Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

You can tell...


What to do?



Χριστούγεννα και καλές αναμνήσεις δεν πάνε μαζί


Και ήρθαν πάλι τα Χριστούγεννα. Και μαζί τους και αυτή η μελαγχολία.
Όλοι μου λένε πόσο μίζερη είμαι που μισώ τα Χριστούγεννα.

Η αλήθεια είναι πως δεν θα θελα να τα μισώ. Δεν τα μισούσα καν μέχρι πριν από τρία χρόνια. Από τότε που έχασα ένα τόσο κοντινό μου άνθρωπο δύο μέρες πριν από αυτή τη γιορτή, πώς μπορώ να γιορτάσω ξανά χαρούμενη τα Χριστούγεννα; Πώς γίνεται αυτές οι μέρες να μου φέρνουν χαρά και όχι μελαγχολία;

Η αλήθεια είναι πως τη μέρα αυτή την πέρασα μαζί με αγαπημένα μου άτομα. Όλες αυτές τις μέρες. Παραμονές και μη. Και νιώθω ευγνώμων γι' αυτό. Που δεν με άφησαν στιγμή μόνη μου.

Χθες όμως η κολλητή μου με είδε. Και με ρώτησε πως είμαι. Γιατί ξέρει πως αυτές οι μέρες είναι πολύ περίεργες για εμένα. Και όσο και αν χαμογελάω και κάνω οτιδήποτε για να το παίξω χαζή και βγαίνω από τον εαυτό μου με τις χαζομάρες που έκανα αυτές τις μέρες, το έκανα μόνο και μόνο για να νιώσω καλά και να κρύψω το πόσο πολύ "νιώθω!" αυτές τις μέρες.

Θέλω τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Νιώθω ότι ξαναπέφτω σε έναν βούρκο και έρχονται άσχημα πράγματα και μου χτυπάνε καθημερινά την πόρτα. Αυτοί οι δύο τελευταίοι μήνες του χρόνου με έχουν φθείρει πολύ ψυχολογικά και προσπαθώ να συνέλθω αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά.

Θέλω να σταματήσει επιτέλους αυτό το πνίξιμο. Θέλω να νιώσω για λίγο και πάλι ευτυχισμένη. Έχω ξεχάσει πως είναι να νιώθω ευτυχισμένη.


Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

First day of the rest of my live

Είναι τρεις μήνες πλέον που έχουμε αυτή την καθημερινή επικοινωνία. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας την επιδίωξε, απλά έγινε.
Και σήμερα είναι η πρώτη μέρα που πέρασε αυτούς τους τρεις μήνες και δεν μιλήσαμε καθόλου. Ολόκληρη μέρα.
Και δεν μπορώ να πω πως δεν σου έστειλα. Το έκανα. Αλλά δεν απάντησες. Μέχρι και τώρα που γράφω δεν έχεις απαντήσει.
Όχι δεν έχω θυμώσει. Απλά σε όλο αυτό το βούρκο που με πνίγει θέλω έστω μια σου λέξη. Και δεν την έχω.
Είσαι μια σανίδα σωτηρίας σε αυτή τη μάχη, κάνεις τους Δαίμονες μου να ησυχάζουν και με τυλίγει μια γαλήνη καθώς μιλάμε. Μου προκαλείς αληθινά χαμόγελα όσο λίγοι άνθρωποι.
Αλλά σήμερα που είναι από τις πιο δύσκολες μέρες μου, δεν ήσουν εδώ.
Δεν σε κατηγορώ. Έχω μάθει να βασίζομαι μόνο σε εμένα σε αυτές τις περιπτώσεις. Εξάλλου δεν μπορώ να απλώνω τα χέρια μου κάθε φορά που χρειάζομαι βοήθεια γιατί δεν ξέρω αν θα υπάρχει κάποιος να τα αρπάξει.
Απλά σήμερα μου έλειψες. Μεταξύ μας, κάθε μέρα μου λείπεις. Μου λείπει η φωνή σου, το γέλιο σου, το πανέμορφο πρόσωπό σου με αυτά τα φωτεινά μάτια. Αλλά σήμερα μου έλειψε και η παρουσία σου. 
Και το έχω πει εκατό φορές. Πως δεν περιμένω θαύματα από αυτή την επικοινωνία που έχουμε, αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν με στεναχωρεί ότι δεν μιλήσαμε.
Όπως και να χει, χαίρομαι γι' αυτή την καθημερινότητα που μου χάρισες και ας ήταν για τόσο. 

Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε έτσι δεν είναι;


I can't fight anymore

Δεν ξέρω τι κάνω. Δεν ξέρω που βαδίζω. Νομίζω πως αρχίζω να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου πάλι. 
Σκατά. 
Δεν πρέπει να ξαναπέσω σ' αυτό το βούρκο. Χάνω τον εαυτό μου. Είναι μέρες που δεν βρίσκω τη δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι. Και μέρες που λέω πως δεν έχω σκοπό για να σηκωθώ. 
Δεν έχω κίνητρο. Δεν έχω διάθεση. 
Δεν θέλω να βλέπω κόσμο. Δεν θέλω να έρχομαι σε επαφή με κανέναν. 
Θέλω να κάθομαι κάτω από το πάπλωμα μου και απλά να αφήνω το μεγάλο και τρανό σκοτάδι μου να με περικυκλώσει. 
Να χαθώ σε αυτή την ομορφιά του που τόσο μισώ. Όσο και αν θέλω να πολεμώ τις σκέψεις μου υπάρχουν μέρες-ξανά-που δεν έχω τη δύναμη να το κάνω. Και αφήνω ανενόχλητους τους Δαίμονες μου να ρουφήξουν όλο μου το είναι. 
Νιώθω αδύναμη. Ευάλωτη. 
Το σιχαίνομαι αυτό. 
Δεν είμαι έτσι εγώ. Έμαθα να επιβιώνω. 
Γιατί ξαναπέφτω στην ίδια κατάσταση;
Μοναξιά.Νιώθω τόσο μόνη. Νιώθω πως θέλω να ουρλιάξω αλλά φοβάμαι πως κανείς δεν θα με ακούσει. Πώς όλοι θα προσπεράσουν γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο που έχω μέσα μου.

Υπήρχαν μέρες που έπιανα ένα κομμάτι χαρτί να γράψω και το μόνο που έβγαινε από το στυλό ήταν λέξεις μόνες τους. Σαν εμένα. Ασυνάρτητες. Καμία συνοχή μεταξύ τους. Κανένα νόημα.
  
Νιώθω πως δεν μπορώ να ανήκω πουθενά. Πώς το σπίτι μου δεν με χωράει ώρες ώρες. Πως δεν μπορώ να ενταχθώ σε παρέα. Νιώθω πως τίποτα δεν με ολοκληρώνει πλέον. Δεν νιώθω άνετα.
Νιώθω μισή.
Μονίμως κάτι μου λείπει. Κάτι που δεν μπορώ να βρω. Δεν ξέρω καν τι είναι αυτό. Απλά νιώθω μισή. Και πως μονίμως έχω ένα κενό. Ένα κενό που δεν μπορώ να γεμίσω με τίποτα. 

Δεν αισθάνομαι σπίτι το σπίτι μου. Έχω μονίμως την εντύπωση ότι δεν ανήκω.
Και δεν ξέρω που θέλω να πάω. Ή που θα αισθανθώ οικεία και "γεμάτη".
Θέλω απλά να φύγει αυτό το συναίσθημα. Θέλω να αρχίσω να αισθάνομαι πλήρης ξανά.
Να σταματήσουν να μου φταίνε όλα.
Να βρω κίνητρο να σηκώνομαι από το κρεβάτι. 
Να αρχίσω να νιώθω καλύτερα. Όπως ήμουν λίγους μήνες πριν. 

Ώρες ώρες νιώθω πως δεν ανήκω καν σ' αυτό το σώμα. Πως δεν έχω τη δύναμη να το κουνήσω. Να κάνω κάτι για να ξεχαστώ. 
Πόσο μάλλον όταν δεν έχω καν την έμπνευση να γράψω. Να γράψω όσα συμβαίνουν στο κεφάλι μου. Και αν δεν μπορώ να γράψω σημαίνει πως δεν είμαι εγώ. Αν χάσω αυτή την ικανότητα πάλι, έχω χάσει το ίδιο μου το είναι. 
Και δεν μπορώ να το αντέξω αυτό.

Πονάω. Νιώθω μισή. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να αντέξω. Νιώθω το σκοτάδι να με αγκαλιάζει και να με καλεί στα δικά του μονοπάτια. Και φοβάμαι πως δεν έχω άλλη δύναμη. Το αφήνω να με περιτριγυρίσει. Ίσως να του αντισταθώ αργότερα. Ίσως αύριο. Δεν ξέρω. 
Αν με πνίξει δεν νομίζω πως μπορώ να επανέλθω. Το αφήνω όμως να με τυλίξει. Και ας είναι για κακό. 
Νιώθω να σβήνω. 
Η δική του αγκαλιά θα με παρηγορήσει απόψε. Και ας είναι κρύα και σκοτεινή. Θα έχω παρέα τους Δαίμονες που θα μεταμορφώσουν τα Τέρατα και θα έρθουν ενώπιον μου ξανά. 
Τουλάχιστον δεν θα μαι μόνη. 

Καλό βράδυ...

Not in the Christmas mood


Και έρχεται αυτή η εποχή που όλοι νιώθουν ευτυχισμένοι, γεμάτοι αγαλλίαση που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.
Και εγώ νιώθω μελαγχολία.
Μισώ τα Χριστούγεννα.
Όσο και να θέλω να γιορτάσω και να νιώσω ευτυχισμένη, δεν μπορώ.
Με πιάνει μελαγχολία για όλα αυτά που λείπουν.
Προσπαθώ, αλήθεια να νιώσω διαφορετικά γι' αυτή τη γιορτή αλλά δεν μπορώ.
Νιώθω μονίμως πως κάτι μου λείπει.
Τι να σκεφτώ;
Ακόμα και το πιο ωραίο πράγμα των Χριστουγέννων που είναι τα μοναδικά γλυκά, μου φέρνουν στο μυαλό εκείνον.
Εκείνον που λάτρευε τους κουραμπιέδες της μαμάς.
Και κάθε χρόνο είχε ένα ολοδικό του μπολ.
Και έφυγε δυο μέρες πριν από αυτή τη θλιβερή γιορτή.
Και δεν πρόλαβε ούτε να φάει τους κουραμπιέδες που τόσο αγαπούσε.
Θεέ μου, παραληρώ για ένα γλυκό!
Δεν θέλω αυτή την εποχή.
Δεν μ' αρέσει.
Θέλω να τελειώνει το συντομότερο δυνατόν.


Thoughts of the past

Drowning. I'm swallowed by my own demons.
And there is no escape.
No way out.
Bleeding.
Feeling the blood rushing out of my vains and coloring my own skin.
Drawings.
The blood is coloring my skin, like a canvas and it's creating paintings.
Paintings of my thoughts.
These paintings give my thoughts a form.
And the monsters are standing in front of me.
Giant.
Dark.
Brutal.
And they are ripping me out.
Tell me how to stop it.
Help me.
I don't think I can survive any longer.


Thoughts of mine.Three years ago

Merry Christmas Harry

Από όλες τις Χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες αυτή θα είναι για πάντα η αγαπημένη μου!
http://riddleharry.tumblr.com/post/154010211867/harry-and-hermione-moments-deathly-hallows-part

Όσο μεγαλώνεις

Όσο μεγαλώνεις, όλο και μικραίνει η χριστουγεννιάτικη λίστα δώρων, γιατί αυτά που επιθυμείς δεν αγοράζονται πια...
Πηγή: Ανθρωπάρια

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

I like the night

Της έκανε καλό η φυγή σου


Έφυγε. Είτε επειδή το αποφάσισε η ίδια, είτε επειδή την έδιωξες εσύ. Όπως και να έχει, να ξέρεις πως και στις δυο περιπτώσεις σ’ αγαπούσε. Δεν ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να καταλήξετε έτσι. Καιρό τώρα είχε χάσει τον εαυτό της για σένα. Για να ταΐζεις εσύ τον εγωισμό σου και να καλύπτεις περίτεχνα τις ανασφάλειες σου. Κι εσύ; Τι έκανες εσύ;

Εσύ είσαι ο χαμένος και, μάντεψε, αυτή τη φορά δεν τα παίρνεις όλα. Εκείνη έδειξε και απέδειξε τι ένιωθε, το πλήρωσε, όπως πλήρωσε και τα λάθη της. Και να ξέρεις πως την μπέσα την είχε μόνο αυτή τελικά. Θέλει ψυχή ν’ αγαπάς κάποιον περισσότερο από τον εαυτό σου, να είσαι ξεκάθαρος και ειλικρινής ακόμα κι όταν οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ σου.

Σε περίμενε καιρό. Χωρίς δραματικότητες κι απελπισμένα μηνύματα. Δεν ήλπιζε σε νυχτερινές συναντήσεις και συμπεριφορές αυστηρά καθορισμένες από το αλκοόλ. Σε περίμενε νηφάλιο, αποφασισμένο και κατασταλαγμένο. Σου έδωσε ευκαιρίες ξανά και ξανά για ν’ ανδρωθείς. Εξάντλησε όλη της την υπομονή και πια δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για σένα. Μην της απαντήσεις, είναι αργά πια. Κουράστηκε.

Δεν είναι καν θυμωμένη πλέον. Έψαξε βαθιά μέσα της, δέχτηκε τον εαυτό της, τα βρήκε με την πάρτη της. Κατάλαβε τις διάφορες σας, έκανε την αυτοκριτική της. Δεν πέταξε όμως τίποτα δικό σου, ούτε εκείνα τα καταχωνιασμένα ρούχα σου στην ντουλάπα. Απλώς τα έβαλε σ’ ένα κουτί και υποσχέθηκε στον εαυτό της πως δε θα το ξανανοίξει. Όπως επίσης του υποσχέθηκε πως δε θα τον υποτιμήσει ξανά.

Δε φαίνεται; Έλα, εσύ το βλέπεις, την ήξερες καλά έλεγες. Ομόρφυνε και δεν εννοώ ότι ανανέωσε την γκαρνταρόμπα της. Τα μάτια της λάμπουν κι όχι από κλάμα. Είναι δυναμική, σέξι, πατάει γερά στη γη. Χαμογελάει συνέχεια, βγαίνει έξω με καινούργιες παρέες. Και κυρίως σταμάτησε να την ενδιαφέρει η γνώμη σου. Ηρέμησε το μέσα της και αυτό αντικατοπτρίστηκε στο πρόσωπό της.

Σταμάτησε να περιμένει οτιδήποτε από σένα -σταμάτησε να έχει προσδοκίες από τους άλλους γενικά. Και τα κατάφερε. Για την ακρίβεια, η συμπεριφορά σου ήταν μεγάλη βοήθεια για εκείνη. Μέρα με την ημέρα και μήνα με το μήνα μεγάλωνε χωρίς την παρουσία σου και κατάλαβε πως πια δεν τη γοητεύει τίποτα που δεν της δίνει σημασία. Έπαψε να είναι εκείνο το κακομαθημένο κοριτσάκι που κολλούσε με όποιον την έφτυνε.

«Οι άνθρωποι που γελάνε πολύ, είναι αυτοί που πονάνε περισσότερο», λένε. Ίσως κάτι τέτοιο να συμβαίνει και μ’ εκείνη. Μ’ εκείνη που πια δεν αναγνωρίζεις, με εκείνη που σταμάτησε την υπερανάλυση, που έδιωξε τους εφιάλτες από τα βράδια της. Μ’ εκείνη που τώρα πια μόνο να κοιτάζεις μπορείς. Κι αυτό από μακριά. Ίσως η σκέψη της να γυρίζει σ’ εσένα που και που, ίσως όμως και να είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Μπορεί βαθιά μέσα της να υπάρχει ακόμα η πληγή, αλλά μπορεί και να μην της άφησες ούτε γρατζουνιά. Το σίγουρο είναι πως δε θα το μάθεις ποτέ.

Πηγή: pillowfights.gr

How do I take off a mask

Hello December

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

3 Years Clean


Πέρασαν 3 χρόνια. Τρία ολόκληρα χρόνια που σταμάτησα αυτή την άσχημη συνήθεια να κάνω κακό στον εαυτό μου. Τρία ολόκληρα χρόνια μακριά από την ίδια μου την αυτοκαταστροφή. 

Πόσο άσχημο πράγμα ε; Να μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε καταστρέψει γιατί η ίδια έχεις καταφέρει να διαλύσεις τον εαυτό σου σε χίλια κομμάτια. 
Αυτό που ξέρω είναι πως κανείς δεν θα με διαλύσει ποτέ όσο διέλυσα εγώ τον εαυτό μου. Ψυχικά και σωματικά.

Και πόση μα πόση δύναμη θέλει για να καταφέρεις να πιάσεις με τα ματωμένα χέρια σου ξανά τα κομμάτια σου και να τα ενώσεις. Με ότι βρεις μπροστά σου. Είτε είναι κλωστή με βελόνα, είτε ταινία.

Αυτοκαταστροφή. Αυτή η λέξη είναι τόσο δυνατή. Και τόσο μα τόσο σκληρή. Πως γίνετε να επιτρέψεις στον εαυτό σου τον ίδιο να σε καταντήσει έτσι; Να βλάψεις το ίδιο σου το είναι;!

Τρία χρόνια πριν λοιπόν, πριν πάρω την απόφαση, ήμουν έρμαιο του κενού μου μυαλού. Και πλέον ξέρω ότι δεν είναι χειρότερο το να παλεύεις με τους δαίμονες σου. Το χειρότερο από όλα είναι να έχουν νικήσει και να μην υπάρχει τίποτε άλλο πια στη σκέψη σου. Να επικρατεί το απόλυτο κενό. 

Να μην σε συγκινεί τίποτα. Να μη στεναχωριέσαι. Να μην αισθάνεσαι. Να είσαι απλά κενή. Από τα πάντα. Έτσι η μόνη διέξοδος που έβλεπα τότε ήταν αυτή. Ο μόνος τρόπος για να με κάνει να νιώσω κάτι. Να νιώσω πως είμαι ζωντανή.

Κι όμως. Κατάφερα να κολυμπήσω έξω από αυτόν το βούρκο. Και παρόλο που όλες οι ελπίδες με είχαν εγκαταλείψει-Διάολε εγώ η ίδια είχα εγκαταλείψει τον εαυτό μου!- κατάφερα να αναπνεύσω. Και να σταματήσω το κακό που έκανα εγώ η ίδια. 

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου και σε έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου που δεν θα το ξανακάνω. 

Δεν σας κρύβω πως υπήρχαν στιγμές που φοβόμουν πως θα υποκύψω πάλι. Κανείς δεν είπε πως όλα έγιναν καλά μετά. 
Όχι. 
Ακόμα συνέρχομαι. Ακόμα σπάω. 
Αλλά παλεύω. Αυτή είναι η διαφορά. Πλέον πολεμάω τους δαίμονες. Δεν με έχουν αφήσει κενή. Με έχουν αφήσει απλά με σημάδια.
Σημάδια που θα κρατήσω για την υπόλοιπη ζωή μου σαν δείγμα επιβίωσης. 
Επιβίωσης της πιο σκληρής μάχης. 
Με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και θα συνεχίσω να παλεύω. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να γίνω ποτέ τελείως καλά.

Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τα παρατήσω όλα. Που θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι. Που οι σκέψεις με πνίγουν και κοντεύουν να με τρελάνουν. Αλλά δεν θα αναστήσω τον πιο σκοτεινό Δαίμονα, ποτέ ξανά! 

Είμαι εδώ και θα συνεχίσω να παλεύω. Όσο χρειαστεί και για όσο αντέξω!

Ξέρω πως μετά από αυτή τη μάχη είμαι πιο δυνατή. Αναγεννήθηκα και έχω περισσότερες αντοχές. Άλλωστε πολύ σωστά λένε πως όταν φτάσεις στον πάτο αρχίζεις και ξανασηκώνεσαι. 

Έτσι και εγώ. Έφτασα στον πάτο και ανασύρθηκα. Έραψα όλα μου τα κομμάτια και είμαι εδώ τρία χρόνια μετά να σας τα διηγούμαι όλα αυτά.

Και πραγματικά δεν θα μπορούσα να νιώσω περισσότερο ευγνώμων που κατάφερα να το κάνω. Πόσα σημαντικά πράγματα θα είχα χάσει αν κάτι πήγαινε στραβά. 

Μερικές φορές και μόνο μια όμορφη εικόνα της φύσης που θα αντικρίσω, μια μοναδική στιγμή που θα ζήσω, λίγα λεπτά με τα γέλια της παρέας μου, στιγμές που θα με κάνουν να χαμογελάσω στην καθημερινότητά μου είναι στιγμές που νιώθω ευγνώμων που είμαι εδώ για να τις ζήσω.

Και θέλω και εύχομαι σε τέτοιες στιγμές. Προσπαθώ να δω τις όμορφες στιγμές που μου χαρίζει η ζωή. Όσο σκοτεινά πράγματα και να γίνονται γύρω μου. Όσο πολύπλοκες γίνονται οι σκέψεις μου και όσο και αν μου κλέβουν το οξυγόνο οι δαίμονες μου.

Είμαι ευγνώμων που είμαι εδώ και είμαι περισσότερο ευγνώμων για τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου και πίστεψαν και ακόμα και σήμερα πιστεύουν σε εμένα.


Always Keep Fighting and you'll never  fight  alone...

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Πάει και το σήμερα


Πάει και το "σήμερα"..

Τι καινούριο συνάντησα;,τι παραπάνω κατάφερα;,ποια σχέδια απ'αυτά που σκεφτόμουν χθες βράδυ τέτοια ώρα κατάφερα να υλοποιήσω ή έστω να κάνω την αρχή;

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν έχω την δύναμη να το παλέψω γενικότερα ή απλά να αφήσω την καθημερινότητα μου να κυλάει ήρεμα,εκ του ασφαλούς,αδιάφορα..Φυσικά,για κάθε έναν από εμάς,για κάθε κωλοκατάσταση που μπορεί να βιώνει ο καθένας μας υπάρχει κάποιος άλλος,κάποιοι άλλοι που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση.Σίγουρα το συμμερίζομαι.Εγώ όμως,εγώ γιατί δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου; γιατί να μην είναι τίποτα πλέον εύκολο,τίποτα δεδομένο και να πρέπει να αγωνίζομαι κάθε μέρα για κάποια πράγματα που μέχρι λίγο καιρό πριν ήταν αυτονόητα;...δουλειά,σχέσεις,οικογένεια,φίλοι...κάποτε σκεφτόμουν ότι αρκούσε ένα μικρό βηματάκι στο σκαλοπάτι,τώρα αγωνίζομαι να παραμείνω στο σκαλοπάτι που ήδη είμαι..Ακόμα και όταν νιώθω ότι "όλα πάνε καλά",κάτι θα συμβαίνει στον διπλανό μου,στον συγγενή,στον φίλο...

Δεν είμαι αχάριστος άνθρωπος,ευγνωμονώ το γεγονός ότι έχω την υγεία μου και μπορώ να το παλεύω αλλά ρε γαμώτο,θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην χρειαστεί να παλέψω,να δουλέψουν όλα "ρολόι",να μην έχω άγχος,να μην νευριάσω,να μην στεναχωρηθώ,να μην νιώσω αυτό το γαμημένο σφίξιμο στο στομάχι..μου έχει λείψει όλο αυτό τόσο πολύ..

Πηγή: Ανθρωπάρια

Alive


Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Let's be adventurers


Πες μου ότι θα γίνει. Πες μου πως όλα μας τα ταξίδια θα πραγματοποιηθούν κάποια στιγμή. Πες μου πως θα γυρίσουμε μαζί τον κόσμο. Πως θα γράψουμε τις δικές μας ιστορίες. Πως θα πάμε σε μέρη που κανείς δεν θα ξέρει το όνομά μας. 

Πως στο τρένο θα είμαστε οι δυο μας και θα συζητάμε μέχρι το πρωί. Για πράγματα που δεν έχουμε πει ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. 

Πες μου πως αυτές τις αναμνήσεις θα τις ζήσουμε μαζί!

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

Rainy Day


Και αυτή τη συννεφιασμένη και βροχερή Τετάρτη θα ήθελα να είσαι εδώ κοντά μου. Να γυρίσω από τη δουλειά και να με περιμένεις σπίτι, να φτιάξουμε τσάι με λεμόνι και να καθίσουμε να λιώσουμε στις ταινίες. Αγκαλιά με τις γάτες μας, αν και είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα έπαιζαν κυνηγητό μέσα στο σπίτι. 

Και παρέα με το ζεστό τσάι, να παίζει η ταινία και η βροχή να μαστιγώνει τα παράθυρα και να ακούμε το θόρυβο από τα μπουμπουνητά, μέχρι που οι γάτες θα κρύβονταν τρομαγμένες κάτω από το κρεβάτι. 

Και ύστερα από την ταινία, θα μας άνοιγε πάλι η όρεξη. Και θα φτιάχναμε να φάμε.
Και μετά θα συζητούσαμε. Όλα αυτά που συζητάμε από μηνύματα. 
Και θα συνέχιζε να βρέχει. 

Μέχρι που θα περνούσε η ώρα.
Και θα έπρεπε να πέσω για ύπνο γιατί δουλεύω αύριο.
Και εσύ θα χωνόσουν στο κρεβάτι μου. 
Ή θα κοιμόμουν πάλι στον ώμο σου, μέχρι που θα με ξυπνούσες για να πάω στο κρεβάτι μου. 
Και θα με κοιτούσες με αυτά τα φωτεινά μάτια. Να κοιτάνε κατευθείαν τα δικά μου. 

Όλα αυτά όμως είναι εικασίες. Δεν μπορείς να είσαι εδώ. Αρκούμαι απλά να μιλάω μαζί σου.
Όσο και να μου έχει λείψει η φωνή σου.
Όσο και να μου έχει λείψει να με περιμένεις σπίτι κάθε απόγευμα.
Όσο και να μου λείπεις εσύ.

Συγχώρεσε με. Δεν φταίω εγώ.
Φταίει η μελαγχολία που μου φέρνει η βροχή.

Καλό απόγευμα...


If you have the courage...


Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Αν οι πόλεις ήταν Άνθρωποι

Τι και αν μπορούσαμε να ορίσουμε τις πόλεις σαν ανθρώπινες μορφές; Αν μπορούσαμε να τους δώσουμε σάρκα και οστά και να τους δημιουργήσουμε ζωή; 


Το Παρίσι θα ήταν γυναίκα. Μια γυναίκα γύρω στα 40 της. Πολύ κομψή, με ένα μοναδικό στυλ όπου θα μαγνήτιζε τους πάντες. Με ένα της μόνο βλέμμα. Όλοι θα την ήθελαν. Θα ήταν ποθητή. Θα φορούσε τα μεγάλα της καπέλα καθώς θα γυρνούσε στα bistro και θα κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, ρουφώντας την κάθε τζούρα σα να ήταν η τελευταία. Κανείς όμως δεν θα ήξερε την ιστορία της. Είχε αγαπήσει κάποιον όσο δεν είχε αγαπήσει ποτέ κανέναν. Ήταν η οικογένειά της, το σπίτι που κούρνιαζε κάθε βράδυ. Ήταν από αυτές τις αγάπες που λες πως δεν θα τελειώσουν ποτέ. Δεν γνώρισε ποτέ της οικογένεια. Γι' αυτό και ο άνθρωπος αυτός έγινε το σπιτικό που πάντα λαχταρούσε. Μέχρι που η ζωή της έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Την άφησε πάλι ορφανή. Και άστεγη. Που θα βρει ξανά αυτή τη θαλπωρή; Η ίδια παραιτήθηκε από τη ζωή. Δεν ήθελε να ψάξει να βρει αλλού αυτή τη ζεστασιά. Έτσι γυρνούσε μόνη της. Κέντριζε το ενδιαφέρον πολλών ανδρών αλλά εκείνη δεν ήθελε κανέναν. Κανένας δεν μπορούσε να αντικαταστήσει εκείνον. 
Είναι και ειρωνεία πλέον. Όλα τα ζευγάρια δηλώνουν τον ερωτά τους σε αυτή την πόλη χωρίς κανείς να γνωρίζει την αληθινή της ιστορία. Την έκαναν την πόλη του έρωτα και του φωτός καθώς εκείνη θρηνούσε τον δικό της έρωτα και ήταν καταδικασμένη να ζει μια ζωή στο σκοτάδι. Ευτυχώς που σκέφτηκαν να δώσουν το όνομα του αγαπημένου της στον Πύργο που έγινε το πιο διάσημο αξιοθέατο της...



Meanwhile in Japan


Roadtrip with you


3 P.M.


Not whole


Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Σαββατόβραδο



Και αυτή η νύχτα ήταν τόσο όμορφη που κατάφερε να ομορφύνει και την Κυριακή μου. Βγήκαμε και οι δύο το Σάββατο το βράδυ. Και οι δύο όμως περάσαμε μέτρια. Εσύ βέβαια πιο κάτω του μετρίου. Και γυρίσαμε σπίτια μας και μου είχες πει πως έχεις κανονίσει για ψάρεμα, αλλά δεν είχα φανταστεί ότι θα πας μόνος.

Έτσι αφού επέστρεψες από την έξοδο σου, μου είπες πως "κανείς δεν είναι τόσο τρελός να έρθει μαζί μου τέτοια ώρα για ψάρεμα". Μου είπες επίσης ότι δεν πέρασες καλά. Όπως μου είπες επίσης ότι η παρέα σου προσπάθησε να σου κάνει γνωριμία με κάτι κοπέλες εκεί και σου την έλεγαν που δεν έκανες τίποτα με καμία. Και εσύ μου πες ότι δεν ήθελες και ξενέρωσες. 

Και όλο το βράδυ μιλούσες μαζί μου. 
Πριν φύγεις σου πα να προσέχεις. 
Μου πες πως θα ελπίζεις να μη σε πάρει ο ύπνος εκεί. 
Σου πα να πάρεις ακουστικά για μουσική και να μου στείλεις ότι θες. 

Και μετά από μία ώρα ήρθε μήνυμα σου. Που μου έλεγες για κάτι περίεργους που συνάντησες και για το πως είσαι. Μιλούσαμε συχνά πυκνά. 

Κάποια στιγμή με ρώτησες πώς και δεν κοιμάμαι. Και εκεί είναι που με είχε πάρει ο ύπνος. Με το κινητό στο χέρι. Πόσο καιρό είχα να το ζήσω αυτό; Πόσο όμορφο συναίσθημα; 

Και ξύπνησα δυο τρεις ώρες μετά. Και σου απαντάω οχτώ παρά, το πρωί. Και σου είπα πως τελικά με πήρε ο ύπνος. Και εσύ γύριζες εκείνη την ώρα. Και μου έστειλες τα αποτελέσματα της δουλειάς σου. Και με ξαναρώτησες πώς και ξύπνησα τόσο πρωί.

Και σου είπα πως είναι κλασσικό και κάθε φορά ξυπνάω επτάμιση με οκτώ από συνήθεια. 

Και μου πες: "Τότε γρήγορα για νάνι!"....

Και χαμογέλασα, γιατί ήταν σαν να άκουσα τη φωνή σου με αυτή την έκφραση.

Και σου πα να ξεκουραστείς και εσύ. Και μου πες πως πας και εσύ για ξεκούραση. Και με χαιρέτησες μαζί με τα αγαπημένα σου χοντρομπαλούδικα αυτοκόλλητα. 

Και ξαναέπεσα για ύπνο με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. 

Μου έφτιαξες το βράδυ και όλη την επόμενη ημέρα.

Έχεις αυτή την ιδιαιτερότητα...

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

Kαληνύχτα


Αποφάσισα να σου γράψω το πρώτο γράμμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για εσένα αλλά είναι η πρώτη φορά που γράφω γράμμα αποκλειστικά σε σένα. Για κάποιο λόγο συνηθίζω να το κάνω. Ίσως γιατί με βοηθάει το να νομίζω ότι απευθύνομαι σε σένα.

Είναι η πρώτη φορά μετά από ένα μήνα η οποία πήγα πήγα για ύπνο χωρίς το καληνύχτα σου. Και μου φάνηκε πολύ περίεργο. Δεν έχουμε τίποτα. Μιλάμε τελείως φιλικά, μιλάμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και χθες ήταν το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα με την απουσία της καληνύχτας σου.

Και μου φαίνεται πολύ περίεργο. 

Γιατί δένομαι τόσο πολύ; Βασικά δεν είναι ότι δένομαι. Είναι ότι από τη στιγμή που σε γνώρισα ήθελα να είσαι στη ζωή μου. Αν όχι στην καθημερινότητά μου, δεν ήθελα να σε "χάσω" γενικά. Και γι' αυτό επιδίωξα να μην χαθούμε. Και ευτυχώς και η ζωή δεν έπαιξε το πολύ άσχημο παιχνίδι της & έστω και τελευταία στιγμή "σώθηκες".

Έστω και αυτή η καθημερινή επαφή που έχουμε από τόσα χλμ απόσταση εμένα μου φτιάχνει τη μέρα, ξέρω ότι εκεί που είσαι θα ακούσεις πάντα τα προβλήματά μου, θα αναλύσεις τους προβληματισμούς μου και θα με κάνεις να γελάσω μετά από μια άσχημη μέρα. Όπως και από τέτοια απόσταση ξέρεις ότι έχεις ένα άτομο να μιλήσεις για τις καθημερινές σου δυσκολίες και να μοιραστείς τις μικρές χαρές της ζωής. 

Και χαίρομαι που είσαι εσύ αυτός. Πιστεύω πως από τη στιγμή που γνωριστήκαμε καταλάβαμε ότι υπήρχε ένα "δέσιμο" μεταξύ μας. Τόσα κοινά και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικοί. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Αλλά είχαμε αυτό το δέσιμο. Αυτό που μας έχει κρατήσει στην επικοινωνία που έχουμε πλέον. 

Τόσο "περίεργοι" και οι δύο. Νιώθουμε ότι δεν ανήκουμε πουθενά. Σαν πουλιά που δεν μπορούν να εγκλωβιστούν. Δεν θέλουν να περιορίζονται. Πόσο μάλλον στο μυαλό. Το μυαλό και οι σκέψεις μας τρέχουν. Το ίδιο και οι δαίμονές μας. Ω ναι! Γιατί έχουμε και οι δύο μπόλικους από τέτοιους.

Και ξέρω πως είναι & ξέρεις πως είναι! Και υπάρχει αυτή η κατανόηση που δεν τη βρίσκεις εύκολα. Τη βρίσκεις μόνο με άτομα σαν εμάς. Που έχουν δαίμονες να μοιραστούν τις σκέψεις τους και τα σκοτάδια τους. 

Και σε ευχαριστώ για όλα. Για όλες τις στιγμές που είσαι εκεί και ακούς. Και σε ευχαριστώ και για τις στιγμές που ανοίγεσαι και μοιράζεσαι πράγματα γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι και πόσο πολύ σε πνίγουν. 

Δεν θέλω να ξαναπάω για ύπνο χωρίς την καληνύχτα σου ....



Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Θέλω να έρθω σε σένα


Και αν μπορούσα να διαλέξω που θα ήθελα να είμαι τώρα, θα ήταν να είμαι εκεί που είσαι τώρα. Να είμαι εκεί να σε στηρίξω και να σε βοηθήσω. Να με κάνεις ξενάγηση στο νησί, να με πας στο άγαλμα που μου έστελνες φωτογραφίες το βράδυ που γυρνούσες απέξω. 

Να πάμε μετά στη θάλασσα που είναι δίπλα στο λιμάνι. Θα πιάσουμε την κουβέντα παρέα με μπύρες. Θα φοράμε τα μπουφάν μας όμως γιατί κάνει κρύο και δεν θέλω να κρυώσεις. Θα μου πεις πολλά. Και θα μιλάς μέχρι να φύγουν όλα από μέσα σου. Και εγώ δίπλα σου θα καπνίζω και θα τελειώνουμε τις μπύρες τη μία μετά την άλλη. 

Θα αναπνεύσεις.

Και δεν θα δούμε ηλιοβασίλεμα όπως τη φωτογραφία σου. Αλλά την ανατολή του ηλίου. Γιατί τόση θα ναι η κουβέντα μας και τόσο απορροφημένοι θα είμαστε σε αυτή. Και αφού δούμε τον ήλιο να σηκώνεται και να ξεκινά καινούρια μέρα, θα πάρουμε το δρόμο για το σπίτι. 

Θα μας υποδεχτούν τα σκυλιά σου που θα γαβγίζουν και εμείς θα παρακαλάμε να κάνουν ησυχία για να μην ξυπνήσουν τη μητέρα σου. 

Και εκείνη θα ξυπνήσει. Και θα ρωτήσει που ήμασταν. Και ύστερα θα χωθούμε στα κρεβάτια μας. Αφού βγάλουμε το μικρό λουκάνικο στον κήπο μια βόλτα. Και εκείνη σαν γνήσια γάτα θα καθυστερεί τη βόλτα της και εμείς θα νυστάζουμε. Και θα την πάρεις αγκαλιά και θα την βάλεις πάλι μέσα.

Και θα χωθώ στο κρεβάτι και θα χαίρομαι που είμαι μαζί σου. Και θα ξέρω πως θα ξυπνήσω το μεσημέρι και θα είμαι εκεί πάλι μαζί σου. 

Πόσο πονάς από τους ανθρώπους καημένη μου ψυχή; Πόσο πονάει να σου φέρονται έτσι; Έχεις πονέσει πολύ από την ψυχρότητα των ανθρώπων. 

Δεν είσαι ψυχή του κόσμου αυτού. Ο κόσμος αυτός είναι κακός και μοχθηρός. Δεν ανήκεις σε αυτούς. Η δική σου ψυχή είναι αγνή. Είναι καθαρή. Μοναδική. Πώς να αντέξει τα μαχαίρια του κόσμου αυτού; 

Κράτα γερά. Θέλω να ξέρεις πως έχεις έναν άνθρωπο εδώ. Και ας μην είμαι εκεί. Και ας είμαι τόσο μακρυά. Θέλω να ξέρεις πως με έχεις. Για ότι χρειαστείς. 

Και σε παρακαλώ. Μην αφήνεις να σου θολώνουν την ψυχή σου. Σε θερμοπαρακαλώ. Και μίλησε μου όσο θες. Σταμάτα να σκέφτεσαι αν με επηρεάζεις ή όχι. 

Είσαι δυνατός. Άντεξες τόσα. Μην αφήνεις να σε λυγίζουν.
                                               And I never minded being on my own
                   Then something broke in me and I wanted to go home
                                To be where you are...

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Απωθημένων σκέψεις


Πώς το επιτρέπεις στον εαυτό σου να ανοιχτεί ξανά; Και να εμπιστευτεί πράγματα τα οποία αποφεύγεις να μιλάς ακόμα και με τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους;

Ίσως επειδή σε εμπιστεύεται και εκείνος. Σου μιλάει για πράγματα για τα οποία δεν έχει μιλήσει στους υπόλοιπους.
Ίσως επειδή βλέπεις ότι είναι το ίδιο με εσένα.
Ίσως επειδή είναι το Άπιαστο σου.

Είναι αυτός ο οποίος θα μπορούσες να φανταστεί να βαδίζει δίπλα σου στα δύσκολα και στα εύκολα. Είναι αυτός που ένιωσες την μοναδική επαφή από την πρώτη μέρα που τον γνώρισες. Χωρίς να ξέρεις την «σπασμένη» του πλευρά.
Την έμαθες όμως και συνεχίζεις να την μαθαίνεις καθημερινά.

Και νιώθω τόσο χαρούμενη που έχω καταφέρει και έχω αυτή την επαφή. Ξέρω όμως. Είναι Άπιαστο. Δεν μπορώ να το αγγίξω παραπάνω. Δεν μπορώ να το εγκλωβίσω. Άσε που η ψυχή του είναι πανέμορφη. Ανάμεσα από όλες αυτές τις ρωγμές ξεπροβάλλει φως. Ένα μοναδικό φως που με μαγνήτισε από την πρώτη στιγμή. Και ας έχουν περάσει 3 χρόνια από την γνωριμία μας. Και ας ήμουν λίγο πριν τη δική μου καταστροφή.

Ήρθε στη ζωή μου για να γίνει το δικό μου Άπιαστο. Πες το Απωθημένο, πες το Άπιαστο πες το όπως θες. Είναι Αυτό.

Είναι που κάθε φορά που τον βλέπω, νιώθω τα μάτια μου να φωτίζουν, νιώθω τα πανέμορφα δικά του, να ανοίγουν. Οι αγκαλιές του ζεστές. Και ξέρω ότι όταν με ρωτάει πώς είμαι και τι κάνω, θέλει να ακούσει την αλήθεια. Δεν θέλει τυπικότητες. Είναι ασυμβίβαστος. Σε όλα.

Μοναδικός. 

Ο συγκεκριμένος Άνθρωπος θα μπορούσε να είναι από τους λίγους που η εξωτερική του εμφάνιση, θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει την ψυχή του. Όχι ψέμματα. Η ψυχή του είναι ακόμα πιο όμορφη. Όπως τα μάτια του. Στα μάτια του θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ψυχή του.

Και ποιος θα έλεγε ότι θα κρατούσα επαφή με το δικό μου Άπιαστο. Και μάλιστα τέτοια επαφή όπως υπάρχει αυτή την περίοδο. Την καθημερινή.

Πώς να μην επηρεαστεί η ψυχολογία μου από αυτό; Ξέρω ότι με το δικό του καληνύχτα θα κοιμηθώ. Και ξέρω ότι όταν το διαβάσω, θα ηρεμήσει για λίγο τους δαίμονες μου. Ξέρω πως με βοηθάει να τους πολεμήσω. Και ξέρω πως κάνω και εγώ το ίδιο.

Αλλά μη γελιόμαστε, και οι δύο ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να το κάνεις. Και η προσπάθεια αρκεί.

Αφήνομαι πολύ όμως και με τρομάζει από τη μία. Όχι όχι, μην σας μπερδέψω, δεν έχουμε κάτι. Και ούτε έχει αναφερθεί ποτέ κάτι τέτοιο. Απλά είναι ότι ανήκει πλέον στην καθημερινότητά μου. Και νιώθω περίεργα όταν περάσουν ώρες που δεν έχουμε μιλήσει και νιώθω ικανοποιημένη όταν μιλάμε.

Δεν περιμένω τίποτα. Αυτά τα όμορφα πουλιά, δεν μπορείς να τα εγκλωβίσεις. Και ούτε θες να το κάνεις ποτέ. Είναι όπως τα λουλούδια. Όταν δω ένα όμορφο τριαντάφυλλο, όσο όμορφο και να είναι, δεν θέλω να το κόψω και να το πάρω μαζί μου. Γιατί ξέρω πως σε λίγες μέρες θα χάσει την ομορφιά του και θα πεθάνει. Το αφήνω εκεί. Ελεύθερο. Να «χαζεύω» την ομορφιά του και ας μην είναι δικό μου.

Έτσι πρέπει να γίνεται και με το δικό μου Άπιαστο. Δεν μπορώ να το κάνω δικό μου γιατί ξέρω ότι θα «διαλυθεί» αν μείνει μαζί μου. Πρέπει να μείνει στον δικό του κήπο και να το θαυμάζω από εκεί.

Και όμως, πόσο καιρό έχω να νιώσω αυτό το σκίρτημα; Αυτή τη γαλήνη όταν μιλάω μαζί του; Αυτό το χαμόγελο που εμφανίζεται άξαφνα στο πρόσωπό μου κάθε φορά που βλέπω το όνομά του στο κινητό μου;

Μου αξίζει να το νιώθω. Το πιστεύω. Μέσα σε όλα αυτά τα σκατά που πνίγομαι, μου αξίζει να αισθάνομαι έτσι κάθε φορά που μιλάω μαζί του.

Το έχω ξαναπεί άλλωστε. Είναι πολύ πιθανό να μην βρω ποτέ κάποιον να με συντροφεύει σε όλη μου τη ζωή όπως βρίσκουν κάποιοι. Δεν γίνεται να σταθεί κάποιος στο πλάι μου. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα βγάλω πέρα σε κάτι τέτοιο. Έχω μάθει να βαδίζω μόνη μου. 

Δεν πιστεύω πως θα βρεθεί κάποιος να αγαπήσει τα «σημάδια» και τους «δαίμονες» μου. Και αν καταφέρει να περάσει τα τείχη μου, ξέρω πως θα καταστραφεί στο πλευρό μου. Όπως το τριαντάφυλλο.

Η συγκεκριμένη ψυχή, λοιπόν, είναι από μόνη της Άπιαστη. Οι δρόμοι μας έχουν συναντηθεί και βαδίζουμε για κάποιο διάστημα. Ίσως να κρατήσουμε επαφές και σε μακρινό μέλλον. Αλλά δεν γίνεται να εγκλωβιστούμε σε ένα κλουβί. Όσο και να το ήθελα. Είναι ακατόρθωτο και επικίνδυνο.

Και όμως με πιάνει μια «μελαγχολία» όταν σκέφτομαι πως μπορεί να έχουμε διαφορετικές πορείες. Ίσως γιατί είναι σπάνιο να δένεσαι έτσι με έναν άνθρωπο.

Γιατί τέτοιες ψυχές είναι σπάνιες. Υπάρχουν ελάχιστες σ’ αυτόν τον κόσμο και πρέπει να νιώθω τυχερή που έχω μια τέτοια στη ζωή μου. Ίσως και να καταφέραμε να «δεθούμε» τόσο λόγω του σκοταδιού που επικρατεί και στους δύο. Δύο διαλυμένοι άνθρωποι εξάλλου καταλαβαίνουν καλύτερα ο ένας τον άλλον. Ίσως έτσι να έγινε και με εμάς.


Τα Άπιαστα όμως πρέπει να μένουν Άπιαστα. Γι’ αυτό και ονομάστηκαν έτσι. 

Γιατί δεν είναι δυνατόν να μείνουν εγκλωβισμένα.