Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Ευτυχία είναι...

(26-09)


Αυτή η εβδομάδα πέρασε τόσο γρήγορα και τόσο όμορφα και πριν καν το καταλάβω, έφτασε Δευτέρα. Δύσκολη μέρα η Δευτέρα από μόνη της, πόσο μάλλον όταν έχεις και αποχαιρετισμούς. 
Έτσι λοιπόν είναι και αυτή η Δευτέρα. 

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν εβδομάδα επανένωσης με έναν φίλο μου από Καστοριά που ήρθε Αθήνα για να δει τον γιατρό του και οι 2-3 μέρες που ήρθε κατέληξαν σε 5. 

Με τον συγκεκριμένο φίλο μου, μας σύστησε η ίδια κοπέλα που με σύστησε και με τον κολλητό μου. Η συγκεκριμένη κοπέλα έχει καταφέρει να μου δημιουργήσει παρέες που έχουν αντέξει στο χρόνο και δύο από τις λίγες σχέσεις που έχω κρατήσει από την πόλη που σπούδασα. Με τη συγκεκριμένη κοπέλα βέβαια κανείς δεν έχει κρατήσει επαφές και όλοι έχουμε τους λόγους μας. Επίσης, ο κολλητός μου από τη στιγμή που τον γνωρίσαμε πιστεύει πως είναι το άλλο μου μισό και δεν του βγαίνει με τίποτα από το μυαλό.

Τον φίλο μου αυτόν λοιπόν είχα να τον δω από την εξεταστική του Φλεβάρη, όπου τον πέτυχα σε ένα μάθημα που δίναμε μαζί, αντιγράψαμε το περάσαμε και οι δύο και μετά καθόμασταν στο τει για να πούμε τα νέα μας. Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα δεθήκαμε πολύ λόγω κοινών ενδιαφερόντων. 

Μου είπε λοιπόν πριν λίγες μέρες πως θα έρθει Αθήνα για να δει τον γιατρό του και ενώ ήταν να μείνει κάπου αλλού μου ζήτησε να τον φιλοξενήσω και εννοείται το έκανα μετα χαράς. Τα ξενύχτια με συζητήσεις, τα ψυχολογικά μας, τα προβλήματα μας & οι ταινίες, μας κρατούσαν ξύπνιους ως αργά. Τι και αν την επόμενη μέρα δούλευα, κοιμόμουν γύρω στις 3 γιατί με συνέπαιρναν οι συζητήσεις μας και ήθελα να αναπληρώσω και το χαμένο χρόνο που έμενε μόνος όταν έφευγα για δουλειά. 

Μέχρι που ήρθε η Παρασκευή. Η Παρασκευή που λέγαμε να ξενυχτήσουμε μιας και την επόμενη δε δούλευα. Επειδή όμως βγήκε την προηγούμενη μέρα με μια φίλη του από εδώ και είχε πιει αρκετά το στομάχι του ήταν λίγο χάλια και εγώ λίγο κουρασμένη οπότε δεν αναφέρθηκε καν το να βγούμε, βάλαμε ταινίες, παραγγείλαμε πίτσες και όλα τα συναφή και λιώσαμε μέχρι τις 7 το πρωί όπου πήγαμε για ύπνο. 

To Σάββατο (που ξυπνήσαμε μεσημέρι φυσικά) φάγαμε ό,τι είχε μείνει από το προηγούμενο βράδυ μαζί με τον καφέ και απογευματάκι αποφασίσαμε να πάμε για περπάτημα Θησείο-Πλάκα-Ακρόπολη ακόμα και από στενά που δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ και αν μου πεις σήμερα να ξαναπάω, μόνο τυχαία μπορώ να βρεθώ πάλι εκεί. Στη συνέχεια κατεβήκαμε πάλι Θησείο και πήγαμε να φάμε πιτο-σούβλακα. Μετά λέγαμε να πάμε για ούζα Εξάρχεια, αλλά μας πήρε τηλέφωνο η παρέα ότι θα πάνε για ούζα Ταύρο, οπότε και ακολουθήσαμε εκεί. Και περάσαμε ωραία εκεί με αρκετό γέλιο. 

Έπειτα, γυρίσαμε σπίτι (έχουμε και το θέμα με τα μέσα duuh) και πιάσαμε πάλι τις ταινίες, με κατάληξη να κοιμηθούμε πάλι 7 το πρωί (αν και εγώ λίγο νωρίτερα όπου είχα κοιμηθεί στον ώμο του, και πήγε κάποια στιγμή και μου έφερε μαξιλάρι από μέσα για να μην πιαστώ ο καλός μου!)

Κυριακή, ξυπνήσαμε μεσημεράκι πάλι, όπου ήταν να πάει το πρωί για καφέ με τον θείο του, που τελικά δεεεν ξύπνησε για να πάει. Παραγγείλαμε πρωινάρα (χωρίς αστεία) με αλμυρά, γλυκά, σφολιάτες με κρέμες ανανά, ντόνατ με κρέμες λεμόνι όπου σκάσαμε και πιάσαμε τη συζήτηση μέχρι το βράδυ. Εκεί σκεφτόμασταν αν θέλουμε να βγούμε ή να αράξουμε σπίτι. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε στο 24ωρο σούπερ μάρκετ να πάρουμε μπύρες και ό,τι μας έλειπε για να μαγειρέψουμε. Οπότε, αφού βάλαμε το σουφλέ στο φούρνο, βάλαμε μουσική και πιάσαμε συζήτηση μέχρι να γίνει. Αφού έγινε, βάλαμε την ταινία να συνοδεύει το φαγητό και τις μπύρες μας και έπειτα για επιδόρπιο φάγαμε το ντόνατ με το λεμόνι που μας είχε μείνει από το μεσημέρι. 

Αφού τελείωσε η ταινία, κάναμε μπάνιο και ετοιμάσαμε τα πράγματα του, και ρυθμίσαμε τα ξυπνητήρια για σήμερα το πρωί. Αφού τελείωσαμε όλα αυτά, καθήσαμε και αράξαμε στον καναπέ, μη θέλοντας να πάμε για ύπνο ακόμα και πιάσαμε ξανά τη συζήτηση. Είναι τρελό πόσα πράγματα μπορούσαμε να συζητήσουμε και πόσο άνετα έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα μας. 

Καταλήξαμε να κοιμόμαστε τρεις ώρες, να σηκωνόμαστε και να πηγαίνουμε στον Κηφισσό για να βγάλει το εισητήριο και επειδή φτάσαμε νωρίς είχαμε σχεδόν μια ώρα στη διάθεσή μας για να κάνουμε τις τελευταίες μας κουβέντες. 

Και ήρθε η στιγμή του αποχωρισμού. Πόσο λατρεύω αυτές τις αγκαλιές που είναι τόσο μα τόσο ζεστές. Πέρασα 5 υπέροχες μέρες με έναν φίλο μου που είχα να τον δω σχεδόν ένα χρόνο και που πέρασε και περνάει αρκετά δύσκολα. Και για να κάνω και λίγο χιούμορ : η γάτα μας τον λάτρεψε ! Που οι άνθρωποι που έχει συμπαθήσει το συγκεκριμένο γατί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού και αυτό μισό. 
Όσο σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε πάει στραβά στο ατύχημα που είχε.... δεν θέλω καν να το σκέφτομαι! Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το μόνο που μένει είναι η πλήρη αποκατάσταση στις κινήσεις του χεριού και η ενδυνάμωση των ποδιών. Όλα θα πάνε καλά όμως, το πιστεύω. Ήδη έχει κάνει τεράστια πρόοδο αυτούς τους μήνες. 
Ξέρω πως είναι πολύ ψυχοφθόρο αλλά όλα θα γίνουν. 

Πραγματικά το εύχομαι και το πιστεύω. Είχε "φύλακα άγγελο;" είχε την τύχη, τα άστρα με το μέρος του; Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό. Ό,τι και να ήταν πάντως το ευχαριστώ που τον έσωσε. Είναι πράγματα που πρέπει να είσαι ευγνώμον για τη ζωή. Τον ταλαιπωρεί το να επανέλθει αλλά τουλάχιστον είναι καλά. Και δεν μπορώ να περιγράψω πόσο χαίρομαι γι'αυτό.

Και αυτόν τον άνθρωπο αποχωρίστηκα σήμερα. Είναι οι στιγμές που θες να γυρίσεις το χρόνο και να ξαναζήσεις όλες αυτές τις μέρες. Αλλά δεν γίνεται. Οπότε χαίρομαι που τις έζησα. Μου είναι πολύ δύσκολο να αποχωρίζομαι ανθρώπους και πόσο μάλλον όταν θα κάνω να τους ξαναδώ τόσο καιρό. Ξέρω όμως ότι θα κρατήσουμε επαφή όπως κάναμε τόσο καιρό. Και ανυπομονώ γι' αυτή τη στιγμή και για την αγκαλιά της επανένωσης. 

Να τις νιώθετε αυτές τις αγκαλιές. Να τις εκτιμάτε και να τις αφήνετε να ζεστάνουν το σώμα, την καρδιά και το μυαλό σας. Γιατί από αυτούς τους ανθρώπους η ψυχή σας το χρειάζεται. Είναι ακριβώς αυτό που λένε: "Τέτοιες αγκαλιές ενώνουν όλα τα σπασμένα κομμάτια των κατεστραμένων ανθρώπων". Πόσο μάλλον όταν είναι και οι δύο άνθρωποι 'σπασμένοι'.

Εύχομαι όλα να πάνε καλά από εδώ και πέρα στη ζωή και στην ανάρρωση του και να τα ξαναπούμε όσο πιο σύντομα γίνεται. Όπως επίσης εύχομαι σε όλους να έχετε τέτοιους ανθρώπους δίπλα σας :)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου