Απωθημένα

Πρέπει να αποδεχτώ τη μοίρα μου:  Δεν με ελκύουν οι φυσιολογικοί.  

Εν τέλει πρέπει ο άλλος να κουβαλάει 5-6 ψυχολογικά για να μου αρέσει.

Α! Και είμαι ανάποδη.

Εκεί που λες πως εντάξει, κάτι βρήκα να ασχολούμαι, αν εστιάσεις σε αυτό το κάτι καταλαβαίνεις ότι δεν είναι φυσιολογικό.

Μελαγχολικός και ψυχρός τύπος. Απόμακρος πολύ. Δεν ανταλλάσσει πολλές κουβέντες. Ιδίως σε αγνώστους. 

Και όμως ένα χρόνο πριν που τον γνώρισα, κάθισε δίπλα μου, γνωριστήκαμε και το ίδιο βράδυ προσπάθησε να με φιλήσει. Δύο φορές.

Ένα χρόνο μετά, το κακό μου κάρμα, μου γυρίζει μπούμερανγκ τα συναισθήματα και τον σκέφτομαι.

Και μετανιώνω.

Μετανιώνω που δεν του έδωσα μια ευκαιρία πέρυσι που τόσο πολύ την αναζητώ τώρα. Μετανιώνω που άφησα την ευκαιρία να περάσει έτσι. Τι είχα να χάσω άλλωστε; 

Και είναι και το ότι δεν είναι τύπος που μπορείς να προσεγγίσεις. Δεν είναι ο εγωισμός του δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από το χαρακτήρα του. Το βλέμμα του όμως μου έχει καρφωθεί και με ανατριχιάζει κάθε φορά που σκέφτομαι πόσο με είχε πλησιάσει πέρυσι.

Είχα την ευκαιρία μου, την έχασα. Περαστικά μου. Φαίνεται πως θα μείνει το απωθημένο που είχα την ευκαιρία να εκπληρώσω αλλά το διέλυσα μόνη μου.