I live in ruins

Φτάνεις σε ένα σημείο που συνειδητοποιείς με τι τρόπο ζεις. Πώς ζεις. Που καταφέρεις να αναστηθείς μέσα από τις στάχτες σου, όπως το μυθικό πουλί, ο φοίνικας. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν επιστρέφεις ο ίδιος.

Έχεις αλλάξει σαν άνθρωπος. Είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο. Εξαρτάται τι πέρασες. Ή πολλές φορές εξαρτάται και από σένα μόνο.

Έτσι νιώθω. Τον τελευταίο καιρό νιώθω λες και έχω ανασυρθεί από τις στάχτες μου, πως συνεχίζω και ζω, πως αρχίζω σιγά σιγά και βγαίνω πάλι από το καβούκι μου. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως είμαι καλά. Είμαι απλά καλύτερα. Υπάρχουν πάντα τα σημάδια για να μου υπενθυμίζουν το παρελθόν μου, όπως το ίδιο και οι σκέψεις μου. Συγκεκριμένα το μυαλό μου, δεν ξέρω αν θα συμμαχήσει ποτέ με μένα, στο να γίνω τελείως καλά. 

Νιώθω λες και ζω σε ένα σώμα ερείπιο, σε μια ψυχή εγκαταλελειμμένη που προσπαθεί να συνεχίσει να ζει. Και αυτή η προσπάθεια είναι μεγάλη. Πολλές φορές εκτιμώ αυτά τα μικρά πράγματα που θα έπρεπε να εκτιμούμε όλοι μας. Πολλές φορές είμαι περισσότερο οξύθυμη από όσο πρέπει και η υπομονή μου εξαντλείται αμέσως. Έτσι είναι η ψυχή που αναστήθηκε. Δεν έχει πολλές αντοχές. Ένα βήμα τη φορά. Σιγά σιγά θα δυναμώσει. 

Ήδη έχει αρχίσει να σκληραίνει. Ή μάλλον «αναστήθηκε» σκληρή. Δεν ανέχεται, σκέφτεται περισσότερο στο πως θα βοηθήσει τον εαυτό της αλλά συνεχίζει να βάζει τους κοντινούς τις ανθρώπους πάνω από όλα. Αυτό είναι από τα πράγματα που δεν κατάφεραν να αλλάξουν. 

Έχει μάθει βέβαια να εκτιμά και να καταλαβαίνει ποιοι είναι εκεί γι’ αυτή και ποιοι μπορούν και θέλει να μείνουν στη ζωή της. Αυτή η «ψυχούλα» που πέρασε τόσα, δεν μπορεί να ανεχτεί κοροϊδίες και ψέμματα. Έχει πολλά νεύρα γιατί επέστρεψε σκληρή και απογοητευμένη από τον κόσμο. Τσαντίζεται εύκολα γιατί δεν έχει την υπομονή που είχε πριν. Ξέρει όμως που πρέπει να θυμώσει και που όχι. Ποτέ με δικούς τις ανθρώπους.

Σαν τελευταίο, δεν θέλει κανέναν δίπλα της που δεν μπορεί να την καταλάβει. Έχει περάσει πολλά, έχει ανεχτεί πολλά και έχει να πει ακόμα περισσότερα. Δεν μπορεί να έχει κάποιον δίπλα της που δεν θα μπορεί να δει αυτά που προσφέρει και αυτά για τα οποία θέλει να μιλήσει και κρατάει μέσα της. 

Γι’ αυτό σκλήρυνε. 

Κάποιοι θα την αποκαλέσουν σκληρή, άλλοι εγωίστρια και κάποιοι άλλοι χωρίς υπομονή. Δεν την ενδιαφέρει όμως. Ξέρει πως προτιμά να την πουν σκληρή παρά ανεκτική. Που ανέχεται τα πάντα όπως έκανε η προηγούμενη. Τουλάχιστον η μικρή αυτή πληγωμένη ψυχούλα ξέρει επιτέλους πώς να είναι καλά με τον εαυτό της....

Breathing underwater

Πάντα είχα μια αγάπη προς τη θάλασσα. Αυτή η αγάπη δεν ήταν μόνο για τη λατρεία που της έχω μέχρι και σήμερα. Ήταν και για την «υπερδύναμη» που πάντα ευχόμουν να έχω σαν παιδί: Να μπορώ να αναπνέω κάτω από το νερό και να μένω ώρες. 

Ίσως γι’ αυτό μου έχει μείνει μια τρελή επιθυμία να κάνω κατάδυση. Πάντα σκεφτόμουν πως με το να μπορώ να αναπνέω κάτω από το νερό, θα αποκοβόμουν από τον υπόλοιπο κόσμο και θα απολάμβανα την όμορφη ησυχία του βυθού. Θα καθόμουν εκεί με τις ώρες να αδειάζω το κεφάλι μου και να ηρεμώ ψυχικά. 

Πιστεύω πως θα ήταν μεγάλη βοήθεια για μένα. Επειδή όμως έχω φτάσει 21 χρονών και έχω συνειδητοποιήσει πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, μου χει μείνει απωθημένο να κάνω κατάδυση. 

Φέτος το καλοκαίρι, προσπαθούσα να πείσω τον μπαμπά μου για να κάνουμε, αλλά πέρα από τα χρήματα που δεν είμαστε σε θέση να διαθέσουμε, δεν νομίζω πως θα με άφηναν να κάνω . Έστω και με τον μπαμπά μου. Ιδίως η μητέρα μου φοβάται πάρα πολύ.

Εγώ συνεχίζω βέβαια να έχω τη συγκεκριμένη επιθυμία. Και πραγματικά δε ζηλεύω ούτε το Bungee Jumping ούτε το Παρα 5, που σίγουρα θέλω να κάνω και αυτά, αλλά δε τα ζηλεύω μπροστά στις καταδύσεις. 

Είναι μέσα στην bucket list μου. Ελπίζω κάποια στιγμή να το καταφέρω.

Θάνατος η φωνή σου

Και σήμερα άκουσα τη φωνή σου μετά από τόσους μήνες. Να τώρα πριν από λίγο κλείσαμε το τηλέφωνο. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ μου είχε λείψει η φωνή σου, αυτή που πάντα με ηρεμούσε και να ακούω το γέλιο σου από το τηλέφωνο. Όλο αυτό μου έχει δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο συναίσθημα....

Special K

"...Special K..." όπως τραγουδούν και οι Placebo. Και πιστεύω πως καταλάβατε πως δεν αναφέρομαι στην κεταμίνη όπως το τραγούδι αλλά στον δικό μου, προσωπικό Κ.

Που ύστερα από 3 εβδομάδες σιωπής, μου έστειλε πάλι μήνυμα πριν κάποιες μέρες. Και πριν λίγο τελειώσαμε την κουβέντα που είχαμε μέσω μηνυμάτων. Και η κουβέντα αυτή είχε να κάνει για το τι ακριβώς κάνουμε τώρα. 

Η δική του ερώτηση ήταν αν τον θεωρώ φίλο πλέον ή αν ισχύει αυτό που του είχα πει στην αρχή του καλοκαιριού. Ήθελε να μάθει αν είμαι ακόμα «εκεί».

Εγώ φυσικά δεν μπορώ να του πω ψέμματα. Έτσι του είπα πως δεν τον έχω ξεπεράσει αλλά δεν το αφήνω να με επηρεάσει. Είμαι καλά με όλο αυτό και με κάνει να νιώθω πολύ άνετα το γεγονός ότι μιλάμε με αυτό τον τρόπο. Ο ίδιος είπε πως του αρέσει ο τρόπος που μιλάμε απλά δεν του είναι και αυτού τόσο εύκολο. Και μάλιστα μου είπε: «Δεν είμαι τόσο κωλόπαιδο να μην με νοιάζει τίποτα». 

Γενικότερα θεώρησα πως μετά τη συζήτηση που είχαμε αφήσαμε και άλλα κενά πίσω. Δεν ξέρω πως θα πάει από εδώ και πέρα, αλλά μ’ αρέσει που αφήνουμε όλο και περισσότερα πράγματα πίσω. Ξέρω πως δεν πρόκειται να είμαστε ξανά μαζί. Ούτε τρέφω ελπίδες για κάτι τέτοιο. Μ’ αρέσει όμως και χαίρομαι που έχουμε καταφέρει (έστω και προσωρινά γιατί ποτέ δεν μπορώ να ξέρω) να κρατήσουμε μια τέτοια σχέση. 

Και μ’ αρέσει πολύ το γεγονός ότι είναι το ίδιο ευθύς με τότε. Όποτε κολλάει ή έχει θέμα θα το πει. Δεν θα κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του. Ίσως είναι και ένας από τους λόγους που δεν μπορώ να του πω ψέμματα. 

Ο ίδιος μου είπε πως σκέφτεται πως όλο αυτό με πάει πίσω. Εγώ διαφώνησα. Δε σημαίνει ότι αν σταματήσω να μιλάω θα τον ξεπεράσω. Το προσπάθησα για ένα χρόνο. Δε μου βγήκε σε τίποτα καλό. Το αντίθετο μάλιστα, έπεσα σε βαριά κατάθλιψη στο γεγονός ότι κόψαμε κάθε επαφή. Το ότι μιλάμε έτσι φιλικά μου αρκεί. Βασικά, μου είναι υπέρ- αρκετό. 

Αν θέλω να προχωρήσω θα το κάνω. Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι ήταν ένα μεγάλο μου κομμάτι. Και δεν έχω ξανανιώσει έτσι για κάποιον οπότε με χαροποιεί (προσωρινά) το γεγονός ότι έχω κρατήσει επαφή με έναν άνθρωπο που μου πρόσφερε τόσο πρωτόγνωρα συναισθήματα. Τώρα πόσο θα κρατήσει δεν μπορώ να το ξέρω. 

Εγώ ξέρω πως είμαι καλά με μένα. Πως είμαι άνετα με όλο αυτό, όσο και αν με "έλιωσε" το γεγονός ότι με καληνύχτισε με: «Φιλάκιαααα..Μιλάμε αύριο κοριτσάκι». Αυτό το κομμάτι δεν μπορώ να το ξεπεράσω. 

Όσο και να με πονάει το ότι δεν τον έχω δικό μου, το έχω αποδεχτεί. Είμαι καλά με τον εαυτό μου. Για πρώτη φορά. 

Πάλι...

Ψέματα και υποκρισίες

Τις τελευταίες μέρες νιώθω ότι με πνίγουν τόσα πολλά. Βγαίνω για να περνάω καλά αλλά πνίγομαι. Με πνίγει η αδικία, με πνίγουν τα νεύρα μου και ψάχνω τρόπους να ξεσπάσω. Θέλω να χτυπήσω, να σπάσω κάτι να φύγει από μέσα μου η τόση οργή. Άλλες φορές πάλι με πιάνει αυτό το ψυχρό αίσθημα και δεν θέλω να ασχοληθώ με τίποτα και τίποτα απολύτως δε μου κάνει την παραμικρή αίσθηση. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πετάξει κάτω το κινητό μου από τα νεύρα μου. Βαρέθηκα να είμαι το θύμα. βαρέθηκα να με καταπατούν για να είναι αυτοί καλά και εγώ να στεναχωριέμαι και να σπάω το κεφάλι μου γιατί γίνονται όλα έτσι. Να κατηγορώ τον εαυτό μου.

Και όλα αυτά συμβαίνουν για πολλά πράγματα. Τα γνωστά, αλλά έχουν πέσει και καινούρια πλέον.
Πέρα από εσένα Κ, που δεν έχεις επικοινωνήσει καθόλου μαζί μου εδώ και τόσες εβδομάδες, που σε έχω πετύχει έξω αλλά προφανώς και οι δύο κάνουμε ότι δε βλέπουμε ο ένας τον άλλο & δεν έχουμε χαιρετήσει. Και μεταξύ μας, εγώ προσωπικά το κάνω και λίγο από πείσμα. Στο κάτω κάτω αν ήθελες να μου μιλήσεις θα απαντούσες τόσο καιρό στα μηνύματα. Ή θα έστελνες κάτι τέλος πάντων.

Επίσης, έχω σιχαθεί το ψέμα, την κοροϊδία και την υποκρισία. Σιχαίνομαι τους δήθεν ανθρώπους. Έχω βαρεθεί να είμαι καλή και να με μαχαιρώνουν πισώπλατα. Έλα πες το μου στη μούρη μου. Πραγματικά θα το εκτιμήσω παραπάνω από αυτό που γίνεται τώρα.

Φίλη μου υποτίθεται, και βρίσκει δικαιολογίες για να αποφύγει να βγούμε. Και όταν εγώ έχω κανονισμένο κάτι είμαι αυτή που «καταφέρνει και κλείνει όλη τη μέρα». Όταν ήρθε όμως, υποτίθεται πως θα βγαίναμε. Κι όμως προτίμησε την άλλη παρέα. Και σε μένα ούτε ένα τηλέφωνο.

Και ψέματα. Όσο πάνε και πολλαπλασιάζονται. Δεν ξέρω πότε θα ξεσπάσω. Και εκτός αυτού πρέπει να ξεκόψω. Αυτό λέω στον εαυτό μου. Δεν μου αξίζει όλο αυτό, όσο εγωιστικό και κακότροπο μπορεί να ακουστεί. Αλλά πραγματικά δεν θέλω κανέναν στη ζωή μου που δεν θέλει να βρίσκεται. Ή που βρίσκεται για έναν και μόνο σκοπό. Ψεύτικο σκοπό. Δε θέλω. Έχω φίλους. Λίγους αλλά καλούς. Και ειλικρινά τους προτιμώ & μου έχουν προσφέρει πολλά πολλά περισσότερα.

Να περνάτε καλά, δε θέλω το κακό σας. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Αλλά εγώ δε θέλω τέτοιες φιλίες. Πηγαδάκια πίσω από τη πλάτη μου και ψέματα δεν μπορώ να τα ανεχτώ. Γι αυτό κρατάω πλέον μόνο τα τυπικά.
 

Καλά να περνάτε με τα ψέματα και τις υποκρισίες σας....

Placebo time

Τρεις μέρες στην Αθήνα ήταν από τις καλύτερες μέρες των διακοπών μου. Το καλύτερο στιγμιότυπο όλου το καλοκαιριού. Πήγα με δυο πολύ καλές μου φίλες, φτάσαμε απόγευμα εκεί, αφήσαμε πράγματα και βγήκαμε Μοναστηράκι να φάμε και να κάνουμε μια βόλτα.

Βρεθήκαμε και με άλλα παιδιά, με τα οποία έδεσε όλη η παρέα. Αφού φάγαμε Θησείο, πήγαμε για ουζάκια στην Πλάκα και τρέχαμε να προλάβουμε τον ηλεκτρικό όπου εν τέλει φτάσαμε σπίτι. Όπου πιάσαμε γερή κουβέντα και (κλασσικά....) κοιμηθήκαμε αργά.

 

Την επόμενη μέρα (Παρασκευή τώρα) ξυπνήσαμε, παραγγείλαμε πρωινό Mikel και έπειτα τους οδήγησα Αιγάλεω όπου επισκεφτήκαμε το αγαπημένο μου Cap Cap (την τελευταία μέρα λειτουργίας του για καλοκαίρι) και φύγαμε για Φάληρο κατευθείαν για τη συναυλία που περιμένουμε όλο το καλοκαίρι: τη συναυλία των PLACEBO!

 Αφού φτάσαμε Φάληρο κατά τις 5, "στηθήκαμε" έξω από τις πόρτες, όπου τελικά άνοιξαν 5:30 αντί για 6:00 που ήταν προγραμματισμένο και για καλή μας τύχη βρεθήκαμε αρκετά μπροστά όταν μπήκαμε. Επειδή όμως οι αγαπημένοι μας θα έβγαιναν κατά τις 10, καθίσαμε κάτω στο Σ.Ε.Φ. και περιμέναμε μέχρι τις 9 που βγήκε ένα άλλο συγκρότημα και τραγούδησε, όπου το ένα το παιδί από την παρέα τους κορόιδευε και είχα κλάψει από τα γέλια. 

Για τόσο κοντά μιλάμε...

Κατά τις 10 λοιπόν που βγήκαν οι Placebo με την ατάκα: “Geia soy Athina” , είχαμε πάθει μια υστερία και αν και με πρώτη μέρα περίοδο,  δεν σταμάτησα να χοροπηδάω πάνω κάτω, να ουρλιάζω τους στίχους και να κουνάω τα χέρια μου. Ήταν για μένα η πιο αγαπημένη μου στιγμή όλου του καλοκαιριού. Μπορεί να μην κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα, αλλά το έζησα και το ευχαριστήθηκα!

Στο τέλος της συναυλίας αγόρασα ένα μπλουζάκι με τον Brian Molko και το φόρεσα μέχρι να πάω σπίτι. Κάναμε και οι 3 ένα μπάνιο, γιατί νιώθαμε πιο βρώμικες από ποτέ & καθίσαμε να ξεκουραστούμε και να χαλαρώσουμε αφού ήμασταν πτώματα και δεν μπορούσαμε ούτε να κουνηθούμε. Αφού κάναμε το μπάνιο μας, μείναμε μέχρι τις 4 περίπου ξύπνιες, για να συζητάμε. 

Το πρωί ξυπνήσαμε, φάγαμε πάλι πρωινό και το μεσημεράκι βγήκαμε για τον «τελευταίο» καφέ στην Αθήνα. Με θέα την Ακρόπολη... 

 

Γυρίσαμε σπίτι και μαζέψαμε τα πράγματα για να φύγουμε για Κηφισό. Εκεί μας ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχε ούτε ένα εισιτήριο για το δρομολόγιο των 7:30 και πως θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τις 9:30 για το τελευταίο δρομολόγιο για Καλαμάτα. Συναντήσαμε και το ένα το παιδί από την παρέα και καθίσαμε σε ένα τραπέζι μέχρι να φύγουμε και λιώσαμε (στην κυριολεξία) στο tichu. 

Και όταν μπήκαμε επιτέλους στο λεωφορείο, πιάσαμε τη γαλαρία και ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πώς και δεν μας πέταξαν έξω. Γελούσαμε δυνατά, γελούσαμε συνέχεια και μιλούσαμε συνέχεια. Εγώ καθόμουν και δίπλα από το παιδί αυτό που μπορώ να πω πως μου άρεσε. Ένιωσα γενικότερα μια ωραία αίσθηση και περνούσα πολύ καλά μαζί του , συν ότι με έκανε να γελάω συνέχεια, πράγμα πολύ θετικό και με έκανε να αισθάνομαι και άνετα. 

Μιλήσαμε βέβαια όταν ήρθαμε Καλαμάτα και είπαμε να βρεθούμε σαν παρέα όλοι μαζί. Αλλά ακόμα δεν έχουμε κανονίσει τίποτα. Θα το δούμε όμως, γιατί είπαμε πως θα μιλήσουμε για να κανονίσουμε μέσα στο σαββατοκύριακο.

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να μπορούσα να ξαναζήσω αυτές τις μέρες, γιατί πέρα από το καλοκαίρι, ήταν και από τις καλύτερες μέρες όλου του χρόνου! 

Και τέλος, η Αθήνα με βοήθησε να ξεπεράσω τους εφιάλτες καθώς ούτε στην Αθήνα είχα (είδα και καλό όνειρο μάλιστα) αλλά από τότε που έχω έρθει δεν έχω δει κανέναν. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι...

 Placebo - Meds - Live in Athens 2014