Τα πιο όμορφα "αντίο" στα χαρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι.

Τα πιο όμορφα "αντίο" στα χαρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι.

Επιστρέφουμε στα Βόρεια από την καλοκαιρινή και όμορφη Καλαμάτα και καθόμαστε με τους δικούς μας στο αεροδρόμιο, οι οποίοι έχουν στεναχωρηθεί γιατί μας συνήθισαν ένα καλοκαίρι.
Ένα υπέροχο καλοκαίρι, ίσως και από τα καλύτερα, ακόμα και αν δεν πήγα διακοπές. Η παρέα το έκανε μοναδικό (πέρα από κάποιες αναποδιές).

Στο αεροδρόμιο τώρα είναι να φύγουμε με την πλέον συγκάτοικο μου και μας παίρνουν τηλέφωνο ότι έρχονται (Η παρέα ντε! )

Μετά από λίγο, σκάνε μύτη τα υπέροχα παιδιά μας με ΧΑΡΤΊ - ΠΑΝΌ που γράφουν: "Καλό Ταξίδι, Σας Περιμένουμε "
και πέφτουν και μας αγκαλιάζουν.

Εννοείται φυσικά, πως εμείς τους περιμένουμε πρώτες επάνω στα βόρεια.

Είναι οι στιγμές αυτές που χαίρεσαι να έχεις κάποιον να σου δίνει μια πραγματική αγκαλιά.

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν. Και αυτοί σε αγαπούν πραγματικά !

 

Σκέψου πριν μιλήσεις

Για να βλέπουμε και λίγο γύρω μας τι συμβαίνει....

Τα "αντίο" που φοβάσαι, αλλά πρέπει να πεις...

Πιστεύω πως αν κάτι αλλάζει σε εμάς τους ανθρώπους, όσο μεγαλώνουμε, είναι πως σταματάμε να είμαστε τόσο ρομαντικοί. Βλέπουμε τα πράγματα.."αλλιώς", πιο μεστά, χωρίς πολλές σάλτσες και υπερβολές. Σαφώς και όλοι μας έχουμε διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετικά "θέλω". 

Αλλά για όλους μας έρχεται κάποτε μια κοινή στιγμή. Η στιγμή που μαθαίνουμε πια πως "τίποτα δεν κρατάει για πάντα". Όλα κάποτε τελειώνουν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και τα ωραία τελειώνουν ακόμη πιο γρήγορα από τα άσχημα. Για πότε έχεις ξεκινήσει κάτι, και για πότε αυτό έχει τελειώσει αδύνατο να το συλλάβεις..σχέσεις, φιλίες, έρωτες..κάποια στιγμή αναγκαζόμαστε σε όλα να βάλουμε μία τελεία και να πούμε "αντίο".

Και είναι πολύ δύσκολο να πεις "αντίο" σε κάποιον ή σε κάτι. Δεν υπάρχει σωστός τρόπος να το πεις, δεν υπάρχουν κατάλληλα λόγια και συνθήκες. Και αυτό γιατί όταν το λες, δεν μιλάς απλά σε κάποιον συνομιλητή, δεν αποχαιρετάς μόνο αυτόν που βρίσκεται απέναντί σου. Λες "αντίο" και σε εσένα, σε αυτό ακριβώς που είσαι εκείνη τη στιγμή. Και εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως οι στιγμές και τα πάντα σε αυτή τη ζωή είναι μοναδικά. Καταλαβαίνεις πως ποτέ ξανά δεν θα νιώσεις το ίδιο ακριβώς συναίσθημα, δεν θα έχεις την ίδια ακριβώς εμπειρία, ακόμη και αν δεν θες να το παραδεχθείς. Ποτέ δεν θα δεις τον κόσμο με τα ίδια "μάτια" και αποχαιρετώντας ανθρώπους-κεφάλαια της ζωής σου ξέρεις πως όλα μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της μνήμης. Και η μνήμη κρατάει όσα θέλει ζωντανά..τα υπόλοιπα με τον καιρό παλιώνουν και χάνονται, όσο και αν κάποτε πονέσαμε για αυτά... 

Τα "αντίο" μας όμως πρέπει να τα λέμε. Πρέπει να μπορούμε να προχωράμε μπροστά, όσο και αν πονάει να καταλαβαίνουμε πως "τίποτα δεν κρατάει για πάντα". Και καθώς προχωράμε εμείς, αφήνουμε και τους άλλους να συνεχίζουν. Γιατί όλοι συμμετέχουμε στο ίδιο παιχνίδι που λέγεται "ζωή". Να μένουμε σε μία πίστα, ενώ υπάρχουν τόσες; Είναι κρίμα. 

Πηγή: lifo.gr

When you sleep together

" People always think that when you sleep together, there’s always something that is happening in between the sheets and the bed. But let me tell you, It’s not always like that. The feeling of actually hugging each other until you fall asleep, the warmth of each other’s breath, and the total happiness in the morning when you wake up right beside them. Everything may sound so good to be true, but sometimes it takes a lot of responsibility and love to be able to be as wholesome as possible. Sleeping with your special someone is one of the most heartwarming experiences you’ll ever have. No nothing, simply hugging and smiling yourself to sleep. "

Πηγή: tumblr.com

For you J !

Η φετινή κάρτα ξεκινάει με μια ιστορία. Ήταν κάποτε ένα αστεράκι, ψηλά σ’ αυτόν τον πανέμορφο ουρανό το οποίο ήταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα γιατί είχε ένα ιδίωμα: Να λάμπει περισσότερο από τα υπόλοιπα, με αποτέλεσμα να ξεχωρίζει.

Τα υπόλοιπα αστέρια όμως, το κακολογούσαν γιατί το ζήλευαν. Αυτά βλέπεις δεν μπορούσαν να λάμψουν όπως εκείνο. Αυτό το αστεράκι λοιπόν, ήταν γλυκύτατο, πονόψυχο και καλόκαρδο. Έτσι, στενοχωριόταν που τα άλλα αστέρια δεν το εκτιμούσαν και του συμπεριφέρονταν με αυτό τον τρόπο.

Αυτό όμως, δεν έπαψε να λάμπει. Και όλοι οι άνθρωποι κάτω στη Γη έβλεπαν αυτό το αστεράκι και καταλάβαιναν πως ξεχώριζε. Φαινόταν άλλωστε. Ήταν πιο φωτεινό.

Αυτό το αστεράκι λοιπόν, μου θυμίζει εσένα. Είσαι σαν αυτό το λαμπρό αστέρι το οποίο ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Ό,τι και να κάνει η λάμψη του αυτή δεν μπορεί να μικρύνει. Γιατί είναι υπέροχο! Είναι πανέμορφο εξωτερικά και εσωτερικά. 

Λοιπόν εσύ J μου, μην στεναχωριέσαι για όλες τις άσχημες συμπεριφορές του κόσμου. Ο κόσμος είναι κακός και πίστεψε με, δεν σου αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Λάμπεις από μόνη σου και δεν έχεις την ανάγκη κανενός, γιατί εκπέμπεις τη δική σου μοναδική λάμψη. Και εμείς, όλοι αυτοί που σ’ αγαπάμε την αναγνωρίζουμε αυτή τη λάμψη και θέλουμε να λάμπεις ακόμα περισσότερο!

Εύχομαι λοιπόν Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένα πάνω από όλα, με υγεία, πάαρα πολλές επιτυχίες και να συνεχίσεις να λάμπεις. Μην αφήνεις και μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου πάρει αυτή τη λάμψη. Kαι να ξέρεις πάντα πώς ό,τι χρειαστείς οποιαδήποτε στιγμή έχεις έναν άνθρωπο να σε ακούσει και να προσέχει για σένα! 

Είσαι το μοναδικό πανέμορφο Αστεράκι μου!

❤ Σ’ αγαπώ πολύ ❤

 

Ένα τελευταίο (ίσως) γράμμα για σένα...

Δεν ξέρω αν θα είναι το τελευταίο γράμμα που θα σου γράψω. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τίποτα. Μία μου πλευρά λέει πως πρέπει επιτέλους να πάψω να σου γράφω και ένα άλλο μου κομμάτι θέλει να συνεχίσει.

Είχα καιρό να σου γράψω. Η αφορμή γι’ αυτό το γράμμα είναι αυτό που έμαθα χθες. 

Αναμενόμενο; Σίγουρα. Έλα όμως που χωρίζεται και πάλι ο εαυτός μου στα δύο.

Η μία πλευρά μου λέει: «Το ήξερες. Ή μάλλον, το περίμενες»!

Η δεύτερη όμως, δεν μίλησε. Σώπασε. Η δεύτερη φρόντισε να κόψει μία ανάσα και έναν χτύπο από την καρδιά μου. Και όλη τη σιωπή της τη μετέτρεψε σε έναν μεγάλο ήχο σπασίματος. Ναι, εκείνη την ώρα ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου. 

Ναι, είχα σκεφτεί και πίστευα πως έχεις κάποια άλλη στη ζωή σου. Αλλά μου είναι δύσκολο. Ο εαυτός μου δεν μπορεί να το δεχτεί. Σπάνε όλα μέσα μου κάθε φορά που το σκέφτομαι. 

Δεν ξέρω όμως τι με πονάει περισσότερο. Με πονάει ότι προχώρησες; Ή με πονάει που έμεινα εγώ πίσω, μην έχοντας αφήσει ούτε ένα κομμάτι σου πίσω μου; Που δεν σε έχω ξεχάσει δύο χρόνια μετά;

Μην με παρεξηγείς, χαίρομαι για σένα. Απλά είναι το γαμώτο. Το γαμώτο ότι εγώ δεν σε έχω πια στην αγκαλιά μου. Ότι είναι άλλη αυτή που ξυπνάει πλέον δίπλα σου. Ίσως και να φοβάμαι ότι με ξέχασες. 

Δεν ήθελα να με ξεχάσεις. 

Εγώ όμως προσπάθησα να το κάνω για σένα. Προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη να σε ξεχάσω. Μάταια. Το μόνο που κατάφερα ήταν μια τρύπα στο νερό και να μισήσω τον εαυτό μου που χαρίστηκα σε κάτι τελειωμένο εξαρχής. Δεν ξέρω αν το μετανιώνω. Το σίγουρο είναι πως σήμερα το έχω σχεδόν ξεχάσει. 

Εσένα όμως όχι. Δεν κατάφερα να το κάνω. Δεν κατάφερα να διαγράψω τίποτα δικό σου. Και θες να σου εξομολογηθώ και κάτι άλλο; Συνέχεια σε συνέκρινα. Η αλήθεια είναι όμως ότι κανείς δεν κατάφερε να σε φτάσει έστω στο ελάχιστο. Κανείς δεν είναι άξιος να σε αντικαταστήσει.

Ξέρεις τι ξέρω όμως; Πως πλέον σε οποιοδήποτε ξέσπασμα μου, σε οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή μου, δεν έχω το δικαίωμα να σε καλέσω και να σου μιλήσω. Παρ’ όλα αυτά που μου είπες ένα χρόνο πριν. Που ήθελες να σε είχα πάρει στις δύσκολες στιγμές μου. Που ήθελες να ήσουν εκεί για εμένα.  

Τώρα όμως δεν έχω το δικαίωμα έτσι δεν είναι; Κοιμάται άλλη στην αγκαλιά σου και εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα να σε καλέσω σε οποιοδήποτε ξέσπασμά μου. Να ακούσω τη φωνή σου και να νιώσω καλύτερα. 

Πόσο μου χει λείψει η φωνή σου! Πόσο μου χουν λείψει όλα εκείνα τα τηλεφωνήματα που κάναμε μέχρι το ξημέρωμα. Πόσο μου χουν λείψει τα μάτια σου & πόσο μου χει λείψει το άκουσμα του γέλιου σου. Νομίζω ήταν το καλύτερο γέλιο που έχω ακούσει ποτέ. 

Στο χω ξαναπεί σε προηγούμενο γράμμα. Θα θελα να είχαμε μια ευκαιρία ακόμα. Ή σωστότερα: ένα βράδυ ακόμα. Ένα βράδυ για να σε δω, να κρυφτώ στην αγκαλιά σου, να ακούσω το γέλιο σου και να νιώσω για μια τελευταία φορά πως είμαι ασφαλής ανάμεσα στα χέρια σου. 

Δεν έχω αυτή την ευκαιρία και ούτε θα την ξανά έχω. Σ’ ευχαριστώ για άλλη μια φορά για όλες τις στιγμές που μου χάρισες. 

Και ας μην μάθεις ποτέ όλα αυτά που έχω γράψει για σένα. 

Και ας μην μιλήσουμε ποτέ ξανά. 

Και ας είναι το τελευταίο γράμμα που θα σου γράψω. 

Εύχομαι να σαι ευτυχισμένος. Και όσο και να με ξεχνάς εγώ δεν έχω αυτή την πολυτέλεια.

Καληνύχτα. 

5

Πέντε χρόνια πέρασαν από τότε. Και όμως λείπεις.














Παππού απόψε θα ευχηθώ να ήσουν εδώ !

Μικρέ μου Πρίγκιπα...

Τι είναι αυτό που σε πνίγει; Που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν ανήκεις; Δεν ξέρεις τι φταίει πια. Έχεις παραδοθεί σε ό,τι και να είναι αυτό που φταίει. Το μόνο που σε νοιάζει πλέον είναι να ξεφύγεις από αυτό το βούρκο.

Και Ω! Σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή, σ' αυτή τη στιγμή που δεν ξέρεις πώς νιώθεις και τι μπορεί να σε σώσει, πιάνεις ένα βιβλίο στα χέρια σου. Ένα βιβλίο που σε έχει σώσει άπειρες φορές. Σε έναν ήρωα τον οποίο αγάπησες από τότε που ήσουν ένα τόσο δα πιτσιρίκι.

Έναν Μικρό Πρίγκιπα. 

Αφήνεσαι στις σελίδες του υπέροχου αυτού βιβλίου και γίνεσαι ένα με τον αφηγητή. Διαβάζοντας το βιβλίο (για πολλοστή φορά) μπαίνεις στη θέση του αφηγητή και εύχεσαι να ήσουν εσύ αυτός που γνώρισε τον Μικρό Πρίγκιπα. Να ήταν η δική σου ζωή που σώθηκε. Η δική σου ψυχή...

Κι όμως μέσα σε όλες αυτές τις σελίδες, καταλαβαίνεις πως είναι και η δική σου ψυχή που σώζεται. Ο Μικρός αυτός ξανθός Πρίγκιπας καταφέρνει να σε σώσει από το πνίξιμο που σου προκαλεί η ζωή σου. Είναι ένας μικρός ήρωας. Ο δικός σου Ήρωας!

Αυτός που σε έχει σώσει από αυτό το Τέρας, το ίδιο σου το μυαλό. Που μπαίνει μέσα στο μυαλό σου και τοποθετεί λίγο "φως" στις σκοτεινές πλευρές του μυαλού σου. Γι' αυτό συνεχίζεις να τον αγαπάς.

Είναι ο δικός σου σωτήρας....

Once in a blue moon

Blue Moon ή αλλιώς η "Μπλε Φεγγάρι" ονομάζεται το φαινόμενο που αντικρίζουμε απόψε.

Αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε έτσι από τη συχνότητα κατά την οποία έχουμε δεύτερο φεγγάρι ανά μήνα (μεταξύ μας δεν γίνεται και τόσο σπάνια) , δηλαδή κάθε 2,72 χρόνια.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι το χαρακτηρίζουμε Μπλε επειδή είναι μελαγχολικό. Η αλήθεια είναι πως ο συγκεκριμένος όρος καθιερώθηκε, όχι απαραίτητα για πανσέληνο, αλλά λόγω ενός σπάνιου φαινομένου όπου το φεγγάρι φαίνεται όντως μπλε λόγω της ύπαρξης καπνού ή μορίων στην ατμόσφαιρα.

Οι αστρονόμοι πάντως θεωρούν πως ο συγκεκριμένος όρος για ένα διπλό φεγγάρι σε ένα μήνα ως "Blue Moon" είναι λανθασμένος.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Από προσωπική εμπειρία τώρα, η σημερινή μέρα ήταν γεμάτη από εναλλαγές συναισθημάτων καθώς ορκιζόταν μια πολύ στενή μου φίλη.

Έτσι το "Blue Moon" το παρατήρησα από το αυτοκίνητο ανάμεσα στα γέλια στα κλάματα και σε όλες τις εναλλαγές συζητήσεων που είχαμε μέχρι να φτάσουμε πίσω.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, συνέβη κάτι περίεργο, που αμέσως αμέσως (σαν ένθερμες θαυμάστριες του Supernatural αλλά και οποιουδήποτε supernatural φαινομενου) η καθεμία έκανε τη δική της υπόθεση.

Ξάφνου στον έρημο δρόμο χωρίς φώτα, αντικατοπτρίζεται στον απέναντι λόφο ένας φωτεινός προβολέας που περιστρέφεται. Αμέσως η μαμά της κόβει ταχύτητα και καθόμαστε και το παρατηρούμε με την καθεμία να έχει βγάλει τα δικά της συμπεράσματα: Εγώ πως κάποιο U.F.O. περιστρέφεται, η φίλη μου πώς δημιουργήθηκε μια πύλη και η μαμά της πως φαίνονται πνεύματα. Και όλα αυτά τα δικαιολογούσαμε λόγω του Blue Moon.

Εξαιτίας της μεγάλης μας φαντασίας, καμία από τις τρεις δεν σκέφτηκε πως απλώς γινόταν ένα πανηγύρι σε κάποιο χωριό και κάποιος προβολέας (ή μύλος καθώς γύριζε) έκανε μεγάλη αντανάκλαση στο λόφο.

Και αυτό το καταλάβαμε αφού είχαμε σταματήσει, ανοίξαμε παράθυρα και ακούσαμε κάποια μουσική να παίζει από το βάθος.

Τέλος, το φεγγάρι με βρίσκει ξαπλωμένη στο κρεβάτι για το τέλος της ημέρας, κουρασμένη από όλη την ένταση που περιείχε αλλά τελείως ευτυχισμένη για τις σημερινές όμορφες και ξεχωριστές στιγμές !