Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Ξέσπασμα




Πόσο το είχα ανάγκη το σημερινό ξέσπασμα.  Δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που κατάφερα να κλάψω. Και σήμερα ξέσπασα.
Και όλα αυτά αφού διάβαζα ένα άρθρο που βρήκα τυχαία στην αρχική σελίδα του Facebook. Μόλις έφτασα στο κομμάτι: «
«Γιατί δεν πάμε πάλι στο κρεβάτι» την αγκαλιάζω και κάπως μαλακώνει, «να βάλουμε καμιά σειρά να παίζει και να σε κάνω αγκαλίτσα μέχρι να νιώσεις καλύτερα;»
»
Ναι αυτές οι απλές προτάσεις με έκαναν να κλάψω και ξέσπασα για όλα αυτά που δεν είχα καταφέρει να κλάψω τόσο καιρό. Αυτές οι προτάσεις μου έφεραν πράγματα στο μυαλό. Πράγματα που φοβάμαι ότι θα χάσω. Damn!

Η ψυχολογία μου ήταν σχετικά καλή σήμερα, αλλά με πολύ πίεση και άγχος για τα μαθήματα που έδινα. Ύστερα ήρθε σαν κερασάκι η συμπεριφορά του Χ. Από χθες που δεν ήθελε να βρεθούμε χθες. Εγώ προσπάθησα να το προσπεράσω και επειδή δεν ήθελα να μείνω μόνη μου για να το σκεφτώ κανόνισα να βρεθώ με την παρέα μου και να δούμε ταινία. Κοριτσοπαρέα καταλήξαμε τελικά και κοιμηθήκαμε όλες μαζί. 

Σήμερα λοιπόν με όλη την πίεση και την ψυχολογία που είχα από την προηγούμενη μέρα, δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Ήρθε όμως να κολλήσει το χαμόγελο στα χείλη μου όταν βγήκα από το δεύτερο μάθημα, όπου έγραψα πολύ καλά και πιστεύω πως κατάφερα (επιτέλους!) να το περάσω.
Όμως φυσικά, όπως γίνεται κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι καλό, ήρθε να δέσει η ανακοίνωση του Χ.: «Αύριο φεύγω».
Έριξε τη βόμβα έτσι. Που πάει; Φλώρινα στη γιαγιά του και τη θεία του. Είναι βλέπεις τα άτομα που τον μεγάλωσαν. Και είχαμε συζητήσει ότι θα πήγαινε να τους δει κάποια στιγμή. Αλλά όχι τώρα αμέσως.
Και όταν τόλμησα να κάνω την ερώτηση: «Πώς και τόσο απότομη η απόφασή σου»; Η δική του απάντηση ήταν: «Δεν θέλω να κάτσω άλλο εδώ».

Και φυσικά το κερασάκι ήταν το ότι δεν έχουμε βρεθεί πέντε μέρες λόγω αρρώστιας, χθες προληπτικά και σήμερα που τον ρώτησα αν θα τον δω πριν φύγει μου είπε: «Σήμερα μπα, αύριο αν προλάβω θα σε πάρω τηλέφωνο».
Απάντησα ένα : «Δε νομίζω να προλάβεις αύριο, αλλά οκ». Και η κουβέντα τελείωσε εκεί. 

Πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω την απότομη και απόμακρη συμπεριφορά του. Με τίποτα. Δεν ήταν έτσι και δεν ξέρω γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Δεν ξέρω αν θα ξαναμιλήσουμε το βράδυ πριν πάμε για ύπνο, αυτός φυσικά αν στείλει γιατί εγώ δεν έχω σκοπό. Και αν θέλει να με δει πριν φύγει ας πάρει ένα τηλέφωνο το πρωί (που σιγά μην πάρει) να με χαιρετήσει. Διαφορετικά η στάση μου θα αλλάξει όπως έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει απέναντί του. 

Ναι δε διαφωνώ πως δεν έχουμε σχέση για να απαιτώ πράγματα αλλά τα στοιχειώδη τουλάχιστον πιστεύω πρέπει να τα τηρεί. Και δεν πιστεύω πως είμαι παράλογη στο συγκεκριμένο θέμα. Ιδίως από τη στιγμή που δεν ξέρει πόσο καιρό θα εγκατασταθεί στη Φλώρινα. Μπορεί ένα μήνα, μπορεί και παραπάνω. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του. 

“There's a storm coming,. And we all best be ready when she does”. (Hagrid)

2 σχόλια:

  1. «Γιατί δεν πάμε πάλι στο κρεβάτι» την αγκαλιάζω και κάπως μαλακώνει, «να βάλουμε καμιά σειρά να παίζει και να σε κάνω αγκαλίτσα μέχρι να νιώσεις καλύτερα;»

    Καταλαβαίνω πως ένα ανάλογο απόσπασμα, που τόσο παραστατικά περιγράφει εκείνη την τρυφερή "οικειότητα" (intimacy) ανάμεσα σ' ένα ζευγάρι, σ' έκανε να λυγίσεις -κυρίως αν φοβάσαι ότι γλιστράει από τα χέρια σου.


    Και όταν τόλμησα να κάνω την ερώτηση: «Πώς και τόσο απότομη η απόφασή σου»; Η δική του απάντηση ήταν: «Δεν θέλω να κάτσω άλλο εδώ».
    Σαν περιστατικό μπορώ να πω ότι είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να σου πει και να σου κάνει κάποιος. Δεν προδικάζω τα πράγματα, μπορεί να υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι που σου μίλησε τόσο ψυχρά και απόμακρα -και το πιθανότερο εσύ να είσαι απλά ο άμαχος πληθυσμός. Κι ακριβώς επειδή η κατάσταση μεταξύ σας είναι πιο "ελεύθερη" μπορεί κάποιες στιγμές να γίνει αρκετά δύσκολο για σένα, που δεν μπορείς να απαιτήσεις κάποια πράγματα που νιώθεις αναγκαία.
    Υπομονή, θέλω να πιστεύω ότι ήταν απλά μια κακή -άκομψη- στιγμή.
    Από την άλλη, δεν πειράζει να ξεσπάς, ίσα-ίσα το ξέσπασμα αυτό μπορεί να αποβάλλει και μερικά καταπιεσμένα συναισθήματα από παλαιότερα περιστατικά. Αρκεί μόνο να μη χαθείς μέσα στα ξεσπάσματα και αναλωθείς υπέρ του δέοντος σε δυσάρεστα συναισθήματα που δεν ήξερες ούτε εσύ ότι είχες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πραγματικά από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω με το συγκεκριμένο άτομο. Και ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα που κάνουμε όταν περνάμε ώρες μαζί.

      Το συναίσθημα της δεύτερης απάντησης είναι τρομακτικό. Νιώθεις σα να "πέφτεις" όταν ακούς τέτοια απάντηση. Δεν περιμένεις να το ακούσεις- ή ίσως ακόμα και να τρέμεις να το ακούσεις.

      Σαν ξέσπασμα το είχα ανάγκη. Το είχα τεράστια ανάγκη γιατί δεν είχα καταφέρει να το κάνω εδώ και καιρό. Είναι το κλασσικό: "Πάντα κάτι με κρατάει".

      Διαγραφή