Και αυτή τη συννεφιασμένη και βροχερή Τετάρτη θα ήθελα να είσαι εδώ κοντά μου. Να γυρίσω από τη δουλειά και να με περιμένεις σπίτι, να φτιάξουμε τσάι με λεμόνι και να καθίσουμε να λιώσουμε στις ταινίες. Αγκαλιά με τις γάτες μας, αν και είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα έπαιζαν κυνηγητό μέσα στο σπίτι.
Και παρέα με το ζεστό τσάι, να παίζει η ταινία και η βροχή να μαστιγώνει τα παράθυρα και να ακούμε το θόρυβο από τα μπουμπουνητά, μέχρι που οι γάτες θα κρύβονταν τρομαγμένες κάτω από το κρεβάτι.
Και ύστερα από την ταινία, θα μας άνοιγε πάλι η όρεξη. Και θα φτιάχναμε να φάμε.
Και μετά θα συζητούσαμε. Όλα αυτά που συζητάμε από μηνύματα.
Και θα συνέχιζε να βρέχει.
Μέχρι που θα περνούσε η ώρα.
Και θα έπρεπε να πέσω για ύπνο γιατί δουλεύω αύριο.
Και εσύ θα χωνόσουν στο κρεβάτι μου.
Ή θα κοιμόμουν πάλι στον ώμο σου, μέχρι που θα με ξυπνούσες για να πάω στο κρεβάτι μου.
Και θα με κοιτούσες με αυτά τα φωτεινά μάτια. Να κοιτάνε κατευθείαν τα δικά μου.
Όλα αυτά όμως είναι εικασίες. Δεν μπορείς να είσαι εδώ. Αρκούμαι απλά να μιλάω μαζί σου.
Όσο και να μου έχει λείψει η φωνή σου.
Όσο και να μου έχει λείψει να με περιμένεις σπίτι κάθε απόγευμα.
Όσο και να μου λείπεις εσύ.
Συγχώρεσε με. Δεν φταίω εγώ.
Φταίει η μελαγχολία που μου φέρνει η βροχή.
Καλό απόγευμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου