Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

Long Live the Queen

Η υπέροχη J.K.Rowling έδωσε μια υπέροχη απάντηση στον Σαρκοζί για τις δηλώσεις του για το "μπουρκίνι" στη Γαλλία...

Have a great weekend




Just wanted to wish a happy WeekEnd to all of you...

Wise Words



Single Παρασκευή

Δεν είναι ακριβώς μοναξιά αυτό που με κυριεύει. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Ξέρεις, που βλέπεις πως σήμερα Παρασκευή βράδυ και όλοι έχουν κανονίσει ραντεβού με το "ταίρι" τους. Οπότε τι κάνεις; Μένεις σπίτι αγκαλιά με το μπολ με τα ποπκόρν και την ταινία.

Δεν είναι άσχημο. Όχι δεν είναι καθόλου άσχημο να περνάς και λίγο χρόνο μόνος σου. Απλά σε πιάνει μια μικρή μελαγχολία ότι είναι Παρασκευή, μια μέρα που την επόμενη δε δουλεύεις οπότε μπορείς να γυρίσεις ό,τι ώρα θες μιας και δεν έχεις πρωινό ξύπνημα την επόμενη μέρα και αναγκάζεσαι να μείνεις σπίτι όπως όλες τις άλλες μέρες της εβδομάδας.

Και θες να βασιστείς στους single φίλους σου, αλλά δεν έχουν γυρίσει Αθήνα ακόμα. 

Αγκαλιά με τα ποπκόρν λοιπόν...


Like the moon


Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016

Letter No1


Είναι το πρώτο γράμμα που γράφω για εσένα. 

Μην με παρεξηγήσεις, δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που με κάνεις να αισθάνομαι. Αυτό που ξέρω είναι πως το χαμόγελό σου και τα φωτεινά σου μάτια μου φτιάχνουν την ημέρα κάθε πρωί. 

Ο κολλητός μου λέει πως ίσως είσαι το επόμενο κόλλημα μου. Δεν αρνούμαι το ότι με ελκύεις. Αρκετά ίσως θα έλεγα. 

Αυτό όμως που ξέρω μέχρι στιγμής είναι ότι μ' αρέσει αυτό που ακριβώς έχουμε. Το τίποτα. Η απλή παρέα, το ότι με βοηθάς σε αρκετά πράγματα, τα αστεία σου και το χαμόγελό σου που όπως είπα μου φτιάχνει τη διάθεση. Μου αρκούν.

Και στο κάτω κάτω συνειδητοποίησα προχθές πως επειδή θα κάνω να σε δω κάμποσες μέρες, ίσως και να μου λείψεις. Όπως επίσης συνειδητοποίησα πώς το βράδυ που βγήκαμε όλοι παρέα και είχες κλήση δεν απάντησες το τηλέφωνο και σε κοίταξε "περίεργα" ο κολλητός σου. Και εκεί μου πέρασε η ιδέα πως ίσως έχεις αν όχι σχέση, αυτό το "κάτι".  Ενώ στην αρχή ένιωσα ένα τσίμπημα ζήλιας, κατάλαβα πως στο τέλος δεν με πείραξε. 

Πόσο "αναίσθητη" έχω γίνει τελικά; Ακόμα και να έχεις κάτι δεν θα με πειράξει πέρα από αυτό το ελαφρύ τσίμπημα. Ξέρω πλέον τον εαυτό μου. Δεν πρόκειται να "χαραμίσω" την ευτυχία μου για κανέναν. Ούτε ακόμα και για σένα. 

Συγγνώμη που στο λέω έτσι "ωμά". Αλλά δεν περιμένω έρωτες και "σοκολάτες" από τη ζωή μου πλέον. Ξέρω ποια είμαι και ξέρω που βαδίζω

Δεν περιμένω τίποτα παραπάνω. Καμία αλλαγή στην καθημερινότητά μου. Και είμαι ευτυχισμένη από αυτή. Όσο περίεργο και αν ακούγεται. Έχω ανθρώπους που με αγαπούν και μου το δείχνουν κάθε μέρα. 

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο έχω πληγωθεί. Ίσως γι' αυτό είμαι και τόσο "σκληρόπετση" πλέον. Δεν με ήξερες όμως νωρίτερα. Δεν σε κατηγορώ. Προτιμώ που γνώρισες την καινούρια "Εγώ".

Είμαι ασυμβίβαστη. Πώς αλλιώς να το πω; Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το απλό πλέον. Με εξιτάρει το άπιαστο, όπως λέω συνέχεια. Δεν μπορώ να ενθουσιαστώ πλέον με κάτι απλό. Μ' αρέσει κάτι που δυσκολεύομαι να "αγγίξω". Γι' αυτό και προτιμώ αυτό που έχουμε μέχρι στιγμής. Γιατί δεν μπορώ να σε ακουμπήσω. Και αυτό το άγνωστο με ενθουσιάζει. 

Ναι μ' αρέσει που ταιριάζουμε σε πολλά πράγματα (και προπαντός στο φαγητό). Μ' αρέσει το χιούμορ σου . Μ' αρέσει που ζητάς τη γνώμη μου σε πολλά πράγματα. 

Μ' αρέσει και σε όλα τα πράγματα που διαφέρουμε όμως. Και αυτά νομίζω με ενθουσιάζουν ακόμα περισσότερο. Με εξιτάρει το να σε γνωρίσω. Αλλά δεν θέλω να σε γνωρίσω πολύ. 

Νομίζω πως έχω αρχίσει να μπερδεύω τις σκέψεις μου. 

Πες το φόβο. Πες το όπως θες. 

Αρκούμαι με αυτά που έχω. Είμαι ασυμβίβαστη. Κυκλοθυμική. Τη μία μέρα θέλω το κρεβάτι μου στην εντέλεια και την επόμενη το θέλω όσο πιο ακατάστατο γίνεται. Θέλω να τρώω το φαγητό μου κρύο και το βράδυ θα θέλω να το ζεστάνω. 

Δε ζητάω κάτι από σένα. Ξέρω πως δεν μπορείς να ακολουθήσεις τις μπόρες μου. Ούτε τις διακυμάνσεις μου. Δεν θα μπορείς σε λίγο καιρό να ακολουθήσεις καν την ίδια μου τη σκέψη. Εδώ η ίδια δεν μπορώ. 

Μου αρκεί λοιπόν αυτό. Το σήμερα. Δε ζητάω πολλά. 

Για την ακρίβεια δε ζητάω τίποτα. 

Απολύτως τίποτα.

Ένιωσα να αποδώσω όλες αυτές τις σκέψεις στο χαρτί. Και το έκανα. Όπως κάνω πάντα. Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο μου γράμμα για σένα. 

Καλό σου βράδυ. Και συγγνώμη αν σε μπέρδεψα με τις σκέψεις μου. Φαντάσου πώς είναι όλη μέρα να είσαι σε αυτό το μυαλό & μετά πες μου είναι να μην τρελαίνεσαι;




Υπο-σημείωση


Δεν ξέρω γιατί σε σκέφτηκα. Όχι όχι. Δεν αναπόλησα στιγμές μας. Αυτά τα γαμημένα όνειρα φταίνε για όλα. Βασικά όχι, φταίει που είδα έναν που σου έμοιαζε απίστευτα σήμερα στο δρόμο.
Ίσως αυτό με επιρρέασε εξαρχής.

Δεν αξίζει να σου γράψω όμως. Απλά ένιωσα να αφήσω ένα μικρό σημείωμα. Ένα σημείωμα που εννοεί όσα θα πει. Που εννοεί ότι σε έχω ξεπεράσει και ας υπήρξες ένα μεγάλο κομμάτι της ζωή μου.

Που εννοεί ότι σε μισεί που δεν ήσουν δίπλα μου στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Και που ίσως δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ.

Και πόσο σιχαίνομαι που ζούμε σε τόσο μικρή πόλη. Και που πρέπει να σε βλέπω συνέχεια μόλις κατεβαίνω. Και ναι, μην κάνεις ότι δεν ξέρεις ότι κέρασες την παρέα μου τις προάλλες που ήρθαν στο μαγαζί του παππού σου.

Fuck off!

Όχι όχι! Δεν έχει νόημα να θυμώνω για χάρη σου. Απλά ήθελα να γράψω αυτό το σημείωμα για να φύγει από μέσα μου. Όπως κάνω τόσο καιρό τώρα.
Και θα συνεχίσω τη ζωή μου.

Άντε στο διάολο τώρα...


Don't forget it




Ασυμβίβαστη



"Να διαφωνείς και να μην συμβιβάζεσαι, ναι. Να είσαι 

επαναστάτης. Για την ουσία όμως, όχι για τον θόρυβο."



~Ρενέ Στυλιαρά

Confused thoughts


If you see my ghost, Kill it! Don't let it survive. It would take you down to the darkness. Don't let it shadow you. 
DON'T LISTEN TO IT! Just kill it! Kill it as fast as you can! 
Don't let it fool you. It already suffered enough. Show a little compasion and destroy it. 
Destroy it before it destroys you.

LIEBSTER BLOG AWARD


Αν και αρκετά καθυστερημένα, μπαίνοντας να διαβάσω το αγαπημένο μου blog της Λίζας είδα να με περιμένει μια πανέμορφη έκπληξη. Το αγαπημένο μου Λιζάκι μου έκανε ένα δώρο που με συγκίνησε ιδιαίτερα!

Το δώρο αυτό είναι το LIEBSTER BLOG AWARD!

Το να λαμβάνω ένα τέτοιο βραβείο, μου έφερε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Νιώθω πως προσφέρω ευχάριστη ανάγνωση στους αναγνώστες και είναι ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Χωρίς να επιδιώκω βέβαια κάτι τέτοιο, αφού το μόνο που κάνω είναι να αραδιάζω τις σκέψεις μου και τις απόψεις μου στο αγαπημένο μου σπίτι, είναι πανέμορφο να βλέπεις πως οι αναγνώστες εκτιμούν τη δουλειά που κάνεις.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους αναγνώστες, λίγους ή πολλούς που μένουν ακόμα και σήμερα κομμάτι του blog. Και πάνω από όλα την αγαπημένη Λίζα η οποία ήταν πάντα εκεί σε κάθε όμορφη ή πιο σκοτεινή ανάρτηση & σκέψη που έδινε μια άλλη πνοή στο αγαπημένο μου ιστολόγιο.

Ήρθε η ώρα νομίζω να απαντήσω στις ερωτήσεις!

1. Εχετε σκεφτει ποτε να αλλαξετε το ονομα του μπλογκ σας;
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ήμουν ανάμεσα σε δύο ονόματα για το αγαπημένο μου μπλογκ. Εν τέλει κατέληξα στο Fallen Angels καθώς πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι που έχω στη ζωή μου είναι Άγγελοι που έχουν έρθει στη ζωή μου και με προστατεύουν. Ακόμα και εγώ η ίδια όταν κάποια καλή πράξη νιώθω πως βγαίνει από την καλοσύνη που παίρνω από τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου.
Για να μην ξεφεύγω, αποφάσισα στο συγκεκριμένο όνομα, αφήνοντας τη δεύτερη επιλογή στο blog μου στο tumblr.

2.Ποσο εχει αλλαξει η καθε σας μερα απο την πρωτη φορα που πατησατε το πληκτρο Δημοσιευση;
Η καθημερινότητά μου έχει αλλάξει πάρα πολύ από τη μέρα που ξεκίνησα να γράφω στο blog μου. Και αυτό γιατί ένιωσα πως έχω ένα «σπίτι» το οποίο στεγάζει όλες μου τις σκέψεις ακόμα και τις πιο σκοτεινές. Πάντα λάτρευα να γράφω καθώς με το γράψιμο μπορώ να αποτυπώσω καλύτερα όλα αυτά που σκέφτομαι, παρά με τα λόγια. Μου ήταν πάντα πιο εύκολο.
Έτσι από τη μέρα που ξεκίνησα να γράφω στο blog μου, η καθημερινότητά μου άλλαξε τελείως.  Έχω τις σκέψεις μου όλες τοποθετημένες μέσα εδώ και τις μοιράζομαι με ανθρώπους που καταλαβαίνουν ακριβώς το πώς νιώθω. Πόσο πιο όμορφο μπορεί να γίνει;

3. Οταν δεν εχετε εμπνευση, που καταφευγετε για να τη βρειτε και να αλλαξει η διαθεση σας;
Όταν δεν έχω έμπνευση δεν συνηθίζω να γράφω. Αν και αυτό συμβαίνει σπάνιες στιγμές καθώς το μυαλό μου (δυστυχώς ή ευτυχώς) δεν σταματά ποτέ να σκέφτεται. Ακόμα και μια καλή πράξη που θα δω το πρωί στο δρόμο ή ένα όμορφο τοπίο θα με εμπνεύσει στο να αποτυπώσω μια σκέψη στο χαρτί.

4. Εχετε σκεφτει να ασχοληθειτε επαγγελματικα με το μπλογκινγκ;
Επαγγελματικά δεν θα μου άρεσε να ασχοληθώ με το blogging για το λόγω του ότι το κάνω επειδή μου αρέσει. Κάνοντας το επαγγελματικά πιστεύω πως χάνει την αξία του και δεν θα είναι το ίδιο πλέον.

5. Ποια ειναι η γνωμη σας για τους Ελληνες μπλογκερς σε σχεση με τους ξενους;
Η αλήθεια είναι πως όσα blog έχω παρακολουθήσει είναι ελληνικά, πέρα από το tumblr. Οπότε δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη.

6. Ποσο γεματη ειναι η μερα σας; Τι κανετε στον ελευθερο χρονο σας;
Η μέρα μου πλέον είναι αρκετά γεμάτη λόγω δουλειάς. Οπότε στον ελεύθερό μου χρόνο προτιμώ να τον περνάω με φίλους μέχρι να γυρίσω στο σπίτι και να πιάσω ένα βιβλίο στα χέρια μου και να χαθώ εκεί. Ή παρακολουθώντας ένα επεισόδιο ή μια ταινία.

7.Σε ενα ονειρο που θα ταξιδευατε; Σε ποια χωρα θα ησασταν και τι θα θελατε να κανετε;
Γενικά λατρεύω τα ταξίδια. Αν όμως μου έδιναν μια επιλογή το πρώτο μέρος που θα μου ερχόταν στο μυαλό θα ήταν η αγαπημένη Νέα Υόρκη. Ώστε να την εξερευνήσω όλη όσο περισσότερο μπορώ. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι θα ήθελα και την Ιρλανδία. Γενικά όμως αν είχα τη δυνατότητα θα γυρνούσα κάθε πλευρά του πλανήτη.

8. Το ποτηρι το βλεπετε μισοαδειο η μισογεματο;
Μμ, εξαρτάται τι έχει μέσα! Αν είναι μπύρα πάντα είναι μισοάδειο που σημαίνει πως ήρθε η ώρα για την επόμενη :P

9. Διαλεξτε: Ελληνικη, Μεξικανικη η Ασιατικη κουζινα;
Μπορώ να πω πως αγαπώ και τις τρεις κουζίνες αλλά έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στην Ελληνική κουζίνα καθώς  σ’ αυτή ανήκουν φαγητά μαμάς και γιαγιάς που δεν τα αλλάζω με τίποτα.

10. Αγαπημενο στυλ διακοσμησης;
Μ’ αρέσει το πιο μοντέρνο στυλ διακόσμησης η αλήθεια είναι. Αν κρίνω από το δωμάτιό μου, που είναι γεμάτο με φωτογραφίες από όμορφες στιγμές, με το αγαπημένο μου κάδρο πάνω από το κρεβάτι μου με τον Kurt Cobain και το τι κοιτάω στα Ikea κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί, θα έλεγα το μοντέρνο .





Λιζάκι μου σ’ ευχαριστώ για όλα! Ήσουν και είσαι μεγάλη βοήθεια σε πολλά πράγματα! Και σ’ ευχαριστώ για όλα αυτά καθώς και για το υπέροχο βραβειάκι σου! 


Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

Out of the bucket list


And words aren't enough to describe the experience ...

Να την αγαπάς


Να την αγαπάς για όλα όσα θεωρείς ότι αξίζει.
Να την αγαπάς τις στιγμές που αισθάνεται ότι δεν μπορείς να της δώσεις την αγάπη σου.
Εκείνες τις σκοτεινές στιγμές που κλείνεται στον εαυτό της και αισθάνεται πως τίποτα δεν της αξίζει. Τις ώρες που νιώθει ότι δεν μπορεί να αγαπηθεί.
Να φιλάς τα δάκρυα της και να χαίρεσαι όταν την βλέπεις να γελά με όσα της προσφέρεις.
Να την αγαπάς στις αποτυχίες της. Όχι μόνο στις επιτυχίες της.
Να την αγαπάς ξεχωριστά. Όχι όπως την αγαπάνε όλοι οι άλλοι. Δεν θέλει αυτή την αγάπη από εσένα. Για εκείνη, εσύ είσαι ο εκλεκτός.
Να της το δείχνεις ότι είναι ο άνθρωπος σου. Ότι την θαυμάζεις για τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο, για τις ανασφάλειες, τις φοβίες, τις ανησυχίες της.
Να την αγαπάς για το ειλικρινές χαμόγελο της που στο χαρίζει κάθε στιγμή.
Να την αγαπάς γιατί τρομάζει μόνη παρόλο που δείχνει σε όλους ότι είναι δυνατή, αναίσθητη και αφελής! Εσύ ξέρεις τις αλήθειες της.
Να την αγαπάς και να της δίνεις πράγματα.
Να την αγαπάς όταν αισθάνεται πως πνίγεται. Όταν θέλει να φωνάξει και δεν μπορεί, όταν θέλει να δακρύσει και δεν τρέχουν τα δάκρυα της.
Να την αγαπάς όταν είναι λίγο νευρική.
Να την αγαπάς όταν είναι φλύαρη.
Να την αγαπάς όταν αισθάνεται ενθουσιασμένη και δεν μπορεί να συγκρατηθεί.
Να την αγαπάς γιατί η ίδια ξέχνα κάποτε να αγαπάει τον εαυτό της.



Πηγή: Ανθρωπάρια

Της έκανε καλό η φυγή σου


Έφυγε. Είτε επειδή το αποφάσισε η ίδια, είτε επειδή την έδιωξες εσύ. Όπως και να έχει, να ξέρεις πως και στις δυο περιπτώσεις σ' αγαπούσε. Δεν ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να καταλήξετε έτσι. Καιρό τώρα είχε χάσει τον εαυτό της για σένα. Για να ταΐζεις εσύ τον εγωισμό σου και να καλύπτεις περίτεχνα τις ανασφάλειες σου. Κι εσύ; Τι έκανες εσύ;
Εσύ είσαι ο χαμένος και, μάντεψε, αυτή τη φορά δεν τα παίρνεις όλα. Εκείνη έδειξε και απέδειξε τι ένιωθε, το πλήρωσε, όπως πλήρωσε και τα λάθη της. Και να ξέρεις πως την μπέσα την είχε μόνο αυτή τελικά. Θέλει ψυχή ν' αγαπάς κάποιον περισσότερο από τον εαυτό σου, να είσαι ξεκάθαρος και ειλικρινής ακόμα κι όταν οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ σου.

Σε περίμενε καιρό. Χωρίς δραματικότητες κι απελπισμένα μηνύματα. Δεν ήλπιζε σε νυχτερινές συναντήσεις και συμπεριφορές αυστηρά καθορισμένες από το αλκοόλ. Σε περίμενε νηφάλιο, αποφασισμένο και κατασταλαγμένο. Σου έδωσε ευκαιρίες ξανά και ξανά για ν' ανδρωθείς. Εξάντλησε όλη της την υπομονή και πια δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για σένα. Μην της απαντήσεις, είναι αργά πια. Κουράστηκε.

Δεν είναι καν θυμωμένη πλέον. Έψαξε βαθιά μέσα της, δέχτηκε τον εαυτό της, τα βρήκε με την πάρτη της. Κατάλαβε τις διάφορες σας, έκανε την αυτοκριτική της. Δεν πέταξε όμως τίποτα δικό σου, ούτε εκείνα τα καταχωνιασμένα ρούχα σου στην ντουλάπα. Απλώς τα έβαλε σ' ένα κουτί και υποσχέθηκε στον εαυτό της πως δε θα το ξανανοίξει. Όπως επίσης του υποσχέθηκε πως δε θα τον υποτιμήσει ξανά.

Δε φαίνεται; Έλα, εσύ το βλέπεις, την ήξερες καλά έλεγες. Ομόρφυνε και δεν εννοώ ότι ανανέωσε την γκαρνταρόμπα της. Τα μάτια της λάμπουν κι όχι από κλάμα. Είναι δυναμική, σέξι, πατάει γερά στη γη. Χαμογελάει συνέχεια, βγαίνει έξω με καινούργιες παρέες. Και κυρίως σταμάτησε να την ενδιαφέρει η γνώμη σου. Ηρέμησε το μέσα της και αυτό αντικατοπτρίστηκε στο πρόσωπό της.

Σταμάτησε να περιμένει οτιδήποτε από σένα -σταμάτησε να έχει προσδοκίες από τους άλλους γενικά. Και τα κατάφερε. Για την ακρίβεια, η συμπεριφορά σου ήταν μεγάλη βοήθεια για εκείνη. Μέρα με την ημέρα και μήνα με το μήνα μεγάλωνε χωρίς την παρουσία σου και κατάλαβε πως πια δεν τη γοητεύει τίποτα που δεν της δίνει σημασία. Έπαψε να είναι εκείνο το κακομαθημένο κοριτσάκι που κολλούσε με όποιον την έφτυνε.


«Οι άνθρωποι που γελάνε πολύ, είναι αυτοί που πονάνε περισσότερο», λένε. Ίσως κάτι τέτοιο να συμβαίνει και μ' εκείνη. Μ' εκείνη που πια δεν αναγνωρίζεις, με εκείνη που σταμάτησε την υπερανάλυση, που έδιωξε τους εφιάλτες από τα βράδια της. Μ' εκείνη που τώρα πια μόνο να κοιτάζεις μπορείς. Κι αυτό από μακριά. Ίσως η σκέψη της να γυρίζει σ' εσένα που και που, ίσως όμως και να είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Μπορεί βαθιά μέσα της να υπάρχει ακόμα η πληγή, αλλά μπορεί και να μην της άφησες ούτε γρατζουνιά. Το σίγουρο είναι πως δε θα το μάθεις ποτέ.

Πηγή: Pillowfights

Σπίτι πολλές φορές είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι


Και είναι οι στιγμές που λες ότι το σύμπαν ίσως να μην δουλεύει και τόσο εναντίων σου. Είναι στιγμές που αισθάνεσαι ευγνώμων για τα δώρα που σου φέρνει η ζωή. Και συγκεκριμένα για τους συγκεκριμένους ανθρώπους που σου φέρνει η ζωή.

Για τους ανθρώπους που δεν ξέρεις που θα ήσουν χωρίς αυτούς. Για τους ανθρώπους που καταλαβαίνουν ΑΚΡΙΒΩΣ ποιος είσαι.

Και αυτή τη φορά θα αναφερθώ σε ένα γεγονός που δεν ξέρω ποια ή ποιες λέξεις ακριβώς το περιγράφουν.

Τη Δευτέρα δεν ήμουν και πολύ στα καλά μου λόγω όλων αυτών που έγιναν και θυμήθηκα τα δικά μου.

Κανονίζει λοιπόν η παρέα να μαζευτούν στο σπίτι μιας κοπέλας όπως κάνουμε παραδοσιακά κάθε Δευτέρα βράδυ.

Εγώ λοιπόν, λόγω της ψυχολογίας δεν έχω και πολύ όρεξη να μαζευτώ με παρέα και προτιμώ να κάτσω σπίτι μόνη μου.

Μου στέλνει ο κολλητός μου και με ρωτάει γιατί δεν θα έρθω και του απάντησα πως δεν έχω πολύ όρεξη και είμαι κουρασμένη από τη δουλειά.

Φτάνω σπίτι λοιπόν και αφού έχει σχολάσει ο ξάδερφος από τη δουλειά μου λέει έρχομαι να σε πάρω να πάμε βόλτα Λυκαβηττό. Προσπάθησα να τον πείσω ότι δεν έχω πολύ όρεξη αλλά εν τέλη μια βόλτα με την μηχανή, βλέποντας από ψηλά την Αθήνα, πίνοντας μπύρες και συζητώντας φιλοσοφικές συζητήσεις με τον αγαπημένο μου ξάδερφο πάντα θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα.

Εξάλλου η αίσθηση της ταχύτητας πάνω στη μηχανή και ο αέρας που εισπνέεις (ή προσπαθείς να εισπνεύσεις τέλος πάντων) καθαρίζει τα πάντα.

Αφού πέρασα ένα βράδυ όπου ο ξάδερφος μου ανέλυσε τα πάντα και κάναμε τρελές συζητήσεις που μου τόνωσαν την αυτοπεποίθηση (όπως καταφέρνει να κάνει πάντα) γύρισα σπίτι με αρκετά αλλαγμένο αέρα.

Την επόμενη μέρα, έλαβα μήνυμα από τον κολλητό μου στη δουλειά. Και αν είμαι καλά.
Του εξήγησα ότι ήθελα να περάσω λίγο χρόνο μόνη μου, και δεν είχα όρεξη για πολύ παρέα, εξάλλου δεν θα ήμουν και η καλύτερη παρέα χθες το βράδυ.

Και άρχισε να με ρωτάει τι έγινε και για ποιο λόγο έπεσε η ψυχολογία μου. Του εξήγησα τα συμβάντα και το μήνυμα που μου έστειλε με άφησε άφωνη και συγκινημένη:

"Εγώ νόμιζα απλά ότι βαριέσαι να έρθεις. Δεν θέλω να το ξανακάνεις αυτό και να μη μου πεις τίποτα. Εγώ πως σε παίρνω τηλέφωνο για το παραμικρό που με ενοχλεί; Εξάλλου και εγώ είχα χάλια διάθεση χθες. Και δεν ήξερα καν το λόγο. Τώρα καταλαβαίνω πως απλά συνέπασχα μαζί σου ακόμα και αν δεν ήξερα".

Τέτοιοι άνθρωποι που καταλαβαίνουν πότε είσαι καλά και πότε όχι ακόμα και αν δεν πεις τίποτα, δεν μπορείς να τους περιγράψεις καν. Ούτε μπορείς να περιγράψεις τη σχέση σου μαζί τους.

Είσαι απλά ευγνώμων που τους έχεις!


Quote of the day



"Το να βρεις το σωστό επάγγελμα είναι σαν να βρίσκεις την ψυχή σου σ’ αυτόν τον κόσμο"


Thomas Moore

Προσπάθησα


Προσπάθησα να μη μιλάω όταν παθιάζομαι, μα δε μπορώ να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου κι έτσι κατεβάζω μονολόγους.
Προσπάθησα να είμαι πιο ήσυχη. Πιο…γλυκιά, μα πάντα ήμουν αυθόρμητη κι εκφραστική.
Προσπάθησα να γελάω αθόρυβα βάζοντας το ένα χέρι μπροστά από το στόμα σα να κρύβω ένα σάπιο δόντι, μα το γέλιο μου πάντα έβγαινε απροειδοποίητα και πολλές φορές γελούσα με δάκρυα.
Προσπάθησα να μακρύνω τα μαλλιά μου. Να τα χτενίζω και να τα ισιώνω κάθε μέρα, μα κατά βάθος λάτρευα τις τουφίτσες που πέφτανε στο πρόσωπό μου όταν τα μάζευα πάνω σε έναν πρόχειρο κότσο.
Προσπάθησα να ντύνομαι πιο «γυναικεία», μα σύντομα μου λείψανε οι φόρμες και τα σκισμένα μου τζιν.
Προσπάθησα να αντικαταστήσω την σχολική μου με μια τσάντα χεριού, μα ότι κι αν έκανα δεν υπήρχε χώρος για βιβλία, sketchbooks και φωτογραφική.
Προσπάθησα να μη παθιάζομαι τόσο όταν μπαίνει το αγαπημένο μου τραγούδι, μα κατέληγα κάθε φορά να χορεύω φωνάζοντας του στίχους.
Προσπάθησα να διορθώσω τη μεγάλη μου μύτη με μακιγιάζ, μα δεν είμαι καλή στο contouring.
Προσπάθησα να μακρύνω τα νύχια μου για να δείχνουν όμορφα τα δαχτυλά μου, μα όταν αγχώνομαι τα τρώω.
Προσπάθησα να γελάω με τα αστεία του αγοριού που μου αρέσει, μα πολλά από αυτά ήταν ηλίθια.
Προσπάθησα να σωπαίνω όταν κάποιος σχολίαζε την εμφάνισή μου ή τα όνειρά μου, μα πάντα έβρισκα τον εαυτό με υπερασπίζεται σα τον καλύτερό μου φίλο.
Προσπάθησα να πείσω τους ανθρώπους το πόσο δυναμική είμαι, μα ήταν εύκολο να διακρίνει κανείς αδυναμίες μου.
Ξέρεις, κουράστηκα να προσπαθώ.
-Μπλου

...You've made it into an art


Demons

Πόσα πράγματα τριγυρίζουν το μυαλό μας κατά τη διάρκεια της ημέρας; Και πόσα μας πνίγουν καθώς ξαπλώνουμε, κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να αφεθούμε στη γαλήνη του ύπνου; Εκείνη η στιγμή που παλεύω να κοιμηθώ και έρχονται σκέψεις και αναμνήσεις του παρελθόντος, του παρόντος και πάει λέγοντας. Εκείνη η στιγμή που νιώθω πως αν έβαζα ένα μαξιλάρι στο πρόσωπό μου, ο πνιγμός θα ταν λιγότερο ανώδυνος.

Πώς το σταματάω όμως; Όχι όχι. Δεν μπορώ να το σταματήσω. Αυτό το έχω μάθει από πρώτο χέρι. Ξέρω πως δεν γίνεται να σταματήσω το μυαλό με τους δαίμονες μου. Ίσως σιγά σιγά να τους αποδέχομαι κιόλας. Αφού καταφέρνω να κοιμηθώ στο τέλος, αυτό δε σημαίνει; Πώς μαθαίνω να συμβαδίζω μαζί τους;

Όσα χαμόγελα και να έχω κατά τη διάρκεια της ημέρας, η στιγμή που πέφτω στο κρεβάτι ολομόναχη, είμαι η μόνη που έχω.

Και ο εαυτός μου δεν ήταν ποτέ καλός σύμμαχος.

You don't


Πέφτω


Και σήμερα στη δουλειά, έμαθα ένα άσχημο νέο.

"Έφυγε" ο φίλος δύο συναδέλφων. 26 χρονών από τροχαίο. Και το χειρότερο; Αυτός που τον χτύπησε, τον παράτησε στη μέση της λεωφόρου Κηφισίας και έχει γίνει άφαντος.

Είκοσι έξι χρονών. Πόσο κρίμα να χάνονται άδικα ψυχές στον δρόμο.

Με όλο αυτό το 'κλίμα' που επικρατούσε στη δουλειά σήμερα, έπεσα και εγώ ψυχολογικά.
 Θυμήθηκα τον δικό μου "αγαπημένο" που χάσαμε από ατύχημα με μηχανή.

Πόσο μου λείπεις. Πόσο ΜΑΣ λείπεις. Μπορεί πλέον να θυμάμαι τα αστεία σου και να έχω αυτό το μελαγχολικό χαμόγελο στα χείλη, αλλά δεν θέλω πολύ για να βουρκώσουν τα μάτια μου.

Πώς συνεχίζουμε τη ζωή μας όμως ε; Καταφέρνουμε και επιβιώνουμε. Δεν σε ξεχνώ ποτέ η αλήθεια είναι αυτή.

Πόσο θα θελα να ήσουν εδώ, να σου εξιστορούσα όλες τις ιστορίες από τη δουλειά και να έβλεπα αυτό το χαμόγελο περηφάνιας στο πρόσωπό σου. Να αστειευόσουν με πολλά πράγματα που θα έλεγα, που θα μας έβγαζες για τα κρασιά έξω και θα κάναμε τα καλύτερα "μεθύσια", που θα με καθησύχαζες από οποιαδήποτε άγχη της δουλειάς και όχι μόνο όπως εσύ μόνο ήξερες.

Πόσο θα θελα να ήσουν ακόμα ΕΔΏ!

Πότε στο διάολο θα ηρεμήσει αυτή η πληγή;



Πάει το καλοκαίρι...


Φετινό καλοκαίρι: Αθήνα! Νομίζω δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Έχει φτάσει ο μήνας 6 και το μόνο που έχω καταφέρει είναι δύο μπάνια.
Το φετινό καλοκαίρι περιείχε δουλειά, ζέστη πρωτεύουσας και πολλές διαφορετικές καλοκαιρινές εμπειρίες. Δεν παραπονιέμαι. Μόνο η θάλασσα μου λείπει.
Τώρα που πλησιάζει και η άδειά μου, τα μυαλά έχουν αρχίσει να φεύγουν σιγά σιγά.
Το χειρότερο βέβαια είναι ότι έχω παραμελήσει τελείως το αγαπημένο μου blog. Δεν βρίσκω πολύ χρόνο να μπαίνω και ό,τι ανάρτηση θέλω να κάνω, μένει στα "συρτάρια".
Εύχομαι πάντως όλοι εσείς αγαπημένοι μου, να είστε καλά και να περνάτε ένα πανέμορφο καλοκαίρι!



Υ.Γ. Σιγά σιγά υπόσχομαι θα ανεβάζω τις αναρτήσεις που έχω παραμελήσει εδώ και πολύ καιρό!