Inception

Παυσίπονα. Παυσίπονα. Παυσίπονα και κακή διάθεση τις τελευταίες μέρες λόγω των γνωστών μηνιαίων γυναικείων προβλημάτων.

Σήμερα, ύστερα από μια πολύ κουραστική μέρα, 2-8 μάθημα στο ΤΕΙ, χωρίς να έχω κοιμηθεί πολύ, μαζευτήκαμε σε μια φίλη μου το βράδυ μετά τα μαθήματα, για να φάμε και να χαζέψουμε λιγάκι για να χαλαρώσουμε.

Γυρνώντας σπίτι μου, έβαλα τις πιτζαμούλες μου, τυλίχτηκα με την κουβερτούλα μου, πήρα το πολυαγαπημένο μου λάπτοπ αγκαλιά και έβαλα μουσική, χαζεύοντας στο ίντερνετ.

Καθώς έβαλα ελληνικά τραγούδια να ακούσω, μία από τις επιλογές που μου έβγαλε καθώς άκουγα κάποιο άλλο που είδα τυχαία στο facebook, ήταν το "Βιαστικό πουλί του Νότου".

Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τα τραγούδια που μου θυμίζουν πολύ το φετινό καλοκαίρι. Και ο λόγος είναι ότι έπαιζε συνέχεια σε ένα μαγαζί που σύχναζα όλο το καλοκαίρι στην Καλαμάτα. Το πολυαγαπημένο "Βότσαλο". Το οποίο μαγαζί είχε στάνταρ playlist όλο το καλοκαίρι και αυτό το τραγούδι ήταν μέσα στη λίστα.

Εκτός από αυτό, το θεωρώ πολύ όμορφο τραγούδι & μου φέρνει πολλές αναμνήσεις. Αναμνήσεις από το φετινό καλοκαίρι. Και καθώς το άκουγα μου έρχονται και οι συζητήσεις που έκανα με την κολλητή μου, που με κάνουν να θυμάμαι και το προπέρσινο καλοκαίρι.

Κάτι σαν Inception.

Σκεφτόμενη το προηγούμενο καλοκαίρι μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε.

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Χίλια σύννεφα κλαίνε
Δεν είσαι εδώ
Τον άδειο κόσμο
Κοιτάζω έξω
Όσο πίσω κι αν τρέξω
Δε θα σε βρω

Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις

Σ` ένα άδειο σπίτι
Σαν παραμύθι
Έχτισες στην καρδιά μου
Ζεστή φωλιά
Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια
Τα νικάει η συνήθεια, η λησμονιά

Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Όλα μοιάζουν να λένε
Δεν είσαι εδώ

Καπνός και σκόνη
Δεν ανασαίνω
να το τέλος γραμμένο πια τι ζητώ

Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις!