλάβει πώς πέρασαν έτσι....

      Πιστεύω πως είναι επειδή ξεκίνησες από την αρχή. Έρχεσε σε μια πόλη που δεν έχεις κανέναν και σιγά σιγά δένεσαι μ αυτά τα άτομα επειδή είναι εκεί για σένα συνέχεια. Τους ζεις στην καθημερινότητα περνάτε χρόνο μαζί και έχετε ο ένας τον άλλο. Τους ζεις όπως ζεις με την οικογένεια σου και τα αδέρφια σου. Κάθε μέρα όλη μέρα σε ένα σπίτι.

      Διαγραφή
    4. Είναι πολύ περίεργες αυτές οι φιλίες των φοιτητικών χρόνων..παιδιάστικες και ώριμες ταυτόχρονα -φιλίες 2 σε 1! Κι είναι κι αυτό, που σε εκείνες τις φιλίες μπαίνεις χωρίς τα "μπαγκάζια" της μικρής τοπικής κοινωνίας που είναι το σπίτι σου. Σε γνωρίζουν και τους γνωρίζεις εξ αρχής, σαν αυτό που είσαι, τώρα, όχι εκείνο που ήσουν πριν 10 χρόνια στην πόλη σου. Κι έτσι παρέα ανακαλύπτετε ο καθένας τον εαυτό του απ' την αρχή...

      Διαγραφή
    5. Ακριβώς αυτό! Είσαι και σε μια ηλικία που μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου και έτσι αλλάζεις και μεταμορφώνεσαι. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι εκεί μαζί σου <3

      Διαγραφή
    6. Συνοδοιπόροι σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο ταξίδι...... <3

      Διαγραφή
    7. Όταν ήμουν Λύκειο και μου το 'λεγαν πόσο πολύ δένεσαι με τη φοιτητική παρέα δεν το πίστευα..έλεγα "εντάξει μωρέ, πότε προλαβαίνεις να κάνεις τόσο βαθιές φιλίες"...έπρεπε να το ζήσω για να το καταλάβω

      Διαγραφή
    8. Ακριβώς! Μέχρι να το ζήσεις ο ίδιος δεν μπορείς να το καταλάβεις!!!

      Διαγραφή