Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Σας αγαπώ γαμώτο!


Και συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα περνά ο καιρός. Εμείς πάντως δεν θέλουμε να το χωνέψουμε. Μας έχει μείνει ούτε μισός μήνας ακόμα και κάθε φορά που το σκεφτόμαστε βουρκώνουμε.

Το πρώτο δύσκολο βήμα ήταν όταν ξενοίκιασε ο κολλητός μου. Και τώρα για την εξεταστική ήρθε πάλι, τον συνηθίσαμε για μια εβδομάδα και τώρα έφυγε πάλι. Θα είναι τα πρώτα γενέθλια στα τέσσερα χρόνια που δε θα είμαστε και οι 4 μαζί. Και όσο το σκέφτομαι στεναχωριέμαι.

Όπως πάλι στεναχωριέμαι που πρέπει να μαζέψω πράγματα, να αδειάσω όλο μου το σπίτι και να μετακομίσω. Θέλω να βάλω τα κλάματα πραγματικά...

Και ακόμα δεν έχω δει το σπίτι σε κουτιά.

Όσο για την παρέα το 'χω πει άπειρες φορά πως τα συγκεκριμένα παιδιά τα 'χω σαν οικογένεια και δεν θέλω να τους χάσω ποτέ! Με στεναχωρεί πολύ που θα τους χάσω από την καθημερινότητά μου, τουλάχιστον δεν θέλω να τους χάσω για πάντα.

Γιατί είναι φίλοι που αξίζουν να τους κρατήσεις μια ολόκληρη ζωή. Είναι δεύτερη οικογένεια!
Έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί, έχουμε φτιάξει μια δική μας καθημερινότητα που δεν ξέρω πως θα την αποχωριστώ.

Νιώθω ότι στερεύω από λόγια, ότι νιώθω τόσα πολλά μέσα μου που με πνίγουν, ώρες ώρες νιώθω ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω. Νιώθω πως πνίγομαι και ζητάω απεγνωσμένα βοήθεια.

Θέλω να κάνω κάτι για να αλλάξω την κατάσταση και ξέρω πως δεν μπορώ. Δεν έχω τη δύναμη να αλλάξω ότι πρόκειται να συμβεί.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να περάσω τέλεια όσες μέρες απέμειναν και να μη χάσω επαφή από αυτή την παρέα που έγινε δεύτερη οικογένειά μου...

Σας αγαπώ! Μην το ξεχάσετε ποτέ!

2 σχόλια: