Τρεις μέρες στην Αθήνα ήταν από τις καλύτερες μέρες των
διακοπών μου. Το καλύτερο στιγμιότυπο όλου το καλοκαιριού. Πήγα με δυο πολύ
καλές μου φίλες, φτάσαμε απόγευμα εκεί, αφήσαμε πράγματα και βγήκαμε
Μοναστηράκι να φάμε και να κάνουμε μια βόλτα.
Βρεθήκαμε και με άλλα παιδιά, με τα οποία έδεσε όλη η παρέα. Αφού φάγαμε Θησείο, πήγαμε για ουζάκια στην Πλάκα και τρέχαμε να προλάβουμε τον ηλεκτρικό όπου εν τέλει φτάσαμε σπίτι. Όπου πιάσαμε γερή κουβέντα και (κλασσικά....) κοιμηθήκαμε αργά.
Την επόμενη μέρα (Παρασκευή τώρα) ξυπνήσαμε, παραγγείλαμε
πρωινό Mikel και έπειτα τους οδήγησα Αιγάλεω όπου επισκεφτήκαμε το
αγαπημένο μου Cap Cap (την τελευταία μέρα λειτουργίας του για καλοκαίρι) και
φύγαμε για Φάληρο κατευθείαν για τη συναυλία που περιμένουμε όλο το καλοκαίρι:
τη συναυλία των PLACEBO!
Αφού φτάσαμε Φάληρο κατά τις 5, "στηθήκαμε" έξω από τις
πόρτες, όπου τελικά άνοιξαν 5:30 αντί για 6:00 που ήταν προγραμματισμένο και
για καλή μας τύχη βρεθήκαμε αρκετά μπροστά όταν μπήκαμε. Επειδή όμως οι
αγαπημένοι μας θα έβγαιναν κατά τις 10, καθίσαμε κάτω στο Σ.Ε.Φ. και περιμέναμε
μέχρι τις 9 που βγήκε ένα άλλο συγκρότημα και τραγούδησε, όπου το ένα το παιδί
από την παρέα τους κορόιδευε και είχα κλάψει από τα γέλια.
 |
| Για τόσο κοντά μιλάμε... |
Κατά τις 10 λοιπόν που βγήκαν οι Placebo με την ατάκα: “Geia soy Athina” , είχαμε πάθει μια
υστερία και αν και με πρώτη μέρα περίοδο,
δεν σταμάτησα να χοροπηδάω πάνω κάτω, να ουρλιάζω τους στίχους και να
κουνάω τα χέρια μου. Ήταν για μένα η πιο αγαπημένη μου στιγμή όλου του
καλοκαιριού. Μπορεί να μην κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα, αλλά το έζησα και το
ευχαριστήθηκα!
Στο τέλος της συναυλίας αγόρασα ένα μπλουζάκι με τον Brian Molko και
το φόρεσα μέχρι να πάω σπίτι. Κάναμε και οι 3 ένα μπάνιο, γιατί νιώθαμε πιο
βρώμικες από ποτέ & καθίσαμε να ξεκουραστούμε και να χαλαρώσουμε αφού
ήμασταν πτώματα και δεν μπορούσαμε ούτε να κουνηθούμε. Αφού κάναμε το μπάνιο
μας, μείναμε μέχρι τις 4 περίπου ξύπνιες, για να συζητάμε.
Το πρωί ξυπνήσαμε, φάγαμε πάλι πρωινό και το μεσημεράκι
βγήκαμε για τον «τελευταίο» καφέ στην Αθήνα. Με θέα την Ακρόπολη...
Γυρίσαμε σπίτι και μαζέψαμε τα πράγματα για να φύγουμε για
Κηφισό. Εκεί μας ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχε ούτε ένα εισιτήριο για το
δρομολόγιο των 7:30 και πως θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τις 9:30 για το
τελευταίο δρομολόγιο για Καλαμάτα. Συναντήσαμε και το ένα το παιδί από την
παρέα και καθίσαμε σε ένα τραπέζι μέχρι να φύγουμε και λιώσαμε (στην
κυριολεξία) στο tichu.
Και όταν μπήκαμε επιτέλους στο λεωφορείο, πιάσαμε τη γαλαρία
και ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πώς και δεν μας πέταξαν έξω. Γελούσαμε δυνατά,
γελούσαμε συνέχεια και μιλούσαμε συνέχεια. Εγώ καθόμουν και δίπλα από το παιδί
αυτό που μπορώ να πω πως μου άρεσε. Ένιωσα γενικότερα μια ωραία αίσθηση και
περνούσα πολύ καλά μαζί του , συν ότι με έκανε να γελάω συνέχεια, πράγμα πολύ
θετικό και με έκανε να αισθάνομαι και άνετα.
Μιλήσαμε βέβαια όταν ήρθαμε Καλαμάτα και είπαμε να βρεθούμε
σαν παρέα όλοι μαζί. Αλλά ακόμα δεν έχουμε κανονίσει τίποτα. Θα το δούμε όμως,
γιατί είπαμε πως θα μιλήσουμε για να κανονίσουμε μέσα στο σαββατοκύριακο.
Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να μπορούσα
να ξαναζήσω αυτές τις μέρες, γιατί πέρα από το καλοκαίρι, ήταν και από τις
καλύτερες μέρες όλου του χρόνου!
Και τέλος, η Αθήνα με βοήθησε να ξεπεράσω τους εφιάλτες
καθώς ούτε στην Αθήνα είχα (είδα και καλό όνειρο μάλιστα) αλλά από τότε που έχω
έρθει δεν έχω δει κανέναν. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου