Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Πόσο μισώ τους αποχαιρετισμούς!




Ήρθε η στιγμή να φύγεις λοιπόν. Δυστυχώς. 

Γαμώτο, πόσο μισώ τους αποχαιρετισμούς. Και πόσο μάλλον όταν είναι για κάτι πιο μόνιμο. 

Ξενοικιάζεις και ήρθε η στιγμή να σε αποχαιρετήσουμε. Εμείς. Τα 3 κορίτσια σου που μένουν πίσω στην Καστοριά. Στην πόλη που μοιραστήκαμε τόσες μα τόσες αναμνήσεις. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν πρώτο-ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα. Που ήμασταν μαζί με την Δ. & εσένα στο εργαστήριο. Λειτουργικά συστήματα. Και στο τέλος, όταν ήρθε η ώρα της εξεταστικής μοιραστήκαμε τις 3 ασκήσεις που μας είχε βάλει ο καθηγητής στα θέματα και λύσαμε ο καθένας από μία. Τη μία την δώσαμε μισή. Έτσι πήραμε και οι τρεις μας 7,5. 

Δεν θα ξεχάσω τα μεθύσια σου. Πόσο μάλλον το δικό μας. Που γίναμε και οι δύο λιώμα στα γενέθλια σου. Σεπτέμβρης δεύτερου έτους. Και ανεβήκαμε στη μπάρα και χορέψαμε οι δυο μας. (Πόσο μα πόσο ρεζιλίκι Θεέ μου!) Πρωτοφανές για μένα. Να χορεύω και μάλιστα ελληνικά τραγούδια.

Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που βγάζαμε τους δικούς μας κώδικες σαν παρέα και συννενοούμασταν μεταξύ μας. Το βράδυ που κοιμηθήκαμε όλοι στην Α. αφού προσπαθούσαμε να σου πετάξουμε ένα μπολ ποπ κορν και να πετύχουμε το στόμα σου. Τις στιγμές που πεθάναμε στο γέλιο. Τις στιγμές που μας κορόιδευες. Τις στιγμές που μας έβριζες. Τις στιγμές που μας διάβαζες τα καμμένα ανέκδοτα. Ακόμα και τις στιγμές που είχες τσακωθεί με τις άλλες δύο και προσπαθούσα να σας συμφιλιώσω. Γιατί ήμουν το άτομο που ήμουν στη μέση και δεν ήθελα να χαλάσει αυτό που είχαμε. 

Δεν θα ξεχάσω το βράδυ που χώρισα με τον Κ. Τέσσερις η ώρα το πρωί πήρατε ταξί μαζί με την Α. Και ήρθατε σπίτι με ρετσίνες και ξηρούς καρπούς και μου συμπαρασταθήκατε. Με βοηθήσατε να ξεσπάσω. Με κάνατε να γελάσω. Εσύ συγκεκριμένα με πήγες στην κουζίνα για να μου φτιάξει καφέ η Α. για να συνέλθω αφού είχα πιει 4 ποτήρια ρετσίνα και 3 ποτήρια ουίσκι. Μου φτιάξατε δύο ποτήρια καφέ και κατά τις οκτώ το πρωί πήγαμε οι τρεις μας στο κρεβάτι μου και ξαπλώσαμε. Με το ζόρι χωρούσαμε αλλά πέρα από αυτό ροχάλιζες μέσα στο αυτί της Α. και δεν την άφησες να κοιμηθεί. 

Δεν θα ξεχάσω το βράδυ που είδαν τα κορίτσια τα σημάδια στο χέρι μου και σε πήραν τηλέφωνο και ήρθες σπίτι και μου έβαλες τις φωνές. Σε κοιτούσα και ένιωθα πως σε έχω απογοητεύσει. Μου το είπες πολλές φορές εξάλλου. Και μάλιστα μου είπες πως δεν με ενδιαφέρουν καν αυτά που μου λες. Και όμως με ενδιέφεραν παραπάνω από όσο πίστευες. Απλά δεν μπορούσα να κλάψω. Δεν μπορούσα να ξεσπάσω. Που μου είπες πως θα με ελέγχεις από εδώ και πέρα. Να μην τολμήσω να ξανακάνω κάτι τέτοιο στον εαυτό μου. Και πολλά άλλα πράγματα. Που με συνέφερες γενικότερα. Όλοι σας.

Δεν θα ξεχάσω το βράδυ που μου εκμυστηρεύτηκες το μεγάλο σου μυστικό. Την εμπιστοσύνη που μου έδειχνες όλα αυτά τα χρόνια. Τα τηλέφωνα που με έπαιρνες απλά για να δεις αν είμαι καλά. Τις στιγμές που ήθελες να μιλήσεις σε κάποιον. Τις στιγμές που ζητάς τη γνώμη μου. Τις στιγμές που με βρίζεις για τις προσωπικές μου επιλογές.

Τις στιγμές που μου στέκεσαι σαν αδερφός. Γιατί αυτό είσαι για μένα. Ο μεγάλος αδερφός που δεν είχα ποτέ. Δεν έχεις ιδέα πόσο θα μου λείψεις. Και γι’ αυτό δεν μπορώ να σου πω το αντίο. Φοβάμαι. Τρέμω στην ιδέα και μόνο ότι θα φύγεις από την καθημερινότητά μου από εδώ και πέρα. Ναι ναι ξέρω θα σε βλέπω στην Αθήνα, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Προχθές που μαζεύαμε τα πράγματα στο σπίτι σου κόντεψα να βάλω τα κλάματα όταν τα είδα όλα στις κούτες. Και πόσο μάλλον από χθες που ήρθαν και τα πήραν οι δικοί σου και έχουν μείνει ελάχιστα πλέον μέσα. Αύριο θα φύγουν και αυτά. Σήμερα μπήκα και περπάτησα μέσα στο σπίτι ίσως και για τελευταία φορά. Νιώθω εγώ έτσι, πόσο μάλλον εσύ.

Θέλω να σε ευχαριστήσω όμως για όλες αυτές τις στιγμές που ήσουν και είσαι εδώ για μένα. Που με κάνεις να συνέρχομαι με μία σου κουβέντα. Που μου βάζεις μυαλό. Που είσαι ειλικρινής απέναντί μου. Ποτέ δεν μασάς τα λόγια σου. Μου τα λες έτσι όπως πρέπει να τα ακούσω και όχι όπως θα ήθελα πάντα. 

Είσαι οικογένεια για μένα και όχι απλά ένας φίλος που μοιραστήκαμε μαζί στιγμές διάρκειας τεσσάρων χρόνων. Και θέλω να μείνεις στη ζωή μου. Ακόμα και αν δεν σε ζω στην καθημερινότητά μου. Ακόμα και αν φύγεις μετά από ένα εξάμηνο για άλλη χώρα, για άλλη ήπειρο. Θέλω να συνεχίσω να σε έχω στη ζωή μου. Να συνεχίσω να μαθαίνω νέα σου, να μιλάμε, να γελάμε, να βριζόμαστε. Ναι οκ, θα χάσω το «ξύλο» που παίζουμε τόσο καιρό και πλακωνόμαστε. 

Θα μου λείψεις ρε βλαμμένο. Θα μου λείψει η καθημερινότητα που έχουμε εδώ στην Φοιτητούπολή μας. 

Και ας μην ξαναπήγαμε ποτέ την τρομακτική "γυρολιμιά" που λέγαμε εδώ και δύο χρόνια. Δεν θα ξεχάσω όμως την πρώτη φορά που πήγαμε μέσα στη νύχτα. Νομίζω η Α. δεν θα μας συγχωρήσει ποτέ γι’ αυτή την εμπειρία. 

Πραγματικά μπορώ να συνεχίζω να γράφω σελίδες για τις εμπειρίες μας, τα γέλια μας, τις μαλακιούλες μας και όλες τις πανέμορφες και υπέροχες στιγμές που περάσαμε σαν παρέα εδώ.

Θα μας λείψεις πάρα πολύ. Σε όλες μας. Αύριο που είναι (μάλλον) η τελευταία μας μέρα μαζί (αν εξαιρέσεις τις εξεταστικές) δεν πιστεύω πως θα κρατηθούμε όλοι να μη βάλουμε τα κλάματα. Αρκετά κρατήθηκα τόσες μέρες. 

Πραγματικά σου εύχομαι ότι μα ό,τι καλύτερο για τη συνέχεια! Και μην μας ξεχάσεις ε; (όχι ότι θα το έκανες ή θα σε αφήναμε να μας ξεχάσεις χαχ) 

Θα τα ξαναπούμε στην Αθήνα σε λίγες μέρες.
                                                                                   Η κοντομπουκιά!

5 σχόλια:

  1. Υπάρχουν τόσα πολλά που θα μπορούσα να γράψω κάτω από αυτή την ανάρτηση, αλλά δε θα το κάνω. Ούτε θα ανοίξω συζήτηση για το πώς σε νιώθω και ότι τα έχω ζήσει κι εγώ αυτά. Θα αφήσω το "γράμμα" σου να μιλήσει για σένα.
    Θα σου πω απλά ότι είναι ένα πανέμορφο κείμενο, που ξυπνάει γλυκόπικρα συναισθήματα και αναμνήσεις σε όποιον το διαβάσει <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή