Alone...

Έχεις νιώσει ποτέ μόνος; Πώς όσο κόσμος και να σε περιτριγυρίζει εσύ νιώθεις και πάλι μόνος;
Γιατί μας συμβαίνει αυτό; Αφού έχουμε τόσους ανθρώπους να μας ακούσουν εμείς κλεινόμαστε και νιώθουμε πως κανείς δεν αισθάνεται τον πόνο, την θλίψη και την μοναξιά μας; Είμαστε εγωιστές; Ή πληγωμένοι; Ή λίγο και από τα δύο;
Σε όλες μας από μικρές ακόμα, μας περιέγραφαν στα παραμύθια για τον πρίγκιπα που έρχεται πάνω σε λευκό άλογο για να σώσει την πριγκίπισσα από κάποιο τέρας, ή από την κακιά μάγισσα του παραμυθιού ώστε να καταλήξουν ευτυχισμένοι για μια ζωή. Και όμως. Με αυτή την μυθοπλασία έχουμε μεγαλώσει. Περιμένοντας τον ιδανικό για μας που θα έρθει να μας «σώσει» από την καθημερινότητά μας και θα μας κάνει να αλλάξουμε τρόπο ζωής ζώντας ευτυχισμένες στο πλάι του. Υπάρχει όμως κάποιος για όλους;
Θα βρούμε όλοι τον έναν που θα είναι για μας ο συνοδοιπόρος στη ζωή μας; Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ιδανικό και σχεδόν ακατόρθωτο να βρεθεί στις μέρες μας.
Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να ανοιχτούμε σε έναν άνθρωπο με σκοπό να του δώσουμε όλη μας την ψυχή και ότι μας προβληματίζει να το μοιραστούμε μαζί του και νιώθουμε πως και αυτός θα έχει τα ίδια αισθήματά με εμάς. Όχι. Τις περισσότερες φορές δεν ισχύει. Και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να έχουμε μια πληγωμένη καρδιά και μια σκέψη στο μυαλό μας για το πόσο ανόητοι είμαστε που ανοιχτήκαμε σε κάποιον που μας εκμεταλλεύτηκε με τον τρόπο του.
Και ύστερα, ακολουθεί η απομόνωση. Ο δρόμος που φαίνεται αδιέξοδο. Που πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν ξανά και πως κανείς δεν θα νιώσει τα συναισθήματα και όλα αυτά που του εκμυστηρευόμαστε.
Μακάρι να υπήρχε κάτι να μας καθοδηγήσει σε αυτόν που περιμένουμε μια ζωή. Κάτι σαν αστέρι που να μας δείχνει το δρόμο. Ίσως και να υπάρχει και εμείς να το χάνουμε.. Ίσως και να μην το βλέπουμε γιατί δεν κοιτάζουμε προσεκτικά. Και στο τέλος να πεθάνουμε ψάχνοντας το δρόμο. Ή και να είμαστε αρκετά τυχεροί ώστε να βρούμε το δρόμο και να μας οδηγήσει ακριβώς εκεί που θέλουμε.
Από την άλλη, αξίζει να κάθεσαι και να το σκέφτεσαι; Πιστεύω πως είναι καλύτερο να το αφήσεις να «κυλήσει» και να αφήσεις τη Ζωή να σου τα φέρει όπως Αυτή έχει σχεδιάσει. Ό,τι και να έχει σχεδιάσει. Γιατί όπως και να έχει, δεν μπορείς να αλλάξεις ότι έχει «γράψει» για σένα. Περίμενε λοιπόν να έρθει ότι είναι να έρθει. Και απλά φρόντισε να μην αποκλείσεις από τη ζωή σου ανθρώπους που θέλουν πραγματικά το καλό σου. Γιατί σίγουρα υπάρχουν και αυτοί. Όπως είναι η οικογένεια και οι φίλοι σου. Που στέκονται δίπλα σου ότι και να γίνει. Φρόντισε να περνάς καλά με αυτούς και να είσαι ευγνώμων που η Ζωή τους έφερε στο πλευρό σου. Σταμάτα να αισθάνεσαι μόνος και κοίτα γύρω σου. Δεν νομίζω πως είσαι πραγματικά μόνος τελικά……..