Αποφάσισα

Αποφάσισα.Αποφάσισα λοιπόν μια μέρα να κοιτάξω λίγο πίσω. Να δω που ήμουν, που είμαι, πως έφτασα ως εδώ.
Θυμήθηκα.
Φίλους που ήταν και δεν είναι. Έρωτες που είχαν έρθει για πάντα αλλά χάθηκαν τελικά σε ένα πελώριο ποτέ. Νύχτες μοιρασμένες με άλλα σώματα χωρίς καμιά ουσία και νύχτες αγαπημένες που ο χρόνος κυλάει σαν νερό. Όνειρα που έμοιαζαν άπιαστα και άλλα που ακόμα περιμένουν. Γέλια καρδιάς και δάκρυα ψυχής. Ταξίδια που έκανα και άλλα που ακυρώθηκαν. Ζωές που χάθηκαν κι ας προσπάθησαν πιο πολύ και από αυτό που μπορούσαν για να παραμείνουν και ζωές που ήρθαν. Τραγούδια που λάτρευα να ακούω και τραγούδια που σιχάθηκα κάποια στιγμή. Βράδια και ξημερώματα που δεν ήθελα να τελειώσουν ποτέ και βράδια πλήξης που παρακαλάς να ξημερώσει. Καλοκαίρια ξένοιαστα και χειμώνες δύσκολους.
Κατάλαβα. Πως η ζωή χωρίς όλα αυτά θα ήταν ανιαρή, χωρίς νόημα. Ότι όλα αυτά έκαναν εμένα. Οι επιλογές μου, οι αποφάσεις μου είτε καλές, είτε άσχημες, είτε αυθόρμητες, είτε μετά από πολύ σκέψη είναι το εγώ μου. Οι εμπειρίες μου. Τα λάθη μου. Τα όνειρα μου. Οι σκέψεις μου. Οι μνήμες μου.
Αποφάσισα.Πως δεν θα αφήσω κανέναν να με αλλάξει. Να αρπάζω τη ζωή από τα μαλλιά. Κι αν όσα μου δίνει δεν αρκούν εγώ θα προσπαθώ να κάνω και παραπάνω από ότι μπορώ με όσα έχω. Θα ζω τις στιγμές στο τέρμα. Μέχρι όσο πάει..και όσο δεν πάει. Δεν θα ψάχνω γιατί. Χάνεις χρόνο όταν ψάχνεις γιατί και η ζωή δεν περιμένει. Να λέω την αλήθεια ακόμη κι αν δεν είναι πάντα όμορφη. Να δίνω ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, όλοι μπορούν να σε διδάξουν κάτι. Να κοιτάζω στα μάτια, να μη χαμηλώνω ποτέ το βλέμμα. Να γελάω όσο μπορώ και να προσπαθώ να κάνουν και οι γύρω μου το ίδιο. Να αφήνω δάκρυα να ηρεμούν την ψυχή μου όταν το έχω ανάγκη. Να ακούω μουσικές, να χορεύω, να ακούω, να μυρίζω, να αγκαλιάζω. Να ασχολούμαι με κάτι όσο του αξίζει και να πηγαίνω παρακάτω. Να έχω φυλαχτό τους ανθρώπους και τις αναμνήσεις μου και να μη μετανιώνω για τίποτα.
 Να είμαι ερωτευμένη με τη ζωή.

Υ.Γ. Υποσχέθηκα, να κρατήσω την ψυχή μου καθαρή.

Πηγή: Ανθρωπάρια

Frida Kahlo

We are dying from overthinking. We are slowly killing ourselves by thinking about everything. Think. Think. Think. You can never trust the human mind anyway. It’s a death trap.


- Frida Kahlo

This is bravery

You wake up every morning to fight the same demons that left you so tired the night before; and that, my love, is bravery.

Τάσεις Φυγής

Δεν ξέρω αν μπορώ ποτέ να μείνω σε ένα μέρος. Νιώθω σαν πουλί που θέλει να πετάξει και να φύγει μακρυά. Να δει τον κόσμο. Να αποδημήσει.

Θέλω να δω καινούρια μέρη, να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους και καινούργιες νοοτροπίες. Θέλω να φύγω έστω και για λίγο να αλλάξω παραστάσεις. Να ανοίξει λίγο το μυαλό μου. 

Όπως την προηγούμενη εβδομάδα που ανέβηκα στο λόφο του Φιλοπάππου και βρήκα μια πολύ καλή οπτική γωνία, έβαλα ακουστικά, άφησα τον αέρα να ανεμίζει τα μαλλιά μου και άφησα το μυαλό μου ελεύθερο. Να πλάσει ιστορίες, να δημιουργήσει μια ηρεμία που είχα καιρό να νιώσω. Δεν έκανα άσχημες σκέψεις. Έκανα απλά ήρεμες. Που με χαλάρωσαν και ένιωσα μια μικρή γαλήνη. Λες και οι Δαίμονες εντυπωσιάστηκαν από την ομορφιά που αντίκριζαν και σάστισαν. Ούτε εκείνοι μπόρεσαν να αντισταθούν στην τόση ομορφιά. Ηρέμησαν και με άφησαν και εμένα να ηρεμήσω. Έστω και για λίγο. 

Πόσο καιρό είχα να το νιώσω αυτό; Πόσο το χρειαζόμουν...

Είναι αυτό το συναίσθημα που θες μονίμως να ξεφύγεις από την καθημερινότητα και από όλα αυτά που βιώνεις και να κάνεις κάτι που δεν έχεις ξανακάνει. Να αντικρίσεις μια ομορφιά που δεν έχεις ξαναδεί. 

Και έτσι αναγκάζεις και τους δαίμονες σου να σωπάσουν για λίγο. Και απλά χάνεσαι στη μουσική που ακούνε τα αυτιά σου, στην ομορφιά που αντικρίζουν τα μάτια σου και στο άγγιγμα του ανέμου που χαϊδεύει το κορμί σου...

Thank you Hugh for 17 years! *SPOILER FREE*

Με αφορμή το LOGAN που είδα πριν λίγες ημέρες στο cinema, νιώθω την ανάγκη να ανεβάσω το συγκεκριμένο βίντεο (SPOILER FREE) για τα 17 χρόνια του Hugh Jackman ως τον αγαπημένο μου Wolverine.

Thank you Hugh Jackman for everything! 

You've brought my favourite superhero into life with the best way I could have asked for!
No one can ever replace you!

Beautiful Planet Earth

H συγκλονιστική επιστολή μιας γυναίκας στον άντρα που προσπάθησε να τη βιάσει

«Σου γράφω σχετικά με εκείνο το κρύο βράδυ του Δεκεμβρίου, σχεδόν έναν χρόνο μετά, αφότου προσπάθησες να με βιάσεις, γιατί είναι η πρώτη φορά που έχω αισθανθεί αρκετά δυνατή, ώστε να εκφραστώ στο χαρτί. Σου γράφω διότι σήμερα το απόγευμα συναντηθήκαμε και πάλι, μόνο που το περιβάλλον δεν ήταν ακριβώς το ίδιο. Τα χέρια σου ήταν δεμένα πίσω από την πλάτη και όχι ιδρωμένα να αρπάζουν το σώμα μου. Τα μάτια σου ήταν στραμμένα στο πάτωμα, και δεν με κοιτούσαν λαίμαργα, μερικές ίντσες μακριά από το πρόσωπό μου. Ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο, μόνο που αυτή τη φορά ήταν η επιλογή μου και όχι δική σου. Αυτή τη φορά, δεν κατάφερες να μπλοκάρεις την πόρτα με ένα πυροσβεστήρα και να με θέσεις υπό κράτηση παρά τη θέλησή μου. Αυτή τη φορά, η πόρτα έκλεισε πίσω σου, από μια ένοπλη αξιωματικό της αστυνομίας, και βρέθηκες να κοιτάζεις τρεις δικαστές μπροστά σου και τον δικηγόρο στα αριστερά μου. Σου γράφω αυτό το γράμμα γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα το διαβάσεις, γιατί είσαι έτοιμος να περάσεις ένα σημαντικό μέρος της ενήλικης ζωής σου, όπως έχεις ήδη κάνει για τους τελευταίους δέκα μήνες, στη φυλακή. Αλλά, εγώ πρέπει να το γράψω, για τους άνδρες όπως εσύ και για τις γυναίκες σαν εμένα, αλλά πάνω απ' όλα, για τη δική μου χειραφέτηση.   

Σου γράφω προκειμένου να υπάρχει κάπως γραπτά η βαρύτητα αυτού που έκανες, προκειμένου να δώσω σάρκα και οστά σ' αυτή την ιστορία, να εξηγήσω τις επιλογές που σε οδήγησαν σ' αυτή την "νεανική βλακεία". Τα γράφω όλα αυτά σ' εσένα, για να μπορούν τόσο οι άλλοι όσο και εγώ, να μπορούμε να ανατρέξουμε στην ασχήμια που πηγάζει από αυτή τη σελίδα. Τα γράφω γιατί είμαι κουρασμένη, είμαι εξοντωμένη από ιστορίες σαν κι αυτή. Γιατί θέλω και εγώ και όλοι να καταλάβουμε πώς και γιατί, εμείς, ως κοινωνία συνεχίζουμε να παλεύουμε με τη δηλητηριώδη και βίαιη πραγματικότητα του βιασμού, με τη βαρύτητα της σεξουαλικής κακοποίησης, με την περιπλοκότητα του μισογυνισμού, με το βάρος της πατριαρχίας που συνεχίζει υποβαθμίζει τον ρόλο του βιαστή και να κατηγορεί τις γυναίκες, που παγιδεύονται μέσα στο ίδιο τους το σώμα. Θέλω αυτό εδώ να το διαβάσουν άντρες και να νιώσουν τόσο άρρωστοι, όσο οι γυναίκες που κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα μετά από τέτοιες εμπειρίες. Γράφω γιατί θέλω να αλλάξω αυτό που συμβαίνει. Επιμένω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί.   

Εσύ, λοιπόν, σήμερα βρέθηκες "αντιμέτωπος" με διάφορους ψυχαναλυτικούς όρους, βγαλμένους κυριολεκτικά από το υπογάστριο του νόμου. Από τα προβλήματα της βρεφικής ηλικίας και τις ναρκισσιστικές διαταραχές της προσωπικότητας μέχρι την έλλειψη της πατρικής φιγούρας και την απουσία μίας σταθερής δουλειάς ή μίας αξιοπρεπούς μόρφωσης, όλα χρησιμοποιήθηκαν για να στηρίξουν την απόλυτη ανεπάρκεια σου να κατανοήσεις τη σοβαρότητα της πράξης σου, να καταλάβεις τη σαφή διαφορά ανάμεσα στη συναίνεση και την ανυπαρξία της.    

Ειλικρινά, καθόλου δεν ενδιαφέρομαι να αναζητήσω τις λεπτομέρειες της θλιβερής ζωής σου για να βρω δικαιολογίες για έναν άντρα -εσένα- που σήμερα προσπάθησες να πείσεις τρεις δικαστές, ότι παρά το γεγονός ότι άκουσες τις λέξεις "σταμάτα", "βοήθεια" και "όχι", ωστόσο προτίμησες να συνεχίσεις, με τη δικαιολογία ότι δεν κατάλαβες τι έλεγα, γιατί δεν γνώριζες αγγλικά.    

Ακόμη και όταν σηκώθηκα όρθια μέσα στο δικαστήριο και μίλησα σε άπταιστα γαλλικά, όλοι κατάλαβαν ότι ήξερα να πω τις ίδιες λέξεις στα γαλλικά, και παρά το ότι τις είπα, σου μίλησα, θεώρησες προτιμότερο να με κολλήσεις κυριολεκτικά στον τοίχο. Προσπάθησες να με κακοποιήσεις, να υποτιμήσεις τη σεξουαλικότητα μου, να με κλείσεις σε ένα κλουβί λες και ήμουν ζώο, αλλά δεν μπορείς να υποτιμήσεις τη νοημοσύνη μου, την αξιοπρέπειά μου ή το θάρρος μου να σου μιλήσω σε μια γλώσσα που δεν ήταν η μητρική μου, σε μια χώρα που δεν ήταν η πατρίδα μου και σ' ένα δικαστήριο που δεν βρισκόταν εντός των δικών μου συνόρων, να σε εγκαλέσω για τα αδύναμα ψεύδη σου και την άθλια συμπεριφορά σου να παριστάνεις ότι αυτό που έκανες δεν συνέβη ποτέ.      

Είπες πως ό,τι έγινε, διήρκεσε μόνο λίγα λεπτά, όχι ότι με κλείδωσες σε ένα δωμάτιο για 20 λεπτά ενώ προσπαθούσες δια της βίας να μου βγάλεις τα ρούχα, πίεζες το σώμα και το κεφάλι μου σ' έναν νιπτήρα, προσπαθώντας να με βιάσεις. Είπες ότι βρέθηκες από πάνω μου όταν έπεσα στο πάτωμα, επειδή γλίστρησα πάνω στο ποτό μου που χύθηκε από το ποτήρι. Όχι ότι προσπαθούσα να σε σπρώξω από πάνω μου, ενώ με είχες ρίξει στρίβοντας τα πόδια μου και προσπαθώντας να μου επιβληθείς με το σωματικό σου βάρος και τη μυική σου δύναμη. Είπες ότι δεν με άκουσες να ουρλιάζω και να κλαίω, ενώ έσκιζες το φόρεμα μου και με είχες αφήσει γυμνή, εκεί δίπλα στον νιπτήρα, εκτεθειμένη, ευάλωτη, είπες ότι απλώς με άγγιξες κανά δυο φορές στο στήθος, δεν είπες, όμως, ότι σταμάτησες, μόνο όταν συνειδητοποίησες ότι είχα περίοδο και δεν είχε καταφέρει, όσα προσπαθούσες με τα βρωμόχερα σου ακριβώς επειδή ανακάλυψες το ταμπόν. Είπες ότι σταμάτησες τότε. Και οι δύο ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Γιατί δεν ήταν δική σου η απόφαση να σταματήσεις. Ήμουν εγώ που πάλευα μέχρι το τέλος. Με κοίταζες στα μάτια, όταν μου είπες ότι δεν δίνεις δεκάρα για το ότι προσπαθώ να αντισταθώ. Ήσουν εσύ που με το χοντρόχερο σου τραβούσες το στήθος μου, ενώ προσπαθούσες να με βιάσεις, ήσουν εσύ που τραβούσες με βία τα πόδια μου για να ανοίξουν. Ήσουν εσύ που ενώ κλωτσούσα, έφτυνα και έκλαιγα, με είχες αρπάξει και είχες καταφέρει να προξενήσεις πόνο σε κάθε σημείο του σώματος μου. Ήσουν εσύ που με καμία δύναμη, σε όλο το σύμπαν, δεν θα σου είχα πει ποτέ ΝΑΙ, δεν θα είχα συναινέσει σε κάτι τέτοιο μαζί σου. Αυτό που πραγματικά σε σταμάτησε από το να με βιάσεις, αλλά σε ώθησε να με δείρεις τόσο βάναυσα, ήταν αυτό ακριβώς που με έσωσε: η σεξουαλικότητα μου. Τι απίστευτο, το γεγονός ότι με έσωσε αυτό που συμβολίζει τη γυναικεία γονιμότητα, αυτό που υπό άλλες συνθήκες αφυπνίζει τα ανδρικά ένστικτα.    

Αυτό που έκανα σήμερα δεν ήταν εύκολο. Ο δικηγόρος μου, μου είπε ότι δεν χρειαζόταν να είμαι παρούσα σε όλο αυτό. Αλλά ήμουν. Ήθελα να σταθώ εκεί και να απαντήσω σε οτιδήποτε θα με ρωτούσαν οι δικαστές. Στάθηκα εκεί με όλη τη δύναμη που είχα μέσα μου,  παρακινημένη από μία τρελή οργή, οργή απέναντι στα ψέματα σου, απέναντι στην άρνηση σου να παραδεχθείς αυτό που έκανες. Βρέθηκα μπροστά στο μικρόφωνο, αρνήθηκα να με βοηθήσει διερμηνέας και είπα όσα είχα να σου πω, δυνατά και με θάρρος, σε μία κατάμεστη αίθουσα, στη γλώσσα που εσύ ισχυρίστηκες ότι δεν γνώριζα και δεν μπορούσες να καταλάβεις τι σου έλεγα.    

Εκείνη τη στιγμή, μιλούσα για κάθε γυναίκα στον κόσμο που έχει υποφέρει στα χέρια ανδρών που σου μοιάζουν. Μιλούσα για κάθε γυναίκα που επιστρέφει το βράδυ στο σπίτι της με τα κλειδιά της στα χέρια, για κάθε γυναίκα που αναγκάζεται να αλλάξει βαγόνι, επειδή κάποιος δεν μένει απλώς στην οπτική επαφή. Για κάθε γυναίκα που ακόμη και στην ενήλικη ζωή της αναγκάζεται να στείλει στους γονείς της ένα μήνυμα ότι είναι καλά μετά από κάθε νύχτα διασκέδασης. Για κάθε γυναίκα που αισθάνεται ντροπή για τη σεξουαλικότητα της, όταν περνάει μπροστά από μία παρέα αντρών. Για κάθε γυναίκα που ακόμη θυμάται το τέλος της παιδικής της ηλικίας από τον τρόπο που άλλαξε το βλέμμα των ανδρών απέναντι της. Για κάθε γυναίκα που έχει ακούσει να τη λένε πόρνη, αλήτισσα ή σκύλα επειδή απέρριψε τέτοιου είδους προτάσεις. Για κάθε γυναίκα που ένιωσε ανάξια, χρησιμοποιημένη, κρινόμενη επειδή αναγκάστηκε να ανεχθεί πάνω της, στο ίδιο της το κορμί, κάποιον που, λόγω δύναμης, της επέβαλε τον εαυτό του. Για κάθε γυναίκα που αναγκάζεται να καταπιεί κάθε σεξιστικό αστείο, με την παρότρυνση ότι πρέπει να... χαλαρώσει λίγο.  Για κάθε γυναίκα που πρέπει να αναρωτηθεί ξανά και ξανά πριν βγει από το σπίτι της, αν αυτό που φοράει είναι πολύ προκλητικό, για να μην ακούσει ποτέ ότι πήγαινε γυρεύοντας»...   

Πηγή: www.lifo.gr

Λουλούδια; Όχι ευχαριστώ. Προτιμώ τα ίσα δικαιώματα

8 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Πόσοι από εμάς γνωρίζουν τι ακριβώς πρεσβεύει αυτή η μέρα;

Δεν είναι μέρα για να βγεις και να γιορτάσεις με ποτά ούτε για να λάβεις λουλούδια, σοκολάτες και δώρα. Είναι ημέρα που γυναίκες βγήκαν και διαδήλωσαν για καλύτερες συνθήκες ζωής, για ισότητα και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Γυναίκες που διαδήλωσαν με σύνθημα: "Ψωμί και Τριαντάφυλλα". Με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Πράγματα που θα έπρεπε να υπάρχουν και σήμερα.
Ισότητα για παράδειγμα. 

Βλέπω καθημερινά στα κοινωνικά δίκτυα τον όρο "φεμι-ναζί" για όποια κοπέλα υψώνει το ανάστημα της για να υποστηρίξει τα βασικά της δικαιώματα. Βλέπω άνδρες που δε γνωρίζουν καν τι σημαίνει ο όρος "Φεμινισμός" και θεωρούν πως οι γυναίκες θέλουμε να αφανίσουμε το ανδρικό φύλο από τον πλανήτη.

Ποτέ δεν θα καταλάβουν όμως το τι περνάμε καθημερινά.
Το πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα ακόμα και σήμερα.
Το ότι αν φορέσεις μια πιο κοντή φούστα ή ένα μπλουζάκι που αναδεικνύει το στήθος σου, είσαι "προκλητική" και "πας γυρεύοντας".
Αυτό το "Πρόσεχε!" που ακούμε από μικρές. "Πρόσεχε πώς θα βγεις ντυμένη έξω", "Πρόσεχε τι ώρα θα γυρίσεις". "Πρόσεχε. Πρόσεχε. Πρόσεχε. Πρόσεχε. "Πρόσεχε μη βιαστείς!!!". Πόσο εξωφρενικό ακούγεται.
Κανείς δεν έμαθε όμως στους "κανακάρηδές" τους πώς να σέβονται μια κοπέλα. Πώς να δέχονται το ΌΧΙ σαν απάντηση. Αντίθετα, αν κάποια κοπέλα απορρίψει έναν άνδρα θα απαντήσει κατευθείαν: "Γιατί το παίζεις δύσκολη;" 
Γιατί ποτέ δεν θα καταλάβουν στο κεφάλι τους ότι κάποια κοπέλα δεν τους θέλει. Αντίθετα μετά η ίδια θα γίνει ο περίγελος της αντροπαρέας και η "πουτάνα" της υπόθεσης.

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και εγώ βίωσα τον τρόμο του να είσαι γυναίκα και να γυρνάς σπίτι μόνη σου το βράδυ. Με έναν τύπο ο οποίος στην αρχή παραβίασε τον προσωπικό μου χώρο στο λεωφορείο, με έπιασε από τη γάμπα όταν σηκώθηκα και τέλος κατέβηκε στην στάση μαζί μου και με ακολουθούσε από πίσω.
Στη συνέχεια ερχόταν και περπατούσε δίπλα μου, μιλώντας μου και όταν πήρα τη δύναμη και γύρισα και τον ρώτησα: "Τι θες;" μου απάντησε: "Μου αρέσεις πολύ" και διάφορα άλλα που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή από το σοκ. Και εγώ απάντησα "Όχι" και συνέχισα να πηγαίνω προς το σπίτι. Και αυτός συνέχισε να έρχεται από πίσω μου φωνάζοντας "Γιατί; Γιατί;"
Εγώ είχα καλέσει τον κολλητό μου και μου έκανε παρέα μέχρι να φτάσω σπίτι.
Το άλλο μου χέρι το είχα στην τσέπη που είχα τα κλειδιά, σκεπτόμενη πως αν κάνει καμία κίνηση και με ακουμπήσει του τα έχω καρφώσει αυτόματα στο λαιμό.

Πώς θα καταλάβουν οι άνδρες ποτέ αυτόν τον τρόμο;
Πώς θα καταλάβουν ποτέ πώς είναι να μη νιώθεις ασφαλής να περπατήσεις μόνη σου;
Πώς θα καταλάβουν πως εκείνη την ώρα παίζεις κορώνα-γράμματα και σκέφτεσαι ή η ζωή μου ή η δική του;

Δεν θα το καταλάβουν ποτέ. 
Η υπόθεση εδώ είναι να μάθουν να μας σέβονται. Όπως θα ήθελαν να σέβονται τη μητέρα τους ή την αδερφή τους. Να μάθουν πως έχουμε ίσα δικαιώματα. Να μάθουν να δέχονται το όχι σαν απάντηση. Να μάθουν πως αξίζουμε περισσότερο από αντικείμενα και να μας φέρονται ανάλογα.

Χρόνια Πολλά λοιπόν σε όλες τις γυναίκες που υψώνουν το ανάστημά τους, που παλεύουν καθημερινά για τα δικαιώματά τους, που δυσκολεύονται να ζουν σε αυτόν τον κόσμο και όμως συνεχίζουν να προσπαθούν. Σε όλες τις γυναίκες που κάνουν το οτιδήποτε για να αλλάξουν τον κόσμο.

We're all damaged

“We're all damaged in our own way. Nobody's perfect. I think we're all somewhat screwy. Every single one of us.”

- Johnny Depp᠌ -