Το πόσο έλειψες σε κάποιον...

Και αυτό λέει πολλά !

Γουστάρω τα μπερδεμένα

Μου άρεσε πάντα αυτό το παιχνίδι, ένα συγκεκριμένο παιχνίδι. Αυτό που στα δύο άκρα ενός σχοινιού υπάρχουν οι αντίπαλοι και τραβώντας προσπαθούν να παρασύρουν τον άλλο προς το μέρος τους. Εκεί που πηγαίνεις να χαλαρώσεις γιατί σχεδόν νίκησες, ξαφνιάζεσαι για το πώς βρέθηκες στο χώμα. Σηκώνεσαι έπειτα με απόφαση να νικήσεις στον επόμενο γύρο μα λίγο πριν ρίξεις κάτω τον αντίπαλο, σε τραβάει και σε ρίχνει ξανά. Εσύ πεισμώνεις ξανά και ξανά, γιατί κάθε φορά έχει μια νέα κίνηση να σε μάθει.

Πιστεύω στη γοητεία που κρύβει το απρόβλεπτο. Η διεκδίκηση είναι πιο γλυκιά όταν δεν είναι εύκολα προσβάσιμο το αποτέλεσμά της. Να μπουκάρεις μέσα σε καταστάσεις που έχουν θολό τοπίο και να περιμένεις πίσω από τη σκόνη να δεις τι κρύβουν. Να αφήνεις το μυαλό να αλητεύει στο ρομάντζο, να σεργιανίζει στα μυστήρια, να μην καθησυχάζεται στα σύνηθες, να παρατείνει την αγωνία.

Αν οι άνθρωποι είχαν τον ίδιο τρόπο να προσεγγίζουν τον άλλο όπως το απρόβλεπτο του παιχνιδιού, θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσες οι σχέσεις. Οι λογαριασμοί δε θα ήταν προβλεπόμενοι και θα είχαν διαφορετικές πράξεις από αυτές που βάλαμε στον προϋπολογισμό. Θα μας κρατούσαν σε μια κατάσταση επαγρύπνησης να προβλέψουμε τον άλλο, αλλά πάλι αυτός να εκπλήσσει με τις τεχνικές του και το παιχνίδι να μην τελειώνει ποτέ.

Δε με νοιάζει να διαβάσω ένα βιβλίο που είναι ήδη ανοιχτό. Κάποιος θα το άνοιξε και θα το παράτησε, γιατί δεν ήταν ενδιαφέρον. Αν όμως το βρεις κλειστό, τότε είτε κάποιος το διάβασε ολόκληρο γιατί είχε σασπένς, είτε ακόμα δεν το άνοιξε∙ κι εκεί είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, να το διαβάσεις πρώτος.

Το μυαλό είναι περίεργο πράγμα. Δεν είναι σαν την καρδιά που περπατά τυφλά και χειραγωγείται από ανθρώπους. Το μυαλό μπορεί να βροντοφωνάζει την αλήθεια, άσχετα αν εσύ κάνεις ό,τι ξέρεις εκ των προτέρων πως θα σε τσακίσει.

Όταν σου χειραγωγήσουν και το μυαλό είσαι τελειωμένος. Ο άνθρωπος που σε φτάνει στα όρια αναστάτωσης για όσα μπορεί να προξενήσει στο είναι σου, είναι ο άνθρωπός σου. Και δεν εννοώ ο άνθρωπος που θα γεράσετε μαζί. Εννοώ αυτόν που σε παίζει στα δάκτυλα, που σε μπερδεύει, που έχει βρει κάθε κρυφό κουμπί σου και το έχει πατήσει ευθαρσώς, ώστε να κτυπούν οι συναγερμοί ασφαλείας σου και να έχουν ανοίξει αυτόματα οι εξόδοι διαφυγής.

Μας διαφεντεύουν οι χαοτικοί, μυστήριοι, αδιευκρίνιστοι τύποι και τύπισσες, αυτοί που κρύβουν τόσο καλά το μέσα τους και μας βάζουν σε ιντρικαδόρικο παιχνίδι να τους ανακαλύψουμε. Ακόμα κι αν νομίζουμε πως τους ξέρουμε, αυτοί βγάζουν κρυμμένους άσσους –όχι από τα μανίκια όπως οι περισσότεροι αλλά- από τα ποδόγυρα. Κι έτσι το παιχνίδι παρατείνεται και το μυαλό δεν εφησυχάζεται. Είναι πολύ πιο σπουδαίο να διακρίνεις τα σημάδια του άλλου πίσω από τα βλέμματα.

Κι αυτή η προσπάθεια να τον βγάλεις από το χάος του τον κάνει να φαίνεται πειρασμός, πειρασμός που προκαλεί ερωτική έλξη.

Πώς νομίζετε έγραψαν ιστορία τα ανολοκλήρωτα; Με την παράταση ενός παιχνιδιού του οποίου οι παίχτες κάθονταν στον πάγκο μέχρι που έδειξαν τις ικανότητές τους. Οι οπαδοί σοκαρίστηκαν και περίμεναν τον επόμενο αγώνα να τους δουν ξανά.

Δε θέλω να ξέρω τίποτα από την αρχή, γιατί απλά δε θα δώσω συνέχεια. Δε θα με εξιτάρει αν δεν έχω τίποτα να εξερευνήσω και δε θα μου κινήσει το ενδιαφέρον αν δεν έχω πάντα κάτι καινούργιο να δω. Βαριέμαι εύκολα. Με κουράζουν τα ίδια. Πλήττω με τα επιφανειακά. Γιατί να μάθω έναν άνθρωπο  που φαίνεται από την αρχή το τι είναι όταν μπορώ το ταξίδι να το κάνω μαζί του; Να με ξαφνιάζει κάθε φορά με έναν κρυμμένο άσσο. Να τσιγκλά την ανασφάλειά μου και να μου δίνει αβεβαιότητα για να με κρατάει εκεί. Να μαθαίνω την προσωπικότητά του μέσα από συζητήσεις και να ερμηνεύω τη ψυχοσύνθεσή του αργά μες την πορεία του έρωτα. Να στέκομαι μπροστά από τις εξόδους κινδύνου και να μη φεύγω.

Τα διλήμματα δημιουργούνται για να μας πείσουν να επιλέξουμε με μεγαλύτερο σθένος αυτό που απαγορεύεται. Κι αν αυτό που απαγορεύεται είναι το ίδιο με αυτό που γουστάρουμε, τότε αξίζει κάθε μάχη που θα χάσουμε.

Πηγή: pillowfights.gr

You don't have a soul

http://masentava.tumblr.com/post/136738173774/you-dont-have-a-soulyou-are-a-soul-you-have-a

Όσοι είναι καιρό μόνοι είναι πιο επιλεκτικοί

Νομίζω πως έχει έρθει η στιγμή να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Θα μιλήσω εκ μέρους όλων των single σε αυτόν τον κόσμο.  Πλέον το 2016 έχει μπει και έχει εγκατασταθεί για τα καλά και νομίζω πως είναι μία αρκετά καλή στιγμή για να καταρρίψουμε μερικούς μύθους, που όλοι εμείς οι μη ζευγαρωμένοι έχουμε βαρεθεί να ακούμε.

Οκ, οι άνθρωποι ήρθαν σε αυτό τον πλανήτη με σκοπό να ζευγαρώσουν. Δεκτό. Αυτό, όμως, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως όσοι είναι μόνοι, είναι κι απελπισμένοι. Όλοι οι «μόνοι» έχουν τους λόγους τους. Μόνοι από επιλογή, πολυάσχολοι μόνοι, πληγωμένοι μόνοι, ιδιότροποι μόνοι.

Γενικά οι μόνοι είναι πολλοί! Οπότε αν ήταν όντως τόσο απελπισμένοι όλοι αυτοί θα είχαν γίνει ζευγάρια και θα λυνόταν το πρόβλημα. Πράγμα το οποίο δεν έχει γίνει και δε θα γίνει γιατί πολύ απλά, δεν είναι απελπισμένοι! Τέλος.

Για να σας προλάβω, δεν πρόκειται για δικαιολογίες. Για οποιονδήποτε λόγο λοιπόν καταλήγεις μόνος, έχει κι αυτό τα πλεονεκτήματά του. Είναι η καθημερινότητά σου. Έχεις το πρόγραμμά σου, τις συνήθειές σου, τη ζωή σου. Μπορείς να απλώνεσαι στο κρεβάτι, να τρως το τελευταίο κομμάτι της πίτσας και να έχεις τις παραξενιές σου χωρίς να πρέπει να υποστείς την γκρίνια κανενός. 

Ανεκτίμητο.

Το να είσαι μόνος, δε σημαίνει προφανώς πως είσαι και κατά των σχέσεων. Έμεινες μόνος γιατί δεν ήθελες να είσαι με τον «οποιοδήποτε» και τώρα που συνήθισες πρέπει να βρεις κάποιον που θα αξίζει να παρατήσεις την ανεξαρτησία σου γι’ αυτόν. Αγάπησες αυτά που σου προσφέρει τόσο καιρό η μοναξιά και λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να την αποχωριστείς.

Και κάπως έτσι το "dating" έγινε η αγαπημένη σου συνήθεια. Τα πρώτα ραντεβού τόσα πολλά που θα μπορούσες να θεωρηθείς επαγγελματίας dater. Εσύ βέβαια το βλέπεις πιο πολύ σαν συνέντευξη παρά σαν ραντεβού. Θα καταφέρει άραγε να περάσει στην επόμενη φάση;

Όταν για πολύ καιρό μαθαίνεις να ζεις μόνος είναι δύσκολο να προσαρμοστείς σε μία άλλη κατάσταση. Μπορεί να είναι εγωιστικό, αλλά είναι η αλήθεια. Θα έχεις κάποιον να μοιράζεσαι το ποπ κορν στο σινεμά, να πιάνει χώρο στο κρεβάτι σου –ίσως και να ροχαλίζει–, να σου πιάνει το χέρι και να πρέπει να συγχρονίζεις το βήμα σου μαζί του όταν θα περπατάτε. Αυτές οι μικρές θυσίες είναι πιο μεγάλες απ' όσο φαίνονται για κάποιον που τόσο καιρό έχει συνηθίσει τρώει, κοιμάται και περπατάει μόνος. Για να τις κάνει λοιπόν πρέπει να αξίζει τον κόπο!

Το να είσαι μόνος δεν είναι απλά μία μεταβατική κατάσταση, είναι μία πολύ δημιουργική περίοδος της ζωής σου. Μαθαίνεις να σκέφτεσαι καθαρά, βλέπεις τι θέλεις και τι όχι και θέτεις τις προτεραιότητες και τα όριά σου. Γνωρίζεις ανθρώπους και μαθαίνεις να απορρίπτεις και να απορρίπτεσαι χωρίς να πληγώνεις και να πληγώνεσαι. Είναι μία περίοδος που σε κάνει πιο δυνατό σαν άνθρωπο. Είναι η απαραίτητη προετοιμασία πριν ξεκινήσεις μία σχέση.

Όταν έρθει η στιγμή να μπεις σε αυτή τη σχέση, όμως, θα είναι μία πολύ συνειδητοποιημένη απόφαση. Με την ίδια σιγουριά που επέλεξες να είσαι μόνος τόσο καιρό, με την ίδια θα επιλέξεις και να μην είσαι. Είσαι καλά με τον εαυτό σου κι είσαι έτοιμος να είσαι με κάποιον άλλον. Μεγάλο πλεονέκτημα.

Πηγή: pillowfights.gr

Ένας δοτικός εγωιστής...

Έπρεπε να επιβιώσω. Και για να το καταφέρω αυτό έπρεπε να σκληρύνω. Να γίνει το περίβλημα μου συμπαγές και αδιάτρητο. Ήταν καιρός ν' αρχίσω πια να σκέφτομαι κι εμένα. Από αυτό εξαρτιόταν ολόκληρη η ύπαρξη μου.

Έτσι έγινα ο δοτικός εγωιστής.

Ένα πλάσμα αξιοπερίεργο και σπάνιο. Ένα τρομαγμένο αγρίμι, που κρύβεται όταν οι προβολείς πέσουν επάνω του. Ήμουν πάντοτε εγώ, μα τώρα αγαπούσα τον εαυτό μου. Ή έστω προσπαθούσα.

Έπρεπε. Θα ήμουν νεκρή αλλιώς.

Έκρυψα τις ευαισθησίες μου πίσω από μια ατσάλινη ασπίδα και φόρεσα το προσωπείο της ευτυχίας. Ύψωσα τείχη γύρω μου, να κρατούν τον κόσμο μακριά μου. Ή εμένα μακριά τους; Δεν έπρεπε να τους αφήσω να δουν τους δαίμονες μου.

Καιρός ήταν να φροντίσω και λίγο τον εαυτό μου. Δεν τους επέτρεπα πια να με πληγώσουν.

Όσο κι αν προσπάθησα, ήταν αδύνατον να αφήσω πίσω όλες τις συνήθειες μου. Πώς μπορεί κάποιος να πάψει να νοιάζεται τους ανθρώπους; Έγινα μια ιδιόμορφη οντότητα, ένας χθόνιος θεός με χίλια πρόσωπα.

Έγινα ο δοτικός εγωιστής.

Περιέθαλπα όλα τα σπουργίτια με σπασμένες φτερούγες που έβρισκα στο δρόμο μου. Μα προτεραιότητα ήμουν πάντοτε εγώ και η επιβίωση μου.

Έπρεπε να συνεχίσω να μάχομαι. Να συνεχίσω να αναπνέω.

Μίσησα τους ανθρώπους, μα δεν κατάφερα να σταματήσω να τους αγαπώ.

Στο βασίλειο των Σκιών, που πλέον διαφεντεύω, θα βρεις κάθε λογής τραυματισμένο πλάσμα. Ακρωτηριασμένες ψυχές, έκπτωτους αγγέλους, αποκαΐδια ύπαρξης..

Όλοι προσπαθούμε να σκοτώσουμε τον άνθρωπο, για να ζήσει ο ίσκιος μας. Η ανθρωπιά είναι δηλητήριο, αλλά εμείς είμαστε αμετάκλητα εθισμένοι σε αυτή. Τρεφόμαστε από τον ίδιο μας τον πόνο.

Μάθαμε να ζούμε στο σκοτάδι και τώρα πονάνε τα μάτια μας στο φως.

Αν κάποτε ο δρόμος σου σε βγάλει κατά εδώ, να ξέρεις θα σε διώξω. Δε θέλω να σε μολύνω με τη δυστυχία μου. Δε θέλω να προσθέσεις συντρίμμια και μπάζα στο φορτίο μου.

Είμαι εγωιστής κατά αυτόν τρόπο, να προφυλάσσω εμένα κρατώντας κι εσένα ασφαλή.

Αν προσπαθήσεις να με πληγώσεις, θα βρεις μπροστά σου ένα τέρας. Θα αντικρίσεις τη ζοφερή ψυχή του δαίμονα. Έναν εγωιστή ψυχρό, σκληρό και άκαμπτο. Ήταν λάθος σου να ανοίξεις την πόρτα του βασιλείου των Σκιών.

Σαν, όμως, σε ξεβράσουν τα κύματα μισοπνιγμένο εμπρός μου, να είσαι σίγουρος ότι θα θέσω την καραβοτσακισμένη σου καρδιά υπό την προστασία μου.

Δεν έμαθα ποτέ πώς να γίνω εγωιστής. Ήξερα μόνο να κόβω κομμάτια από τη σάρκα μου και να τα χαρίζω απλόχερα. Ώσπου έμεινα μισή. Σκόρπισα τα κομμάτια μου σε παραλήπτες αχάριστους που δεν μου έδωσαν τίποτε σε αντάλλαγμα. Αντίθετα, βρήκαν την ακρωτηριασμένη μου ύπαρξη αποκρουστική και την εγκατέλειψαν να αργοπεθαίνει στις σκιές.

Οι ίδιοι μου οι δαίμονες με έσωσαν. Ήμασταν όλοι τέρατα στο βασίλειο των Σκιών. Κι ήμασταν όλοι φίλοι.

Κι εκείνοι μου έμαθαν να αναπνέω πάλι. Μόνο που δεν εισέπνευσα οξυγόνο ξανά. Ζούσα πλέον με σκοτάδι και νύχτα.

Μα έστω κι έτσι ανέπνευσα. Αποφάσισα να ζήσω.

Τότε έγινα ο δοτικός εγωιστής.

Ήταν ζήτημα επιβίωσης.

Πηγή: Λίζα

Last things

Αποφάσισα να απαντήσω κάποιες ερωτήσεις που βρήκα σε μια σελίδα, σαν ευκαιρία για το τέλος της χρονιάς:


1. Τελευταίο φιλί: (ερωτικό) από κάποιον που δεν θέλω ούτε να θυμάμαι.

2. Τελευταίο τραγούδι που άκουσα: Closer to the edge - 30 Seconds to Mars

3. Τελευταία ταινία που είδα: Fifty Shades of Grey

4. Τελευταίο βιβλίο που διάβασα : (αλλά δεν έχω τελειώσει ακόμα) P.S. I love you

5. Τελευταίο cd που έπαιξα στο cd player : Guns N' Roses Greatest Hits

6. Τελευταίο ποτό: Κρασί

7. Τελευταίο φαγητό: Ψητό με πατάτες

8. Τελευταίο μήνυμα: Από τον κολλητό μου

9. Τελευταίο τηλεφώνημα: Από την φίλη μου την Α.

10. Τελευταία σκέψη: Το έτος αυτό να είναι πολύ καλύτερο από το προηγούμενο.


Αυτή τη χρονιά:

11. Έκανες κάποιον καινούριο φίλο; Όχι κάποιον πολύ κοντινό.
12. Γέλασες μέχρι δακρύων; Πολλές φορές
13. Βρήκες ποιοι ήταν οι πραγματικοί σου φίλοι; Απόλυτα
14. Έμαθες ότι κάποιος μιλάει για σένα πίσω από την πλάτη σου; Ναι
15. Τι έκανες για τα γενέθλιά σου; Μου έκαναν τούρτα έκπληξη με τον αγαπημένο μου Jensen Ackles.
16. Ποια ιστοσελίδα επισκέφτηκες τις περισσότερες φορές; Tumblr
17. Άλλαξε το αγαπημένο σου χρώμα; Όχι. Ακόμα το κόκκινο είναι το αγαπημένο μου.
18. Καινούριο ψευδώνυμο; Μμμ...Κοντο-μπουκιά
19. Έκανες κάποιο καινούριο piercing ή tattoo; Όχι, απλά άλλαξα το σκουλαρίκι στη μύτη από στρας σε κρίκο.
20. Σε απάτησαν; Ναι

21. Self harmed; Όχι

22. Έχασες κάποιον σημαντικό από τη ζωή σου; Όχι.

23. Ήπιες μέχρι να τα "βγάλεις" από μέσα σου; Yeap yeap yeap

Happy New Year

Καλή χρονιά και από μένα, αν και πολύ πολύ καθυστερημένα!

Ο μήνας αυτός πέρασε πριν προλάβω να το καταλάβω. Όλες οι αναρτήσεις που είχα παραλείψει να ανεβάσω, θα ανέβουν σήμερα, τελευταία μέρα του μήνα. Το είδα σαν ευκαιρία γιατί θεωρώ απαράδεκτο από τον εαυτό μου ότι έλειψα έναν ολόκληρο μήνα από το αγαπημένο μου blog.

Εύχομαι ό,τι καλύτερο σε όλους και το νέο έτος να μας φέρει χαρά και πολύ δύναμη!