Ξημερώνει
Πέμπτη....
Πανσέληνος απόψε...και όλα δεν είναι ωραία. Για να ακούω τόσες μέρες Πυξ Λαξ
κάτι δεν πάει καλά.
Και εσύ είσαι μακρυά. Μετά τη σημερινή συζήτηση είσαι μακρυά. Και θα μείνεις
μακρυά.
Και για άλλη μια φορά δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό. Μάλλον υπάρχει κάτι που
μπορώ να κάνω, αλλά δεν δίνει την εγγύηση ότι θα κρατήσει. Είσαι διστακτικός.
Και ξέρεις πως θα ναι δύσκολο.
Κανείς δε λέει ότι θα ναι εύκολο. Και καταλαβαίνω όλα αυτά που μου είπες
σήμερα. Αλήθεια τα καταλαβαίνω, αλλά εγώ έχω άλλη οπτική γωνία. Ίσως η δικιά
μου να ναι πιο φαντασμένη. Θα μπορούσε.
Το θέμα είναι ότι εγώ δεν είμαι καλά με όλο αυτό. Ξέρω πόσο θα μου λείπεις και
πόσο μου λείπεις ήδη. Γιατί ξέρω ήδη ότι σε έχω χάσει. Και μου είναι αβάσταχτο.
Το μόνο που θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να κοιμηθώ και να μην κάνω
τίποτα...Να μείνω για πάντα στοκρεβάτι
μου. Τίποτα δεν με ενθουσιάζει πια. Μόνο η σκέψη ότι υπάρχει μια περίπτωση να
σε έχω. Ή τουλάχιστον να κάνω την προσπάθειά μου για να σε έχω....
Όπως λένε οι Πυξ Λαξ: Ότι αξίζει, πονάει και είναι δύσκολο...
Τώρα αυτό πάει στην αγάπη γενικότερα; Ή στη δική μας περίπτωση; Όπως και να
χει, το σίγουρο είναι ότι πονάει. Και πονάει πολύ.... Δύσκολο είναι να βρεις
αγάπη. Να βρεις έναν άνθρωπο να σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είναι δικός σου.
Και όλα αυτά που λέγαμε, κάναμε και γελούσαμε...Δεν υπάρχουν καθόλου. Δεν
υπήρχαν καθόλου σήμερα. Ούτε καν δίπλα δεν καθήσαμε... Και απελπίζομαι. Γιατί
ξέρω πως αν σε είχα κοντά όλα θα ήταν καλά. Θα ήταν πολύ καλά. Και όσο
σκέφτομαι ότι μας χωρίζει η απόσταση....Θέλω να τα διαλύσω όλα. Μέχρι και ότι
ίσως να μην είναι καλύτερα που σπουδάζω, σκέφτηκα. Τόσο μακρυά. Και στη σκέψη
ότι δεν θα σε έχω καθόλου. Τρελαίνομαι.
Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο. Το μόνο που θέλω είναι εσένα. Και δεν μπορώ να σε
έχω.....
Και τέλος, δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω το τραγούδι που ακούγαμε μαζί στο αυτοκίνητο... Να με θυμηθείς- Πυξ Λαξ
Το παρακάτω κείμενο το διάβασα κάπου και μ' άρεσε πολύ...
"Εγώ θέλω να βρίσκομαι πλάι σου και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου. Και να μου δίνεις να φοράω τα ρούχα σου. Και να κρατάω το χέρι σου. Και να βγαίνουμε μαζί. Και να γελάνε οι φίλοι μας με τις βλακείες μας. Και να βλέπουμε καταπληκτικές αλλά και απαίσιες ταινίες. Και να μαλώνουμε για τη μουσική. Και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν χαμογελάς. Και να σε αφήνω να με πειράζεις μέχρι να αρχίσει να πονάει η κοιλιά μου από τα γέλια. Και να μη γελάω με τα αστεία σου. Και να μου λες ότι μ' αγαπάς. Και να σε θέλω περισσότερο από χθες και λιγότερο από αύριο. Και να τρελαίνομαι όταν αργείς να πας σπίτι. Και να ξαφνιάζομαι όταν πας νωρίτερα. Και να μαι δυστυχισμένη όταν έχω άδικο. Και να μαι ευτυχισμένη όταν με συγχωρείς. Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ. Και να ακούω τη φωνή σου. Και να τρομάζω όταν θυμώνεις. Και να σε αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία. Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς. Και να σου γκρινιάζω όταν είμαι πλάι σου και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι. Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς. Και να κλαίω και εσύ να μου σκουπίζεις τα δάκρυα. Και να σου λέω πόσες φορές χαμογέλασες χθες και πόσες φορές ανοιγόκλεισες τα μάτια σου σήμερα. Και να σ' αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το πω με λόγια. Και να τριγυρίζω και να νιώθω μόνη χωρίς εσένα. Και να θέλω ό,τι θέλεις. Και να νομίζω ότι χάνομαι αλλά να ξέρω πως δίπλα σου είμαι ασφαλής. Και να σου μιλάω για ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου. Και να προσπαθώ να σου δίνω ό,τι καλύτερο έχω γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο. Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς. Και να σου χαϊδεύω τα μαλλιά. Και να σου φιλάω το λαιμό. Και...Και...Και..."
Το περασμένο σαββατοκύριακο ήμουν στο χωριό μου για τα
τρίχρονα του παππού μου. Πότε πέρασαν 3 χρόνια αναρωτιέμαι...
Με την ευκαιρία που βρεθήκαμε στο χωριό είδαμε και όλους τους συγγενείς που
είναι εκεί. Το Σάββατο το απόγευμα είχαμε το μνημόσυνο του παππού. Πέρασε η
μέρα και θέλω να δώσω βάση σε αυτό το άρθρο στη συζήτηση που είχαμε με έναν
θείο της μαμάς μου το Σάββατο το βράδυ. Βγήκαμε με τον θείο,
στον οποίο έχω τρελή αδυναμία.
Συζητήσαμε για πολλά πράγματα.
Ένα από αυτά ήταν για την αντιμετώπιση και την συμπεριφορά του κόσμου απέναντί
μας.
Μου έδωσε παραδείγματα (σε μένα και την αδερφή μου) για το πως μπορεί να σε
εκμεταλλευτεί κάποιος και για το πως μπορείς να του το επιτρέψεις.
Μου είπε: «Σκέψου καλά, αν αυτός ο άνθρωπος που είναι απέναντί σου, είτε σαν
φίλος είτε σαν σύντροφος, αν σου βγάζει τον καλό σου εαυτό και αν αξίζει να
παλεύεις για την φιλία/ σχέση σου μαζί του».
Ύστερα το έκανε πιο συγκεκριμένο και είπε: «Αυτός ο άνθρωπος που θα στέκεται
σαν σύντροφος ζωής σας δίπλα σας, θα κοιτάξετε να σας έχει σεβασμό και να μην
σας εκμεταλλεύεται. Γιατί ο έρωτας κάποια μέρα θα φύγει. Και αυτό που θα μείνει
θα ναι ο σεβασμός. Αν ο άλλος δεν έχει σεβασμό απέναντί σας, δεν θα τον αφήσετε
να σας επηρεάζει και δεν θα του επιτρέψετε να είναι δίπλα σας».
«Και τέλος, πάντα να κρατάτε ένα κομμάτι για σας. Σε όλα. Μην τα δίνεται όλα.
Κρατήστε πάντα κάτι για σας. Αφήνετε στον άλλον το μυστήριο και αυτό τον
τραβάει περισσότερο. Όταν τα δίνεται όλα, είναι πιο εύκολο να βαρεθεί γρήγορα ο
άλλος».
Σήμερα λοιπόν, είχα μια παρόμοια συζήτηση με ένα άλλο κοντινό πρόσωπο.
Μου είπε λοιπόν: «Δεν πρέπειποτέ να
αφήσεις κάποιον να σε εκμεταλλευτεί. Μην του επιτρέψεις ποτέ να σου φερθεί
άσχημα ή με τρόπο που δεν θα ήθελες. Και στο κάτω κάτω πες: ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΊΖΕΙ. Μην
υποβαθμίζεις ποτέ τον εαυτό σου και ιδίως για τέτοια άτομα. Και επειδή σε
καταλαβαίνω και είμαστε και οι δύο άνθρωποι που δρούμε πολύ με το συναίσθημα
και επηρεαζόμαστε πολύ εύκολα, μην κάθεσαι και σκας για ανθρώπους που δεν σου
αξίζουν. Που δεν αξίζουν ούτε το σάλιο σου που χαλάς γι’ αυτούς και για
ανθρώπους που σε θεωρούν δεδομένη. Να τους δείχνεις πως περνάς καλά και πως δεν
σε παίρνει από κάτω. Και μην τους επιτρέπεις να σε θεωρούν δεδομένη...ΠΟΤΕ!»
«Όπως
επίσης μην αφήσεις κανέναν να σε αλλάξει επειδή δεν δέχεται το πως είσαι. Και
δεν μιλάμε για διορθώσεις και λάθη που ίσως κάνουμε...Άνθρωποι είμαστε....Αλλά
μην αλλάξεις τον όλο σου εαυτό επειδή δεν αρέσει σε κάποιον. Μην αλλάζεις τον
εαυτό σου, ώστε να πάψεις να αναγνωρίζεις εσένα, για να σε δεχτεί κάποιος
άλλος....»
Πόσο με βοήθησαν αυτές οι συζητήσεις και με τους δύο αυτούς ανθρώπους. Βέβαια
το έχω καταλάβει καιρό τώρα απλά το βλέπεις πιο καθαρά όσο περνάει ο καιρός και
καταλαβαίνεις ακόμα περισσότερο και τσαντίζεσαι με τον εαυτό σου που επέτρεψες
να γίνεις χάλια, να συρθείς, να υποτιμήσεις όσο τίποτα τον εαυτό σου. Και όμως,
«Κάλλιο αργά παρά ποτέ», έλεγαν οι πρόγονοί μας και αφού το κατάλαβα, έστω και
αργά, είμαι μια χαρά πλέον. Και ναι θα το πω στον εαυτό μου πως: «Αξίζω πολλά
περισσότερα»....
Τι και αν αυτή ήταν η τελευταία σου μέρα; Αν ξυπνούσες ένα
πρωί και σου έλεγαν πως έχεις 24 ώρες ζωής ακόμα; Τι θα έκανες; Πώς θα ήθελες
να ζήσεις την τελευταία μέρα της ζωής σου;
Θα συναντούσες παλιούς γνωστούς; Ή θα περνούσες τον χρόνο σου με τους ανθρώπους
που είσαι σήμερα; Θα έμενες στην πόλη σου ή θα πήγαινες κάπου αλλού για την
τελευταία σου μέρα;
Θα περνούσες την μέρα στην φύση, κοντά στη θάλασσα ή στη θαλπωρή του σπιτιού
σου; Θα γιόρταζες ή θα λυπόσουν;
Δεν νομίζω να είχες την πολυτέλεια να σκεφτείς… Θα προσπαθούσες να μην
χαραμίσεις ούτε λεπτό από την ώρα που σου έχει μείνει. Βόλτα στην παραλία με
τους κοντινούς σου ανθρώπους, αγοράζοντας ή μαγειρεύοντας το αγαπημένο σου φαγητό…
Και ποιος δεν θα ήθελε την τελευταία του μέρα να γευτεί τη γεύση από το
αγαπημένο του φαγητό;
Θα είχες το θάρρος να πεις στους αγαπημένους σου ανθρώπους πως αισθάνεσαι γι
αυτούς; Πόσο εκτιμάς την συντροφιά τους και τις στιγμές που πέρασες μαζί τους;
Ή δεν θα συζητούσες τίποτα από αυτά;
Θα πήγαινες να βρεις αυτόν για τον οποίο έχεις νιώσει τα πιο δυνατά
συναισθήματα; Θα ήθελες να μάθει τι αισθάνεσαι γι αυτόν; Θα περνούσες τη μέρα
μαζί του; Θα τολμούσες να κάνεις μαζί του ότι δεν τολμούσες τόσες άλλες φορές;
Να γευθείς την γεύση από τα χείλη του; Να τον αποχαιρετίσεις λέγοντας του όλα
αυτά που αισθάνεσαι γι αυτόν;
Και ποια θα ήταν η τελευταία σου ευχή πριν κλείσεις τα μάτια σου για πάντα;
Θα την έλεγες σε κάποιον ή θα την άφηνες γραπτά να διαβαστεί αφού τελειώσει η
ζωή σου;
Αφού διαβάσεις όλα αυτά τα ερωτήματα αναλογίσου:
Αξίζει να παραλείπω μέρα με τη μέρα πράγματα που μπορώ να κάνω σήμερα;
Ζήσε το τώρα!
Δεν χρειάζεται να μάθεις ότι έχεις 24 ώρες ζωής για να πραγματοποιήσεις τα
όνειρά σου και να κάνεις όλα αυτά που περίμενες τελευταία στιγμή! Ζήσε το
σήμερα γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει…!
Υπάρχει καλύτερο πράγμα από την ΦΙΛΊΑ? Είναι ένα από τα πιο
όμορφα πράγματα στη ζωή. Είναι από τα πράγματα που πρέπει να είμαστε
ευτυχισμένοι αν το έχουμε. Και είμαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους σε αυτό
τον τομέα. Έχω τους πιο υπέροχους φίλους!
Σήμερα, με αφορμή την FriendshipDayθα αφιερώσω αυτό το άρθρο σε όλους τους φίλους μου....
Φ, σε ευχαριστώ για όλα αυτά που μου έχεις δώσει τόσα
χρόνια. Για την πολύτιμη σου βοήθεια και για όλα όσα με έχεις βοηθήσει να
ξεπεράσω και που δεν μου επέτρεπες να είμαι χάλια για κανένα λόγο. Ακόμα και
από απόσταση έκανες τα πάντα για να με συνεφέρεις! Που επικοινωνούμε μόνο με τα
μάτια και τη σκέψη! Που με καταλαβαίνεις ώρες ώρες λες και διαβάζεις το μυαλό
μου (Απορώ αν όντως το κάνεις).... Σ’ ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που έχουμε
περάσει, τις αστείες , τις κακόκεφες και τις καθημερινές!
Λ, μεγαλώσαμε μαζί και ότι και αν πω πραγματικά είναι λίγο.
Είσαι υπέροχη και σ ευχαριστώ για όλες τις παιδικές αναμνήσεις και μη! Ακόμα
και στις γκρίζες μας μέρες μου έμαθες πολλά πράγματα! Σ’ ευχαριστώ για όλα!
Πάντα με έκανες να βλέπω μια θετική πλευρά σε όλα τα στοιχεία και σε ότι «άσχημο»
μου συνέβαινε έβλεπες πάντα κάτι άλλο να περιμένει απέναντι! Ό,τι και να πω
είναι λίγο!
Χ, το πόσο έχουμε δεθεί τα τελευταία χρόνια το ξέρουμε οι
δυο μας! Τις στιγμές που έχουμε μοιραστεί...Τις χαρούμενες και μη...Που όταν η μία
δεν είναι καλά γίνεται και η άλλη χάλια....Για τις αξημέρωτες βραδιές που
έχουμε περάσει....Για τις αμέτρητες στιγμές που έχουμε μοιραστεί και για τις «Μεθυσμένες
και εξομολογητικές»στιγμές που έχουμε περάσει. Για το ότι η μία καταλαβαίνει τα
«κολλήματα» της άλλης και άλλα πολλά που δεν εκφράζονται με λόγια. Σ’ ευχαριστώ
για όλη μα όλη σου τη στήριξη για το οτιδήποτε.... Το πόσα σου χρωστάω δεν
περιγράφονται με λόγια!
Α, Ν & Δ, για εσάς ισχύει αυτό που λένε ότι: «Η φιλία δεν μετράει από τα
χρόνια αλλά από τις στιγμές». Ακριβώς αυτό. Έχετε γίνει σα δεύτερη οικογένειά
μου, που με κάνατε να νιώσω την πόλη που σπουδάζω σαν δεύτερο σπίτι μου. Σας
ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που έχουμε περάσει και ας είχαμε τα
σκαμπανεβάσματα μας, μας έκαναν πιο δυνατούς και πιο δεμένους. Δε θέλω να σας
χάσω ποτέ, ακόμα και αν περάσουν αυτά τα χρόνια. Μου έχετε βγάλει μια πλευρά
του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι υπάρχει και που είμαι ευτυχισμένη που την
βρήκα! Νιώθω πιο πολύ τον εαυτό μου. Που με ένα βλέμμα καταλαβαίνετε αν δεν
είμαι καλά....
Σας ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που χάνω το χαμόγελό μου γυρίζετε τον ουρανό
ανάποδα για να το ξαναβρώ. Που θεωρείτε πως είμαι ένας τόσο χαρούμενος
άνθρωπος. Ναι! Δίπλα σας είμαι και πάντα θα είμαι! Πώς μπορώ να μην είμαι!? Σας
αγαπώ απεριόριστα και σας ευχαριστώ για όλα...!
Εσάς όλους δε θέλω να σας χάσω ποτέ! Και σας ευχαριστώ που είστε στη ζωή
μου...! Το ότι σας έχω με κάνει να νιώθω τον πιο τυχερό άνθρωπο στη γη! Αν σας
χάσω θα είναι σα να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου! Το πόσα σας χρωστάω δεν
μπορώ να το περιγράψω με λόγια.... Μακάρι να καταφέρω να το ξεπληρώσω
κάποτε....!
Την περασμένη εβδομάδα αγόρασα το σιντί του Μιχάλη Χατζηγιάννη (μεγάλη αδυναμία μου....) και το οποίο έχω λατρέψει από την πρώτη στιγμή που το άκουσα....
Ένα τραγούδι που μου έχει κολλήσει από χθες το βράδυ είναι το "Ποιος Είμαι Εγώ" (το νούμερο 4 στο σιντί....) και έχω αγαπήσει τον κάθε στίχο...
Στίχοι:
Δες
Με την ανάσα σου παλευεις να με λιωσεις
Είμαι μια θάλασσα που θέλεις να στεγνώσεις
Θα σκάσεις αν δεν τρέξει αίμα
Δες
Από δυο σώματα με λάβα κολλημένα
Πως μοιραστήκαμε πληγές για το καθένα
Τα σύνορα μας διαλυμένα
Κι εσύ
Που έλεγες πως θα χτισεις πάνω στην αγάπη
Για μένα είσαι πια μια γυρισμένη πλάτη
Μια μάχη που δεν θα κερδίσω
Και πες
Πάνω μου τώρα τι δικό σου έχει μείνει
Τι πετάς και τι φοβάσαι
Τι σου βγάζω τι θυμάσαι
Πως θες να σε μισήσω
Αν μπορείς να κάνεις πίσω
Ποιος είμαι εγώ
Για να σε κρίνω
Εδώ θα μείνω
Χίλια κομμάτια να με σπάσεις
Οσο θες να διασκεδάσεις
Εδώ
Τα παίρνεις όλα
Τα χάνω όλα
Είναι ένας τρόπος για να δεις ποιος είμαι εγώ
Δες
Πόσο ασπρόμαυρο κατάντησε το σπίτι
Ένα κομμάτι απ τα όνειρα μας μου ανήκει
Επιλογή σου... αν θες να μου το αφήσεις
Δες πόσο αμήχανα στεκόμαστε και πάλι
Πως γυρίζεις το κεφάλι
Κάπως έτσι καταστρέφονται τα πάντα
Χωρίς να το ζητήσεις
Και πες
Ποια είναι τα βήματα ενός καλού στρατιώτη
Πώς να σε παρακαλέσω
Πώς να ουρλιάξω σε αγαπάω
Πώς να κρύψω...σε τι βαθμό πονάω
