Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Τα αστέρια που βλέπουμε....


Χθες το βράδυ όπως ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, μου ήρθε στο μυαλό κάτι που είχα πολύ καιρό να σκεφτώ. Συνήθως το σκέφτομαι το καλοκαίρι που χαζεύω με τις ώρες τον έναστρο ουρανό τη νύχτα.
Όταν ήμουν αρκετά μικρή, είχα γνωρίσει ένα κορίτσι, πάνω κάτω στην ηλικία μου, όταν καθόμουν στην πλατεία του χωριού μου και θυμάμαι τότε είχαμε συζητήσει πολύ.
Ένα πράγμα (ίσως και το μόνο που μου έχει μείνει από τότε) ήταν καθώς κοιτούσαμε τον ουρανό με τα πολλά αστέρια, που γύρισε και μου είπε:
 "Ξέρεις, κάπου άκουσα πως τα αστέρια που βλέπουμε είναι οι άνθρωποι που έχουμε χάσει και είναι εκεί ψηλά. Και ο καθένας μας βλέπει κάποια πιο φωτεινά από τα υπόλοιπα. Αλλά δεν βλέπουμε όλοι τα ίδια να φωτίζουν περισσότερο. Και αυτό γιατί στον καθένα φαίνεται πιο φωτεινό το δικό του αστέρι. Ο δικός του άνθρωπος. Και είναι όλοι εκεί και μας βλέπουν".
Το ξέρω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο και είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως τα αστέρια είναι απλά βράχοι από φωτιά και σκόνη, αλλά μου έχει μείνει πολύ έντονα από τότε. Και κάθε φορά που χαζεύω τον ουρανό σκέφτομαι τους δικούς μου ανθρώπους που είναι εκεί ψηλά. Και ίσως δεν είναι "στα αστέρια" αλλά ξέρω πως είναι κάπου εκεί ψηλά και με βλέπουν. Μας βλέπουν. Όλους μας. Ίσως έχω την ανάγκη εγώ και οι υπόλοιποι, να πιστεύουμε πως είναι εκεί. Γιατί μας είναι αδιανόητο να τους "βγάλουμε" τελείως από τη ζωή μας. Να πιστέψουμε πως δεν υπάρχουν πια.
Οπότε ίσως και να το δημιουργούμε όλο αυτό. Αλλά πραγματικά δε θέλω να το πιστέψω. Πέρα από το ότι θέλω να πιστεύω πως είναι σε ένα μέρος πιο γαλήνιο και ευχάριστο και πως είναι καλά όπου και να είναι, θέλω να πιστεύω πως μας βλέπουν και είναι χαρούμενοι.
Και για τους τρεις σας εσάς εκεί πάνω, εύχομαι να είστε καλά και ξέρετε πως κάθε φορά που κοιτάω ψηλά στον ουρανό, το φεγγάρι και τα αστέρια και κάποιο/α δάκρυ/α κυλάνε στο πρόσωπό μου, ξέρετε πως είναι για σας. Το γνωρίζετε...
Σας αγαπώ και μου λείπετε όσο τίποτα....

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Τούρτα Αμυγδάλου



Ένα κείμενο που διάβασα και με συγκίνησε πολύ:

Δεν περνάω καλά μαμά. Τα βράδια πονάει η κοιλιά μου φριχτά και κλαίω καμιά φορά. Δεν ξεχνάω να φάω όπως σου λέω μαμά, η αλήθεια είναι πως δεν έχω το κουράγιο ούτε νερό στην κατσαρόλα να βάλω. Μεγαλώνω μαμά το ξέρω, είναι περίεργο το ξέρω, αλλά όσο μεγαλώνω χρειάζομαι πιο πολύ κάποιον να με προσέχει. Και δεν έχω κανέναν το ξέρεις; Κοιτάω εκείνες τις φωτογραφίες καμιά φορά, τότε που ήμουν τόσο δα μικρούλα, ίσα με το ύψος μιας κούκλας. Τότε που τα μάτια μου ήταν τόσο φωτεινά που φώτιζαν όποιον με κοιτούσε. Τότε που σκαρφάλωνα στα δέντρα και στις σκεπές των σπιτιών προσπαθώντας να αγγίξω τον ουρανό. Τότε που τα γενέθλια μου ήταν μέρες χαράς, τότε που το να μεγαλώσεις φάνταζε τόσο μακρινό, τόσο άπιαστο και τόσο ανυπομονούσες να συμβεί. Τότε που χαιρόμουν που πέρναγαν τα χρόνια και μια μέρα θα έφευγα από το σπίτι μακρυά. Θα πήγαινα σε άλλη πόλη να σπουδάσω κι ύστερα σε άλλη χώρα. Θα έφευγα κανέναν δεν θα είχα ανάγκη. Πόσο γελασμένη ήμουν. Θυμάσαι μαμά; Τις τούρτες που μου παράγγελνες; Πάντα από το καλύτερο ζαχαροπλαστείο. Πάντα αμυγδάλου. Είχαν πάνω πάρκα ολόκληρα, λουλουδάκια και λιμνούλες με κάτι ολόλευκους κύκνους, τα θυμάμαι όλα μαμά. Τα πάρτυ μου, τα μπαλόνια μου, τα δώρα μου. Δεν θέλω άλλο να μεγαλώσω μαμά. Που είσαι; Μια αγκαλιά θέλω. Δεν θέλω πια αντρικά χέρια να με αγγίζουν, με πονάνε αυτά τα χέρια, θέλω μόνο να κρυφτώ κάτω από το μπλούζα σου, όπως τότε.
Είναι κάποια βράδια πολύ κρύα. Τα πόδια μου δεν τα νιώθω, δε νιώθω τίποτα. Άλλα πάλι ζεσταίνομαι, νιώθω το μέτωπό μου να καίει σα να έχω πυρετό. Βγάζω τα ρούχα μου, ανοίγω τα παράθυρα να μπει το μείον, προσπαθώ να ξεκολλήσω το δέρμα μου μήπως δροσιστώ. Έχω τόσο διάβασμα μαμά και δεν θέλω άλλο να διαβάσω. Δεν θέλω άλλο να μάθω τίποτα. Μήπως δεν έχω μάθει αρκετά ως τώρα; Ο κόσμος θα είναι πάντα άδικος. Άλλοι θα μένουν σε μεγάλα σπίτια, άλλοι θα μένουν σε παγκάκια. Οι άνθρωποι θα ερωτεύονται μαμά, θα κοιτιούνται στα μάτια, θα κάνουν σχέσεις που θα χαλάνε με ένα φύσημα του αέρα, που σήκωσε μια άλλη φούστα, πιο χρωματιστή. Θα δίνουν όρκους αγάπης, μα πάντα θα σταυρώνουν τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη. Θα αγαπούν τη χώρα τους μαμά και θα μένουν εξόριστοι σε μια άλλη χώρα που τους δίνει ψωμί. Θα αγαπάνε ανθρώπους που τους μισούν επειδή δεν είναι ίδιοι μ’ αυτούς. Θα μετατρέπουν τον ήλιο σε βροχή και δεν θα καταφέρνουν να ζήσουν μια όμορφη μέρα. Θα φωνάζουν ο ένας στον άλλον, όταν κελαηδούνε τα πουλιά, θα κλείνουν τ’ αυτιά τους όταν τους ψυθιρίζουν τα κύματα. Θα τους δείχνεις το φεγγάρι κι αυτοί θα κοιτάνε το δάχτυλο, θα τους ανάβεις κεριά και θα φοβούνται μην καούν, θα τους λες σ’ αγαπώ και θα τρέμουν μην πονέσουν. Θ’ αγκαλιάζονται τα σώματα, μα από φόβο, ποτέ εντελώς γυμνά, και με την πρώτη ευκαιρία θα βγαίνουν τα μαχαίρια που ήταν κρυμμένα κάτω από τα σεντόνια. Μόνοι θα είναι πάντα οι άνθρωποι μαμά και θα κρύβουν τη μοναξιά τους χαιδεύοντας οθόνες και περιμένοντας να ανάψει το κόκκινο. Έτσι αγαπιούνται σήμερα οι άνθρωποι, δεν το ήξερες; Με κόκκινες ειδοποιήσεις. Δεν έχω μάθει λίγα μαμά. Πολλά έμαθα. Και δεν θέλω άλλο να μαθαίνω.


Πηγή:

           http://messornot.blogspot.gr/

There’s a special place in my heart...



Υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου και τους οφείλεις πολλά, πολλές φορές και την ίδια σου τη ζωή.
Ένα τέτοιο άτομο είναι η φίλη μου η Χ. Το να πω την λέξη «κολλητή» δεν λέει τίποτα μπροστά σε όλα αυτά που νιώθω γι αυτή. Είναι ένας από τους πιο υπέροχους και όμορφους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Και όταν λέω όμορφους δεν εννοώ μόνο εξωτερικά. Αλλά και ψυχικά. Είναι ο άνθρωπος που ήταν δίπλα μου σε όλες τις δύσκολες περιόδους μου από τότε που την γνώρισα. Ο άνθρωπος που ποτέ μα ποτέ δεν κατέκρινε τις επιλογές μου, αλλά συζητά μαζί μου με την ερώτηση «γιατί;» σε ότι απόφαση και να πάρω. Δηλαδή ότι κατάχρηση, εξάρτηση, είναι εκεί πάντα όχι για να με κατακρίνει, αλλά να με ρωτήσει γιατί το κάνω.
Πάντα με στήριζε σε οποιαδήποτε απόφαση έπαιρνα, από ένα κούρεμα μέχρι το πως θα φερθώ σε περίεργες καταστάσεις.
Μαζί της πέρασα τις πιο όμορφες διακοπές (στην Σαντορίνη), που οι δυο μας περάσαμε καλύτερα και από το να είχαμε συνοδούς μαζί μας. Εξάλλου έχουν δίκιο που λένε ότι με φίλους περνάς καλύτερα.
Είναι από τους πιο λογικούς ανθρώπους που ξέρω, που ποτέ μα ποτέ δεν με έχει κάνει να νιώσω άσχημα και  είναι άνθρωπος των πράξεων, πράγμα που εκτιμώ πάρα πολύ σε ένα άτομο.
Έχει μια μαγική ιδιότητα να καταλαβαίνει ό,τι μου συμβαίνει και σε τι καταστάσεις φτάνω πριν προλάβω να της πω τίποτα. Πιστεύω ότι είναι από τους πολύ λίγους ανθρώπους που με γνωρίζει πραγματικά. Που ήταν δίπλα μου στην αλλαγή μου σαν χαρακτήρα και άνθρωπο, που είναι εκεί όποτε θέλω να μιλήσω σε κάποιον, όποτε θέλω να ξεσπάσω αλλά και πάντα εκεί όταν θέλω κάποιον να περάσω καλά και να μοιραστώ τη χαρά μου.
Ποτέ δεν έχει νιώσει ζήλια, αλλά αντίθετα πάντα χαίρεται για ότι καλό θα μου συμβεί. Πράγμα που έμαθα πως πρέπει να το εκτιμώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο γιατί τελικά πολύ λίγοι άνθρωποι ήταν δίπλα μου όταν ήμουν πραγματικά χαρούμενη.
Το πόσα της οφείλω δεν μπορώ να το περιγράψω, ακόμα και αν ο γραπτός λόγος είναι ο πιο εύκολος τρόπος έκφρασής μου.
Την περασμένη εβδομάδα ήμουν μαζί της (για μιάμιση σχεδόν εβδομάδα) στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη και μου «κακοφάνηκε» που έφυγα σήμερα. Την ένιωθα σαν συγκάτοικο και πέρασα πάρα πολύ ωραία, πράγμα που πιστεύω μου έκανε πολύ καλό.
Είναι ο άνθρωπος που θα γελάσω πραγματικά μπροστά της, θα με κάνει να νιώσω πολύ όμορφα και θα με «ανακουφήσει» από πολλά συναισθήματα.
Είμαι παραπάνω από ευγνώμον που την έχω δίπλα μου και χωρίς αυτή δεν ξέρω αν θα είχα καταφέρει να είμαι ο άνθρωπος που είμαι σήμερα.
Σε ευχαριστώ για όλα και εύχομαι να μπορούσα να σου ανταποδώσω έστω στο ελάχιστο όλα αυτά που έχεις κάνει για μένα.



There’s a special place in my heart for the ones who were with me at my lowest and still loved me when I wasn’t very loveable.”
—      Yasmin Mogahed



Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Νύχτες χωρίς όνειρα



Σας έχει συμβεί ποτέ να είστε τόσο ευτυχισμένοι που ενώ κοιμάστε να μην έχετε ανάγκη από κανένα όνειρο; 
 
Εμένα μου συνέβαινε πριν από κάτι μήνες. Που ήμουν κοντά σε έναν άνθρωπο που μου έδωσε πολλά. Που ήμουν μαζί του, ξυπνούσα το πρωί και το πρώτο πράγμα που έβλεπα ήταν το πρόσωπό του. Ήταν η περίοδος εκείνη που ένιωθα πιο ευτυχισμένη από ποτέ.
Και ενώ είμαι άνθρωπος που δεν περνάει νύχτα (ακόμα και μεσημέρι όταν κοιμηθώ) χωρίς να δω όνειρο, εκείνες τις μέρες που ήμουν μαζί του όλη μέρα, το βράδυ όταν κοιμόμασταν μαζί δεν έβλεπα όνειρο. Και αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ίσως το μυαλό μου ήταν γεμάτο με τόσο όμορφες σκέψεις και ζούσα πραγματικά την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου που δεν έμπαινε (το μυαλό μου) στη διαδικασία να «πλάσει» όνειρα. Γιατί είχα ότι καλύτερο θα μπορούσα να ονειρευτώ. Είχα όσα ήθελα.
Λένε: «Τι πιο όμορφο από το να κοιμάσαι και να ξυπνάς στην αγκαλιά αυτού που αγαπάς» και έχουν απόλυτο δίκιο. Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα. Δεν μπορώ να περιγράψω την ευτυχία που ένιωθα όταν άνοιγα τα μάτια μου εκείνα τα πρωινά και έβλεπα το πρόσωπό του δίπλα μου. Ή ακόμα, όταν είχε ξυπνήσει πριν από μένα και άνοιγα τα μάτια μου και τα πράσινα τα δικά του με κοιτούσαν. Ήταν για μένα η πιο όμορφη εικόνα.
Πώς γίναμε έτσι; Γιατί;

Ξανά τη δική σου τη μεριά ούτε που κοιτάζω

 

«...Από το σπίτι του από κάτω δεν μπορώ να περάσω. Για να γυρίσω σπίτι μου στην Καλαμάτα πάντα επέλεγα το δρόμο που ήταν το σπίτι του επειδή ήταν μια ευθεία από το δικό μου.
Από τότε, δεν έχω ξαναπεράσει από εκεί. Φοβάμαι και με τρομάζει να περάσω από εκείνο τον ίδιο δρόμο και πόσο μάλλον να κοιτάξω στο μπαλκόνι ελπίζοντας ότι θα τον δω...»