Σκατά.
Δεν πρέπει να ξαναπέσω σ' αυτό το βούρκο. Χάνω τον εαυτό μου. Είναι μέρες που δεν βρίσκω τη δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι. Και μέρες που λέω πως δεν έχω σκοπό για να σηκωθώ.
Δεν έχω κίνητρο. Δεν έχω διάθεση.
Δεν θέλω να βλέπω κόσμο. Δεν θέλω να έρχομαι σε επαφή με κανέναν.
Θέλω να κάθομαι κάτω από το πάπλωμα μου και απλά να αφήνω το μεγάλο και τρανό σκοτάδι μου να με περικυκλώσει.
Να χαθώ σε αυτή την ομορφιά του που τόσο μισώ. Όσο και αν θέλω να πολεμώ τις σκέψεις μου υπάρχουν μέρες-ξανά-που δεν έχω τη δύναμη να το κάνω. Και αφήνω ανενόχλητους τους Δαίμονες μου να ρουφήξουν όλο μου το είναι.
Νιώθω αδύναμη. Ευάλωτη.
Το σιχαίνομαι αυτό.
Δεν είμαι έτσι εγώ. Έμαθα να επιβιώνω.
Γιατί ξαναπέφτω στην ίδια κατάσταση;
Μοναξιά.Νιώθω τόσο μόνη. Νιώθω πως θέλω να ουρλιάξω αλλά φοβάμαι πως κανείς δεν θα με ακούσει. Πώς όλοι θα προσπεράσουν γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο που έχω μέσα μου.
Υπήρχαν μέρες που έπιανα ένα κομμάτι χαρτί να γράψω και το μόνο που έβγαινε από το στυλό ήταν λέξεις μόνες τους. Σαν εμένα. Ασυνάρτητες. Καμία συνοχή μεταξύ τους. Κανένα νόημα.
Νιώθω πως δεν μπορώ να
ανήκω πουθενά. Πώς το σπίτι μου δεν με χωράει ώρες ώρες. Πως δεν μπορώ να
ενταχθώ σε παρέα. Νιώθω πως τίποτα δεν με ολοκληρώνει πλέον. Δεν νιώθω άνετα.
Νιώθω μισή.
Μονίμως κάτι μου λείπει.
Κάτι που δεν μπορώ να βρω. Δεν ξέρω καν τι είναι αυτό. Απλά νιώθω μισή. Και πως
μονίμως έχω ένα κενό. Ένα κενό που δεν μπορώ να γεμίσω με τίποτα.
Δεν αισθάνομαι σπίτι το
σπίτι μου. Έχω μονίμως την εντύπωση ότι δεν ανήκω.
Και δεν ξέρω που θέλω να
πάω. Ή που θα αισθανθώ οικεία και "γεμάτη".
Θέλω απλά να φύγει αυτό
το συναίσθημα. Θέλω να αρχίσω να αισθάνομαι πλήρης ξανά.
Να σταματήσουν να μου
φταίνε όλα.
Να βρω κίνητρο να
σηκώνομαι από το κρεβάτι.
Να αρχίσω να νιώθω καλύτερα. Όπως ήμουν λίγους μήνες
πριν.
Ώρες ώρες νιώθω πως δεν
ανήκω καν σ' αυτό το σώμα. Πως δεν έχω τη δύναμη να το κουνήσω. Να κάνω κάτι
για να ξεχαστώ.
Πόσο μάλλον όταν δεν έχω καν την έμπνευση να γράψω. Να γράψω
όσα συμβαίνουν στο κεφάλι μου. Και αν δεν μπορώ να γράψω σημαίνει πως δεν είμαι
εγώ. Αν χάσω αυτή την ικανότητα πάλι, έχω χάσει το ίδιο μου το είναι.
Και δεν μπορώ να το
αντέξω αυτό.
Πονάω. Νιώθω μισή. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να αντέξω. Νιώθω το σκοτάδι να με αγκαλιάζει και να με καλεί στα δικά του μονοπάτια. Και φοβάμαι πως δεν έχω άλλη δύναμη. Το αφήνω να με περιτριγυρίσει. Ίσως να του αντισταθώ αργότερα. Ίσως αύριο. Δεν ξέρω.
Αν με πνίξει δεν νομίζω πως μπορώ να επανέλθω. Το αφήνω όμως να με τυλίξει. Και ας είναι για κακό.
Νιώθω να σβήνω.
Η δική του αγκαλιά θα με παρηγορήσει απόψε. Και ας είναι κρύα και σκοτεινή. Θα έχω παρέα τους Δαίμονες που θα μεταμορφώσουν τα Τέρατα και θα έρθουν ενώπιον μου ξανά.
Τουλάχιστον δεν θα μαι μόνη.
Καλό βράδυ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου