Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Άρνηση του οργανισμού

Προσπαθώ να ξεσπάσω. Εδώ και μέρες. Και όσο και αν το θέλω πάντα σταματάω. Δεν ξέρω γιατί. Κάτι με κρατάει και δεν επιτρέπει τα δάκρυα να κυλήσουν από τα μάτια μου. Ενώ νιώθω πως το χρειάζομαι. Και ξέρω πως θα νιώσω καλύτερα όταν το κάνω, αλλά δεν μπορώ.
Σήμερα μετά τον πρώτο καφέ που πήγα το μεσημέρι, ήθελα να περάσω να ανάψω το κερί από το φαναράκι του ανθρώπου μου. Έτσι πήρα τον φίλο μου που ήθελε να έρθει μαζί μου, και περπατήσαμε μέχρι εκείνο το σημείο. Όλα τα κεράκια ήταν αναμμένα βέβαια και παρατήρησα πως μέσα είχαν βάλει μία τράπουλα. Και γύρω γύρω ήταν γεμάτο γλαστράκια με λουλούδια. Πόσους πολλούς ανθρώπους είχε που τον αγαπούσαν! Και αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας που θα περάσει από εκείνο το σημείο. Είναι γεμάτο με πράγματα που έχουν αφήσει διάφοροι άνθρωποι που τον αγαπούσαν και τον αγαπούν ακόμα.
Θέλω και εγώ να του αφήσω κάτι εκεί. Λίγα λουλούδια, ένα κεράκι, κάτι. Κάτι από μένα. Σκέφτηκα να αφήσω και ένα πακέτο από τα τσιγάρα που κάπνιζε. Ένα πακέτο "Karelia Blue".
Με μια πολύ καλή μου φίλη που της μίλησα σήμερα για όλο αυτό μου είπε να κάνω ότι νιώθω. Ότι νιώθω ότι θέλω να του αφήσω να το πάω. Και έτσι θα κάνω. Θέλω πριν φύγω να του αφήσω κάτι. Διαφορετικά δεν θα είμαι καλά με τον εαυτό μου.
Και μετά από όλο αυτό, ήθελα τόσο πολύ να κλάψω αλλά πέρα από ένα δάκρυ δεν μπορούσα να "βγάλω" τίποτε άλλο. Γιατί να με εμποδίζει το ίδιο μου το σώμα να ξεσπάσω; Γιατί ο ίδιος μου ο οργανισμός να αντιδρά και να μην με αφήνει να το βγάλω από μέσα μου; Γιατί το σώμα μου να αρνείται να παράγει δάκρυα ενώ τα χρειάζομαι τόσο πολύ; Δεν ξέρω αλλά νιώθω λες και με κάποιο τρόπο με εκδικείται ο ίδιος μου ο εαυτός.
Πραγματικά, κάθε φορά σκέφτομαι το ίδιο και το ίδιο πράγμα: "Και τι δε θα έδινα να είχα έστω 3 λεπτά να μπορούσα να του μιλήσω. Να είχα αυτή την ευκαιρία...."

5 σχόλια:

  1. Στην ανάρτηση σου γράφεις δύο από τα χειρότερα συναισθήματα: να θες να ξεσπάσεις και να μην μπορείς και να θες μια τελευταία ευκαιρία να μιλήσεις με κάποιον αγαπημένο που έφυγε και δυστυχώς είναι αδύνατο..τα έχω περάσει και τα δύο. Ειδικά το τελευταίο, ακόμη και σήμερα βλέπω στον ύπνο μου ότι χτυπάει το κινητό μου και στην αναγνώριση γράφει "γιαγιά"(σου έχω πει ότι ακόμη δεν βρήκα το θάρρος να σβήσω τον αριθμό του κινητού της απ' το τηλέφωνο μου; ή ότι έχω πάρει πολλές φορές τον αριθμό μέχρι να ακούσω ότι ο αριθμός δεν αντιστοιχεί πλέον σε συνδρομητή;)

    Συμβουλή μου να του πας το δώρο που θες, θα νιώσεις κι εσύ καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω..Και εγώ και τους 3 αριθμούς του (κινητό, σπίτι, γραφείο) δεν έχω καταφέρει να τους διαγράψω ακόμα και ούτε νομίζω ότι θα το κάνω ποτέ... Δεν έχω πάρει το θάρρος να τους καλέσω γιατί δεν θέλω να ακούσω αυτό που ξέρω ότι θα ακούσω. Απλά τους έχω στο κινητό και όποτε τύχει να πέσω επάνω στέκομαι πάντα στο όνομά του...

      Πήγα πάλι και άφησα κάτι...το καλοκαίρι που θα ξανακατέβω θα ξαναπάω κάτι σίγουρα...

      Διαγραφή
    2. Μιλώντας από πείρα, δεν νομίζω ότι θα βρεις το κουράγιο να το κάνεις..το τηλεφώνημα είναι ό,τι πιο δύσκολο, αλλά πολλές φορές αποφάσισα να καταφύγω στην...ομοιοπαθητική, για να συνειδητοποιήσω πως αυτή είναι η πραγματικότητα και πως πρέπει να την αποδεχτώ(μερικές φορές και για να βρω μια αφορμή να ξεσπάσω).

      Καλά έκανες, δεν το καταλαβαίνεις τώρα, αλλά σε βάθος χρόνου θα νιώθεις καλά με τον εαυτό σου που πήγες και άφησες εκείνο το δώρο ;)

      Διαγραφή
    3. Και εγώ το πιστεύω πως δεν θα βρω ποτέ το κουράγιο να το κάνω. Όσο για το τηλεφώνημα δεν το έχω καταφέρει ακόμα. Φοβάμαι και μόνο στη σκέψη ενώ το αποτέλεσμα ξέρω ποιο θα είναι!

      Ναι, δεν νομίζω ότι θα ήμουν καλά αν δεν του άφηνα κάτι. Και είπα στον εαυτό μου ότι κάθε φορά που θα κατεβαίνω θα αφήνω κάτι από μένα.

      Διαγραφή
    4. Σκέψου ότι εγώ 9 χρόνια μετά, ενώ το έχω δοκιμάσει πολλές φορές, ακόμη φοβάμαι πριν ακούσω την επικείμενη απάντηση της τηλεφωνικής εταιρίας...

      Καλά θα κάνεις..αν όντως όσοι έφυγαν βλέπουν και νιώθουν την αγάπη μας, τότε αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να τους δείξουμε ότι ζουν ακόμη μέσα μας...κι αν δεν τη βλέπουν, τότε είναι ο καλύτερος τρόπος να αυταπατόμαστε για να νιώσουμε "εντάξει" απέναντι τους ;)

      Διαγραφή