Πέφτω

Και σήμερα στη δουλειά, έμαθα ένα άσχημο νέο.

"Έφυγε" ο φίλος δύο συναδέλφων. 26 χρονών από τροχαίο. Και το χειρότερο; Αυτός που τον χτύπησε, τον παράτησε στη μέση της λεωφόρου Κηφισίας και έχει γίνει άφαντος.

Είκοσι έξι χρονών. Πόσο κρίμα να χάνονται άδικα ψυχές στον δρόμο.

Με όλο αυτό το 'κλίμα' που επικρατούσε στη δουλειά σήμερα, έπεσα και εγώ ψυχολογικά.
 Θυμήθηκα τον δικό μου "αγαπημένο" που χάσαμε από ατύχημα με μηχανή.

Πόσο μου λείπεις. Πόσο ΜΑΣ λείπεις. Μπορεί πλέον να θυμάμαι τα αστεία σου και να έχω αυτό το μελαγχολικό χαμόγελο στα χείλη, αλλά δεν θέλω πολύ για να βουρκώσουν τα μάτια μου.

Πώς συνεχίζουμε τη ζωή μας όμως ε; Καταφέρνουμε και επιβιώνουμε. Δεν σε ξεχνώ ποτέ η αλήθεια είναι αυτή.

Πόσο θα θελα να ήσουν εδώ, να σου εξιστορούσα όλες τις ιστορίες από τη δουλειά και να έβλεπα αυτό το χαμόγελο περηφάνιας στο πρόσωπό σου. Να αστειευόσουν με πολλά πράγματα που θα έλεγα, που θα μας έβγαζες για τα κρασιά έξω και θα κάναμε τα καλύτερα "μεθύσια", που θα με καθησύχαζες από οποιαδήποτε άγχη της δουλειάς και όχι μόνο όπως εσύ μόνο ήξερες.

Πόσο θα θελα να ήσουν ακόμα ΕΔΏ!

Πότε στο διάολο θα ηρεμήσει αυτή η πληγή;