I live in ruins

Φτάνεις σε ένα σημείο που συνειδητοποιείς με τι τρόπο ζεις. Πώς ζεις. Που καταφέρεις να αναστηθείς μέσα από τις στάχτες σου, όπως το μυθικό πουλί, ο φοίνικας. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν επιστρέφεις ο ίδιος.

Έχεις αλλάξει σαν άνθρωπος. Είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο. Εξαρτάται τι πέρασες. Ή πολλές φορές εξαρτάται και από σένα μόνο.

Έτσι νιώθω. Τον τελευταίο καιρό νιώθω λες και έχω ανασυρθεί από τις στάχτες μου, πως συνεχίζω και ζω, πως αρχίζω σιγά σιγά και βγαίνω πάλι από το καβούκι μου. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως είμαι καλά. Είμαι απλά καλύτερα. Υπάρχουν πάντα τα σημάδια για να μου υπενθυμίζουν το παρελθόν μου, όπως το ίδιο και οι σκέψεις μου. Συγκεκριμένα το μυαλό μου, δεν ξέρω αν θα συμμαχήσει ποτέ με μένα, στο να γίνω τελείως καλά. 

Νιώθω λες και ζω σε ένα σώμα ερείπιο, σε μια ψυχή εγκαταλελειμμένη που προσπαθεί να συνεχίσει να ζει. Και αυτή η προσπάθεια είναι μεγάλη. Πολλές φορές εκτιμώ αυτά τα μικρά πράγματα που θα έπρεπε να εκτιμούμε όλοι μας. Πολλές φορές είμαι περισσότερο οξύθυμη από όσο πρέπει και η υπομονή μου εξαντλείται αμέσως. Έτσι είναι η ψυχή που αναστήθηκε. Δεν έχει πολλές αντοχές. Ένα βήμα τη φορά. Σιγά σιγά θα δυναμώσει. 

Ήδη έχει αρχίσει να σκληραίνει. Ή μάλλον «αναστήθηκε» σκληρή. Δεν ανέχεται, σκέφτεται περισσότερο στο πως θα βοηθήσει τον εαυτό της αλλά συνεχίζει να βάζει τους κοντινούς τις ανθρώπους πάνω από όλα. Αυτό είναι από τα πράγματα που δεν κατάφεραν να αλλάξουν. 

Έχει μάθει βέβαια να εκτιμά και να καταλαβαίνει ποιοι είναι εκεί γι’ αυτή και ποιοι μπορούν και θέλει να μείνουν στη ζωή της. Αυτή η «ψυχούλα» που πέρασε τόσα, δεν μπορεί να ανεχτεί κοροϊδίες και ψέμματα. Έχει πολλά νεύρα γιατί επέστρεψε σκληρή και απογοητευμένη από τον κόσμο. Τσαντίζεται εύκολα γιατί δεν έχει την υπομονή που είχε πριν. Ξέρει όμως που πρέπει να θυμώσει και που όχι. Ποτέ με δικούς τις ανθρώπους.

Σαν τελευταίο, δεν θέλει κανέναν δίπλα της που δεν μπορεί να την καταλάβει. Έχει περάσει πολλά, έχει ανεχτεί πολλά και έχει να πει ακόμα περισσότερα. Δεν μπορεί να έχει κάποιον δίπλα της που δεν θα μπορεί να δει αυτά που προσφέρει και αυτά για τα οποία θέλει να μιλήσει και κρατάει μέσα της. 

Γι’ αυτό σκλήρυνε. 

Κάποιοι θα την αποκαλέσουν σκληρή, άλλοι εγωίστρια και κάποιοι άλλοι χωρίς υπομονή. Δεν την ενδιαφέρει όμως. Ξέρει πως προτιμά να την πουν σκληρή παρά ανεκτική. Που ανέχεται τα πάντα όπως έκανε η προηγούμενη. Τουλάχιστον η μικρή αυτή πληγωμένη ψυχούλα ξέρει επιτέλους πώς να είναι καλά με τον εαυτό της....