Πάντα με εξίταρε το «Άπιαστο»

 

Πάντα με εξίταρε το Άπιαστο. Ίσως γιατί ήξερα ότι δεν θα είναι εύκολο να το έχω. Ή μάλλον, ίσως και ποτέ. 

Λατρεύω την ελευθερία, όπως τα πουλιά που πετούν στον ουρανό. Ξέρω ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να τα πιάσω και να τα «λερώσω» με τα χέρια μου. Ή να τα εγκλωβίσω σε χρυσά κλουβιά. Είναι χειρότερο και από το θάνατο. Έτσι δεν μπορώ να τα έχω ποτέ. 

Πάντα με ενθουσιάζει όμως.  Οτιδήποτε δεν μπορώ να έχω. Ίσως και είναι η κατάρα μου. Να αγαπώ ότι δεν μπορώ να έχω. Να με ενθουσιάζει το «Άπιαστο». Να το θέλω δικό μου και να μην μπορώ να το έχω ποτέ. 

Ίσως να είναι και η ιδέα που με εξιτάρει. Ότι είναι κάτι τόσο απλησίαστο που δεν θα μπορέσω να έχω ποτέ. Το ίδιο δεν συμβαίνει και με τα απωθημένα μας; Γι’ αυτό και λέγονται απωθημένα.

Έτσι και με τα «Άπιαστα». Είτε είναι όνειρα, ιδέες, άνθρωποι…

Είναι «Άπιαστα» που ποτέ δεν θα γίνουν δικά μας. Γιατί η πορεία τους είναι ευθεία μπροστά. 

Περνάνε από τα μάτια μας ή από το μυαλό μας για να τα θαυμάσουμε και να φανούν τόσο όμορφα και ερωτεύσιμα μπροστά μας για να τα χάσουμε πάλι και να μείνουν αναμνήσεις στο μυαλό μας.

Σαν άυλη μάζα που όταν απλώσω τα χέρια μου θα διαλυθεί. 

Υπάρχει κάτι πιο όμορφο να ερωτευτείς από το «Άπιαστο»;