8 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Πόσοι από εμάς γνωρίζουν τι ακριβώς πρεσβεύει αυτή η μέρα;
Δεν είναι μέρα για να βγεις και να γιορτάσεις με ποτά ούτε για να λάβεις λουλούδια, σοκολάτες και δώρα. Είναι ημέρα που γυναίκες βγήκαν και διαδήλωσαν για καλύτερες συνθήκες ζωής, για ισότητα και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Γυναίκες που διαδήλωσαν με σύνθημα: "Ψωμί και Τριαντάφυλλα". Με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Πράγματα που θα έπρεπε να υπάρχουν και σήμερα.
Ισότητα για παράδειγμα.
Βλέπω καθημερινά στα κοινωνικά δίκτυα τον όρο "φεμι-ναζί" για όποια κοπέλα υψώνει το ανάστημα της για να υποστηρίξει τα βασικά της δικαιώματα. Βλέπω άνδρες που δε γνωρίζουν καν τι σημαίνει ο όρος "Φεμινισμός" και θεωρούν πως οι γυναίκες θέλουμε να αφανίσουμε το ανδρικό φύλο από τον πλανήτη.
Ποτέ δεν θα καταλάβουν όμως το τι περνάμε καθημερινά.
Το πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα ακόμα και σήμερα.
Το ότι αν φορέσεις μια πιο κοντή φούστα ή ένα μπλουζάκι που αναδεικνύει το στήθος σου, είσαι "προκλητική" και "πας γυρεύοντας".
Αυτό το "Πρόσεχε!" που ακούμε από μικρές. "Πρόσεχε πώς θα βγεις ντυμένη έξω", "Πρόσεχε τι ώρα θα γυρίσεις". "Πρόσεχε. Πρόσεχε. Πρόσεχε. Πρόσεχε. "Πρόσεχε μη βιαστείς!!!". Πόσο εξωφρενικό ακούγεται.
Κανείς δεν έμαθε όμως στους "κανακάρηδές" τους πώς να σέβονται μια κοπέλα. Πώς να δέχονται το ΌΧΙ σαν απάντηση. Αντίθετα, αν κάποια κοπέλα απορρίψει έναν άνδρα θα απαντήσει κατευθείαν: "Γιατί το παίζεις δύσκολη;"
Γιατί ποτέ δεν θα καταλάβουν στο κεφάλι τους ότι κάποια κοπέλα δεν τους θέλει. Αντίθετα μετά η ίδια θα γίνει ο περίγελος της αντροπαρέας και η "πουτάνα" της υπόθεσης.
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και εγώ βίωσα τον τρόμο του να είσαι γυναίκα και να γυρνάς σπίτι μόνη σου το βράδυ. Με έναν τύπο ο οποίος στην αρχή παραβίασε τον προσωπικό μου χώρο στο λεωφορείο, με έπιασε από τη γάμπα όταν σηκώθηκα και τέλος κατέβηκε στην στάση μαζί μου και με ακολουθούσε από πίσω.
Στη συνέχεια ερχόταν και περπατούσε δίπλα μου, μιλώντας μου και όταν πήρα τη δύναμη και γύρισα και τον ρώτησα: "Τι θες;" μου απάντησε: "Μου αρέσεις πολύ" και διάφορα άλλα που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή από το σοκ. Και εγώ απάντησα "Όχι" και συνέχισα να πηγαίνω προς το σπίτι. Και αυτός συνέχισε να έρχεται από πίσω μου φωνάζοντας "Γιατί; Γιατί;"
Εγώ είχα καλέσει τον κολλητό μου και μου έκανε παρέα μέχρι να φτάσω σπίτι.
Το άλλο μου χέρι το είχα στην τσέπη που είχα τα κλειδιά, σκεπτόμενη πως αν κάνει καμία κίνηση και με ακουμπήσει του τα έχω καρφώσει αυτόματα στο λαιμό.
Πώς θα καταλάβουν οι άνδρες ποτέ αυτόν τον τρόμο;
Πώς θα καταλάβουν ποτέ πώς είναι να μη νιώθεις ασφαλής να περπατήσεις μόνη σου;
Πώς θα καταλάβουν πως εκείνη την ώρα παίζεις κορώνα-γράμματα και σκέφτεσαι ή η ζωή μου ή η δική του;
Δεν θα το καταλάβουν ποτέ.
Η υπόθεση εδώ είναι να μάθουν να μας σέβονται. Όπως θα ήθελαν να σέβονται τη μητέρα τους ή την αδερφή τους. Να μάθουν πως έχουμε ίσα δικαιώματα. Να μάθουν να δέχονται το όχι σαν απάντηση. Να μάθουν πως αξίζουμε περισσότερο από αντικείμενα και να μας φέρονται ανάλογα.
Χρόνια Πολλά λοιπόν σε όλες τις γυναίκες που υψώνουν το ανάστημά τους, που παλεύουν καθημερινά για τα δικαιώματά τους, που δυσκολεύονται να ζουν σε αυτόν τον κόσμο και όμως συνεχίζουν να προσπαθούν. Σε όλες τις γυναίκες που κάνουν το οτιδήποτε για να αλλάξουν τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου