First day of the rest of my live

Είναι τρεις μήνες πλέον που έχουμε αυτή την καθημερινή επικοινωνία. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας την επιδίωξε, απλά έγινε.
Και σήμερα είναι η πρώτη μέρα που πέρασε αυτούς τους τρεις μήνες και δεν μιλήσαμε καθόλου. Ολόκληρη μέρα.
Και δεν μπορώ να πω πως δεν σου έστειλα. Το έκανα. Αλλά δεν απάντησες. Μέχρι και τώρα που γράφω δεν έχεις απαντήσει.
Όχι δεν έχω θυμώσει. Απλά σε όλο αυτό το βούρκο που με πνίγει θέλω έστω μια σου λέξη. Και δεν την έχω.
Είσαι μια σανίδα σωτηρίας σε αυτή τη μάχη, κάνεις τους Δαίμονες μου να ησυχάζουν και με τυλίγει μια γαλήνη καθώς μιλάμε. Μου προκαλείς αληθινά χαμόγελα όσο λίγοι άνθρωποι.
Αλλά σήμερα που είναι από τις πιο δύσκολες μέρες μου, δεν ήσουν εδώ.
Δεν σε κατηγορώ. Έχω μάθει να βασίζομαι μόνο σε εμένα σε αυτές τις περιπτώσεις. Εξάλλου δεν μπορώ να απλώνω τα χέρια μου κάθε φορά που χρειάζομαι βοήθεια γιατί δεν ξέρω αν θα υπάρχει κάποιος να τα αρπάξει.
Απλά σήμερα μου έλειψες. Μεταξύ μας, κάθε μέρα μου λείπεις. Μου λείπει η φωνή σου, το γέλιο σου, το πανέμορφο πρόσωπό σου με αυτά τα φωτεινά μάτια. Αλλά σήμερα μου έλειψε και η παρουσία σου. 
Και το έχω πει εκατό φορές. Πως δεν περιμένω θαύματα από αυτή την επικοινωνία που έχουμε, αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν με στεναχωρεί ότι δεν μιλήσαμε.
Όπως και να χει, χαίρομαι γι' αυτή την καθημερινότητα που μου χάρισες και ας ήταν για τόσο. 
Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε έτσι δεν είναι;