Πέρασαν 3 χρόνια. Τρία ολόκληρα χρόνια που σταμάτησα αυτή την άσχημη συνήθεια να κάνω κακό στον εαυτό μου. Τρία ολόκληρα χρόνια μακριά από την ίδια μου την αυτοκαταστροφή.
Πόσο άσχημο πράγμα ε; Να μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε καταστρέψει γιατί η ίδια έχεις καταφέρει να διαλύσεις τον εαυτό σου σε χίλια κομμάτια.
Αυτό που ξέρω είναι πως κανείς δεν θα με διαλύσει ποτέ όσο διέλυσα εγώ τον εαυτό μου. Ψυχικά και σωματικά.
Και πόση μα πόση δύναμη θέλει για να καταφέρεις να πιάσεις με τα ματωμένα χέρια σου ξανά τα κομμάτια σου και να τα ενώσεις. Με ότι βρεις μπροστά σου. Είτε είναι κλωστή με βελόνα, είτε ταινία.
Αυτοκαταστροφή. Αυτή η λέξη είναι τόσο δυνατή. Και τόσο μα τόσο σκληρή. Πως γίνετε να επιτρέψεις στον εαυτό σου τον ίδιο να σε καταντήσει έτσι; Να βλάψεις το ίδιο σου το είναι;!
Τρία χρόνια πριν λοιπόν, πριν πάρω την απόφαση, ήμουν έρμαιο του κενού μου μυαλού. Και πλέον ξέρω ότι δεν είναι χειρότερο το να παλεύεις με τους δαίμονες σου. Το χειρότερο από όλα είναι να έχουν νικήσει και να μην υπάρχει τίποτε άλλο πια στη σκέψη σου. Να επικρατεί το απόλυτο κενό.
Να μην σε συγκινεί τίποτα. Να μη στεναχωριέσαι. Να μην αισθάνεσαι. Να είσαι απλά κενή. Από τα πάντα. Έτσι η μόνη διέξοδος που έβλεπα τότε ήταν αυτή. Ο μόνος τρόπος για να με κάνει να νιώσω κάτι. Να νιώσω πως είμαι ζωντανή.
Κι όμως. Κατάφερα να κολυμπήσω έξω από αυτόν το βούρκο. Και παρόλο που όλες οι ελπίδες με είχαν εγκαταλείψει-Διάολε εγώ η ίδια είχα εγκαταλείψει τον εαυτό μου!- κατάφερα να αναπνεύσω. Και να σταματήσω το κακό που έκανα εγώ η ίδια.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου και σε έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου που δεν θα το ξανακάνω.
Δεν σας κρύβω πως υπήρχαν στιγμές που φοβόμουν πως θα υποκύψω πάλι. Κανείς δεν είπε πως όλα έγιναν καλά μετά.
Όχι.
Ακόμα συνέρχομαι. Ακόμα σπάω.
Αλλά παλεύω. Αυτή είναι η διαφορά. Πλέον πολεμάω τους δαίμονες. Δεν με έχουν αφήσει κενή. Με έχουν αφήσει απλά με σημάδια.
Σημάδια που θα κρατήσω για την υπόλοιπη ζωή μου σαν δείγμα επιβίωσης.
Επιβίωσης της πιο σκληρής μάχης.
Με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Και θα συνεχίσω να παλεύω. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να γίνω ποτέ τελείως καλά.
Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τα παρατήσω όλα. Που θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι. Που οι σκέψεις με πνίγουν και κοντεύουν να με τρελάνουν. Αλλά δεν θα αναστήσω τον πιο σκοτεινό Δαίμονα, ποτέ ξανά!
Είμαι εδώ και θα συνεχίσω να παλεύω. Όσο χρειαστεί και για όσο αντέξω!
Ξέρω πως μετά από αυτή τη μάχη είμαι πιο δυνατή. Αναγεννήθηκα και έχω περισσότερες αντοχές. Άλλωστε πολύ σωστά λένε πως όταν φτάσεις στον πάτο αρχίζεις και ξανασηκώνεσαι.
Έτσι και εγώ. Έφτασα στον πάτο και ανασύρθηκα. Έραψα όλα μου τα κομμάτια και είμαι εδώ τρία χρόνια μετά να σας τα διηγούμαι όλα αυτά.
Και πραγματικά δεν θα μπορούσα να νιώσω περισσότερο ευγνώμων που κατάφερα να το κάνω. Πόσα σημαντικά πράγματα θα είχα χάσει αν κάτι πήγαινε στραβά.
Μερικές φορές και μόνο μια όμορφη εικόνα της φύσης που θα αντικρίσω, μια μοναδική στιγμή που θα ζήσω, λίγα λεπτά με τα γέλια της παρέας μου, στιγμές που θα με κάνουν να χαμογελάσω στην καθημερινότητά μου είναι στιγμές που νιώθω ευγνώμων που είμαι εδώ για να τις ζήσω.
Και θέλω και εύχομαι σε τέτοιες στιγμές. Προσπαθώ να δω τις όμορφες στιγμές που μου χαρίζει η ζωή. Όσο σκοτεινά πράγματα και να γίνονται γύρω μου. Όσο πολύπλοκες γίνονται οι σκέψεις μου και όσο και αν μου κλέβουν το οξυγόνο οι δαίμονες μου.
Είμαι ευγνώμων που είμαι εδώ και είμαι περισσότερο ευγνώμων για τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου και πίστεψαν και ακόμα και σήμερα πιστεύουν σε εμένα.
Always Keep Fighting and you'll never fight alone...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου