Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Μη μου λες αντίο






Κάθε αποχωρισμός κι ένας μικρός θάνατος.

 Ένα κομμάτι λιγότερο στην ψυχή των ανθρώπων, μέχρι να φτάσουν στο τέλος της πορείας τους, τόσο άδειοι και τόσο γεμάτοι την ίδια στιγμή.

Γεμάτοι από αντίο, άδειοι από αποθέματα.

Γεμάτοι πληγές, στιγμές χαραγμένες, λέξεις ανείπωτες. Διαβάτες σε αποβάθρες, με συρμούς να πηγαινοέρχονται, αντίο στα γρήγορα και επιστροφές στην ίδια αποβάθρα.

Υπάρχουν άνθρωποι που αποχωρίζονται εύκολα. Ικανοί συνειδητοποιημένα να βάζουν τελείες, όχι άνω τελείες και αποσιωπητικά. Μα τελείες σφραγισμένες με παύλες. Ικανοί να βγάζουν από τη ζωή τους με ένα αντίο φίλους, εραστές όλους όσοι δεν είναι πλέον ικανοί να τους ακολουθήσουν στην πορεία τους. Δύναμη ψυχής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σκληρότητα.

 Η ζωή δεν είναι ίδρυμα να περιθάλπονται βαρέα περιστατικά, να μεταδίδονται ασθένειες και στο τέλος να νοσεί χειρότερα ο ίδιος ο γιατρός και να κινδυνεύει με θάνατο.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και εκείνοι που όντες συναισθηματικά αδύναμοι, αποχωρούν προς στιγμήν και επανέρχονται. Δημιουργούν στεγανά με πόρτες μισάνοιχτες να μπαινοβγαίνουν. Απλά και μόνο επειδή τους είναι αδιανόητο να αρθρώσουν μια λέξη χιλιοειπωμένη. Ένα απλό αντίο. 

Εξαφανίζονται και επανέρχονται, δικαιολογούνται φθηνά, παίρνουν το χρόνο τους, αποστασιοποιούνται και πάλι από την αρχή. Δε δημιουργούν υποχρεώσεις και προσδοκίες αφήνουν τον εαυτό τους ελεύθερο και τις σχέσεις δίχως αρχή, μέση και τέλος.

Αποχωρίζεσαι το κινητό σου και νιώθεις λειψός, δανείζεις το καλό φόρεμά σου και κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα, σου κόβουν περισσότερο από όσο ήθελες τα μαλλιά και θρηνείς κανένα μήνα. Μετακομίζεις και κλαις, θέλεις το σπίτι σου πίσω. Όλα αυτά για αντικείμενα.

Πώς να αποχωριστείς έναν άνθρωπο λοιπόν;

O φυσικός θάνατος είναι αναπόφευκτος, φρικαλέος μα φυσική πορεία. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με φόνους και κατά συρροή και αυτοκτονίες. Ψυχαναγκαστικούς αποχωρισμούς και θάψιμο συναισθημάτων.

Είτε είσαι ο δέκτης, είτε ο πομπός, ο πόνος είναι ο ίδιος.

Δεν τα μπορώ τα αντίο. Δεν τα σηκώνει ο οργανισμός μου.

Μάτια βουρκωμένα και ένα γεια. Αντίο μετά από καυγάδες, με φωνές βραχνιασμένες. Οι φλέβες σου διαστέλλονται, η φωνή σου ραγίζει, τα χέρια σου τρέμουν. 

Το μυαλό σου πλυντήριο, στο στύψιμο κοντεύει να εκραγεί.

Ακούγεται το κλείσιμο της πόρτας, σωριάζεσαι στο πάτωμα. Παίρνεις στάση εμβρύου και κρύβεις το πρόσωπό σου ανάμεσα στις παλάμες. Κλαις δυνατά, ουρλιάζεις, πονάς, ξεριζώνεις τη καρδιά σου, την πετάς παραπέρα.

Αύριο μια νέα με δικός σου άνθρωπος, αυτός που μέχρι εχθές αγκάλιαζες, ένιωθες μέσα στο σώμα σου γίνεται αυτομάτως ένα ξένο σώμα απλά και μόνο με μια λέξη.

Η φίλη σου, που ως εχθές ήσασταν ένα, ξαφνικά θα γίνει μια ξένη που θα χαιρετάς με ένα νεύμα βιαστικό.

Αναμνήσεις σε φωτογραφίες που όσα χρόνια κι αν περάσουν, στην καλύτερη περίπτωση θα φέρνουν ένα μειδίαμα στα χείλη και έναν ασυναίσθητο αναστεναγμό.

Αυτούς τους θανάτους δεν τους μπορώ. Δεν μπορώ τα αντίο, τα γεια. Τα φοβάμαι, τα τρέμω. Όχι δεν είμαι αδύναμη, τις λέξεις όμως αυτές δεν θέλω ούτε να τις λέω, ούτε να τις ακούω.

Είναι σα να κλέβεις την κούκλα παιδιού, να την πετάς στον κάδο μπροστά στα μάτια του κι εκείνο να μένει αποσβολωμένο, να σε κοιτά και ξαφνικά, οδύνη. Ποιος θα έκανε κάτι τέτοιο σε ένα παιδί;

Οι άνθρωποι που κόβουν τα νήματα με προλόγους και τελείες είναι πιο αδύναμοι από εκείνους που απλά σιωπούν.

Οι δεύτεροι γνωρίζουν πως το τέλος το δείχνουν οι πράξεις.

 Όταν με τον άλλο δε σε συνδέει τίποτα άλλο πια, πέραν των αναμνήσεων. Εκεί οι πορείες διαφοροποιούνται και ποιος ξέρει ίσως βρεθείτε ξανά στον ίδιο συρμό. Τα αντίο περισσεύουν.

Φαύλοι κύκλοι που στην ίδια ακτίνα θα βρουν σημείο επαφής. Σιωπηλά χωρίς δηλώσεις και θεατρινισμού. 

Οι άνθρωποι δεν είναι παντελόνια που μας στένεψαν να τα πετάμε έτσι απλά με ένα γεια σου.

Το αντίο σας να το δείχνετε, να αφήνετε το χρόνο να το φέρει. Μη βιάζεστε να το ξεστομίσετε, οι απώλειες που φέρνει είναι παράπλευρες και το τίμημα για θύτη και θύμα ακριβό.


 Πηγή: pillowfights.gr

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Men: Gender Equality is your issue too


Την πρώτη της μεγάλη ομιλία ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του ΟΗΕ για θέματα Ισότητας πραγματοποίησε η ηθοποιός Έμμα Γουάτσον.









Έλα χωρίς αποσκευές

Ιστορίες των άλλων





Θέλω να μιλήσω σε σένα, όποιος και αν είσαι εσύ, με όποια ιδιότητα βρίσκεσαι στη ζωή μου, είτε είσαι ο σύντροφος μου, είτε είσαι φίλος μου.

Να θυμάσαι πως τη δυνατότητα να είσαι δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι που λέμε ζωή, σου την έχω δώσει εγώ.

Φαντάσου πως είμαι ένα τρένο που έχω προορισμό το γύρο της ζωής, κι εσύ όπως και όλοι όσοι είναι δίπλα μου, είσαι ένας επιβάτης που θέλεις να έρθεις μαζί μου.

Εσύ λοιπόν διάλεξες αυτή τη διαδρομή κι εγώ σε επέλεξα γιατί πίστεψα σε σένα, πίστεψα πως μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε, να ζήσουμε και να μάθουμε όλα όσα μας προσφέρει αυτό το ταξίδι. Ευχάριστα ή δυσάρεστα δεν έχει σημασία, θα περπατήσουμε πλάι ο ένας στον άλλον, όχι ο ένας μπροστά και ο άλλος πίσω. Δίπλα-δίπλα για να ξεπερνάμε τα εμπόδια μαζί, με ένα σάλτο.

Το ταξίδι μας θα είναι μεγάλο, ο καιρός δε θα είναι πάντα με το μέρος μας, θα περάσουμε από δύσκολα μονοπάτια, θα συναντήσουμε βουνά, θάλασσες, αλλά πάνω από όλα θα είμαστε μαζί.

Το τρένο πατάει γερά πάνω στις ράγες, μη φοβηθείς από την ταχύτητα, κάποιες φορές θα πηγαίνουμε γρήγορα και κάποιες άλλες πιο σιγά.

Δεν θα είμαστε πάντα μόνοι, στο τρένο υπάρχουν κι άλλοι επιβάτες, μερικοί από αυτούς θα μείνουν μαζί μας μέχρι το τέλος, κάποιοι άλλοι θα κατέβουν σε κάποια στάση είτε γιατί κουράστηκαν, είτε γιατί είναι δειλοί ή ακόμα γιατί μπορεί να επιλέξω να το κάνω εγώ η ίδια.

Θέλω όμως να ξέρεις τους κανόνες του ταξιδιού πριν ανέβεις, έτσι για να είμαστε εντάξει.

Αν έρθεις μαζί μου τελικά, θέλω να προσπαθήσεις να φτάσεις μέχρι το τέλος.

Θέλω ανέβεις όπως είσαι, χωρίς αποσκευές, χωρίς τίποτα.

Να με εμπιστευτείς. Να με αντέχεις. Να με αγαπάς.

 Όταν περάσει ο καιρός, και σε εμπιστευτώ, θα σου δώσω τη δυνατότητα να οδηγήσεις κι εσύ το τρένο, να ξεκουραστώ κι εγώ λιγάκι.

Κι εγώ θέλω να με ξεκουράζεις εσύ.

Κι αν κάτι αλλάξει κι αν κουραστείς από το ταξίδι και θελήσεις να κατέβεις, θέλω να το ξέρω.

 Μην κρυφτείς πίσω από δικαιολογίες, να έρθεις να σταθείς μπροστά μου, να εξαργυρώσεις το εισιτήριό σου και να κατέβεις όπου εσύ θελήσεις.

Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα.

Σου δίνω τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε μαζί, να δούμε τον κόσμο, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να στεναχωρηθούμε ή να χαρούμε, να χορέψουμε και να αγκαλιαστούμε. Να μεγαλώσουμε και να γεράσουμε μαζί, να γίνουμε όπως εκείνοι οι δύο απίθανοι τύποι στο muppet show o Στάτλερ και ο Γουόλντροφ.

Γι’ αυτό θέλω να το σκεφτείς καλά πριν ανέβεις, ο χρόνος είναι λίγος κι εγώ έχω πολλά που θέλω να δω, πριν φτάσω στον προορισμό μου.



Πηγή: pillowfights.gr

Ένας κομπάρσος στη θέση πρωταγωνιστή

Μια μέρα, όπως η σημερινή είναι που σου λείπει εκείνη η αγκαλιά. Χαζεύεις τον έναστρο ουρανό ελπίζοντας πως οι σκέψεις θα εξαφανιστούν μέσα στο αχανές μαύρο του, που σήμερα, ούτε ένα σύννεφο δε το προσβάλλει. Ανοίγεις το παράθυρο να πάρεις μια ανάσα, το κρύο είναι τσουχτερό και σε διαπερνά και μαζί με αυτό κατακλύζεσαι από τις αναμνήσεις σου. Σου θυμίζει το κρύο εκείνης της νύχτας. 
Ήταν μια νύχτα που την ένιωθες τόσο ζεστή, με τις φλόγες από το τζάκι να σε ζεσταίνουν, την αγκαλιά από τον έρωτα να σε κρατάει ασφαλή και τη ζάλη από το κρασί να σε κάνει να χαμογελάς λίγο παραπάνω από ότι συνήθως. Ήταν μια νύχτα που όλα έμοιαζαν όμορφα. Ήταν η ίδια νύχτα, που λίγες ώρες μετά το τζάκι δε σε ζέσταινε πια και η αγκαλιά δεν ήταν εκεί, το χαμόγελο από το κρασί είχε εξαφανιστεί και τα λόγια σου είχαν χαθεί στον τυφώνα ενός ψέματος. 
Ξαπλώνατε εκεί γυμνοί από τις αλήθειες σας, ανήμποροι να αλλάξετε το οτιδήποτε. Ο ήρωας της ιστορίας σας είχε εξαφανιστεί οικειοθελώς. Σας είχε παρατήσει εκεί, ντροπιασμένους, γυμνούς και μόνους. Κανένα ψέμα, καμιά αλήθεια, καμιά σκέψη και κανένας ήχος, με νόημα ή χωρίς δεν ήταν ικανός να σας σώσει, από την μια από την αφέλεια και τη άγνοιά σας και από την άλλη από τον καθωσπρεπισμό σας. Τα είχατε πει όλα, τα λόγια δεν είχαν νόημα πια και κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Εσύ ήθελές να εξαφανιστείς και εκείνος να χαθεί μαζί με τον ήρωα.
Και έτσι, με τις σκέψεις σου και τα λόγια του, με τα κρυφά δάκρυα, τις δικαιολογίες και τα ανέκφραστα πρόσωπα εξαφανιστήκατε στην βουβή νύχτα. Ο καθένας σας είχε τόσους λόγους για να φύγει και άλλους τόσους για να μείνει. Ο εγωισμός και ο καθωσπρεπισμός σας, όμως, δεν άφηνε περιθώρια να δείτε καθαρά, να μιλήσετε ειλικρινά και να κάνετε απολογισμό των απωλειών σας.
Εκείνη τη νύχτα έχασες πολλά. Αυτή τη νύχτα πρέπει να το ξεχάσεις. Ξέρω δε θα το έκανες εσύ αυτό, δε θα το προσπερνούσες καν, μα είναι και εκείνος ο άλλος και πώς θα συνυπάρξετε οι τρεις σας διαφορετικά; Και αν δεν ήταν γι αυτό, πώς θα άφηνες στη χαζή Ελπίδα να ζήσει ακόμη λίγο; Δε μπορείς να της το αρνηθείς. Όχι ακόμη τουλάχιστον. 
Σταματάω να σου μιλάω για απόψε. 
Δε σκέφτεσαι καθαρά. 
Δεν είσαι εσύ.
Μονάχα να προσέχεις. Μονάχα αυτό.
 

ΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ ΒΑΦΤΗΚΕ ΜΑΥΡΟ... ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

*** Το συγκεκριμένο άρθρο το διάβασα στο blog της BUTTERFLY  και θέλησα να το αναδημοσιεύσω αμέσως μόλις το διάβασα. Συνήθως δεν παίρνω μέρος σε πολιτικές συζητήσεις πόσο μάλλον στο blog αλλά το συγκεκριμένο κατα τη γνώμη μου πρέπει να αναδημοσιευθεί ξανά και ξανά μήπως αρχίσουμε και ξυπνάμε σιγά σιγά για το τι γίνεται γύρω μας. Και το λέω γιατί στη συγκεκριμένη πορεία πήρε μέρος και η αδερφή μου στην Αθήνα και παραλίγο να πέσει θύμα τραυματισμού. Και όλα αυτά από το πουθενά.
Παρακαλώ αφιερώστε λίγο χρόνο να το διαβάσετε ***


Χτες βραδυ το εφερε η τυχη - η μαλλον η ατυχια του αντρα μου που του μπηκε γρεζι στο ματι- να βρεθω στο Αττικο νοσοκομειο στο Χαϊδαρι μετα τις 11 το βραδυ. Στο οφθαλμολογικο ηταν μια γυναικα γυρω στα 50 με ναρθηκα στο λαιμο που περιμενε για βυθοσκοπηση. Μαζι της η οικογενεια της και αρκετα ακομα ατομα, που συζητουσαν για οσα εγιναν στο Κερατσινι. Μπηκα κι εγω στην κουβεντα κι εμαθα τα εξης ακρως αποκαλυπτικα και ενδιαφεροντα!
Η κυρια εκεινη ηταν στην πορεια κατα του φασισμου με αφορμη τη δολοφονια του Παυλου Φυσσα περυσι. Μου ειπε πως καποια στιγμη τους ειδοποιησαν πως μια ομαδα μελων της ΧΑ πλησιαζαν με μηχανες απο την Λεωφορο Γρηγοριου Λαμπρακη. Μετα εξαφανιστηκαν και δεν εμφανιστηκαν στην Παναγη Τσαλδαρη απο οπου ξεκινησε η πορεια. Λιγο αργοτερα, στην Λεωφορο Σαλαμινος, στα ΚΕΠ Κερατσινιου, εισεβαλαν αγνωστοι με ροπαλα και κρανη και αρχισαν να σπανε και να κανουν ζημιες, ενω μεσα υπηρχαν ανθρωποι. Καποιος ηλικιωμενος ειπε σε εναν απο αυτους "παληκαρι μου ασε μας να βγουμε πρωτα", αυτος αρνηθηκε, ξεσπασε καβγας και μια γυναικα φωναξε "τι θελετε μωρε μια νεα Marfin;". Στο ακουσμα αυτου την χτυπησε καποιος με ροπαλο στο κεφαλι, με αποτελεσμα να πεσει αναισθητη και οταν ξαναβρει τις αισθησεις της να μην εχει το φως της. Ειναι η ιδια γυναικα που συναντησα στο Αττικο, η οραση της ευτυχως ειχε επανελθει. Εγιναν φασαριες, επεσε πολυ ξυλο αναμεσα στους διαδηλωτες και τους ροπαλοφορους, το νοσοκομειο ειχε γεμισει με τραυματιες, μιας και εφημερευε. Δεν ξερω κατα ποσο αυτα ακουστηκαν στις ειδησεις. Ειμαι σιγουρη ομως οτι δεν ακουστηκε το παρακατω συγκλονιστικο. Κατα τη διαρκεια των συμπλοκων, οι διαδηλωτες επιασαν εναν ροπαλοφορο και τον εψαξαν. Πανω του βρεθηκε ταυτοτητα της Ασφαλειας!
ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ!!!
Δεν λεω τιποτα παραπανω, καθενας ειναι ικανος να βγαλει τα συμπερασματα του.
Ο ιδιος ο Δημαρχος Κερατσινιου μιλησε με τους δημοτες και παραδεχθηκε το γεγονος. 

Στα Ταμπουρια δε, στη στοα Αβραμιδη, μια ομαδα νεαρων με σημαιες, που κρυβονταν στο σκοταδι, σταματησαν το γιο μιας φιλης μου και τον ρωτησαν αν συμπαθει τους αστυνομικους και μαλιστα φροντισαν να του τονισουν οτι οι αστυνομικοι τον προστατευουν και θα πρεπει να τους σεβεται...

Αυτα για οσους ακομα δεν εχουν καταλαβει ποιος κρυβεται πισω απο τα επεισοδια και ποιον συμφερει να ειμαστε χωρισμενοι σε στρατοπεδα!
Η επιτυχια ερχεται οταν κινουμαστε προς την ιδια κατευθυνση και οχι προς την αντιθετη. Η ισχυς εν τη ενωσει...

Ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες






Στο I <3 Polls της περασμένης βδομάδας, σας ρωτήσαμε αν κουβαλάτε το παρελθόν μαζί σας ή αν του δίνετε μια να πάει στο διάολο.

 Τελικά περίπου οι μισοί το διαολοστέλνετε και οι άλλοι μισοί του ψήνετε καφέ.

Πιο συγκεκριμένα το 45% από εσάς, διατηρεί επαφή με τις προηγούμενες σχέσεις του και το 55%, όχι.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτοί που επικοινωνούν ακόμα με τους πρώην χωρίζονται κυρίως σε δυο κατηγορίες.

 Στην πρώτη έχουμε κυρίως αυτές/αυτούς που τον/την χώρισαν. Συνήθως αισθάνονται πως έχουν το πάνω χέρι, ελέγχουν τα πάντα, ενώ τον έχουν ξεπεράσει.

Συνεπώς μπορώ να σκεφτώ τους εξής λόγους που θέλουν να επικοινωνούν με τον πρώην :
α) γιατί ήταν μια δυνατή σχέση, ένας άνθρωπος που υπήρξε άρρηκτα συνδεδεμένος με τη ζωή τους και ενδιαφέρονται πραγματικά για το τι κάνει.
β) Επιβεβαίωση, επιβεβαίωση και πάλι επιβεβαίωση.
γ) ένας συνδυασμός των α και β με διαφορετικά ποσοστά συμμετοχής του καθενός.

Στην πρώτη περίπτωση καλά κάνετε ενδιαφέρεστε και με γεια σας και χαρά σας.

Στη δεύτερη περίπτωση, προβλήματα ανασφάλειας κι εσείς, προβλήματα γενικά κι ο άλλος που δέχεται να σας επιβεβαιώνει.

Στη δεύτερη κατηγορία είναι κυρίως αυτοί που τους έχουν χωρίσει.

Επιβεβαιώνοντας τον κανόνα των γραμματόσημων (μη μου κάνεις τον αδιάφορο να χαρείς, όλοι έχουμε υπάρξει γραμματόσημα τουλάχιστον μια φορά) που όσο τα φτύνεις, τόσο κολλάνε, θέλουν να επικοινωνούν με τον πρώην.

Τον άνθρωπο αυτόν το θέλουν στη ζωή τους είτε έτσι είτε αλλιώς. Έζησαν πράγματα –λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία- μαζί.

Δεν τον ξεπέρασαν ποτέ, θέλουν να ξέρουν τι κάνει, πώς περνάει, αν έχει προχωρήσει, αν τους ξέχασε.

Γιατί ένα μικρό κομμάτι μέσα τους, ένα κομματάκι που έχουν θάψει πολύ βαθιά, ελπίζει ότι ίσως κάποτε οι συνθήκες γίνουν περισσότερο ευνοϊκές.

Για ένα από όλα τα παραπάνω ή και για όλα μαζί, συνεχίζουν να επικοινωνούν με τον/την πρώην τους.

Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτής της περίπτωσης, κάνουν ένα βήμα μπροστά και δυο πίσω.

Φιλική συμβουλή: σε τέτοιες περιπτώσεις, η λύση είναι μια. Χρησιμοποιείς τη μέθοδο του τσιρότου. Το ξεκολλάς με τη μια, απότομα και δυνατά και ξεμπερδεύεις δια παντός. Ναι θα πονέσει πολύ, αλλά από το να τραβάς το τσιρότο σιγά σιγά για τα επόμενα χρόνια, καλύτερα έτσι.

Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που πίσω κοιτάζει μόνο για να παρκάρει. Είναι αυτοί που έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους με το παρελθόν και δε θέλουν καμία επαφή μαζί του. Oύτε μεθυσμένα τηλεφωνήματα στις τρεις το πρωι, ούτε «πήρα να δω τι κάνεις». Καλά να περνάς και να μη μας γράφεις.

Μεγάλο προσόν αυτό, το να αναγνωρίζεις πότε κάτι έχει φτάσει σε αδιέξοδο και να βάζεις ένα τέλος οριστικό. Σε γλιτώνει από ανούσιες αναμονές και χαμένο χρόνο.

Το κακό είναι ότι μπλέκουν οι «ξέρω να βάζω τελείες» με τους « θα ‘μαι πάντα εδώ» και θρηνούμε θύματα. 

Και μη γελιέσαι και βγάζεις τους δυνατούς πάντα νικητές. Κίνδυνος ανεπανόρθωτης βλάβης υπάρχει και από τις δυο μεριές. 

Οι μεν βιάζονται συνήθως να φύγουν και χάνουν πράγματα σημαντικά, οι δε αρνούνται να γυρίσουν την πλάτη που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω. 

Η χρυσή τομή βρίσκεται κάπου μεταξύ αυτών των δυο και την έχουν ανακαλύψει ελάχιστοι. 

Για να αγγίξεις την ευτυχία πρέπει να μπορείς να τα κάνεις το ίδιο εύκολα και τα δυο. Να μπορείς να περιμένεις τον άνθρωπό σου εκεί που χρειάζεται, αλλά και να ξέρεις να γυρνάς την πλάτη για να μη χάσεις τον εαυτό σου. 

Γιατί καλή και η επικοινωνία με τον πρώην, αλλά σαν την επικοινωνία με τα μέσα σου δεν έχει.

 
Πηγή: pillowfights.gr