Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

«Πώς να πω τον έρωτα; Πώς να πω κι εσένα;»

Βρήκα αυτό το άρθρο στο doctv.gr και πραγματικά ανατρίχιασα.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο παιδί που το έγραψε....


Στάσου λίγο. Σταμάτα και το χρόνο μαζί. Τελειώνει η αναπνοή μου και κοιτάζω τα άστρα που έχουν κατέβει στο ταβάνι και μου μιλάνε. Οι παλιές πληγές και τα παλιά τραγούδια λάμπουνε, ενώ εγώ ασφυκτιώ και μπαίνω μέσα σε μια δίνη με απίστευτη ταχύτητα, όλα γυρνάνε, μπερδεύονται, πολλαπλασιάζονται, αλλάζουν χρώμα. Ζωντάνεψε το παζλ με το καράβι που έχω φτιάξει και οι ναύτες του μου πετάνε νερά και με βρίζουνε και στο δωμάτιό μου έχει τρικυμία.

Παράλληλα ακούγεται ένα βουητό που αρχίζει να δυναμώνει και βρίσκομαι στα όρια για να κουφαθώ. Είναι τα βιβλία μου, απέκτησαν φωνή και άρχισαν να διαβάζουν φωναχτά το περιεχόμενό τους. Και ξανά από την αρχή. Η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει και κλείνει από μόνη της με δύναμη. Το φως της λάμπας χαμήλωσε σχεδόν όλη την έντασή του και ίσα που φωτίζει. Το παράθυρό μου ανοιχτό, βλέπω τύψεις να με κοιτάνε.

Σκιές. Τις ακούω που ψιθυρίζουν. Μα εγώ φωνάζω: Πώς να πω τον έρωτα; Πώς να πω κι εσένα; Τι είναι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου; Θα πιάσω το αύριο, το όχι, το ποτέ και τους υπόλοιπους φίλους και συγγενείς τους και θα τους στραγγαλίσω τόσο δυνατά, που οι κραυγές τους θα κάνουν το άπειρο σύμπαν να μεγαλώσει κι άλλο.

Τώρα είμαι ξαπλωμένος και η βιβλιοθήκη έρχεται καταπάνω μου να με πλακώσει. Τα βιβλία πέφτουν όλα πάνω μου και με πλακώνουν. Με  τα χέρια μου καλύπτω το κεφάλι μου, στριμωγμένος στη γωνία. Το δωμάτιο όλο και μικραίνει κι εγώ μεγαλώνω και φωνάζω συνεχώς: Πώς να πω τον έρωτα; Πώς να πω κι εσένα;

Μαζεύω το κορμί μου, το κουλουριάζω. Με την πλάτη μου γκρεμίζω την οροφή, και τα κεραμίδια έγιναν σκλήθρες στο σώμα μου. Έγινα γίγαντας. Μπορώ και σε βλέπω εκεί που είσαι. Έρωτα, σου φωνάζω. Ξαφνικά νιώθω ένα βάρος στο στήθος μου σαν να με πατάνε ελέφαντες. Σαν έκρηξη. Νομίζω ότι παθαίνω ανακοπή, αλλά όχι. Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει.


Δείτε το άρθρο εδώ

Φοβάμαι μήπως συνηθίσω έτσι...

Και όλο απομακρύνεσαι και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για το αλλάξω. Για να αλλάξω όλη την κατάσταση. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάθομαι και να παρακολουθώ σιωπηλά.
Πότε θα σταματήσει να "πονάει" όλο αυτό; Νιώθω ότι δεν θα ηρεμήσω ποτέ. Βγαίνω έξω για να περάσω καλά και πάλι δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Δεν μπορεί το κεφάλι μου να ηρεμήσει. Είναι βασανιστικό να σε σκέφτομαι συνέχεια. Και εκεί που λέω ότι θα πάω να κοιμηθώ το βράδυ έρχεσαι και εκεί, στα όνειρά μου και δεν βρίσκω γαλήνη ούτε εκεί. Τουλάχιστον εκεί ξαναζώ κάποιες στιγμές μας. Αλλά το πρωί που ξυπνάω συνειδητοποιώ ότι είναι όνειρο. Και πρέπει να επιστρέψω στο τώρα. Στην πραγματικότητα. Στην μοναχική καθημερινότητα. Με την απουσία σου. Πώς θα συνηθίσω την απουσία σου; Ίσως και να έχω αρχίσει ήδη να τη συνηθίζω. Αλλά αν ήταν έτσι, δεν θα έπρεπε να πονάω λιγότερο; Ή και ο πόνος γίνεται συνήθεια;
Κοντεύω να τρελαθώ. Δεν ξέρεις πόσο απόκοσμες και βασανιστικές είναι οι φωνές μέσα στο κεφάλι μου. Αυτές δεν με αφήνουν να ηρεμήσω. Δεν υπάρχει στιγμή που να ηρεμώ μέσα στη μέρα. Απλά πάντα η νύχτα είναι δυσκολότερη. Πάντα...
Και το πρωί λένε πως όλα φαίνονται καλύτερα. Τίποτα δεν είναι καλύτερο τη μέρα. Απλά φοράω τη μάσκα του: "Είμαι καλά" και υποκρίνομαι. Υποκρίνομαι τα χαμόγελα, την καλή διάθεση και την χαρά. Κι όμως τίποτα δεν είναι αληθινό. Μέχρι να επιστρέψω σπίτι και να βγάλω τη μάσκα μαζί με τα παπούτσια μου και το μπουφάν μου και να τα αφήσω στην άκρη που θα τα χρησιμοποιήσω μόλις βγω πάλι έξω. Και μένω μόνη μου πάλι σπίτι με τις φωνές στο κεφάλι μου και τη μοναξιά μου. Και αυτό πρέπει να αρχίζω να το συνηθίζω. Γιατί ξέρω πως δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.
Και αν τυχόν σε δω μετά από λίγες εβδομάδες πάλι δεν θα αλλάξει κάτι. Η κατάσταση παραμένει ίδια. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα. Και όμως, σήμερα εσύ δε σχολίασες τίποτα. Δεν αναφέρθηκες καν στο αν θες να με δεις. Δεν ασχολήθηκες. Και εμένα πώς πρέπει να με κάνει να αισθανθώ αυτό; Πρέπει να το αποδεχτώ;
Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Πρέπει να συνεχίσω έτσι. Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω να είμαι καλά. ΔΕΝ μπορώ να είμαι όμως. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω όλο αυτό. Ίσως πρέπει να το αποδεχτώ. Αυτό και αν είναι δύσκολο....
Και έχω όλους δίπλα μου να μου λένε πως πρέπει να προχωρήσω. Και να σε ξεπεράσω και να μην το σκέφτομαι. Μια κουβέντα είναι όλα. Κανείς δεν ξέρει ότι δεν θέλω να σε ξεπεράσω. Ότι δεν μπορώ να τα αφήσω όλα πίσω μου. Μου έδωσες πολλά που δεν μπορώ να αφήσω πίσω. Ίσως ακούγεται μαζοχιστικό όλο αυτό αλλά δεν θέλω και δεν μπορώ.
Μακάρι να μπορούσα να φύγω. Να φύγω και να ξεφύγω από όλους και από όλα για λίγο. Έστω για μια εβδομάδα. Να αλλάξω παραστάσεις. Μπορεί και να βοηθούσε. Δεν ξέρω αν θα βοηθούσε. Ίσως να μπορούσα να περάσω καλά για μια εβδομάδα και να επιστρέψω πάλι στην καθημερινότητα... Ίσως και όχι. Κανείς δεν ξέρει. Απλά νιώθω ότι το χρειάζομαι...
Ίσως πάλι πρέπει να μάθω να ζω με την απώλεια....


Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Some Angels....


Χρόνια σου πολλά... (05 & 07.10.)



Το περασμένο σαββατοκύριακο ήμουν στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη για τα γενέθλια μιας πολύ καλής μου φίλης... Όλο το κείμενο το έχω ετοιμάσει μέρες τώρα απλά δεν το είχα ανεβάσει στο blog… Σήμερα λοιπόν, καθυστερημένα, το ανεβάζω.... Ένα κείμενο για ΣΕΝΑ!


Καταρχήν, λοιπόν χρόνια σου πολλά και εύχομαι μόνο υγεία, ευτυχία, επιτυχίες και καλή παρέα να ακολουθήσουν στη ζωή σου από εδώ και πέρα.
Εύχομαι να βλέπεις συνέχεια τα όνειρα σου και τις επιθυμίες σου να πραγματοποιούνται μία μία (ένα - ένα) και να συνεχίζεις να κάνεις και άλλα. Γιατί τα όνειρα ομορφαίνουν τη ζωή μας. Και να βάζεις στόχους και θα τους πετυχαίνεις. Γιατί ότι βάζεις εσύ κάτι σαν στόχο το πετυχαίνεις.
Επίσης να συνεχίσεις να είσαι τόσο δυνατή όσο ήσουν και είσαι πάντα, ώστε να μπορείς να ξεπερνάς όσες δυσκολίες σου έρχονται. Βέβαια, εύχομαι να μην υπάρξει καμία από εδώ και πέρα, αλλά Ζωή είναι αυτή...
Ακόμα, από πλευράς μου θέλω να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά που έχεις κάνει για μένα, αν και ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό για όλα αυτά. Για την στήριξη, την παρηγοριά, τα ξενύχτια, τις όμορφες αναμνήσεις που δημιουργήσαμε μαζί, για τις άσχημες και δύσκολες στιγμές που ήσουν πάντα δίπλα μου, που με κάνεις πάντα να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα, που με παρηγορείς, που δεν κουράζεσαι ποτέ να με ακούς να γκρινιάζω και να στεναχωριέμαι....
Σε ευχαριστώ που είσαι πάντα δίπλα μου, που με στηρίζεις, που με βοηθάς να μην χάνω τον εαυτό μου, που με στηρίζεις, που με κάνεις να βλέπω έναν τρόπο διαφυγής στα αδιέξοδα!
Είσαι πραγματικά υπέροχος άνθρωπος και σου αξίζουν τα καλύτερα και πολλά πολλά περισσότερα...!
Θέλω να σε βλέπω ευτυχισμένη,  με αυτό το όμορφο χαμόγελο που φωτίζει το γλυκό σου προσωπάκι και μου φτιάχνεις τη διάθεση...
Θέλω να συνεχίσεις να είσαι όπως είσαι, να μην αλλάξεις ποτέ και για κανέναν και όπως λέει και το τραγούδι: «Μείνε όπως είσαι και μην αλλάξεις ποτέ σ’ αγαπάω έτσι όπως είσαι» χαχαχαχαχα....
Εύχομαι να έχεις πάντα δίπλα σου όλους τους ανθρώπους που θέλεις και σε κάνουν χαρούμενη και όσο για μένα να ξέρεις πως δεν πρόκειται να φύγω από δίπλα σου (εκτός αν σου σπάσω τόσο πολύ τα νεύρα και βαρεθείς να με ακούς που δίκιο θα χεις κάποια στιγμή χαχαχαχα)

Χρόνια σου πολλά! :*

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Καλό μήνα....

Καλό μήνα αγαπητοί αναγνώστες! Ήρθε και ο Οκτώβρης και ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε ολόκληρο καλοκαίρι και ο Σεπτέμβρης. Εύχομαι όλα να είναι πιο όμορφα για όλους μας τον καινούριο αυτό μήνα (αν και προσωπικά δεν μπήκε και με τον καλύτερο τρόπο) αλλά ας ελπίσουμε πως δεν κρίνεται μόνο από την πρώτη μέρα ο μήνας μας.
Υπομονή και πολλές καλές στιγμές εύχομαι! Μπαίνουμε θερμά στο φθινόπωρο πλέον με τον καιρό να μας το θυμίζει συνέχεια....