Alone...

Έχεις νιώσει ποτέ μόνος; Πώς όσο κόσμος και να σε περιτριγυρίζει εσύ νιώθεις και πάλι μόνος;
Γιατί μας συμβαίνει αυτό; Αφού έχουμε τόσους ανθρώπους να μας ακούσουν εμείς κλεινόμαστε και νιώθουμε πως κανείς δεν αισθάνεται τον πόνο, την θλίψη και την μοναξιά μας; Είμαστε εγωιστές; Ή πληγωμένοι; Ή λίγο και από τα δύο;
Σε όλες μας από μικρές ακόμα, μας περιέγραφαν στα παραμύθια για τον πρίγκιπα που έρχεται πάνω σε λευκό άλογο για να σώσει την πριγκίπισσα από κάποιο τέρας, ή από την κακιά μάγισσα του παραμυθιού ώστε να καταλήξουν ευτυχισμένοι για μια ζωή. Και όμως. Με αυτή την μυθοπλασία έχουμε μεγαλώσει. Περιμένοντας τον ιδανικό για μας που θα έρθει να μας «σώσει» από την καθημερινότητά μας και θα μας κάνει να αλλάξουμε τρόπο ζωής ζώντας ευτυχισμένες στο πλάι του. Υπάρχει όμως κάποιος για όλους;
Θα βρούμε όλοι τον έναν που θα είναι για μας ο συνοδοιπόρος στη ζωή μας; Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ιδανικό και σχεδόν ακατόρθωτο να βρεθεί στις μέρες μας.
Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να ανοιχτούμε σε έναν άνθρωπο με σκοπό να του δώσουμε όλη μας την ψυχή και ότι μας προβληματίζει να το μοιραστούμε μαζί του και νιώθουμε πως και αυτός θα έχει τα ίδια αισθήματά με εμάς. Όχι. Τις περισσότερες φορές δεν ισχύει. Και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να έχουμε μια πληγωμένη καρδιά και μια σκέψη στο μυαλό μας για το πόσο ανόητοι είμαστε που ανοιχτήκαμε σε κάποιον που μας εκμεταλλεύτηκε με τον τρόπο του.
Και ύστερα, ακολουθεί η απομόνωση. Ο δρόμος που φαίνεται αδιέξοδο. Που πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν ξανά και πως κανείς δεν θα νιώσει τα συναισθήματα και όλα αυτά που του εκμυστηρευόμαστε.
Μακάρι να υπήρχε κάτι να μας καθοδηγήσει σε αυτόν που περιμένουμε μια ζωή. Κάτι σαν αστέρι που να μας δείχνει το δρόμο. Ίσως και να υπάρχει και εμείς να το χάνουμε.. Ίσως και να μην το βλέπουμε γιατί δεν κοιτάζουμε προσεκτικά. Και στο τέλος να πεθάνουμε ψάχνοντας το δρόμο. Ή και να είμαστε αρκετά τυχεροί ώστε να βρούμε το δρόμο και να μας οδηγήσει ακριβώς εκεί που θέλουμε.
Από την άλλη, αξίζει να κάθεσαι και να το σκέφτεσαι; Πιστεύω πως είναι καλύτερο να το αφήσεις να «κυλήσει» και να αφήσεις τη Ζωή να σου τα φέρει όπως Αυτή έχει σχεδιάσει. Ό,τι και να έχει σχεδιάσει. Γιατί όπως και να έχει, δεν μπορείς να αλλάξεις ότι έχει «γράψει» για σένα. Περίμενε λοιπόν να έρθει ότι είναι να έρθει. Και απλά φρόντισε να μην αποκλείσεις από τη ζωή σου ανθρώπους που θέλουν πραγματικά το καλό σου. Γιατί σίγουρα υπάρχουν και αυτοί. Όπως είναι η οικογένεια και οι φίλοι σου. Που στέκονται δίπλα σου ότι και να γίνει. Φρόντισε να περνάς καλά με αυτούς και να είσαι ευγνώμων που η Ζωή τους έφερε στο πλευρό σου. Σταμάτα να αισθάνεσαι μόνος και κοίτα γύρω σου. Δεν νομίζω πως είσαι πραγματικά μόνος τελικά……..

Billie Joe, it's time to wake up....

Πέρασε μια δύσκολη νύχτα....

Και όμως, ξέρω ποια είναι αυτά που μας χωρίζουν. Τα έχουμε συζητήσει άπειρες φορές. Γιατί όμως δε λέω να το αποδεχτώ; Ίσως τελικά να είναι πιο δύσκολο να προχωρήσω όταν ξέρω πως δεν με έχεις βλάψει. Δεν μου έχεις φερθεί άσχημα. Και ο μόνος λόγος που δεν μπορούμε να μαστε μαζί δεν βασίζεται στο ότι δεν το θέλεις. Και όμως. Όταν μου έστειλες μήνυμα στις 5μιση η ώρα πετάχτηκα! Και αυτομάτως χάρηκα τόσο πολύ που είχα να ακούσω νέα σου δυο μέρες τώρα.

Χθες το βράδυ τελείωσα ένα πακέτο τσιγάρα, ακούγοντας τόσο πιο καταθλιπτική μουσική όσο δεν πήγαινε άλλο, νιώθοντας χάλια, που δεν είσαι εδώ, που δεν μπορώ να σε αγγίξω, να πέσω στην αγκαλιά σου και να χαθούν όλες οι σκέψεις από το μυαλό μου απλά και μόνο επειδή με κρατάς.
Μετά από αυτά, πώς μπορώ να προχωρήσω; Το δηλώνω. Δεν μπορώ. Ίσως είμαι προκατειλημμένη από τώρα (πράγμα άσχημο) αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Το βλέπω λάθος για μένα και ας ξέρω πως αργότερα θα γυρίσει ακόμα χειρότερα σε μένα, αυτή τη στιγμή το βλέπω λάθος να πάψω να πιστεύω σε εμάς. Δεν πιστεύω πως αξίζει στον εαυτό μου. Μου έδωσες τόσα πολλά όσα ποτέ κανείς. Και είναι λάθος να σταματήσω να ονειρεύομαι. Ακόμα και αν δεν πρόκειται να συνεχίσει. Απλά δεν μπορώ....

Βγαίνω, πίνω, ξενυχτώ, περνάω καλά, αλλά ούτε μια στιγμή δε φεύγεις από το μυαλό μου. Δεν μπορώ να σε βγάλω. Έχεις μια δική σου φωλιά σαν μικρό πουλί που επιστρέφει στη φωλιά του για να κουρνιάσει, έτσι και εσύ μένεις μέσα συνέχεια. Ακόμα και στον ύπνο μου. Δεν έχει περάσει νύχτα τις τελευταίες 14 μέρες που δεν σε έχω δει στα όνειρά μου. Και ναι, τις έχω μετρήσει. 14 μέρες συνεχόμενα καταλαμβάνεις θέση στα όνειρά μου. Αφού δεν μπορώ να σε δω από κοντά, το μυαλό μου πλάθει εικόνες για να σε βλέπω έστω και έτσι...
Και όμως, τι θα γίνει; Πρέπει κάτι να πούμε, κάτι να συζητήσουμε. Δεν μπορούμε να είμαστε έτσι. Βέβαια αυτό τον καιρό, είμαι  χαρούμενη και μόνο που μιλάμε. Όχι αρκετά όμως. Όπως πριν. Γιατί ξέρω ότι δε σε έχω. Και ΌΛΑ θυμίζουν εσένα. Η μυρωδιά σου στις πυτζάμες μου, τραγούδια, ήχοι και εικόνες.
Το όνομά σου, που όποτε το ακούσω, από οποιοδήποτε στόμα θα γυρίσω. Λες και θα σε δω να στέκεσαι εκεί. Απέναντι. Με το υπέροχο χαμόγελό σου που φωτίζει και τα μάτια σου. Αυτά τα πράσινα μάτια σου που ακόμα και η φύση θα τα ζήλευε. Που όταν λάμπουν τα μάτια σου, λάμπεις ολόκληρος.
Ξέρεις τι αδυναμία έχω στα μάτια σου. Και στο χαμόγελό σου. Είναι το πιο όμορφο χαμόγελο στη γη για μένα. Υπομονή. Όλοι λένε υπομονή. Και όντως, δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να κάνω. Τίποτε άλλο παρά υπομονή. Δεν ξέρω πόσα αποθέματα έχω ακόμα. Φοβάμαι...Φοβάμαι πολύ....

Για κάθε πρωινό χαμόγελο....

Καλημέρα...

Κατανόηση...

Έχουμε όλοι έναν άνθρωπο να μας καταλαβαίνει; Να ξέρει ποιοι είμαστε πραγματικά;
Που να μας αποδέχεται ακριβώς γι αυτό που είμαστε; Που να μην θέλει να αλλάξουμε τίποτα γιατί μας αγαπά και μας δέχεται γι αυτό που είμαστε;
Είτε αυτός είναι φίλος είτε σύντροφος ζωής;
Από την άλλη θέλουμε να μάθουμε κάποιον πραγματικά; Και αν ναι είμαστε σίγουροι πως θα μας αρέσει αυτό που θα δούμε; Και αν όχι τι κάνουμε; Δεν έχουμε το δικαίωμα να τον αλλάξουμε… Δεν μπορούμε να αλλάξουμε κανέναν από αυτό που είναι….
Θέλουμε να μας μάθουν;  Να δείξουμε στον κόσμο ποιοι πραγματικά είμαστε; Και αν τους δείξουμε ποιοι είμαστε και δεν τους αρέσει; Και τους χάσουμε από την ζωή μας;
Πρέπει όμως να δείχνουμε τον πραγματικό εαυτό μας… Όχι σε όλους βέβαια… Δεν αξίζουν όλοι να μας μάθουν.. Άτομα που αξίζουν θα κάνουν να πάντα για να μάθουν ποιοι πραγματικά είμαστε.. Και θα κάνουν τα πάντα για να μας κερδίσουν στη ζωή τους. Και όταν μας αποδεχτούν γι αυτό που είμαστε μπορούν να μας αποδεχτούν σαν φίλους ή σαν συντρόφους. Και τότε θα ξέρουν ποιοι είμαστε και για τι «πολεμάμε»…. Και θα είναι συνοδοιπόροι στην ζωή μας… Και τότε θα έχουμε κάποιον να στέκεται δίπλα μας και να μας συμβουλεύει σε αυτό το περίεργο ταξίδι που λέγεται: ΖΩΗ….

Challenge - Day 15 (Bonus)

Μέρα 15η: Ένα τραγούδι που θέλω να μοιραστώ με τους followers μου....
                    Σας το αφιερώνω λοιπόν!

Fix you

Και έτσι εμπνεύστηκε ο αγαπημένος Chris Martin το Fix You.....

Τ.Λ.

 Αποσπάσματα από τα ποίηματα του Λειβαδίτη σε εικόνες....

Τάσος Λειβαδίτης - Συγχώρα με, αγάπη μου

Ψάχνω στο ίντερνετ για διάφορα ποίηματα του Λειβαδίτη από χθες. Τα περισσότερα που έχω βρει είναι αποσπασματικά.
Αυτό που βρήκα (νομίζω) ολόκληρο είναι το "Συγχώρα με, αγάπη μου" και με συγκίνησε πάρα πολύ....

Συγχώρα με, αγάπη μου - Τάσος Λειβαδίτης

Ἤξερες νὰ δίνεσαι ἀγάπη μου...
Δινόσουνα ὁλάκερη
καὶ δὲν κράταγες γιὰ τὸν ἑαυτό σου
παρὰ μόνο τὴν ἔγνοια
ἂν ὁλάκερη ἔχεις δοθεῖ...
Ὅλα μπορούσανε νὰ γίνουνε
στὸν κόσμο ἀγάπη μου
τότε πού μου χαμογελοῦσες...
Γιατί πρὶν μπεῖς ἀκόμα στὴ ζωή μου
εἶχες πολὺ ζήσει μέσα στὰ ὄνειρά μου
ἀγαπημένη μου..
Μὰ καὶ τί νὰ πεῖ κανείς...
Ὅταν ὁ κόσμος εἶναι τόσο φωτεινὸς
καὶ τὰ μάτια σου τόσο μεγάλα...
Στὴν πιὸ μικρὴ στιγμὴ μαζί σου
ἔζησα ὅλη τη ζωή...
Θὰ ξαναβρεθοῦμε μία μέρα
καὶ τότε ὅλα τὰ βράδια
κι ὅλα τὰ τραγούδια θάναι δικά μας...
Θάθελα νὰ φωνάξω τ'ὀνομά σου,ἀγάπη,
μ' ὅλη μου τὴ δύναμη...
Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποῦ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο,
καμιὰ ἐλπίδα νὰ μὴ πεθάνει...
Θέ μου πόσο ἦταν ὄμορφη
σὰν ἕνα φωτισμένο δέντρο
μία παλιὰ νύχτα τῶν Χριστουγέννων
Συχώρα μέ, ἀγάπη μου,
ποῦ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω...
Μισῶ τὰ μάτια μου,
ποῦ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου...
Θὰ σ' ἀκούω σὰν τὸν τυφλὸ ποὺ κλαίει,
ἀκούγοντας μακριὰ τὴ βουὴ μίας μεγάλης γιορτῆς
σ' ἀναζητάω σὰν τὸν τυφλό,
ποῦ ψάχνει νὰ βρεῖ τὸ πόμολο τῆς πόρτας
σ'ἕνα σπίτι που' πιάσε φωτιά,
ἅ, γιὰ νὰ γεννηθεῖς ἐσὺ
κι ἐγὼ γιὰ νὰ σὲ συναντήσω
γὶ αὐτὸ ἔγινε ὁ κόσμος...
Κι ἐσύ, ἀγαπημένη, ὅταν μὲ διώχνεις,
κλείνεις ἔξω ἀπ' τὴν πόρτα σου
ἕναν ὁλάκερο πικραμένο κόσμο...
Κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον,
εἴμαστε κιόλας νεκροί...
Ἂν βροῦν ἕναν ἄνθρωπο νεκρὸ
ἔξω ἀπ' τὴν πόρτα σου,
ἐσὺ θὰ ξέρεις,
πῶς πέθανε σφαγμένος
ἀπ' τὰ μαχαίρια τοῦ φιλιοῦ,
ποῦ ὀνειρευότανε γιὰ σένα...
Ποδοπάτησε μέ,
νὰ ἔχω τουλάχιστον τὴν εὐτυχία
νὰ μ'ἀγγίζεις...

Challenge - Days 13,14

Μέρες 13, 14:

Δύο τραγούδια που πάντα φέρνουν μια vivid εικόνα στο μυαλό μου....
Το πρώτο και καλύτερο αυτό:






      


Και το δεύτερο είναι το Να με θυμηθείς - Πυξ Λαξ

Challenge - Day 12

Μέρα 12η: Ένα τραγούδι που με κάνει να θέλω να τρέξω μακρυά....
                  Θα μπορούσα να πω το Empire State of Mind - Alicia Keys που μου θυμίζει τη Νέα     Υόρκη... Διαφορετικά το Far Away - Nickelback 

Βρήκα την Ιθάκη μου....

Challenge - Day 11

Μέρα 11η: Το τραγούδι για κάτι που αγαπώ....
                  Δεν ξέρω τι απάντηση και ποιο τραγούδι να δώσω σε αυτή τη μέρα....Αυτό που σκέφτηκα είναι το Hurricane - 30 Seconds to Mars...Για τα μαθήματα της ζωής και τη ζωή γενικότερα...Η Ζωή...Δεν είναι κάτι που αγαπάμε όλοι;

Challenge - Day 10

Μέρα 10η:  Ένα τραγούδι που θέλω να ακούσω Live…. Πολλά τραγούδια θέλω να ακούσω live η αλήθεια είναι... Αλλά θα διαλέξω το Always – Bon Jovi

Challenge - Day 9

Μέρα 9^η:  Ένα τραγούδι μόνο με μουσική που λατρεύω....Κλασσικά η αγαπημένη μου μουσική ever: Hedwig’s Theme και τα λόγια είναι περιττά!