Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Μόνο στα όνειρα


Σε είδα μέσα στο πλήθος. Περπατούσες ανάμεσα σε ανθρώπους άγνωστους. Ανώνυμους. Κάποια στιγμή τα βλέμματά μας ενώθηκαν. Και ένιωσα μια αίσθηση που τη θυμόμουν ακόμα και όταν ξύπνησα. Μια ανατριχίλα και μια νοσταλγία. Γιατί εκεί ανάμεσα στο πλήθος χαμογελούσες. Και θυμήθηκα όλα τα αστεία σου. Όλες τις στιγμές που μας έκανες να γελάμε.
Γαμώτο, πότε θα σταματήσει να πονάει; Πότε;

Αλλά σ' ευχαριστώ. Σ' ευχαριστώ που με επισκέπτηκες μετά από τόσο καιρό. Έστω και αυτά τα δευτερόλεπτα που σε είδα, μου αρκεί..

Λείπεις. Μου λείπουν τα πάντα. Και πονάει ακόμα περισσότερα όταν ξέρω ότι δεν θα τα ξαναζήσω.

2 σχόλια: