Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

Τάσεις Φυγής


Δεν ξέρω αν μπορώ ποτέ να μείνω σε ένα μέρος. Νιώθω σαν πουλί που θέλει να πετάξει και να φύγει μακρυά. Να δει τον κόσμο. Να αποδημήσει.

Θέλω να δω καινούρια μέρη, να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους και καινούργιες νοοτροπίες. Θέλω να φύγω έστω και για λίγο να αλλάξω παραστάσεις. Να ανοίξει λίγο το μυαλό μου. 

Όπως την προηγούμενη εβδομάδα που ανέβηκα στο λόφο του Φιλοπάππου και βρήκα μια πολύ καλή οπτική γωνία, έβαλα ακουστικά, άφησα τον αέρα να ανεμίζει τα μαλλιά μου και άφησα το μυαλό μου ελεύθερο. Να πλάσει ιστορίες, να δημιουργήσει μια ηρεμία που είχα καιρό να νιώσω. Δεν έκανα άσχημες σκέψεις. Έκανα απλά ήρεμες. Που με χαλάρωσαν και ένιωσα μια μικρή γαλήνη. Λες και οι Δαίμονες εντυπωσιάστηκαν από την ομορφιά που αντίκριζαν και σάστισαν. Ούτε εκείνοι μπόρεσαν να αντισταθούν στην τόση ομορφιά. Ηρέμησαν και με άφησαν και εμένα να ηρεμήσω. Έστω και για λίγο. 

Πόσο καιρό είχα να το νιώσω αυτό; Πόσο το χρειαζόμουν...

Είναι αυτό το συναίσθημα που θες μονίμως να ξεφύγεις από την καθημερινότητα και από όλα αυτά που βιώνεις και να κάνεις κάτι που δεν έχεις ξανακάνει. Να αντικρίσεις μια ομορφιά που δεν έχεις ξαναδεί. 
Και έτσι αναγκάζεις και τους δαίμονες σου να σωπάσουν για λίγο. Και απλά χάνεσαι στη μουσική που ακούνε τα αυτιά σου, στην ομορφιά που αντικρίζουν τα μάτια σου και στο άγγιγμα του ανέμου που χαϊδεύει το κορμί σου...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου