Και ήρθαν πάλι τα Χριστούγεννα. Και μαζί τους και αυτή η μελαγχολία.
Όλοι μου λένε πόσο μίζερη είμαι που μισώ τα Χριστούγεννα.
Η αλήθεια είναι πως δεν θα θελα να τα μισώ. Δεν τα μισούσα καν μέχρι πριν από τρία χρόνια. Από τότε που έχασα ένα τόσο κοντινό μου άνθρωπο δύο μέρες πριν από αυτή τη γιορτή, πώς μπορώ να γιορτάσω ξανά χαρούμενη τα Χριστούγεννα; Πώς γίνεται αυτές οι μέρες να μου φέρνουν χαρά και όχι μελαγχολία;
Η αλήθεια είναι πως τη μέρα αυτή την πέρασα μαζί με αγαπημένα μου άτομα. Όλες αυτές τις μέρες. Παραμονές και μη. Και νιώθω ευγνώμων γι' αυτό. Που δεν με άφησαν στιγμή μόνη μου.
Χθες όμως η κολλητή μου με είδε. Και με ρώτησε πως είμαι. Γιατί ξέρει πως αυτές οι μέρες είναι πολύ περίεργες για εμένα. Και όσο και αν χαμογελάω και κάνω οτιδήποτε για να το παίξω χαζή και βγαίνω από τον εαυτό μου με τις χαζομάρες που έκανα αυτές τις μέρες, το έκανα μόνο και μόνο για να νιώσω καλά και να κρύψω το πόσο πολύ "νιώθω!" αυτές τις μέρες.
Θέλω τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Νιώθω ότι ξαναπέφτω σε έναν βούρκο και έρχονται άσχημα πράγματα και μου χτυπάνε καθημερινά την πόρτα. Αυτοί οι δύο τελευταίοι μήνες του χρόνου με έχουν φθείρει πολύ ψυχολογικά και προσπαθώ να συνέλθω αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά.
Θέλω να σταματήσει επιτέλους αυτό το πνίξιμο. Θέλω να νιώσω για λίγο και πάλι ευτυχισμένη. Έχω ξεχάσει πως είναι να νιώθω ευτυχισμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου