“-Πολύ καπνίζεις.
- Μα μόλις ήρθες.
- Δεν έχει σημασία. Εγώ γενικά μιλάω. Ότι καπνίζεις πολύ.
Και απαγορεύεται και το κάπνισμα.
- Μα και οι άλλοι καπνίζουν. Μόνο εμένα βλέπεις;
-Εσύ είσαι δίπλα μου. Το ξέρεις ότι θα μπορούσα να σου κάνω
μήνυση έτσι;
-Πάλι τα ίδια;
Το πρόσωπό του το αλλάζει ένα χαμόγελο. Και απαντάει: «Ναι,
θα μπορούσα να σου κάνω μήνυση να ξέρεις, για τον καπνό σου που με ενοχλεί».
-Μπορείς ε; Τι να σου πω, κάνε μου.
Κλεφτές ματιές. Είτε δικές του, είτε δικές μου. Τα μάτια μας
κάπου συναντιούνται. Κάτι έχει αλλάξει όμως. Ίσως η αμηχανία, ίσως η
αβεβαιότητα, προσδίδει μια άλλη μυρωδιά στον αέρα.
Ύστερα γίνομαι κουβέντα στα στόματα των φίλων του. Αρχίζουν
και συζητούν μπροστά μου για το ύψος μου και με αστείο τρόπο με κοροϊδεύουν.
Εκείνος γυρίζει και μου λέει στο αυτί χαμογελώντας με το
στραβό γελάκι: «Μην τους παρεξηγείς. Έχουν πιει».
Τον κοιτάω στα μάτια και του λέω: «Μην αγχώνεσαι. Δεν με
ενοχλεί».
Βλέπω την Α. από λίγο πιο δίπλα να με κοιτάει. Ύστερα από
λίγο έρχεται και με παίρνει για να πάμε στο μπάνιο.
«Δεν χρειαζόταν να με τραβήξεις έτσι».
«Τι σου έλεγε;»
Της εξηγώ.
«Πάλι τα ίδια δηλαδή; Σου αρχίζει μονίμως την ίδια κουβέντα
έτσι;»
Γιατί να είμαι τόσο ανάποδη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου