Αν οι πόλεις ήταν Άνθρωποι

Τι και αν μπορούσαμε να ορίσουμε τις πόλεις σαν ανθρώπινες μορφές; Αν μπορούσαμε να τους δώσουμε σάρκα και οστά και να τους δημιουργήσουμε ζωή; 

Το Παρίσι θα ήταν γυναίκα. Μια γυναίκα γύρω στα 40 της. Πολύ κομψή, με ένα μοναδικό στυλ όπου θα μαγνήτιζε τους πάντες. Με ένα της μόνο βλέμμα. Όλοι θα την ήθελαν. Θα ήταν ποθητή. Θα φορούσε τα μεγάλα της καπέλα καθώς θα γυρνούσε στα bistro και θα κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, ρουφώντας την κάθε τζούρα σα να ήταν η τελευταία. Κανείς όμως δεν θα ήξερε την ιστορία της. Είχε αγαπήσει κάποιον όσο δεν είχε αγαπήσει ποτέ κανέναν. Ήταν η οικογένειά της, το σπίτι που κούρνιαζε κάθε βράδυ. Ήταν από αυτές τις αγάπες που λες πως δεν θα τελειώσουν ποτέ. Δεν γνώρισε ποτέ της οικογένεια. Γι' αυτό και ο άνθρωπος αυτός έγινε το σπιτικό που πάντα λαχταρούσε. Μέχρι που η ζωή της έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Την άφησε πάλι ορφανή. Και άστεγη. Που θα βρει ξανά αυτή τη θαλπωρή; Η ίδια παραιτήθηκε από τη ζωή. Δεν ήθελε να ψάξει να βρει αλλού αυτή τη ζεστασιά. Έτσι γυρνούσε μόνη της. Κέντριζε το ενδιαφέρον πολλών ανδρών αλλά εκείνη δεν ήθελε κανέναν. Κανένας δεν μπορούσε να αντικαταστήσει εκείνον. 
Είναι και ειρωνεία πλέον. Όλα τα ζευγάρια δηλώνουν τον ερωτά τους σε αυτή την πόλη χωρίς κανείς να γνωρίζει την αληθινή της ιστορία. Την έκαναν την πόλη του έρωτα και του φωτός καθώς εκείνη θρηνούσε τον δικό της έρωτα και ήταν καταδικασμένη να ζει μια ζωή στο σκοτάδι. Ευτυχώς που σκέφτηκαν να δώσουν το όνομα του αγαπημένου της στον Πύργο που έγινε το πιο διάσημο αξιοθέατο της...