Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Ζητώ αυτό που δεν θα αισθάνεται πάντα κάτι φωτεινό...


Ξέρεις τι θέλω; Όχι, δεν θέλω κάτι τέλειο. Ούτε κάτι που να είναι υπέροχο από κάθε οπτική. Δεν θέλω κάτι φανταστικό. Δεν ψάχνω το πιο όμορφο. Δεν επιθυμώ αυτό με την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Δεν ζητώ τίποτα παραμυθένιο. Θέλω κάτι μοναδικό. Κάτι που θα με νιώθει. Δεν είναι ανάγκη να είναι αρεστό σε όλους. Θέλω να είναι ξεχωριστό. Το γουστάρω με παραξενιές. Το επιθυμώ με μικρά πράγματα που έχει ή κάνει που δεν θα τα παρατηρήσουν όλοι, που δεν θα τα προσέξει ο καθένας, κι όμως εγώ που θα τα δω, θα με κάνουν να χαμογελώ, και να τα ερωτεύομαι κάθε φορά ακόμα περισσότερο. Ζητώ αυτό που δεν θα αισθάνεται πάντα κάτι φωτεινό αλλά με ένα φιλί στα μάτια, θα νιώθει χωρίς κουβέντα το φως που έχει, εκείνο που επιθυμώ στην ζωή μου. Γουστάρω κάθε ματιά, κάθε ψίθυρος και κάθε άγγιγμα να της υπενθυμίζει το πόση σημασία έχει, και να μην αμφιβάλει για αυτό ποτέ. Θέλω να με κρατά και να το κρατώ. Ο καμβάς του κόσμου μου λαχταρώ να γευτεί απ'τα μοναδικά της χρώματα. Την θέλω μαζί μου στην μάχη. Θέλω μαζί να ανάψουμε μέρες και μαζί να κάψουμε νύχτες. Θέλω να τα καταφέρουμε όλα μαζί. Ότι μας ανήκει στο σύμπαν, μαζί να το κάνουμε δικό μας. Μαζί να δημιουργούμε, μαζί να καταστρέφουμε. Σε κάθε συναίσθημα μαζί. Και εκεί κανένα ελάττωμα δεν θα αντέξει. Όχι πως θα εξαρτόμαστε ο ένας απ'τον άλλο, αλλά θα επικρατεί ένα πάθος με δύναμη να τα καταφέρει όλα και θα αξίζει να προχωράμε μαζί. Εκεί όλα θα είναι όμορφα. Έτσι δημιουργείται αυτό που εσείς αποκαλείτε “Τέλειο”. Εγώ το αποκαλώ “Έρωτας”.

Πηγή: Ανθρωπάρια

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Σκέψου


Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν να έρθει ένας μεγάλος έρωτας; Ένας έρωτας που θα έρθει για να μείνει. Που δεν θα είναι ανεμοστρόβιλος που θα έρθει να σε παρασύρει και θα σε αφήσει κενή και άδεια.
Ένας έρωτας που θα έρθει και θα είναι κοντά σου για τις πιο φωτεινές σου μέρες αλλά και στις σκοτεινές σου θα είναι πάντα εκεί, ένας ώμος να κλάψεις, η πιο ζεστή αγκαλιά από όλες. Ο άνθρωπος που θα χαϊδεύει τα σημάδια στα χέρια σου και θα σε κάνει να νιώθεις τυχερή που είσαι ακόμα εδώ και ζεις αυτές τις στιγμές μαζί του.
Που το πρωί θα είναι το πρώτο χαμόγελο που θα αντικρίζεις και το πιο αληθινό. Και το βράδυ οι ανάσες του θα είναι ο πιο όμορφος ήχος που έχεις ακούσει όλη μέρα.
Οι νύχτες στο σπίτι με μπύρες θα είναι από τα πιο όμορφα βράδια σου.
Και πως οι συζητήσεις μαζί του θα αλλάζουν όπως οι εποχές. Θα μπορείτε να μιλάτε για τα πάντα χωρίς καμία παρεξήγηση.
Και όταν θα τσακώνεστε θα φοβάσαι μην τον χάσεις, αλλά επειδή θα φοβάται και αυτός θα τρέχετε και οι δύο να κάνετε το πρώτο βήμα.
Και θα πέφτετε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και θα σου σκουπίζει τα δάκρυα με το πιο δυνατό φιλί.
Όμορφα όλα αυτά ε; 
Και αν δεν είναι γραφτό σε όλους μας να βρούμε έναν τέτοιο άνθρωπο;



Παραιτούμαι

Παραιτούμαι από έρωτες δίχως ανταπόκριση. Παραιτούμαι από το να δίνω μόνο εγώ. Παραιτούμαι από το να νιώθω και για τους δύο.
Απλά παραιτούμαι!
Θέλω για μια φορά, να έρθει ένας γαμημένος άνθρωπος στη ζωή μου και όχι μόνο να αλλάξει τη δική μου ψυχοσύνθεση αλλά να αλλάξω και εγώ τη δική του. Να με κάνει να νιώσω πως είμαι ο άνθρωπός του και όχι μόνο αυτός ο δικός μου.
Πως με θέλει για μένα και μόνο.
Πως δεν χρειάζεται να νιώθω μόνο εγώ και για τους δύο. Αλλά και πως και αυτός θα μπορούσε να νιώσει και για τους δυο μας χωρίς να χρειάζεται.

Παραιτούμαι λοιπόν από έρωτες με μονόπλευρα συναισθήματα! 

Ο πιο σημαντικός άνθρωπος [...] είσαι εσύ ο ίδιος !


"Σπασμένοι" άνθρωποι


Γιατί κάθε φορά πρέπει να βρίσκω άνθρωπο που είναι σπασμένος;
Φαίνεται πως σε εμάς τους ήδη "κατεστραμένους" ανθρώπους μας ελκύουν τέτοιοι άνθρωποι.

Άνθρωποι σπασμένοι, που δεν έχουν συνέλθει από κάποια ερωτική απογοήτευση, από κάποιο σοκ, από κάποια απώλεια, ή ακόμα και με τη μάχη με τον εαυτό τους.
Ίσως γιατί ξέρουμε τι περνάνε.
Γιατί ξέρουμε τι γίνετε μέσα στο κεφάλι τους.
Γιατί ξέρουμε πόσο ανάγκη έχουν μια αγκαλιά.
Και σας παρακαλώ, να τους τη δίνετε. Ακόμα και αν δεν έχετε περάσει ποτέ από αυτή την κατάσταση, ακόμα και αν δεν μπορείτε να την καταλάβετε, δώστε την πιο ζεστή αγκαλιά σας σε αυτούς τους ανθρώπους.

Γίνετε η αιτία να λάμψει ένα αληθινό χαμόγελο στο πρόσωπό τους!





Δεν είμαστε κοντές


Μεγαλωμένη σε οικογένεια με μέσο όρο ύψους το 1,90 ήμασταν όλοι σίγουροι ότι είχα πάρει  τα γονίδια της μοντέλας με τα ατέλειωτα πόδια. Αμ δε! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι κολλημένη στο ίδιο στρουμφο-ύψος, νούμερα δε λέμε. Ξέρετε όμως τι άλλο θυμάμαι ξεκάθαρα; Ότι το πετίτ σουλούπι μου δε με πτόησε ποτέ.
Ατάκες τύπου: «Τι καιρό κάνει εκεί κάτω;» ήταν από τις αγαπημένες μου, γελούσα κιόλας. Ίσως γιατί προτιμώ την εκδοχή όχι της κοντής, αλλά της συμπυκνωμένης δύναμης.  Γιατί δύναμη; Ξέρετε πολλά πλάσματα που εξελικτικά έκαναν το μειονέκτημα ατού; Και όχι απλώς δεν εξαφανιστήκαμε, αλλά γίναμε και το επικρατές!
Είμαστε εκείνες που δε μονοπωλούν τα βλέμματα. Δε θα μας δεις να ξεχωρίζουμε μέσα στο πλήθος, πιο πιθανό είναι να μας χάσεις και να μας ψάχνεις. Αλλά αν μας βρεις δε θα θες να μας αφήσεις. Όσο μπόι μας λείπει, τόσο χαρακτήρα βγάζουμε. Η παρουσία μας μετριέται στην κλίμακα ρίχτερ. Αν η άλλη ποντάρει στο ύψος και το κορμί της το φιδίσιο, εμείς τα παίζουμε όλα για όλα σε μυαλό και λόγια. Πόσα κυβικά χώρεσες, Θεέ μου, σ’ αυτό το 1,55; 
Είμαστε διαχρονικά η κυρίαρχη τάση στους άντρες. Έτσι εξηγείται και ο ορισμός του «αδύναμου» φύλου που μας έχουν αποδώσει. Ποιος δε θέλει να νιώθει προστατευτικός και επιβλητικός απέναντι σε ένα μικροσκοπικό πλασματάκι; Φτου ξελευτερία, αγόρια. Όλοι. Και εμείς είμαστε ντελικάτες και εσάς σας αρέσει να νιώθετε πως μας είστε απαραίτητοι, win-win.
Μπορεί να μη φτάνουμε ράφια και ντουλάπια, πατάρια και ταβάνια, αλλά ξέρουμε να σας βάζουμε  να το κάνετε εσείς για ‘μας, και μάλιστα με περίσσεια γλύκα και νάζι. Και μετά μπορεί να τεντωνόμαστε στις μύτες των ποδιών μας για να σας φτάσουμε  και να σας φιλήσουμε, αλλά στο τέλος μας αρπάζετε, μας σηκώνετε και όλα καλά. Όπως και να το κάνουμε, οι κινήσεις μας έχουν πάντα περισσότερο στιλ και χάρη,  χωρίς να χρειάζεται να εντρυφήσουμε στο σαβουάρ βίβρ.
Μάλλον θα είναι αυτό που λένε ότι οι ψηλές κάνουν για την παρέλαση και οι κοντές για το κρεβάτι. Πολύ αδύνατη ή με καμπύλες, μία κοντή μπορείς να την πάρεις στα χέρια σου, να την σηκώσεις ,να την στριφογυρίσεις, να την κλείσεις στην αγκαλιά σου και να νιώθεις θεός. Είτε είσαι γυμνασμένος, είτε λαπάς. Στο κρεβάτι είμαστε γενικά πιο ευλύγιστες.
Ντριμπλάρουμε  γρήγορα και γυρνάμε μπρουμυτοανάσκελα και τούμπαλιν πριν το καταλάβεις. Κάνουμε κάθε λογής αεροπλανικά χωρίς να παθαίνουμε κράμπες. Είμαστε playmakers με λίγα λόγια, παίζουμε σε όλα τα γήπεδα. Με τις ψηλές τα πράγματα περιπλέκονται, ξεκινάς να της φιλάς το πόδι πρωί και μέχρι να φτάσεις στην πηγή να πιεις νερό βράδιασε.
Ξέρετε κοντή με κόμπλεξ για το ύψος της; Δύσκολα. Ο αυτοσαρκασμός είναι ανάμεσα στις πολλές αρετές μας! Ξέρουμε ότι είμαστε έκδοση σε συσκευασία τσέπης και το έχουμε αποδεχτεί. Δεν γκρινιάζουμε, δεν είμαστε υστερικές όποτε θίγεται το θέμα. Αντίστοιχα βρείτε μου μια ψηλή που να μην περπατάει με ύφος και τουπέ λες και της  χρωστάς πέντε νοίκια. Κάτσε ρε φιλενάδα, επειδή βλέπεις τον κόσμο από μισό μέτρο πιο ψηλά δηλαδή; Εμείς από εδώ κάτω τα βλέπουμε όλα και HD.
Επίσης είναι γεγονός πως ότι δεν πήραμε σε ύψος, το πήραμε σε ντεσιμπέλ. Και όσο περνάει ο καιρός τόσο επιβεβαιώνεται η θεωρία. Κοντή και να μην είναι φωνακλού δε θα βρείτε. Δεν ξέρω αν φταίει η αίσθηση ότι εκεί πάνω δε μας ακούτε, αλλά μιλάμε πραγματικά δυνατά. Δεν είναι απίστευτο πώς ένας μικροσκοπικός άνθρωπος μπορεί να βγάλει τέτοια φωνή; Και τέτοιο τσαγανό. Από την προσωπική μου εμπειρία έχω καταλάβει ότι οι κοντές είμαστε πιο επίμονες και πεισματάρες. Δεν το βάζουμε εύκολα κάτω. Μάλλον γιατί όλοι οι στόχοι μοιάζουν να είναι πιο ψηλοί για'μας.
Αφήστε που γενικά δε θα υπήρχαν γόβες στιλέτο, πλατφόρμες και ψηλά πέδιλα αν δεν υπήρχαν κοντές!  Ίσως το μεγαλύτερο  μας πλεονέκτημα. Μπορούμε να καβαλήσουμε 12ποντα και βάλε χωρίς να περπατάμε άχαρα και να δείχνουμε σαν αγγούρια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό από μια γυναίκα που ξέρει να περπατάει ντελικάτα με ψηλά παπούτσια. 
Βέβαια, για να λέμε και της ψηλής το δίκιο ή μάλλον της κοντής το άδικο, τα ρούχα είναι πάντοτε κομμένα και ραμμένα για να δείχνουν τέλεια πάνω τους. Εμείς δεν μπορούμε να βρούμε παντελόνι που να μη χρειάζεται να το κοντύνουμε και 5 πόντους ή να βάλουμε μακριά φορέματα και τουαλέτες χωρίς να δείχνουμε τραγικά κοντές. Πιο κοντές και απ’ ό,τι ήδη είμαστε τέλος πάντων. 
Εν πάση περιπτώσει, ο άνθρωπος δε μετριέται με τη μεζούρα και τα νούμερα. Ψηλές, κοντές, ζουμερές ή λεπτές, μα μόνο μία έχει αυτό που θες. Απλώς εμείς οι μικροκαμωμένες ξέρουμε να τρυπώνουμε και να χωράμε πιο εύκολα στις καρδιές σας. Παρά τα μικρά τα χέρια μας ξέρουμε να κάνουμε τις πιο σφιχτές αγκαλιές. Και παρά το λίγο το μπόι μας θα σε εκπλήξει το πόση ενέργεια και εξυπνάδα έχουμε χωρέσει εκεί μέσα! Και που ’σαι, έρωτα; Μην τρέχεις. Γιατί έχουμε και μικρά πόδια και άντε να σε προλάβουμε.
 Πηγή: pillowfights.gr

Παλεύεις με δράκους χρόνια

Home was never a place


Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα!

Αφιερωμένο στο δικό μου συγκατοικίδιο

Όταν ακούς τη φράση «σπίτι με τη συγκάτοικο», το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ένα κουκλόσπιτο. Φυσικά κι όχι με την έννοια των πενήντα αποχρώσεων του ροζ και του μπορδοροδοκόκκινου, μιας κι αυτή η φάση πέρασε κάπου στα δέκα κι άλλες δεν τις έπιασε και ποτέ. Αλλά οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό ένα διαμέρισμα καθαρό και στην εντέλεια, οπού δύο υπάρξεις ζουν αρμονικά, φρόνιμα κι ήσυχα, διαβάζοντας για τη σχολή τους και πίνοντας τσαγάκι σε ασορτί φλιτζάνια και βλέποντας σειρές.
Για να μην παρεξηγούμαστε, η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι. Για να είμαστε σωστότεροι, είναι κάποιες φορές. Όμως η συμβίωση με το συγκατοικίδιο δεν είναι πάντα ένας όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν πληκτικό μέχρι αηδίας.
Ναι, υπάρχουν χρονικές περίοδοι που κι οι γυναίκες, τα υπέροχα αυτά πλάσματα, βαριούνται οικτρά. Ως αποτέλεσμα, το σπίτι θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο και δε νοιάζει καμιά σας. Το αντίθετο μάλιστα, το απολαμβάνετε. Ε και τι έγινε άμα το σουτιέν έμεινε πεταμένο στο πορτατίφ; Κάνει ωραία σκιά στον απέναντι τοίχο τη νύχτα!
Η ακαταστασία δε σας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Ξέρετε πού βρίσκονται τα πράγματα κι αυτό έχει σημασία. Τι κι αν το βερνίκι νυχιών είναι μέσα στο μποτάκι που δεν έχει ταίρι γιατί το άλλο ξέμεινε στη βεράντα; Σημασία έχει πως αν το χρειαστείτε, ξέρετε πού θα το βρείτε. Κι εκείνη η κάλτσα η πουά, ριγμένη πάνω στο σύνθετο, δεν είναι υπέροχη εικαστική παρέμβαση;
Μαγείρεμα; Καλέ τι πράγματα είναι αυτά; Μόνο παραγγελία! Αν ο ντελιβεράς ήταν ο ίδιος, θα τον καλούσατε και για καφέ, αλλά δε ζεις μόνο με σουβλάκια, θες και μια ποικιλία. Μια πίτσα, ένα σούσι κι εδώ που τα λέμε, το πολίτικο εστιατόριο στη γωνία κάνει καταπληκτικά σουτζουκάκια. Η μόνη διαδρομή προς την κουζίνα γίνεται για να πεταχτούν οι παλιές συσκευασίες του φαγητού και να αλλάξουν τα ποτήρια του κρασιού. Σαφώς και το ανοιχτήρι βρίσκεται πάντα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Ποτέ κάτω. Είναι το μόνο αντικείμενο που αποτελεί παγκόσμια σταθερά μέσα στο σπίτι.
Έχουν κι οι γυναίκες το δικό τους «bro code». Και ναι, αυτό μεταφράζεται σε βραδιές με μάσκα προσώπου, κρασί, σουφλέ σοκολάτας, ψυχανάλυση κι όλες τις εναλλαγές ειδών μουσικής, πάντα πάνω από το οργανωμένο χάος του διαμερίσματος. Με ή χωρίς αφορμή. Με ή χωρίς υποχρεώσεις.
Πλανάστε πλάνην οικτράν αν νομίζετε πως οι στιγμές συγκέντρωσης για εξεταστική ή κάποια προθεσμία στη δουλειά βρίσκουν καθεμία στο δωμάτιό της και στον κάμπο να βασιλεύει άκρα του τάφου σιωπή. Είναι μια απλή επανάληψη της προηγούμενης σκηνής, με μπόνους δυο λάπτοπ και μια στοίβα χαρτιά.
Κι όσοι πιστεύουν το αντίθετο, μάλλον δεν είχαν ποτέ το πρέπον συγκατοικίδιο.


Πηγή:pillowfights.gr

"Daemons, they call them. "


The devil's at his strongest while we're looking the other way, like a program running in the background silently, while we're busy doing other sh1t.
Daemons, they call them.
They perform action without user interaction. Monitoring, logging, notifications. Primal urges, repressed memories, unconscious habits. They're always there, always active. We can try to be right, we can try to be good. We can try to make a difference, but it's all bullshit.
'Cause intentions are irrelevant.
They don't drive us.
Daemons do. And me?
I've got more than most.


-Mr Robot

Νονά;;;



Νονά! Αυτό χρειάζομαι για το Πάσχα!!!

April where have you been?



Μπήκε και ο Απρίλιος και μαζί ήρθαν και οι υποχρεώσεις. Έχουν γίνει τόσα πράγματα αυτό τον μήνα που δεν έχω προλάβει να μπω και να γράψω για τις χαρούμενες στιγμές, για τις πιέσεις, τα άγχη μου στο μέρος που τα δίνω όλα. Στο αγαπημένο μου blog.

Αυτός ο μήνας μπήκε με ξεκίνημα δουλειάς (και ας ήταν πρωταπριλιά δεν ήταν καθόλου ψέμα!) και μάλιστα σε δουλειά πάνω στο αντικείμενό μου. 

Και που αλλού; Στη λατρεμένη Αθήνα! Μόνιμος κάτοικος Αθήνας πλέον κυρίες και κύριοι!

Πλέον συγκατοικώ με την αδερφή μου και τη γάτα της και μαζί και με τα 4 παιδιά της & μπορείτε νομίζω να φανταστείτε τι πανικός επικρατεί!

Όσο για τη δουλειά, το περιβάλλον είναι άριστο, τα πράγματα που πρέπει να μάθω άπειρα, αλλά δεν με πτοεί. Ξέρω ότι θα βάλω τα δυνατά μου για να τα καταφέρω. Και αν δεν.... βλέπουμε!

Με την μόνιμη μετακόμισή μου στην Αθήνα, ήρθε και η επανένωση με τον κολλητό μου. Έναν από τους λίγους ανθρώπους που με νιώθει τόσο!

Και συν αυτό, με την ξαδέρφη μου, την αγαπημένη μου ξαδέρφη που είναι σαν μεγάλη αδερφή. Το ότι μπορώ να την έχω όποτε θέλω λέει πολλά!

Όπως καταλαβαίνετε, η χαρά μου είναι τεράστια! Το μόνο μου πρόβλημα είναι ότι το laptop μου θέλει οπωσδήποτε επισκευή και πως δεν έχω και το χρόνο που θέλω για να γράφω όσο θέλω στο blog. Γι' αυτό και η τόσο μεγάλη απουσία μου.

Εύχομαι ο μήνας να σας βρήκε και εσάς με τόσα ευχάριστα, ή ακόμα περισσότερα!