Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

You can tell...


What to do?



Χριστούγεννα και καλές αναμνήσεις δεν πάνε μαζί


Και ήρθαν πάλι τα Χριστούγεννα. Και μαζί τους και αυτή η μελαγχολία.
Όλοι μου λένε πόσο μίζερη είμαι που μισώ τα Χριστούγεννα.

Η αλήθεια είναι πως δεν θα θελα να τα μισώ. Δεν τα μισούσα καν μέχρι πριν από τρία χρόνια. Από τότε που έχασα ένα τόσο κοντινό μου άνθρωπο δύο μέρες πριν από αυτή τη γιορτή, πώς μπορώ να γιορτάσω ξανά χαρούμενη τα Χριστούγεννα; Πώς γίνεται αυτές οι μέρες να μου φέρνουν χαρά και όχι μελαγχολία;

Η αλήθεια είναι πως τη μέρα αυτή την πέρασα μαζί με αγαπημένα μου άτομα. Όλες αυτές τις μέρες. Παραμονές και μη. Και νιώθω ευγνώμων γι' αυτό. Που δεν με άφησαν στιγμή μόνη μου.

Χθες όμως η κολλητή μου με είδε. Και με ρώτησε πως είμαι. Γιατί ξέρει πως αυτές οι μέρες είναι πολύ περίεργες για εμένα. Και όσο και αν χαμογελάω και κάνω οτιδήποτε για να το παίξω χαζή και βγαίνω από τον εαυτό μου με τις χαζομάρες που έκανα αυτές τις μέρες, το έκανα μόνο και μόνο για να νιώσω καλά και να κρύψω το πόσο πολύ "νιώθω!" αυτές τις μέρες.

Θέλω τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Νιώθω ότι ξαναπέφτω σε έναν βούρκο και έρχονται άσχημα πράγματα και μου χτυπάνε καθημερινά την πόρτα. Αυτοί οι δύο τελευταίοι μήνες του χρόνου με έχουν φθείρει πολύ ψυχολογικά και προσπαθώ να συνέλθω αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά.

Θέλω να σταματήσει επιτέλους αυτό το πνίξιμο. Θέλω να νιώσω για λίγο και πάλι ευτυχισμένη. Έχω ξεχάσει πως είναι να νιώθω ευτυχισμένη.


Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

First day of the rest of my live

Είναι τρεις μήνες πλέον που έχουμε αυτή την καθημερινή επικοινωνία. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας την επιδίωξε, απλά έγινε.
Και σήμερα είναι η πρώτη μέρα που πέρασε αυτούς τους τρεις μήνες και δεν μιλήσαμε καθόλου. Ολόκληρη μέρα.
Και δεν μπορώ να πω πως δεν σου έστειλα. Το έκανα. Αλλά δεν απάντησες. Μέχρι και τώρα που γράφω δεν έχεις απαντήσει.
Όχι δεν έχω θυμώσει. Απλά σε όλο αυτό το βούρκο που με πνίγει θέλω έστω μια σου λέξη. Και δεν την έχω.
Είσαι μια σανίδα σωτηρίας σε αυτή τη μάχη, κάνεις τους Δαίμονες μου να ησυχάζουν και με τυλίγει μια γαλήνη καθώς μιλάμε. Μου προκαλείς αληθινά χαμόγελα όσο λίγοι άνθρωποι.
Αλλά σήμερα που είναι από τις πιο δύσκολες μέρες μου, δεν ήσουν εδώ.
Δεν σε κατηγορώ. Έχω μάθει να βασίζομαι μόνο σε εμένα σε αυτές τις περιπτώσεις. Εξάλλου δεν μπορώ να απλώνω τα χέρια μου κάθε φορά που χρειάζομαι βοήθεια γιατί δεν ξέρω αν θα υπάρχει κάποιος να τα αρπάξει.
Απλά σήμερα μου έλειψες. Μεταξύ μας, κάθε μέρα μου λείπεις. Μου λείπει η φωνή σου, το γέλιο σου, το πανέμορφο πρόσωπό σου με αυτά τα φωτεινά μάτια. Αλλά σήμερα μου έλειψε και η παρουσία σου. 
Και το έχω πει εκατό φορές. Πως δεν περιμένω θαύματα από αυτή την επικοινωνία που έχουμε, αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν με στεναχωρεί ότι δεν μιλήσαμε.
Όπως και να χει, χαίρομαι γι' αυτή την καθημερινότητα που μου χάρισες και ας ήταν για τόσο. 

Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε έτσι δεν είναι;


I can't fight anymore

Δεν ξέρω τι κάνω. Δεν ξέρω που βαδίζω. Νομίζω πως αρχίζω να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου πάλι. 
Σκατά. 
Δεν πρέπει να ξαναπέσω σ' αυτό το βούρκο. Χάνω τον εαυτό μου. Είναι μέρες που δεν βρίσκω τη δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι. Και μέρες που λέω πως δεν έχω σκοπό για να σηκωθώ. 
Δεν έχω κίνητρο. Δεν έχω διάθεση. 
Δεν θέλω να βλέπω κόσμο. Δεν θέλω να έρχομαι σε επαφή με κανέναν. 
Θέλω να κάθομαι κάτω από το πάπλωμα μου και απλά να αφήνω το μεγάλο και τρανό σκοτάδι μου να με περικυκλώσει. 
Να χαθώ σε αυτή την ομορφιά του που τόσο μισώ. Όσο και αν θέλω να πολεμώ τις σκέψεις μου υπάρχουν μέρες-ξανά-που δεν έχω τη δύναμη να το κάνω. Και αφήνω ανενόχλητους τους Δαίμονες μου να ρουφήξουν όλο μου το είναι. 
Νιώθω αδύναμη. Ευάλωτη. 
Το σιχαίνομαι αυτό. 
Δεν είμαι έτσι εγώ. Έμαθα να επιβιώνω. 
Γιατί ξαναπέφτω στην ίδια κατάσταση;
Μοναξιά.Νιώθω τόσο μόνη. Νιώθω πως θέλω να ουρλιάξω αλλά φοβάμαι πως κανείς δεν θα με ακούσει. Πώς όλοι θα προσπεράσουν γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο που έχω μέσα μου.

Υπήρχαν μέρες που έπιανα ένα κομμάτι χαρτί να γράψω και το μόνο που έβγαινε από το στυλό ήταν λέξεις μόνες τους. Σαν εμένα. Ασυνάρτητες. Καμία συνοχή μεταξύ τους. Κανένα νόημα.
  
Νιώθω πως δεν μπορώ να ανήκω πουθενά. Πώς το σπίτι μου δεν με χωράει ώρες ώρες. Πως δεν μπορώ να ενταχθώ σε παρέα. Νιώθω πως τίποτα δεν με ολοκληρώνει πλέον. Δεν νιώθω άνετα.
Νιώθω μισή.
Μονίμως κάτι μου λείπει. Κάτι που δεν μπορώ να βρω. Δεν ξέρω καν τι είναι αυτό. Απλά νιώθω μισή. Και πως μονίμως έχω ένα κενό. Ένα κενό που δεν μπορώ να γεμίσω με τίποτα. 

Δεν αισθάνομαι σπίτι το σπίτι μου. Έχω μονίμως την εντύπωση ότι δεν ανήκω.
Και δεν ξέρω που θέλω να πάω. Ή που θα αισθανθώ οικεία και "γεμάτη".
Θέλω απλά να φύγει αυτό το συναίσθημα. Θέλω να αρχίσω να αισθάνομαι πλήρης ξανά.
Να σταματήσουν να μου φταίνε όλα.
Να βρω κίνητρο να σηκώνομαι από το κρεβάτι. 
Να αρχίσω να νιώθω καλύτερα. Όπως ήμουν λίγους μήνες πριν. 

Ώρες ώρες νιώθω πως δεν ανήκω καν σ' αυτό το σώμα. Πως δεν έχω τη δύναμη να το κουνήσω. Να κάνω κάτι για να ξεχαστώ. 
Πόσο μάλλον όταν δεν έχω καν την έμπνευση να γράψω. Να γράψω όσα συμβαίνουν στο κεφάλι μου. Και αν δεν μπορώ να γράψω σημαίνει πως δεν είμαι εγώ. Αν χάσω αυτή την ικανότητα πάλι, έχω χάσει το ίδιο μου το είναι. 
Και δεν μπορώ να το αντέξω αυτό.

Πονάω. Νιώθω μισή. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να αντέξω. Νιώθω το σκοτάδι να με αγκαλιάζει και να με καλεί στα δικά του μονοπάτια. Και φοβάμαι πως δεν έχω άλλη δύναμη. Το αφήνω να με περιτριγυρίσει. Ίσως να του αντισταθώ αργότερα. Ίσως αύριο. Δεν ξέρω. 
Αν με πνίξει δεν νομίζω πως μπορώ να επανέλθω. Το αφήνω όμως να με τυλίξει. Και ας είναι για κακό. 
Νιώθω να σβήνω. 
Η δική του αγκαλιά θα με παρηγορήσει απόψε. Και ας είναι κρύα και σκοτεινή. Θα έχω παρέα τους Δαίμονες που θα μεταμορφώσουν τα Τέρατα και θα έρθουν ενώπιον μου ξανά. 
Τουλάχιστον δεν θα μαι μόνη. 

Καλό βράδυ...

Not in the Christmas mood


Και έρχεται αυτή η εποχή που όλοι νιώθουν ευτυχισμένοι, γεμάτοι αγαλλίαση που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.
Και εγώ νιώθω μελαγχολία.
Μισώ τα Χριστούγεννα.
Όσο και να θέλω να γιορτάσω και να νιώσω ευτυχισμένη, δεν μπορώ.
Με πιάνει μελαγχολία για όλα αυτά που λείπουν.
Προσπαθώ, αλήθεια να νιώσω διαφορετικά γι' αυτή τη γιορτή αλλά δεν μπορώ.
Νιώθω μονίμως πως κάτι μου λείπει.
Τι να σκεφτώ;
Ακόμα και το πιο ωραίο πράγμα των Χριστουγέννων που είναι τα μοναδικά γλυκά, μου φέρνουν στο μυαλό εκείνον.
Εκείνον που λάτρευε τους κουραμπιέδες της μαμάς.
Και κάθε χρόνο είχε ένα ολοδικό του μπολ.
Και έφυγε δυο μέρες πριν από αυτή τη θλιβερή γιορτή.
Και δεν πρόλαβε ούτε να φάει τους κουραμπιέδες που τόσο αγαπούσε.
Θεέ μου, παραληρώ για ένα γλυκό!
Δεν θέλω αυτή την εποχή.
Δεν μ' αρέσει.
Θέλω να τελειώνει το συντομότερο δυνατόν.


Thoughts of the past

Drowning. I'm swallowed by my own demons.
And there is no escape.
No way out.
Bleeding.
Feeling the blood rushing out of my vains and coloring my own skin.
Drawings.
The blood is coloring my skin, like a canvas and it's creating paintings.
Paintings of my thoughts.
These paintings give my thoughts a form.
And the monsters are standing in front of me.
Giant.
Dark.
Brutal.
And they are ripping me out.
Tell me how to stop it.
Help me.
I don't think I can survive any longer.


Thoughts of mine.Three years ago

Merry Christmas Harry

Από όλες τις Χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες αυτή θα είναι για πάντα η αγαπημένη μου!
http://riddleharry.tumblr.com/post/154010211867/harry-and-hermione-moments-deathly-hallows-part

Όσο μεγαλώνεις

Όσο μεγαλώνεις, όλο και μικραίνει η χριστουγεννιάτικη λίστα δώρων, γιατί αυτά που επιθυμείς δεν αγοράζονται πια...
Πηγή: Ανθρωπάρια

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

I like the night

Της έκανε καλό η φυγή σου


Έφυγε. Είτε επειδή το αποφάσισε η ίδια, είτε επειδή την έδιωξες εσύ. Όπως και να έχει, να ξέρεις πως και στις δυο περιπτώσεις σ’ αγαπούσε. Δεν ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να καταλήξετε έτσι. Καιρό τώρα είχε χάσει τον εαυτό της για σένα. Για να ταΐζεις εσύ τον εγωισμό σου και να καλύπτεις περίτεχνα τις ανασφάλειες σου. Κι εσύ; Τι έκανες εσύ;

Εσύ είσαι ο χαμένος και, μάντεψε, αυτή τη φορά δεν τα παίρνεις όλα. Εκείνη έδειξε και απέδειξε τι ένιωθε, το πλήρωσε, όπως πλήρωσε και τα λάθη της. Και να ξέρεις πως την μπέσα την είχε μόνο αυτή τελικά. Θέλει ψυχή ν’ αγαπάς κάποιον περισσότερο από τον εαυτό σου, να είσαι ξεκάθαρος και ειλικρινής ακόμα κι όταν οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ σου.

Σε περίμενε καιρό. Χωρίς δραματικότητες κι απελπισμένα μηνύματα. Δεν ήλπιζε σε νυχτερινές συναντήσεις και συμπεριφορές αυστηρά καθορισμένες από το αλκοόλ. Σε περίμενε νηφάλιο, αποφασισμένο και κατασταλαγμένο. Σου έδωσε ευκαιρίες ξανά και ξανά για ν’ ανδρωθείς. Εξάντλησε όλη της την υπομονή και πια δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για σένα. Μην της απαντήσεις, είναι αργά πια. Κουράστηκε.

Δεν είναι καν θυμωμένη πλέον. Έψαξε βαθιά μέσα της, δέχτηκε τον εαυτό της, τα βρήκε με την πάρτη της. Κατάλαβε τις διάφορες σας, έκανε την αυτοκριτική της. Δεν πέταξε όμως τίποτα δικό σου, ούτε εκείνα τα καταχωνιασμένα ρούχα σου στην ντουλάπα. Απλώς τα έβαλε σ’ ένα κουτί και υποσχέθηκε στον εαυτό της πως δε θα το ξανανοίξει. Όπως επίσης του υποσχέθηκε πως δε θα τον υποτιμήσει ξανά.

Δε φαίνεται; Έλα, εσύ το βλέπεις, την ήξερες καλά έλεγες. Ομόρφυνε και δεν εννοώ ότι ανανέωσε την γκαρνταρόμπα της. Τα μάτια της λάμπουν κι όχι από κλάμα. Είναι δυναμική, σέξι, πατάει γερά στη γη. Χαμογελάει συνέχεια, βγαίνει έξω με καινούργιες παρέες. Και κυρίως σταμάτησε να την ενδιαφέρει η γνώμη σου. Ηρέμησε το μέσα της και αυτό αντικατοπτρίστηκε στο πρόσωπό της.

Σταμάτησε να περιμένει οτιδήποτε από σένα -σταμάτησε να έχει προσδοκίες από τους άλλους γενικά. Και τα κατάφερε. Για την ακρίβεια, η συμπεριφορά σου ήταν μεγάλη βοήθεια για εκείνη. Μέρα με την ημέρα και μήνα με το μήνα μεγάλωνε χωρίς την παρουσία σου και κατάλαβε πως πια δεν τη γοητεύει τίποτα που δεν της δίνει σημασία. Έπαψε να είναι εκείνο το κακομαθημένο κοριτσάκι που κολλούσε με όποιον την έφτυνε.

«Οι άνθρωποι που γελάνε πολύ, είναι αυτοί που πονάνε περισσότερο», λένε. Ίσως κάτι τέτοιο να συμβαίνει και μ’ εκείνη. Μ’ εκείνη που πια δεν αναγνωρίζεις, με εκείνη που σταμάτησε την υπερανάλυση, που έδιωξε τους εφιάλτες από τα βράδια της. Μ’ εκείνη που τώρα πια μόνο να κοιτάζεις μπορείς. Κι αυτό από μακριά. Ίσως η σκέψη της να γυρίζει σ’ εσένα που και που, ίσως όμως και να είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Μπορεί βαθιά μέσα της να υπάρχει ακόμα η πληγή, αλλά μπορεί και να μην της άφησες ούτε γρατζουνιά. Το σίγουρο είναι πως δε θα το μάθεις ποτέ.

Πηγή: pillowfights.gr

How do I take off a mask

Hello December