Σήμερα όμως, μέρες σαν αυτή γίνεται πιο έντονο.
Καθώς κοιτούσα τις επαφές στο κινητό μου έπεσα πάνω στη δική του. Του αγαπημένου Σ. Και κατά λάθος (;) πάτησα το κουμπί της κλήσης. Και αυτόματα πάτησα το κουμπί για να κλείσει η γραμμή γιατί 10 μήνες μετά δεν είμαι ακόμα έτοιμη να ακούσω τη φωνή που θα μου πει: "Ο αριθμός αυτός δε χρησιμοποιείται".
Και κάπως έτσι αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν. Γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ να τον ξαναπάρω πια τηλέφωνο. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι πως ήταν οι στιγμές μαζί του, τα γέλια και οι στιγμές που μου έδωσε τόση δύναμη.
Και τι δε θα έδινα σ' αυτό τον κόσμο, για μια μέρα ακόμα μαζί του. Για ένα ακόμα μεθύσι από αυτά τα όμορφα που κάναμε με το λευκό κρασί. Για ένα ακόμα αστείο και για να ακούσω μια φορά ακόμα το γέλιο του. Μια τελευταία φορά.
Ίσως και για να πω ένα τελευταίο αντίο. Γιατί δεν το είπα ποτέ. Δεν ήξερα ότι θα σε χάσω έτσι ξαφνικά. Ποτέ δεν το περίμενα. Και ίσως να σου έλεγα και αυτά που με βαραίνουν από τη στιγμή που έφυγες. Πράγματα για τα οποία δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου αν και ξέρω πως εσύ το έχεις κάνει ήδη.
Το χρειάζομαι όμως. Να το ακούσω από εσένα. Αλλά ξέρω πως δεν μπορώ.
Για μια άλλη μια φορά θα επαναλάβω: "Και τι δε θα έδινα για μια ακόμα στιγμή μαζί σου".
Λείπεις.
Αυτό ήταν κάτι που ξεκίνησα να κάνω από την αρχή που έχασα τη γιαγιά μου και συνεχίζω να κάνω ακόμη και τώρα.. Είναι κάτι σαν ομοιοπαθητική για μένα, να θεραπεύω τον πόνο με πόνο. Όπως ο Σαμ πίεζε την πληγή του για να ξεχωρίσει το αληθινό από το ψεύτικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια ακόμη και σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά, ακόμη έχω την ελπίδα ότι θα ακούσω μια διαφορετική απάντηση, ότι θα το σηκώσει το τηλέφωνο εκείνη και θα μου πει ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο.
(πλάκα-πλάκα, με τόσα που έχουμε δει στο Σουπερνατουραλ, φαντάζεσαι να συνέβαινε όντως κάτι τέτοιο στο τηλέφωνο; το βουτούσες μετά σε αλατόνερο ή όχι;)
Είναι η μόνη επαφή που δεν σκοπεύω να σβήσω ποτέ από το κινητό μου, όχι μονάχα επειδή δεν μου πάει η καρδιά να το κάνω, αλλά επίσης επειδή κάποιες φορές έχω ανάγκη να ακούσω εκείνο το "ο αριθμός που καλείτε δεν χρησιμοποιείται" για να επανέλθω στην πραγματικότητα..
Εγώ ακόμα δεν έχω τη δύναμη να το ακούσω... Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει ακόμα...
ΔιαγραφήΑκριβώς η παρομοίωση αυτή είναι τελείως αληθινή που είπες.
Και εγώ δε σκοπεύω να τη σβήσω ποτέ από το κινητό μου.... :/
Είναι κάποια πράγματα που σε πονάνε όσο και να περνάει ο καιρός
Δεν ξέρω τι να σε συμβουλεύσω σχετικά με αυτό..το πώς χειρίζεται κανείς τη θλίψη του είναι τελείως προσωπική υπόθεση και πράγματα που μπορεί να βοηθάνε εμένα, εσένα ίσως σε κάνουν χειρότερα και το αντίστροφο.
ΔιαγραφήΑν νιώσεις, όμως, την ανάγκη να πάρεις αυτό το ρίσκο, κάντο(έτω και μια φορά). Ίσως να σου προσφέρει κι εσένα κάθαρση τόσος πόνος μαζεμένος...
Ξέρεις τι; Εδώ δεν μου πάει η καρδιά να σβήσω επαφές από άτομα που δεν μιλάμε πια ή δεν κάνουμε παρέα ή ακόμη και -το πιο κουλό- το παλιό νούμερο της κολλητής μου, γιατί μου θυμίζουν αγαπημένες στιγμές που έχω περάσει.
Κάποια πράγματα δεν σταματούν να σε πονάνε ποτέ..ίσως πονάνε πιο σπάνια, αλλά ακόμη πονάνε...
Ο δικός μου στόχος ήταν αυτός..να το συγκρατώ όλο αυτό, να φοράω το χαμογελαστό μου προσωπείο, 360 μέρες το χρόνο και τις υπόλοιπες πέντε να τις αφιέρωνα στον πόνο μου(πχ γενέθλια, μνημόσυνο, μια μέρα το Πάσχα, μια μέρα τα Χριστούγεννα).
Καταλαβαίνω όσα λες Λιζάκι...
Διαγραφήίσως αποκτήσω κάποια στιγμή τη δύναμη να το κάνω απλά δε νιώθω έτοιμη ακόμα....
Τις τελευταίες μέρες και ενώ η ψυχολογία μου είναι καλύτερα, υπάρχουν μέρες που το σκέφτομαι περισσότερο και μάλιστα βλέπω πολύ συχνά όνειρα και το πρωί είμαι ράκος...
Όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα βέβαια ξέρω ότι θα γίνεται όλο και χειρότερα....