Έφυγε. Είτε επειδή το αποφάσισε η ίδια, είτε επειδή την έδιωξες εσύ. Όπως και να έχει, να ξέρεις πως και στις δυο περιπτώσεις σ’ αγαπούσε. Δεν ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να καταλήξετε έτσι. Καιρό τώρα είχε χάσει τον εαυτό της για σένα. Για να ταΐζεις εσύ τον εγωισμό σου και να καλύπτεις περίτεχνα τις ανασφάλειες σου. Κι εσύ; Τι έκανες εσύ;
Εσύ είσαι ο χαμένος και, μάντεψε, αυτή τη φορά δεν τα παίρνεις όλα. Εκείνη έδειξε και απέδειξε τι ένιωθε, το πλήρωσε, όπως πλήρωσε και τα λάθη της. Και να ξέρεις πως την μπέσα την είχε μόνο αυτή τελικά. Θέλει ψυχή ν’ αγαπάς κάποιον περισσότερο από τον εαυτό σου, να είσαι ξεκάθαρος και ειλικρινής ακόμα κι όταν οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ σου.
Σε περίμενε καιρό. Χωρίς δραματικότητες κι απελπισμένα μηνύματα. Δεν ήλπιζε σε νυχτερινές συναντήσεις και συμπεριφορές αυστηρά καθορισμένες από το αλκοόλ. Σε περίμενε νηφάλιο, αποφασισμένο και κατασταλαγμένο. Σου έδωσε ευκαιρίες ξανά και ξανά για ν’ ανδρωθείς. Εξάντλησε όλη της την υπομονή και πια δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για σένα. Μην της απαντήσεις, είναι αργά πια. Κουράστηκε.
Δεν είναι καν θυμωμένη πλέον. Έψαξε βαθιά μέσα της, δέχτηκε τον εαυτό της, τα βρήκε με την πάρτη της. Κατάλαβε τις διάφορες σας, έκανε την αυτοκριτική της. Δεν πέταξε όμως τίποτα δικό σου, ούτε εκείνα τα καταχωνιασμένα ρούχα σου στην ντουλάπα. Απλώς τα έβαλε σ’ ένα κουτί και υποσχέθηκε στον εαυτό της πως δε θα το ξανανοίξει. Όπως επίσης του υποσχέθηκε πως δε θα τον υποτιμήσει ξανά.
Δε φαίνεται; Έλα, εσύ το βλέπεις, την ήξερες καλά έλεγες. Ομόρφυνε και δεν εννοώ ότι ανανέωσε την γκαρνταρόμπα της. Τα μάτια της λάμπουν κι όχι από κλάμα. Είναι δυναμική, σέξι, πατάει γερά στη γη. Χαμογελάει συνέχεια, βγαίνει έξω με καινούργιες παρέες. Και κυρίως σταμάτησε να την ενδιαφέρει η γνώμη σου. Ηρέμησε το μέσα της και αυτό αντικατοπτρίστηκε στο πρόσωπό της.
Σταμάτησε να περιμένει οτιδήποτε από σένα -σταμάτησε να έχει προσδοκίες από τους άλλους γενικά. Και τα κατάφερε. Για την ακρίβεια, η συμπεριφορά σου ήταν μεγάλη βοήθεια για εκείνη. Μέρα με την ημέρα και μήνα με το μήνα μεγάλωνε χωρίς την παρουσία σου και κατάλαβε πως πια δεν τη γοητεύει τίποτα που δεν της δίνει σημασία. Έπαψε να είναι εκείνο το κακομαθημένο κοριτσάκι που κολλούσε με όποιον την έφτυνε.
«Οι άνθρωποι που γελάνε πολύ, είναι αυτοί που πονάνε περισσότερο», λένε. Ίσως κάτι τέτοιο να συμβαίνει και μ’ εκείνη. Μ’ εκείνη που πια δεν αναγνωρίζεις, με εκείνη που σταμάτησε την υπερανάλυση, που έδιωξε τους εφιάλτες από τα βράδια της. Μ’ εκείνη που τώρα πια μόνο να κοιτάζεις μπορείς. Κι αυτό από μακριά. Ίσως η σκέψη της να γυρίζει σ’ εσένα που και που, ίσως όμως και να είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Μπορεί βαθιά μέσα της να υπάρχει ακόμα η πληγή, αλλά μπορεί και να μην της άφησες ούτε γρατζουνιά. Το σίγουρο είναι πως δε θα το μάθεις ποτέ.
Πηγή: pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου