Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

Until we meet again


Τέσσερις μήνες μετά. Είδα ξανά τα φωτεινά σου μάτια. Το χαμόγελο σου που δημιουργεί και το δικό μου. Το γέλιο σου. Που με κάνει να γελάω από την καρδιά μου. 
Μου έλειψε η παρουσία σου, τα αστεία σου, το πόσο καλά περνάω μαζί σου.
Ήταν μια εβδομάδα παρουσίας σου, σ' αυτή την πόλη που γνωριστήκαμε. Και αυτή η αγκαλιά σου όταν με είδες! Παρόλο το κρύο. ένιωσα να με ζεσταίνει. Γιατί ήταν αληθινή. 
Και πρώτη μέρα που βγήκαμε, πήγαμε στο μαγαζί που πρωτογνωριστήκαμε. 
Και μου είπες πως αυτό ακριβώς το πράγμα: "Εδώ ήταν η πρώτη φορά που σε γνώρισα." Και έκανα τη σκεπτική παρόλο που το θυμόμουν από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας εκεί μέσα. 
Και οι δύο με θεραπείες, οπότε όλοι μας οι έξοδοι περιλάμβαναν τσάι. Και με τις συζητήσεις μας ένιωθα πως ξεφεύγω. Πώς δεν υπάρχουν άλλοι εδώ γύρω μας. Μόνο οι δυο μας, με τη ζεστασιά, είτε στο τζάκι είτε στο καλοριφέρ.
Το ενδιαφέρον σου για το πως τα περνάω, για τα προβλήματα με την παρέα μου, πώς γράφω, το να μου στείλεις μήνυμα με το που έφτασες για να με δεις. Όλα με χαροποίησαν.
Και η μέρα που σε ταλαιπώρησα με το να μου φτιάξεις το laptop. Να μου το ανοίξεις κομμάτι κομμάτι και να μου εξηγείς το κάθε μικρό εξάρτημα, να μου δίνεις συμβουλές και να μου φτιάχνεις πράγματα που είχε "χαλάσει" ο προηγούμενος τεχνικός. 
Η επιμονή σου στο να κάνεις τέλεια τη δουλειά (δεν είχα βέβαια καμία αμφιβολία γι' αυτό) και να είμαι ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα, με αποτελείωσε. 
Και το Σάββατο, μου είπες πως θα βγούμε παρέα και επειδή άργησες να μου στείλεις, μου ζήτησες συγγνώμη και πως δεν κανονίσατε κάτι όλη μέρα και γι' αυτό δεν έστειλες. Οπότε μου είπες να ετοιμαστώ για να βρούμε τις φίλες σου που ήταν ήδη έξω. Πήγαμε λοιπόν στο μαγαζί, που μας "κορόιδευαν" που δεν μπορούσαμε να πιούμε τσίπουρα, όπως κοροϊδεύαμε και εμείς τον εαυτό μας στο να προσέξουμε μη μας πιάσει το αναψυκτικό.
Κατά τη μιάμιση-δύο η παρέα το διάλυσε γιατί ήταν κουρασμένη. Και μου είπες αν θέλω να κάνουμε κάτι οι δυο μας. 

Έτσι πήγαμε να πιούμε ένα ακόμα αναψυκτικό στο μαγαζί με την πιο normal μουσική για βράδυ στη νότια πλευρά της πόλης (έχουμε και τα ίδια γούστα στη μουσική τρομάρα μας!)
Και κάποια στιγμή εκεί που μιλούσαμε, γυρνάς και με κοιτάς με αυτά τα μάτια, μέσα στα δικά μου και μου λες: " Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη που εν σε έχω δει τόσες φορές όσες θα ήθελα να βρεθούμε".
Και του απάντησα πως είναι λογικό, γιατί έχει να δει τόσο κόσμο και την φίλη του που τον φιλοξενεί. 
Και μου είπε πως και πάλι θα ήθελε να κανονίζουμε περισσότερο.

Και σήμερα, έφυγε. 

Και ποιος ξέρει πότε θα ξαναβρεθούμε...

Θα κρατήσω λοιπόν τις αναμνήσεις μέχρι την επόμενη φορά...

Stop Racism


" Why can't we see

That when we bleed, we bleed the same..."
 -          Map of the Problematique, Muse

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

Damn, your voice



Η φωνή σου σήμερα ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Μια όμορφη μελωδία στα αυτιά μου, μια μελωδία που δημιούργησε γαλαξίες στο μυαλό μου.
Μέσα σε όλη αυτή την πίεση και την αναστάτωση, η φωνή σου ήρθε και έδιωξε όλα αυτά. Έστω γι' αυτή την ώρα που μιλούσαμε.
Πόσο καιρό είχα να την ακούσω; Τολμώ να πω πως μου είχε λείψει πολύ.

Και ένα τελευταίο: Η καρδιά μου έχει να χτυπήσει τόσο δυνατά, πάρα πολύ καιρό.

Πώς πιστεύεις ότι μοιάζει ο Θάνατος;


-Πες μου κάτι.
-Τι;
-Ο Θάνατος πως πιστεύεις ότι μοιάζει;
-Αλήθεια γιατί ρωτάς;
-Ίσως γιατί με τρομάζει.
-Εγώ λοιπόν θα ήθελα ο Θάνατος να έχει τη μορφή μου.
Λένε πως γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Εγώ όμως έχω ανάγκη το τέλος μου να μην είναι τόσο μοναχικό. Θέλω να διασχίσω αυτή τη διαδρομή με κάποιον που ξέρει τα πάντα για εμένα. Την παιδική μου ηλικία με τα ηλιόλουστα καλοκαίρια στην παραλία, τις χαρές και τις λύπες, τους παράφορους, παθιασμένους έρωτες και τους ανεκπλήρωτους. Τα βράδια που πέρασα παρέα με τις σκέψεις μου, τις αμέτρητες αποτυχίες, που με δίδαξαν και τις ελάχιστες επιτυχίες για τις οποίες δούλεψα σκληρά. Όλα όσα έκανα, όσα προσπάθησα, αυτά που δεν κατάφερα, όσα μου επιβλήθηκαν, εκείνα που αρνήθηκα και όσα δεν πρόλαβα. Δε θα μπορούσα να διαλέξω καλύτερο φίλο σε αυτό το ταξίδι από τον εαυτό μου.

Πηγή: Ανθρωπάρια

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

Human Relations(hit) !


Πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά; Πόσο δύσκολο είναι να καταφέρεις να βρεις δυο τρεις ανθρώπους οι οποίοι θα καταλαβαίνουν τη δική σου υπόσταση και θα σε θέλουν δίπλα τους ακριβώς όπως είσαι.
Καμία αλλαγή.
Σε δέχονται και σε αγαπούν όπως ακριβώς είσαι.
Ακόμα και όταν δεν μπορείς να αγαπήσεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου.
Πόσο σημαντικό είναι να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου;
Και πόσο δύσκολο είναι αν τους κρατήσεις τελικά;
Ή να σε κρατήσουν.
Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι για φιλίες που έχασα παρόλο που είχα βγάλει πολύ καλό εαυτό προς τα έξω. Ή πιο σωστά, μου τον έβγαζαν.
Φιλίες που είχα δώσει πολλά. Που είχα εμβαθύνει συναισθηματικά.
Φιλίες που πίστευα πως θα κρατήσουν σε βάθος χρόνων.
Κι όμως. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Και είναι λογικό.
Οι συνθήκες αλλάζουν. Το ίδιο και η καθημερινότητά μας. Και όσο μεγαλώνουμε, τόσο πρέπει να σκληραγωγηθούμε για τη σκληρή πραγματικότητα.
Και οι συνθήκες αυτές μας διαμορφώνουν. Άλλοτε μας βρίσκουν "ευκολόπλαστους" όπως την πλαστελίνη και μας πλάθουν όπως θέλουν, πιο εύκολα και άλλοτε μας βρίσκουν πιο δύσκολους όπως το γυαλί και μας σπάνε χίλια κομμάτια για να μας μαζέψουν και να μας κολλήσουν πάλι, γεμάτοι ρωγμές μεν, αλλά γνωρίζοντας πλέον.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνοντας, έχασα την καλύτερη μου φίλη, αυτή που κάποτε κάναμε τόσα σχέδια μαζί, για το μέλλον, αυτή που μοιραζόταν πολλά πράγματα με εμένα και αυτή που είχε κάνει τόσα πολλά για μένα. Ό,τι και να έγινε μεταξύ μας, αυτό δεν αλλάζει.
Αλλά αυτή η κολλητή μου, που είχε γίνει σαν αδερφή μου, έκανε πολλά πράγματα που μου στοίχισαν.
Που με έκαναν να χάσω την εμπιστοσύνη μου σ' αυτή. Και χωρίς εμπιστοσύνη, πώς να σταθεί ζωντανή μια φιλία, σωστά;
Όμως υπήρξαν και υπάρχουν φορές, που αναπολώ αυτά που έγιναν και αυτά που περάσαμε.
Ξέρω όμως, ότι δεν με αποδέχτηκε και δεν ξέρω αν θα το κάνει ποτέ.

Το να χάνεις ανθρώπους από δίπλα σου, που κάποτε πίστευες πως ίσως γεράσετε μαζί, είναι σκληρό.
Και το σίγουρο είναι ότι μου στοίχισε πάρα πολύ.

Fucked-up girl


Night


“I often think that the night is more alive and more richly colored than the day.”

Van Gogh

Παράξενη κοπέλα


Δεν την πρόσεξες ποτέ φίλε. Άλλωστε δεν χρειάστηκε ποτέ την προσοχή σου. Δεν είχε ανάγκη τους επιφανειακούς ανθρώπους. Ήταν μυστηριώδης ελκυστική, με κάποιο τρόπο που σίγουρα δεν θα το αντιλαμβανόσουν εσύ.. Όσο δύσκολα και να είχε περάσει, θα σου άπλωνε το χέρι να σε πιάσει. Δεν ήταν λίγες οι φορές που περίμενε κάποιος να την βοηθήσει. Όμως αυτή, είχε αφήσει μια βάρκα στο λιμάνι της. Μα ήθελε να βρει εκείνον που χωρίς να υπολογίσει την βάρκα, θα βουτούσε για να την λυτρώσει.
Δεν την καταλάβαινες, μα ούτε αυτή εσένα. Δεν σου ζήτησε ποτέ κάτι, όσο και να το είχε ανάγκη. Ήταν ευάλωτη, μέχρι να πληγώσεις κάποιον που αγαπούσε. Εσύ πάντα την έβλεπες αδύναμη, μα η δύναμη της κρυβόταν πάντα μέσα της. Όταν την έβρισκε, ένιωθε μια απελευθέρωση παρόμοια με αυτή ηδονικής εκρηκτικότητας. Δεν έφταιγε αυτή, εσύ ήσουν θολωμένος πως να την δεις, δεν μπόρεσες. Ήταν αλλιώτικη, με έντονη αίσθηση του βάθους και γύρο της μια φωτιά, να χορεύει βαλς με την σκιά της. Οι καπνοί σχημάτιζαν μορφές θολωμένες. Ενώ οι στάχτες μύριζαν χάος. Αυτά τα ένιωσες καθόλου; Δεν νομίζω.
Και αν θες να κρατήσεις κάτι από εκείνη, κράτα το ότι ήταν πάντα κάπου εκεί. Έτοιμη να σου κεράσει λίγη ζωή, απ'αυτή την μαγευτική και μοναχικά μοναδική. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό και μπάνγκ.
Σε πέτυχε.
Πέθανες στον κόσμο και αναγεννήθηκες στον δικό της.
Αυτή είναι ακόμα εκεί.
Κάνε ένα κόπο και ψαξτην.
Ψάξε βαθύτερα.
Αν με νιώθεις έστω και λίγο, θα την βρεις.
Σε περιμένει…

Πηγή: Ανθρωπάρια

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Stay


Πόσο δύσκολο είναι τελικά; Να δένεσαι με έναν άνθρωπο και να νιώθεις ότι έχεις μοιραστεί πολλά κομμάτια σου μαζί του και τελικά να καταλαβαίνεις ή να συνειδητοποιείς ότι εν είναι δικός σου έτσι όπως θα ήλπιζες. 
Όσο και να ενώνονται τα σκοτάδια σας, όσο και να σωπαίνει τους Δαίμονες σου, βλέπεις πως τα αισθήματα απέναντί σου είναι μόνο φιλικά. 
Και ας πιστεύεις πως είναι το άλλο σου μισό. Πως είναι ένας άνθρωπος που έχετε τόσα κοινά και οι διαφορές σας ενώνονται τόσο καλά.
Αυτός όμως όχι. 
Και η ζωή έχει τελείως διαφορετικά σχέδια. Βλέπεις τόσο όμορφα πράγματα σε αυτόν. Και σε κάνει ευτυχισμένη μόνο με ένα δικό του μήνυμα. Και είσαι εσύ αυτή που μοιράζεται όλα του τα προβλήματα. 
Και κάπως έτσι νιώθω να σπάνε όλα μέσα μου. 
Είναι ο μόνος άνθρωπος που ένιωσα τόσο κοντά του με όλα αυτά που μοιράστηκα και μοιράστηκε μαζί μου. Σε ερωτικό επίπεδο. Και ας ήταν μονόπλευρο. 

Ξέρω πως για πάντα θα μείνει το Απωθημένο μου.

Και αφού η ζωή με επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά πόσο καριόλα μπορεί να γίνει, ξέρω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να τον κάνω δικό μου . Όπως δεν μπορώ ποτέ να έχω αυτά που θέλω. 
Ένας ατέρμονας βρόχος όπως λέμε στον προγραμματισμό. Μια συνεχής επανάληψη χωρίς τέλος. Έτσι νιώθω τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες.
Και όλοι μου οι εφιάλτες εισβάλουν βίαια στη ζωή μου. Ένας ένας παίρνουν σάρκα και οστά και γίνονται πραγματικότητα.
Και ξέρω πως αν όλα πάνε καλά σύμφωνα με αυτόν, θα χάσουμε και την καθημερινή μας επικοινωνία. Και είναι αυτό που μου έδινε δύναμη και χαρά σ' αυτή τη μουντή καθημερινότητα. 
Μετά από τις σχέσεις της κολλητής μου και της αδερφής μου, ίσως έχω αρχίσει να ζηλεύω το πόσο ταιριαστοί είναι και πόσο διαφορετικά ζευγάρια από τα συνηθισμένα είναι. Και πολλές φορές τολμώ να πω πως ζήλεψα κάτι τέτοιο και ευχόμουν να βρω κάτι παρόμοιο. Που ποτέ δεν το είχα κάνει προηγουμένως. 
Αυτή τη φορά όμως, θα πω πως για μένα δεν είναι γραφτό. Δεν υπάρχει κάποιος που να αντέχει τη γκρίνια μου, τα σκοτάδια μου και τις μεταβολές της κυκλοθυμίας μου. 
Είμαι από τους ανθρώπους που έμαθαν να βαδίζουν μόνοι τους. 
Και θα συνεχίσουν να το κάνουν.
Γιατί η ζωή είναι σκληρή.
Και πολλές φορές δεν αντέχω ούτε εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να έχω την απαίτηση από τους άλλους. 

Και μεταξύ μας, φοβάμαι πως όταν χάσω το κομμάτι της καθημερινής επαφής, θα ξαναβυθιστώ στις σκέψεις μου, χωρίς σανίδα σωτηρίας. 
Και αυτό είναι που φοβάμαι. Τους τελευταίους μήνες έρχονται απανωτά χτυπήματα που κοντεύω να ξεχάσω τις χαρούμενες στιγμές. 

Και αυτό μισώ στον εαυτό μου. Πόσο ευαίσθητη είμαι ακόμα μετά από όλη αυτή τη σκληραγώγηση που έκανα στον εαυτό μου. 

Άνθρωπος είμαι όμως και συνεχίζω να λυγίζω...


Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

In 2017...


Πόσα αλλάζουν σε έναν χρόνο


Ενα ατομο που εφυγε. Ενα ατομο που ηρθε. Ενα ατομο που γνωρισες και δεν θα ξεχασεις ποτε. Εκεινος που ερωτευτηκες και δεν ειναι πια εδω. Εκεινη που φανταστηκες το μελλον μαζι της αλλα τελικα τα πραγματα ηρθαν αλλιως. Μια φιλια που κερδισες. Μια φιλια που εχασες. Ενας στοχος που πετυχες. Ή ενας στοχος που βαζεις. Κατι που αλλαξες πανω σου. Και κατι που αλλαξες μεσα σου. Πραγματα που συνειδητοποιησες. Πραγματα που εμαθες. Νεα ονειρα. Περισσοτερα ονειρα. Και τελικα κοιτας πισω και λες ποσα αλλαζουν σε εναν χρονο..

Πηγή: Ανθρωπάρια

Πάει και το "σήμερα"

Πάει και το "σήμερα"..

Τι καινούριο συνάντησα;,τι παραπάνω κατάφερα;,ποια σχέδια απ'αυτά που σκεφτόμουν χθες βράδυ τέτοια ώρα κατάφερα να υλοποιήσω ή έστω να κάνω την αρχή;

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν έχω την δύναμη να το παλέψω γενικότερα ή απλά να αφήσω την καθημερινότητα μου να κυλάει ήρεμα,εκ του ασφαλούς,αδιάφορα..Φυσικά,για κάθε έναν από εμάς,για κάθε κωλοκατάσταση που μπορεί να βιώνει ο καθένας μας υπάρχει κάποιος άλλος,κάποιοι άλλοι που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση.Σίγουρα το συμμερίζομαι.Εγώ όμως,εγώ γιατί δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου; γιατί να μην είναι τίποτα πλέον εύκολο,τίποτα δεδομένο και να πρέπει να αγωνίζομαι κάθε μέρα για κάποια πράγματα που μέχρι λίγο καιρό πριν ήταν αυτονόητα;...δουλειά,σχέσεις,οικογένεια,φίλοι...κάποτε σκεφτόμουν ότι αρκούσε ένα μικρό βηματάκι στο σκαλοπάτι,τώρα αγωνίζομαι να παραμείνω στο σκαλοπάτι που ήδη είμαι..Ακόμα και όταν νιώθω ότι "όλα πάνε καλά",κάτι θα συμβαίνει στον διπλανό μου,στον συγγενή,στον φίλο...

Δεν είμαι αχάριστος άνθρωπος,ευγνωμονώ το γεγονός ότι έχω την υγεία μου και μπορώ να το παλεύω αλλά ρε γαμώτο,θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην χρειαστεί να παλέψω,να δουλέψουν όλα "ρολόι",να μην έχω άγχος,να μην νευριάσω,να μην στεναχωρηθώ,να μην νιώσω αυτό το γαμημένο σφίξιμο στο στομάχι..μου έχει λείψει όλο αυτό τόσο πολύ..
Σκέψεις 1 παρά το βράδυ που απλά ήθελα να μοιραστώ..

Πηγή: Ανθρωπάρια

Λείπεις 3 χρόνια τώρα


Πόσες φορές σε έχω αναφέρει τις τελευταίες μέρες; Πάρα πολλές.

Πέρασαν τρία χρόνια και ακόμα το όνομά σου αφήνει μια πίκρα στο στόμα μου. Μπορεί να χαμογελάω αλλά κάθε φορά που σε σκέφτομαι νιώθω μια σουβλιά μέσα μου.

Σε θυμήθηκα τη μέρα που έφυγες. Σε θυμήθηκα στους κουραμπιέδες της μάνας μου. Σε θυμάμαι στο λευκό κρασί που πίνω τέτοιες μέρες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ωραία μεθύσια μαζί σου. Όπως και την επόμενη μέρα από αυτή που «έφυγες» που δεν χαλάσαμε το έθιμο με τα ανίψια σου και βγήκαμε παραμονή Χριστουγέννων να πιούμε κρασιά. Όπως κάναμε κάθε χρόνο. Μόνο που εκείνη τη χρονιά τα ήπιαμε χωρίς εσένα.

Εξαιτίας αυτής της απαίσιας μέρας που έφυγες, μισώ αυτές τις γιορτές. Δεν θέλω να έρχονται γιατί μου έρχονται όλες αυτές οι άσχημες αναμνήσεις. Όλα αυτά που δεν θέλω να θυμάμαι. Τις στιγμές αποχωρισμού. Πόσο μισώ τα «αντίο». Τα σιχαίνομαι.

Και έρχεται η στιγμή που με πιάνει μια φίλη μου και με ρωτάει: «Γιατί μισείς τόσο τα Χριστούγεννα;»

Τι να σου πω και εσένα. «Εξαιτίας του; Θέλω να σου πω. Εσύ είσαι εδώ και ζεις όμως».

Πώς ζω είναι η απάντηση μου όμως. Με μια τεράστια τρύπα. Ένα μεγάλο κενό. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω. Και πόσο μάλλον τη μελαγχολία αυτών των απαίσιων ημερών. Ναι είμαι εδώ και ζω, αλλά τα Χριστούγεννα πάντα θα μου θυμίζουν αυτό το «αντίο». Την τελευταία φορά που σε είδα και ήταν η πιο απαίσια εικόνα που έχω αντικρίσει ποτέ.

Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι. Όσο χαρά και αν φέρνουν τα Χριστούγεννα σε όλους, εμένα κάθε φορά κάτι θα μου λείπει. Κάτι δεν θα είναι εκεί ποτέ για να με γεμίσει. Και χωρίς αυτό δεν θα μπορώ να νιώσω ολόκληρη ποτέ ξανά.

Μου λείπεις. Και θα έδινα τα πάντα για μια σου λέξη ακόμα.


Καλή Χρονιά…


Πώς μπορείς να αγαπήσεις τέτοιον άνθρωπο;


Πώς να αγαπήσεις τέτοιον άνθρωπο; Πονάω παντού. Έχω παντού ρωγμές και σημάδια. Πώς μπορείς να έρθεις κοντά σε έναν άνθρωπο που ανεπαίσθητα σε διώχνει πάντα μακριά;
Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι να δεθώ με ανθρώπους γιατί ξέρω πως θα φύγουν μακριά. Κανείς δεν μένει. Όλοι είναι για να φύγουν. Και δεν αντέχω άλλο ξερίζωμα από κομμάτι της καρδιάς μου.

Μεταξύ μας, πως μπορείς να δεθείς με έναν τέτοιο άνθρωπο; Έναν άνθρωπο που μονίμως  Σκοτάδια κυριεύουν το μυαλό του, σημάδια μαρτυρούν τις μάχες και με έναν άνθρωπο που χάνει συνέχεια την πάλη με τον εαυτό του.

Αν όμως δεις ομορφιά σε έναν τέτοιο άνθρωπο, ή αν σου ανοιχτεί ένας τέτοιος άνθρωπος σε εκλιπαρώ, μην τον προδώσεις. Στάσου δίπλα του. Δώστου ό,τι μπορείς να του προσφέρεις. Πίστεψέ με, θα το εκτιμήσει.

Και τέλος, χάρισε του ένα χαμόγελο. Ή μια ζεστή αγκαλιά. Ό,τι από τα δυο μπορείς να του προσφέρεις να είσαι σίγουρος ότι θα στο ανταποδώσει το διπλάσιο.

Αγάπα τον άνθρωπο


We are the sick generation


Happy New Year


Με βάση τη νέα χρονιά, βρήκα την περσινή ανάρτηση με τις ερωτήσεις που είχα ανεβάσει και πέρυσι, ανανεώνοντας τες με τις φετινές μου απαντήσεις.

1. Τελευταίο φιλί: Από τον μπαμπά πριν φύγει για δουλειά.
2. Τελευταίο τραγούδι που άκουσα: Show must go on - Queen
3. Τελευταία ταινία που είδα: Ψαλιδοχέρης (κλασσικό έθιμο των Χριστουγέννων)
4. Τελευταίο βιβλίο που διάβασα : Harry Potter and the Cursed Child
5. Τελευταίο cd που έπαιξα στο cd player : Wild World - Bastille
6. Τελευταίο ποτό: Κρασί του παππού στο μεσημεριανό( απογευματινό) τραπέζι
7. Τελευταίο φαγητό: Παϊδάκια, Σουφλέ, Σαλάτες και Κασερόπιτα
8. Τελευταίο μήνυμα: Στον κολλητό μου καταλάθος, ένα αυτόματο μήνυμα απάντησης επειδή απέρριψα-καταλάθος-την κλήση του.
9. Τελευταίο τηλεφώνημα: Ο κολλητός μου
10. Τελευταία σκέψη: Ελπίζω για κάτι καλύτερο στο νέο έτος

Αυτή τη χρονιά:

11. Έκανες κάποιον καινούριο φίλο;  Φίλο-φίλο όχι αλλά ήρθα πιο κοντά με κάποιους ανθρώπους που είχα απομακρυνθεί
12. Γέλασες μέχρι δακρύων;  Αρκετές φορές
13. Βρήκες ποιοι ήταν οι πραγματικοί σου φίλοι; YEAP!
14. Έμαθες ότι κάποιος μιλάει για σένα πίσω από την πλάτη σου; Φέτος όχι κάποιος καινούριος.
15. Τι έκανες για τα γενέθλιά σου; Βγήκα για ούζα και μεζέδες στα Εξάρχεια 
16. Ποια ιστοσελίδα επισκέφτηκες τις περισσότερες φορές; Facebook
17. Άλλαξε το αγαπημένο σου χρώμα; Still Red
18. Καινούριο ψευδώνυμο: Ο κολλητός μου-κλασσικά- που με αποκαλεί στο τηλέφωνο 1,10
19. Έκανες κάποιο καινούριο piercing ή tattoo; Ξαναέκανα την τρύπα της μύτης γιατί μου έκλεισε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα
20. Σε απάτησαν; Όχι
21. Self harmed; Όχι
22. Έχασες κάποιον σημαντικό από τη ζωή σου; Όχι
23. Ήπιες μέχρι να τα "βγάλεις" από μέσα σου;  Ναι!


Καλή Χρονιά !