Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Met the stranger

Δε λένε πως συνήθως τη μέρα των γενεθλίων σου έχεις αρκετή τύχη; Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί αλλά για να το λένε τους πιστεύω. Εγώ μπορώ να πω πως είχα "τύχη" σε ένα συγκεκριμένο θέμα και η μέρα ήταν η ακριβώς επόμενη από τα γενέθλιά μου.
26 Ιουνίου. Δίναμε μάθημα. Πρωί και απόγευμα. Το πρωί δίναμε οι μισοί από την παρέα και γυρνώντας στο σπίτι όπου θα μαζευόμασταν για να φάμε όλοι μαζί, περάσαμε από τη Δωδώνη, όπου είδαμε το παιδί να κάθεται έξω και να πίνει καφέ. Οπότε μου λέει ο κολλητός μου: "Μετά το φαγητό έχει καφέ ε;" Φυσικά και δεν μπορούσα να διαφωνήσω.
Φάγαμε και ξεκίνησα να πάω να πάρω καφέδες. Τέσσερις για την ακρίβεια. Οπότε σκέφτηκα να βρω κάτι να του πιάσω την κουβέντα μιας και θα φτιάξει τέσσερις καφέδες.
Έτσι το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή να πω ήταν: "Πολύ ζέστη έχει σήμερα!"
Και μου λέει:"Μόνο ζέστη; Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα"
Και συνέχισε να μου μιλάει, με ρώτησε από που είμαι, μου είπε πως έχει έρθει, με ρώτησε σε ποιο έτος είμαι, αν μ' αρέσει εδώ και το καλύτερο; Μου είπε πώς θέλει να κάνει διακοπές Ελαφόνησο φέτος και να ρωτήσω να μάθω πόσο είναι με αυτοκίνητο τα διόδια και βενζίνες και να του πω. Μου έδωσε και μια κόλλα Α4 για να του γράψω Μεσσηνιακές περιοχές που αξίζει να επισκεφτεί.
Και στο τέλος μου έγραψε και το e-mail του για να του στείλω τις πληροφορίες.
Και τέλος συστηθήκαμε ο ένας στον άλλον.
Πόσο χαρούμενη γύρισα, δεν περιγράφεται!
Ήταν από τις όμορφες μέρες...

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Happy Birthday to me...

21... Έγινα στις 25 του μήνα. Τυπικά χθες. Με βάση την ώρα, προχθές. Πέρασα πολύ όμορφα. Έδινα δύο μαθήματα. Πήγα και στα δύο αν και (μάλλον) πέρασα μόνο το ένα. Δεν πειράζει όμως. Πήγα και για καφέ στον κολλητό μου στο ενδιάμεσο.
Μετά γύρισα σπίτι και έκανα μπάνιο και το βράδυ μαζευτήκαμε να χαζολογήσουμε. Όπου μου έκαναν τούρτα έκπληξη τα γλυκά μου τα παιδάκια.
Και έπειτα βγήκαμε έξω για να γιορτάσουμε με ούζα! Με έκαναν να γελάσω, με κορόιδεψαν και γενικά πέρασα πάρα πολύ όμορφα!
Ακόμα είχα και ευχές από τον Κ. καθώς δεν το περίμενα. Και εκτός από αυτό, μου έπιασε και την κουβέντα την οποία αφήσαμε στη μέση και θα την τελειώσουμε κάποια από αυτές τις μέρες.
Μου είπε πολλά πράγματα που δεν περίμενα να ακούσω και προφανώς περιμένω να ακούσω και άλλα.
Πάντως, ένα από τα ομορφότερα πράγματα που έζησα στα γενέθλιά μου ήταν τα τηλέφωνα και τα μηνύματα που είχα από ανθρώπους που έβλεπα ότι ενθουσιάζονταν με το να μου πουν ευχές. Ήταν τόσο όμορφο και κάτι που είχα πραγματικά ανάγκη!
Χρόνια μου πολλά λοιπόν και χαίρομαι πολύ που έφτασα τα 21. Μπορεί γεμάτη "σημάδια" ψυχικά και σωματικά αλλά τα κατάφερα. Και είναι αυτό που λες στον εαυτό σου: "Κοίτα να δεις που έφτασες! Μπορείς να συνεχίσεις"

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

6 μήνες


Πέρασαν 6 μήνες. Έξι μήνες με την απουσία σου. Και δεν υπάρχει "Γίνομαι καλύτερα". Δεν υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί η απουσία σου. Και το χειρότερο κομμάτι; Μία μέρα πριν να κλείσεις έξι μήνες απουσίας από αυτό τον κόσμο σε είδα για πρώτη φορά στον ύπνο μου.
Όταν "έφυγες" έδινα τα πάντα για να σε έβλεπα εκείνη την περίοδο σε ένα όνειρο. Για να δω ότι είσαι καλά.
Πλέον δεν ξέρω αν χαίρομαι ή όχι που σε είδα. Αυτό που ξέρω είναι ότι μόλις ξύπνησα έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου. Έκλαιγα καθώς προσπαθούσα να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια από το όνειρο που είδα πριν από λίγα δευτερόλεπτα.
Ξέρω δεν είναι αληθινές εικόνες όμως ήταν ότι πιο πρόσφατο είχα από εσένα.
Και το πιο περίεργο; Ότι στο όνειρο μου δεν πίστευα ότι σε είχα μπροστά μου. Και όταν σου είπα πως τόσο καιρό ζούσαμε χωρίς εσένα, γέλασες και έλεγες πως δεν έγινε τίποτα από αυτά. Και πως είσαι εδώ.
Και συνέχισες να γελάς και να κάνεις τα αστεία σου όπως τότε.
Ήταν εφιάλτης; Ήταν όνειρο; Δεν ξέρω. Έφτασε το τέλος της ημέρας και ακόμα δεν ξέρω αν χαίρομαι ή όχι που σε είδα.
Συνειδητοποιώ ότι πέρασε μισός χρόνος πλέον από τότε. Μισός χρόνος και δεν αισθάνομαι καθόλου καλύτερα. Κάθε φορά που θα γράψω ή θα αναφερθώ σε σένα θα βάλω τα κλάματα. Να και εδώ τώρα που γράφω, τρέχουν δάκρυα. Δεν αντέχεται η ζωή χωρίς εσένα. Είναι δύσκολη.
Θέλω να είσαι εδώ. Και τι δε θα έδινα για να είσαι εδώ. Φοβάμαι πως γυρίζω πάλι στα παλιά. Πώς γίνομαι χάλια πάλι.
Και πώς θα το ξεπεράσω; Ξέρω πως θα ήθελες να είμαι δυνατή και να προχωράω μπροστά. Αλλά πίστεψε με δεν μπορώ. Και δεν το συζητάω με κανέναν. Πονάει να μιλάω γι' αυτό.
Ξέρεις πόσες φορές πέρασε από το μυαλό μου να κάνω αυτό που έχω απαγορεύσει στον εαυτό μου; Αλλά αυτή τη φορά σε μεγαλύτερο βαθμό. Έτσι ώστε να καταφέρω να σε δω και πάλι.
Ξέρω όμως πως δεν μπορώ να το κάνω. Ξέρω ότι θα πονέσει πολύ για τα πρόσωπα που έχω δίπλα μου & περισσότερο για την αδερφή μου. Μετά από όλα αυτά που έχουμε συζητήσει ξέρω πως δεν αντέχει να χάσει και άλλο τόσο κοντινό πρόσωπο. Ξέρω ακόμα πως πρέπει να σταθώ δυνατή γι' αυτήν. Και αλήθεια προσπαθώ να το κάνω. Γιατί εκείνη πάντα ήταν εκεί στις δυσκολίες μου.
Και ξέρω πως δεν μπορούμε να κάνουμε κακό στη Μ. μας. Έτσι δεν είναι; Ξέρω πόση αδυναμία της είχες. Και ξέρεις πόση αδυναμία της έχω και εγώ.
Τώρα έχω έναν παραπάνω λόγο να στέκομαι δίπλα της. Όχι ότι δεν είχα αρκετούς. Αλλά πλέον πρέπει να είμαι εκεί και για σένα. Αφού έχασε ένα από τα τρία άτομα στα οποία μιλούσε.
Ξέρω όμως πως δεν μπορώ να νιώσω καλύτερα. Πραγματικά εύχομαι να είσαι καλά όπου και να είσαι. Θέλω να μας βλέπεις και να χαίρεσαι γι' αυτό που είμαστε και γι' αυτό που έχουμε γίνει. Και θέλω να χαίρεσαι που θα μας βλέπεις έτσι με την Μ.
Και να ξέρεις ότι δεν σε ξεχνάμε. Ποτέ. Ό,τι και να κάνω, όποια απόφαση και να πάρω είσαι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό μου.
Μου λείπεις....

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Από τον Άγιο Δημήτριο, στο gay pride





Απόγευμα Παρασκευής. Ο κόσμος μαζεύεται από νωρίς. Δεύτερη συνεχόμενη μέρα δράσης κατά του Gay Pride. Είχε ακολουθήσει η αγρυπνία της Πέμπτης. Τώρα το πρόγραμμα δεν έχει αγρυπνία, έχει δράσεις και ομιλίες κατά της «ακολασίας» που τελείται λίγους δρόμους παραπάνω. Τα πρώτα πανό κάνουν την εμφάνισή τους και 23 χριστιανικά σωματεία παίρνουν θέση στο προαύλιο του Αγίου Δημητρίου. Ο πρώην νομάρχης, Παναγιώτης Ψωμιάδης, χαιρετάει έναν έναν τους παρευρισκόμενους, την ίδια ώρα που η απουσία του Άνθιμου είναι αισθητή. 

«Δύο πράγματα προπαγανδίζονται σήμερα στη Δύση τόσο συστηματικά και έντονα, το Ισλάμ και η ομοφυλοφιλία. Δεν είναι πρόοδος αλλά κάτι αντίθετο. Πρόκειται για την Νέα Τάξη Πραγμάτων, που στοχεύει στην παγκόσμια κυριαρχία των αγορών και στη διάλυση της κοινωνίας. Δεν χρειάζεται πρόσωπα, ούτε πολίτες. Θέλει ένα ζαλισμένο κοπάδι», αναφέρει ο μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης, διδάκτωρ Θεολογίας και κεντρικός ομιλητής. Δύο νέοι παίρνουν το μικρόφωνο. Ο άντρας αναφέρεται στην υπερπροβολή των ομοφυλοφιλικών προτύπων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που έχει γιγαντώσει το φαινόμενο, την ώρα που η γυναίκα που στέκεται δίπλα του εξυμνεί τον ρόλο και τη σημασία της οικογένειας στην κοινωνία του σήμερα. Την ίδια ώρα οι πρώτες δηλώσεις δίνουν τη θέση τους σε συνθήματα και γιουχαΐσματα. Ο Αντίχριστος θα είναι ομοφυλόφιλος, συνωμοσία των ομοφυλόφιλων που οδηγεί σε νέα αρνητικά κοινωνικά δεδομένα, μαγεία και αποκρυφισμός που πηγάζει από πρότυπα της Γιουροβίζιον. Τα πανό υψώνονται. 

Στο πλήθος βρίσκονται αρκετά νέα άτομα. Ένα από αυτά είναι ο Στάθης. Ήρθε στη διαμαρτυρία ως ομοφυλόφιλος για να δει με τα μάτια του τι συμβαίνει στην αντίπερα όχθη. «Η Θεσσαλονίκη, για εμένα, έχει ανάγκη τώρα περισσότερο από ποτέ το gay pride. Μπορεί να βγαίνει προς τα έξω πως πρόκειται για μία πόλη προοδευτική και επαναστατική, αλλά η παρουσία του φασισμού στις γωνιές της αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο. Ήρθα και χθες στην αγρυπνία. Τις αντιδράσεις και τα σχόλια των μεγαλύτερων ατόμων τα περίμενα. Με τρόμαξε η παρουσία τόσων νέων ανθρώπων. Το υποκριτικό για εμένα είναι πως η εκκλησία κρίνει ως άρρωστους συνανθρώπους της με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, την ίδια ώρα που δέχτηκε χθες και σήμερα στις εκδηλώσεις της άτομα από τη Χρυσή Αυγή, το πιο άρρωστο κομμάτι της κοινωνίας μας». Δύο δρόμους παρακάτω οι πρώτες φωνές ηχούν από την Εγνατία. Το πάρτι της Παρασκευής έχει αρχίσει στους δρόμους της Βαλαωρίτου και οι πρώτες αστυνομικές δυνάμεις πυκνώνουν για να αποτρέψουν τυχόν επεισόδια. Κλούβες βρίσκονται σε κάθε παράλληλο δρόμο για να χωρίσουν τα δύο στρατόπεδα. Σημαίες, συνθήματα και φιλιά. Η κάτω πλευρά της Εγνατίας δίνει τη δική της απάντηση πριν τη μεγάλη μέρα. 

Μέρα που για τον Δημήτρη είναι η γιορτή της ισότητας. Ο ίδιος, ως ομοφυλόφιλος, έχει παρευρεθεί και στο pride της Αθήνας πριν από μία εβδομάδα, κατηφορίζοντας φέτος και στην εκδήλωση του Λευκού Πύργου. «Καμία σεξουαλική ταυτότητα δεν πρέπει να δομείται ως υποδεέστερη κάποιας άλλης. Θεωρώ πως εδώ επιτυγχάνεται καλύτερα η μείξη ανθρώπων που ήρθαν για αυτό και ανθρώπων που απλά βολτάρουν. Είναι ευκολότερο να περαστεί το μήνυμα και να συμμετέχει περισσότερος κόσμος». 

Η Μαρία είναι εθελόντρια και συμμετέχει για τρίτη φορά στο pride μαζί με τον σύντροφό της. «Φέτος ο κόσμος είναι περισσότερος. Αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα της ημέρας. Έρχομαι εδώ με τον φίλο μου. Κάθε ρατσισμός απέναντι στον διπλανό μου, ομοφυλόφιλο, διαφορετικό κτλ είναι ρατσισμός και ως προς εμένα. Πρέπει να κατανοήσουν ο Άνθιμος και οι λοιποί ότι δεν πρόκειται για «άρρωστα» πρόσωπα και μιάσματα. Αυτές είναι αντιλήψεις περασμένων αιώνων».
 
Ο Τάσος περπατάει χέρι χέρι με τον φίλο του πίσω από το πρώτο άρμα. Είναι το πρώτο pride που παίρνει μέρος, το πρώτο που δεν φοβάται να αγκαλιάσει τον άνθρωπό του. «Πολλοί θεωρούν το pride ως αχρείαστη προβολή. Για εμένα τώρα περισσότερο από ποτέ είναι επιβεβλημένο, σε μία κοινωνία όπου ο φασισμός στο διαφορετικό είναι εμφανής σε κάθε έμφαση της ζωής μας»

Αριστοτέλους, τύμπανα, ένα πλήθος πολλών χιλιάδων ανθρώπων χορεύει σε μία πολύχρωμη γιορτή και στροφή για τον Λευκό Πύργο. Το πάρτι έχει αρχίσει, με τους διοργανωτές να εξυμνούν τη στάση του Δημάρχου, Γιάννη Μπουτάρη και να απαντούν με συνθήματα αγάπης στον πρόσωπο των ημερών, τον Άνθιμο. 

Η αστυνομία είναι πλέον διακριτική, ο «κίνδυνος» έχει περάσει. Ίσως μετά από χρόνια τα «στρατόπεδα» της Εγνατίας να μη χωρίζονται από κλούβες και ρητορείες μίσους αλλά από κατανόηση και σεβασμό. Ίσως το περσινό «Άνθιμε, αγάπα» να μετατραπεί σε ένα απλό «αγάπα». Αρκεί.

Πηγή: www.lifo.gr

Η μυρωδιά σου

...."And the t-shirt lost its smell of you", όπως λέει και η Maria Mena στο τραγούδι "Miss you love".

Χθες όπως καθάριζα το σπίτι, αποφάσισα να βγάλω από το κρυφό σημείο της ντουλάπας το μπλουζάκι της πιτζάμας που φορούσα όταν ήμασταν μαζί στην Αθήνα. Το πιστεύεις ότι το είχα κρατήσει μέχρι και σήμερα εκεί; Εννέα μήνες μετά και δεν είχε μπει στο πλυντήριο. Ήταν ακόμα εκεί για να μου θυμίζει τη μυρωδιά σου. Πόσο άρρωστη είμαι; Το ξέρω. Και όμως χθες που το μύρισα δεν είχε ίχνος της μυρωδιάς σου πλέον. Δεν έχω πλέον κάτι να μου θυμίζει τη μυρωδιά σου. Τη μυρωδιά που δεν ήθελα να ξεχάσω. Τη μυρωδιά που θα αναγκαστώ να ξεχάσω πλέον. Δεν έχω άλλη επιλογή.

Δεν μου έχει μείνει σχεδόν τίποτα από εσένα. Το μεγαλύτερο μέρος από εσένα που έχω πλέον είναι οι αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις που μου καίνε το μυαλό. Οι αναμνήσεις και ένα χαρτάκι από τα τσιγάρα σου. Ναι, το έχω ακόμα και σήμερα. Στο βάζο δίπλα από το κρεβάτι μου. Είναι πλέον το μόνο χειροπιαστό πράγμα που έχω από εσένα.

Και πλέον σκέφτομαι πως μια εβδομάδα μετά, που θα βρίσκομαι πίσω στην πατρίδα, κάπου θα σε πετύχω. Στο κάτω κάτω έχουμε και τα ίδια στέκια. Φοβάμαι όμως. Φοβάμαι πολύ. Όσο δύσκολο μου ήταν το Πάσχα, άλλο τόσο πιστεύω θα μου είναι τώρα.

Ίσως με τρομάζει που είναι το καλοκαίρι που θα ναι διαφορετικό χωρίς εσένα. Ίσως με τρομάζει το ότι το καλοκαίρι αυτό δεν θα μαστε μαζί. Ίσως με τρομάζουν οι αναμνήσεις από το περσινό καλοκαίρι και ξέρω πως δεν θα τις έχω φέτος. Ίσως και με τρομάζει που εσύ έχεις προχωρήσει και εγώ είμαι ακόμα εκεί. Αλήθεια προσπαθώ, αλλά δεν καταφέρνω να πάω μπροστά. Δεν θέλω να κάνω προσπάθεια με κάποιον άλλον και όλο βρίσκω δικαιολογίες στην παρέα μου όταν κάποιος τους λέει πως ενδιαφέρεται.

Την αλήθεια την ξέρω όμως. Ξέρω πως ότι χρησιμοποιώ είναι δικαιολογίες. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να κάνω προσπάθεια με κανέναν άλλον. Δεν μπορώ να ανοιχτώ. Φοβάμαι πάρα πολύ. Και ακόμα και την προσπάθεια να κάνω ξέρω πως δεν θα τα καταφέρω. Και το μόνο που θα καταφέρω θα ναι να πληγώσω και τον άνθρωπο που θα έχω απέναντι. Και είναι κρίμα. Δεν θέλω να γίνω τέτοιος άνθρωπος. Δεν θα το συγχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου.

Έτσι προτιμώ να είμαι όπως είμαι τώρα. Μόνη μου. Στο κάτω κάτω ώρες ώρες δεν αντέχω εγώ τον εαυτό μου. Πώς μπορώ να περιμένω να με αντέξει κάποιος άλλος;

Απλά σκέφτομαι πόσο fucked up παίζει να είμαι. Και πόσο μεγάλη αγάπη σου έχω. Με τρομάζει αυτό να ξέρεις. Θα καταφέρω να σε ξεπεράσω ποτέ; Ή έστω να είμαι καλά όταν σε βλέπω και να μην μου κόβονται τα πόδια και η ανάσα κάθε φορά που σε βλέπω μπροστά μου;

Έχεις κάνει πολλές προσπάθειες που θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη ή πεισμωμένη μαζί σου. Ένα από αυτά είναι το ότι δεν με χαιρετάς κάθε φορά που με βλέπεις. Και όμως, είσαι από τους ανθρώπους που δεν μπορώ να κρατήσω κακία. Ούτε πείσμα. Ίσως έχω χάσει και τον εγωισμό μου τελείως. Την αξιοπρέπειά μου. 

Δεν θα ξεχάσω που στη γιορτή μου μου έστειλες χρόνια πολλά ενώ με είχες δει έξω και δεν μου μίλησες. Και αφού ήπια το βράδυ αποφάσισα να σου στείλω. Να σου στείλω για να σου ζητήσω τα ρέστα (;) που δεν με χαιρέτισες όταν με είδες έξω. Και μου είπες τη δικαιολογία ότι δεν με πρόσεξες. Και γιατί δεν σε χαιρέτησα εγώ. Και οι δύο νομίζω ξέρουμε ότι έκανα προσπάθεια να σε χαιρετήσω. Μεταξύ μας τώρα, φαινόταν πως δεν ήθελες να χαιρετήσεις.

Και δεν θα ξεχάσω το μήνυμα που σου έστειλα αφού είχα πιει αρκετά. Το τελευταίο μήνυμα εκείνης της βραδιάς αφού δεν απάντησες πίσω. "Εμένα μου αρκεί που σε βλέπω και είσαι καλά..."

Και τώρα το Πάσχα δεν μπήκα στον κόπο να στείλω μήνυμα πάλι. Θεώρησα πως αυτή είναι η τακτική σου. Για κάποιο δικό σου προσωπικό λόγο δεν θες να με χαιρετάς όταν με βλέπεις έξω. Το δέχομαι.

Δε σημαίνει πως είμαι καλά με αυτό. Και ξέρω πως δεν μπορώ να πάω πάλι σε εκείνο το σημείο που πηγαίναμε κάθε βράδυ του Αυγούστου. Και ξέρω πως το φεγγάρι πάντα θα μου θυμίζει εσένα. Και ξέρω πως δεν μπορώ να γυρίσω πίσω να ξαναζήσω ότι ζήσαμε & ξέρω ότι ότι είχαμε τελείωσε.

Ξέρω....


Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

"Είναι ντροπή στην εποχή μας να κρύβει κανείς τον πραγματικό του εαυτό"

Ένα παλιό στιγμιότυπο με τον Gary Neville και τον Paul Scholes της Μάντσεστερ οι οποίοι μετά από νικηφόρο γκολ είχαν ανταλλάξει ένα φιλί και που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως.   





Οι ποδοσφαιριστές των εθνικών ομάδων που συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο θα πρέπει να εκμεταλλευτούν την βαρύτητα της διοργάνωσης και να κάνουν μια γενναία δήλωση υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σύμφωνα με τα όσα δήλωσε η Ναβί Πιλάι στο χθεσινό συνέδριο στη Γενεύη. 

 Η Ύπατη Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, έθεσε αυτή την πρόκληση στους gay αθλητές του Μουντιάλ, απευθυνόμενη στους δημοσιογράφους μετά την ομιλία της. 

 " Είναι ντροπή να κρύβει κανείς τον πραγματικό του εαυτό και τον σεξουαλικό του προσανατολισμό στην εποχή μας. Ειδικά οι αθλητές που αποτελούν πρότυπο για εκατομμύρια κόσμου θα πρέπει να δώσουν το ηχηρό μήνυμα και να δείξουν πως δεν φοβούνται." ανέφερε σε σημείο της ομιλίας της. 

Στο ίδιο συνέδριο η Ναβί Πιλάι επεκτάθηκε και στα γενικότερα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εμπλέκονται σε τέτοιου είδους μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις και τόνισε πως προτεραιότητα όλων των κυβερνήσεων θα πρέπει να είναι οι πολίτες της και όχι η δόξα μιας διοργάνωσης.

"Οι αθλητικές δραστηριότητες θα πρέπει να είναι αιτία για εορτασμό των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και όχι να γενικεύουν τη δυστυχία των υπολοίπων"


 Πηγή: www.lifo.gr

Στο ίδιο συνέδριο η Ναβί Πιλάι επεκτάθηκε και στα γενικότερα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εμπλέκονται σε τέτοιου είδους μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις και τόνισε πως προτεραιότητα όλων των κυβερνήσεων θα πρέπει να είναι οι πολίτες της και όχι η δόξα μιας διοργάνωσης. "Οι αθλητικές δραστηριότητες θα πρέπει να είναι αιτία για εορτασμό των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και όχι να γενικεύουν τη δυστυχία των υπολοίπων" Πηγή: www.lifo.gr
Στο ίδιο συνέδριο η Ναβί Πιλάι επεκτάθηκε και στα γενικότερα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εμπλέκονται σε τέτοιου είδους μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις και τόνισε πως προτεραιότητα όλων των κυβερνήσεων θα πρέπει να είναι οι πολίτες της και όχι η δόξα μιας διοργάνωσης. "Οι αθλητικές δραστηριότητες θα πρέπει να είναι αιτία για εορτασμό των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και όχι να γενικεύουν τη δυστυχία των υπολοίπων" Πηγή: www.lifo.gr
Στο ίδιο συνέδριο η Ναβί Πιλάι επεκτάθηκε και στα γενικότερα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εμπλέκονται σε τέτοιου είδους μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις και τόνισε πως προτεραιότητα όλων των κυβερνήσεων θα πρέπει να είναι οι πολίτες της και όχι η δόξα μιας διοργάνωσης. "Οι αθλητικές δραστηριότητες θα πρέπει να είναι αιτία για εορτασμό των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και όχι να γενικεύουν τη δυστυχία των υπολοίπων" Πηγή: www.lifo.gr

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

They can't feel you

 
Δεν είναι περίεργο όταν με ανθρώπους που κάποτε σε καταλάβαιναν βλέπεις ότι δε σε νιώθουν πλέον; Με πιάνει το παράπονο όταν σκέφτομαι πως κάποτε αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν να νιώσουν ότι δεν είσαι καλά και πλέον δεν τους περνάει καν από το μυαλό πόσο "άσχημα" νιώθεις.
Αναφέρονται σε πράγματα και βλέπεις ότι δεν διακρίνουν γιατί το κάνεις όλο αυτό ή τι σε ώθησε για να καταλήξεις εκεί. Δεν βλέπουν πίσω από τα προσωπεία που βάζεις ενώ κάποτε ήταν κομμάτι της ψυχής σου και καταλάβαιναν με μία μόνο λέξη ή ματιά.
Και δεν θες να "ανοιχτείς". Όχι. Δεν μπορείς να ανοιχτείς. Νιώθεις ότι και να το κάνεις δεν έχει κανένα απολύτως νόημα γιατί και πάλι δεν θα σε καταλάβουν. Οπότε συνεχίζεις να τοποθετείς τις μάσκες και να προσποιείσαι πως όλα είναι καλά και δεν συμβαίνει τίποτα. Αυτοί οι άνθρωποι που κάποτε σε ένιωθαν όσο κανένας δεν ξέρουν ότι βασανίζεσαι κάθε μέρα και κάθε νύχτα αδυνατείς να κλείσεις μάτι. Δεν ξέρουν ότι μπορεί να ξεσπάσεις σε κλάματα σε τελείως "άκυρες" στιγμές από το πουθενά. Δεν ξέρουν ότι το μυαλό σου δεν ησυχάζει ποτέ από σκέψεις και ότι κοντεύεις να τρελαθείς. Δεν ξέρουν πόσο κοντά στο θάνατο έχεις φτάσει. Δεν σε νιώθουν.
Αλλά τι μπορείς να κάνεις; Κατά τη γνώμη μου τίποτα. Δεν μπορείς ούτε είσαι διατεθειμένος να τους βάλεις σε αυτό το "τρυπάκι" που αποκαλείς "ζωή". Αν δεν μπορούν να το καταλάβουν δεν θες να είσαι εσύ αυτός που θα τους αναγκάσει. Συνεχίζεις να πορεύεσαι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αυτού αποκτάς άλλους ανθρώπους που σε νιώθουν όπως κάποτε σε ένιωθαν αυτοί. Και σε λυπεί. Σε λυπεί το γεγονός ότι δεν σε νιώθουν έτσι πια. Είμαι σίγουρη ότι δεν το κάνουν από κακία αλλά ούτε και σκόπιμα. Δεν ξέρεις το λόγο όμως. Δεν ξέρεις το λόγο που ξαφνικά σταμάτησαν να σε "νιώθουν".
Και απλά συνεχίζεις....


Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Καλημέρα

Καλή-μέρα χωρίς καφέ δεν γίνεται. Έτσι λοιπόν αφού έδινα 8 το πρωί (αν είναι δυνατόν!) κατά τις 9μιση που τελείωσα είπα να κάνω μια προσπάθεια να φτιάξω τη μέρα μου μιας και δεν έγραψα καλά & να πάω να πάρω καφέ από τη Δωδώνη.
Για καλή μου τύχη, ήταν εκεί το παιδί και μου έφτιαξε όχι μόνο καφέ αλλά και τη μέρα. Με το χαμόγελο του, το τραγουδιστό "Σ' ευχαριστώ πολύ" στο τέλος και το υπέροχο βλέμμα του.

Μετά από τον καφέ συνεχίζω το διάβασμα για το μάθημα που δίνω το απόγευμα. Καλή σας μέρα!

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Are you proud?

Are you proud of me? Of who I've become? You are not here and it hurts like Hell! Oh God what I would give to have one more day with you. To talk to you like I used to, to make me laugh like you always did. You could always light up a smile in this face. No matter what. You were a person I could always talk to.
And once again tears are running down my face. I have no idea why I am writing all of this in English.
I just want to make you proud when you look from high above there. I want you to see me and to have that smile that means you are proud of me. I cannot think you without feeling that hole in my chest. I don't think that it would ever mend. No one knows how I feel from the day you "left". And I can't feel fine since you were gone. I miss you. I miss you so bad that I could give up the rest of my days just for an hour with you. To talk to you and to make me feel the way you used to. To talk to you about all the things I've been through. To make me feel better in your own unique way.
I needed so much to see you. And I was waiting so badly to see you again. But all hell broke loose. And the last time I saw you was in that church.
And you are not here. And there is no way on earth to talk to you again. You know though that sometimes I talk to you before I go to sleep. And you know how much I miss you. But there is no response. No way to hear your voice to tell me one of your jokes. And it breaks my heart everytime I realise that I won't hear one of your jokes again. It's been 6 months and yet there is no getting better. There is no feeling better. I just can't! And I can't stand feel this way anymore. I want you here! To go out for some white wine and drink until we feel drunk and can't stop laughing. I miss those days. And it makes me miss them even more when I know that they won't happen again.
Why it had to be this way? Why this universe had to take you away from us? I will never forgive that. Not to you. It wasn't your fault. It was its fault. Or to whoever is running up this universe. It was one of the cruelest things to do. How am I going to feel good again? I know I won't.
I just want you to be proud of me. When you look from up above I want you to feel proud. Proud of the things I do & the person I've become. I will always feel you close.
Thank you for everything....

Princesses that were never saved



Τα περισσότερα παραμύθια από αυτά που μας διάβαζαν όταν ήμασταν μικρά ήταν με την πριγκίπισσα που κάποια μάγισσα την είχε καταραστεί και στο τέλος την έσωζε ο πρίγκιπας. Πάντα ο πρίγκιπας. Είτε με το φιλί, είτε με το σπαθί του.
Και η «κακιά» μάγισσα που υπήρχε πίσω από κάθε παραμύθι; Μάθαμε ποτέ την δική της ιστορία; Μας έδωσε κανείς ποτέ να διαβάσουμε τη δική της ζωή και τι είχε περάσει για να φτάσει εκεί; Ή μάλλον, υπήρχε κάποιος για να γράψει γι’ αυτές; Κανείς... Κανένας δεν μπήκε στον κόπο να γράψει τη δική τους ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Ίσως οι περισσότερες ήταν και αυτές πριγκίπισσες που δεν τις έσωσε κανένας. Και το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν είχαν καλό τέλος.

Υποσυνείδητα, πέρα από όλα τα όμορφα μηνύματα που μας περνούσαν όλα τα παραμύθια, μήπως υπήρχε και κάποιο άλλο νόημα; Πιο υλικό; Ότι αν δεν είσαι η πριγκίπισσα που θα έχεις στο πλάι σου τον πρίγκιπα δεν μπορείς να σωθείς; Ή δεν υπάρχει λόγος να σωθείς; Και να διηγηθεί κάποιος την ιστορία σου;
Θα μου πείτε, πόσο απαισιόδοξο θα ήταν για τα μικρά παιδάκια να τους διαβάζαμε τέτοιες ιστορίες... Και όταν μεγαλώσαμε όμως κανένας δεν μας διάβασε την ιστορία της Ούρσουλα από τη Μικρή Γοργόνα, της Μαλέφισεντ από την Ωραία Κοιμωμένη ή της «Κακιάς Μάγισσας» από τη Χιονάτη... Δεν μας διάβασε κανείς αυτές τις ιστορίες γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε να γράψει γι’ αυτές. Ακούσαμε μόνο τη μία πλευρά.

Τη δική τους πλευρά της ιστορίας δεν την ακούσαμε ποτέ. Είμαι σίγουρη πως κάτι έφταιγε για να γυρίσουν στην Dark Side. Και είμαι σίγουρη πως στις περισσότερες από αυτές τις ιστορίες δικαιολογείται η συμπεριφορά τους ή το «παραμύθι» με τις όμορφες, καλοσυνάτες και ευτυχισμένες πριγκίπισσες είναι διαστρεβλωμένο.
Ίσως πάλι θα μου πείτε: «Παραμύθια είναι...Επιβάλλονται να έχουν καλό τέλος».

Κανείς όμως δεν έδωσε καλό τέλος στις «κακιές» της υπόθεσης. Γι’ αυτό και δεν ακούστηκαν ποτέ οι δικές τους ιστορίες. 
Προσωπικά, προτιμώ αυτές τις ιστορίες. Είναι πιο ρεαλιστικές. Γιατί στην τελική Happy End υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Και αυτές δεν έζησαν το παραμύθι....