Σου ‘πα “καληνύχτα”

Σου ‘πα πως πάω για ύπνο.
Σου ‘πα “καληνύχτα”.
Έπρεπε να σου πω την αλήθεια,
πως απλά δεν αντέχω τους ανθρώπους σήμερα,
πως ούτε σε εσένα δεν αντέχω να μιλήσω σήμερα.
Ψυχολογικά πτώμα.
Πνευματικά πτώμα.
Σωματικά πτώμα.
Πτώμα.
Ποτέ δεν πάω για ύπνο,
μα ακόμα να με μάθεις,
ακόμα πιστεύεις ό,τι σου λέω.
Γιατί άλλωστε να κάνεις το αντίθετο;
Ποτέ δεν κοιμάμαι.
Πάντα βρίσκομαι σε μία ενδιάμεση κατάσταση.
Χρειάζομαι απλά ένα τηλεφώνημα για να σταματήσω τα όνειρα στη μέση και να γυρίσω στο παρόν.
Και χάρηκα που πληκτρολόγησες μέσα απ’ τον ύπνο σου στις 4 και κάτι την ξεχασμένη καληνύχτα σου.
Και χάρηκα που με αγαπάς.
Μου είναι δύσκολο να εμπιστευτώ ανθρώπους,
μου είναι δύσκολο να αφεθώ.
Γιατί τα άτομα που ένιωσα, που έβλεπα, που ήξερα (που όλοι ήξεραν) που με αγάπησαν πιο πολύ από όλους και μου το έδειχναν καθημερινά με κάθε μέσο..ήταν αυτοί που έφυγαν, με την πρώτη ευκαιρία, τρέχοντας, κοιτώντας συχνά πίσω, θλιμμένοι, που δε με άντεξαν.

Πηγή: Ανθρωπάρια

Να έρχεσαι και να με ακολουθείς σε οποιαδήποτε τρέλα μου

Να έρχεσαι και να με ακολουθείς σε οποιαδήποτε τρέλα μου, σε οποιαδήποτε παρόρμηση της στιγμής, όπως κι εγώ εσένα. Έτσι μαζί θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον, να μάθουμε τα όρια του και τις πιο κρυφές επιθυμίες του. Ακόμη κι όταν σε διώχνω πάνω στα νεύρα μου, εσύ να μην το βάζεις στα πόδια για να αποφύγεις την γκρίνια μου. Αλλά να έρχεσαι, οπλισμένη με εκείνο το χαμόγελο που με μαγνητίζει, να με αγκαλιάζεις και να με φιλάς τόσο δυνατά που να μην μπορώ να αναπνεύσω.

Πηγή:  Ανθρωπάρια

Πάντα με εξίταρε το «Άπιαστο»

 

Πάντα με εξίταρε το Άπιαστο. Ίσως γιατί ήξερα ότι δεν θα είναι εύκολο να το έχω. Ή μάλλον, ίσως και ποτέ. 

Λατρεύω την ελευθερία, όπως τα πουλιά που πετούν στον ουρανό. Ξέρω ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να τα πιάσω και να τα «λερώσω» με τα χέρια μου. Ή να τα εγκλωβίσω σε χρυσά κλουβιά. Είναι χειρότερο και από το θάνατο. Έτσι δεν μπορώ να τα έχω ποτέ. 

Πάντα με ενθουσιάζει όμως.  Οτιδήποτε δεν μπορώ να έχω. Ίσως και είναι η κατάρα μου. Να αγαπώ ότι δεν μπορώ να έχω. Να με ενθουσιάζει το «Άπιαστο». Να το θέλω δικό μου και να μην μπορώ να το έχω ποτέ. 

Ίσως να είναι και η ιδέα που με εξιτάρει. Ότι είναι κάτι τόσο απλησίαστο που δεν θα μπορέσω να έχω ποτέ. Το ίδιο δεν συμβαίνει και με τα απωθημένα μας; Γι’ αυτό και λέγονται απωθημένα.

Έτσι και με τα «Άπιαστα». Είτε είναι όνειρα, ιδέες, άνθρωποι…

Είναι «Άπιαστα» που ποτέ δεν θα γίνουν δικά μας. Γιατί η πορεία τους είναι ευθεία μπροστά. 

Περνάνε από τα μάτια μας ή από το μυαλό μας για να τα θαυμάσουμε και να φανούν τόσο όμορφα και ερωτεύσιμα μπροστά μας για να τα χάσουμε πάλι και να μείνουν αναμνήσεις στο μυαλό μας.

Σαν άυλη μάζα που όταν απλώσω τα χέρια μου θα διαλυθεί. 

Υπάρχει κάτι πιο όμορφο να ερωτευτείς από το «Άπιαστο»;

 

Απροσάρμοστοι

Το βλέμμα σου μπορεί να με καταστρέψει το ξέρεις; Ο τρόπος που κοιτάς μου προκαλεί ανατριχίλες. 

Κάθε φορά που σε βλέπω η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή.

Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό έτσι;

Ωχ, αυτό δεν είναι καθόλου καλό.

Να ξερες πόσο έχω μετανιώσει για πέρυσι. Αχ και να ήξερες!

Τα άγγιγμα σου στον ώμο μου όμως προχθές μου προκαλεί μέχρι και σήμερα ταχυκαρδία.

Καταστρέφομαι Απροσάρμοστε το καταλαβαίνεις;

Και ξέρω πως είναι λάθος, αν το ξέρω λέει; Και δεν είσαι και αυτός που θα έπρεπε να «πέσω» πάλι. Είσαι λάθος για μένα.

Πόσο «ανώμαλη» είμαι;

Σημείωμα

Δεν ξέρω καν τι αισθάνομαι πια για σένα. Όταν σκέφτομαι εσένα πλέον, νιώθω μια απάθεια. Ίσως και θυμό με νεύρα.

Όχι. Αδιαφορία είναι αυτό που νιώθω.

Και πριν λίγες μέρες όταν πέρασα έξω από το μαγαζί που δούλευες με παρέα μου είπαν πως δεν πήρες τα μάτια σου από πάνω μου. 

Δεν γύρισα όμως να σε κοιτάξω. Δεν θέλω ούτε να σε χαιρετήσω.

Δική σου επιλογή.

Συνεχίζω τη ζωή μου όπως έκανες εσύ πολύ πιο νωρίς από μένα.

Δεν ξέρω καν γιατί σου έγραψα αυτό το μικρό σημείωμα. Γιατί δεν μπορώ να το αποκαλέσω ούτε γράμμα.

Δεν θέλω να ξανακούσω για σένα και σε παρακαλώ δεν θέλω να με ξαναενοχλήσεις.

Αντίο.

Μαλάκα.

"Όταν θα φύγω..."

Και κάτι επίκαιρο

Καληνύχτα ''πολιτισμένε'' άνθρωπε...

Χθες το βράδυ πετάχτηκα και πάλι μούσκεμα στον ιδρώτα από το κρεβάτι μου. Αυτή τη φορά ήταν η εικόνα του γιου μου η αιτία...

Τον είδα μπροστά μου να κοιμάται μέσα σ' ένα χαρτόκουτο, πάνω στο γυμνό και λασπωμένο χώμα. Ήταν και πάλι μωρό, λίγων μηνών, μπορεί και εβδομάδων...
Έκανε κρύο, πολύ κρύο. Κι είχε υγρασία. Τόση υγρασία που η ψυχή μου μούσκευε μέχρι το μεδούλι.
Η σύντροφος μου έκλαιγε λιγάκι πιο πέρα. Ένιωθε αδύναμη, ανίκανη να δώσει τα απαραίτητα για να ζήσει το μωρό μας. Μέρες τώρα κάθεται αμίλητη, με το βλέμμα της γυάλινο να ατενίζει για ώρες ολόκληρες το άπειρο.
Ο μικρός μόλις είχε σταματήσει το κλάμα κι είχε κλείσει αποκαμωμένος τα ματάκια του. Πεινούσε. Και κρύωνε. Και φοβόταν.

Γύρω μας είχε μια ησυχία που έμοιαζε σα να 'χε βγει απ' τον χειρότερο εφιάλτη μου. Κάπως έτσι πρέπει να είναι όταν έχεις πεθάνει...
Που και που μονάχα ακουγόταν τα κλάματα ενός παιδιού.
Και το σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα...

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου απότομα. Τα πόδια μου λύγιζαν από το βάρος που πλάκωνε την ψυχή μου. Λες και δεν μπορούσαν πια να με κρατήσουν...
Με κόπο κατάφερα να πάω στο διπλανό δωμάτιο. Είδα τον γιο μου να κοιμάται σκεπασμένος μέχρι τα μαλλιά. Ήμουν βέβαιος πως χαμογελούσε κάτω από το πάπλωμα...
Έκλαψα. Δεν μπορώ καν να θυμηθώ πόση ώρα έκλαιγα... Ένιωσα τύψεις.
Και ντροπή. Απέραντη ντροπή που το επέτρεψα... Ένιωσα κι αηδία για τον πολιτισμό μας. Κι οργή!

Καληνύχτα ''πολιτισμένε'' άνθρωπε...

Πηγή: enfo.gr

Το 1945 πεθαίνει η Άννα Φρανκ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν - Μπέλσεν

Έχουν περάσει 69 χρόνια από τη έκδοση του ημερολογίου της Άννας Φρανκ. Η Άννα πέθανε το 1945 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν Μπέλσεν αλλά ο ξάδερφός της, Elias, έχει ακόμα ζωντανές αναμνήσεις. «Όταν ο Ότο – ο πατέρας της Άννας – μου το έδωσε και είπε, κοίτα, είναι το βιβλίο της Άννας έκλαιγε. Όταν είδα την φωτογραφία της στο εξώφυλλο χάρηκα και αισθάνθηκα περηφάνια αλλά και μεγάλη στενοχώρια.»

Ο Elias είναι σήμερα 87 χρονών και ζει στην Ελβετία όπου η οικογένειά του μετακόμισε μετά την άνοδο των Ναζί στη Γερμανία. Όταν πρωτοδιάβασε το ημερολόγιο της ξαδέρφης του το 1947 δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει την Άννα που ήξερε ως παιδί. Το ημερολόγιο του έδειξε μια πλευρά που δεν ήξερε: ένα διαφορετικό κορίτσι, ώριμο, που έγραφε για πράγματα που τα παιδιά συνήθως δεν ξέρουν. Η Άννα ήταν τέσσερα χρόνια μικρότερή του αλλά πάντα ήταν αυτή που πρότεινε νέα παιχνίδια και περιπέτειες. Όταν ο πατέρας της Άννας αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Γερμανία να μετακομίσει με την οικογένειά του στο Άμστερνταμ τα ξαδέρφια χωρίστηκαν. Όταν η Ολλανδία έπεσε σε ναζιστική κατοχή και απαγορεύτηκαν τα ταξίδια, οι οικογένειες άρχισαν να ανταλλάσουν γράμματα.

Σύντομα απαγορεύτηκε και αυτή η μορφή επικοινωνίας. Αυτή είναι η τελευταία κάρτα που έστειλε ο πατέρας της Άννας στην αδερφή του για να της ευχηθεί χρόνια πολλά, δύο μήνες πριν τα γενέθλιά της, επειδή είχαν πληροφορηθεί για την επικείμενη απαγόρευση της επικοινωνίας:

«Πολυαγαπημένη μου Λούνι, χρόνια πολλά! Όλοι σου στέλνουμε τις θερμότερές μας ευχές σήμερα, επειδή θέλουμε να σιγουρευτούμε ότι θα τις λάβεις και δεν θα έχουμε ευκαιρία να τις στείλουμε αργότερα. Σου στέλνουμε όλη μας την αγάπη από το βάθος της καρδιάς μας. Είμαστε υγιείς και είμαστε μαζί, κι αυτό είναι το βασικότερο. Όλα είναι δύσκολα αυτές τις μέρες αλλά πρέπει να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται. Μακάρι να έρθει η ειρήνη φέτος ώστε να μπορέσουμε να συναντηθούμε ξανά. Δεν θα μπορούμε να επικοινωνούμε πια μεταξύ μας και με την Ι., κάτι που είναι πολύ κρίμα, αλλά δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Πρέπει να καταλάβει. Και πάλι, θερμές ευχές. Ο. (Η Ι. είναι η μητέρα του Ότο και της Λούνι, Άλις)

Στο μπροστινό μέρος της κάρτας η Άννα έγραψε στα ολλανδικά: «Δε μπορώ να γράψω γράμμα για τις διακοπές τώρα, φιλιά και αγκαλιές, Άννα.»

Πηγή: www.lifo.gr