Special K

"...Special K..." όπως τραγουδούν και οι Placebo. Και πιστεύω πως καταλάβατε πως δεν αναφέρομαι στην κεταμίνη όπως το τραγούδι αλλά στον δικό μου, προσωπικό Κ.

Που ύστερα από 3 εβδομάδες σιωπής, μου έστειλε πάλι μήνυμα πριν κάποιες μέρες. Και πριν λίγο τελειώσαμε την κουβέντα που είχαμε μέσω μηνυμάτων. Και η κουβέντα αυτή είχε να κάνει για το τι ακριβώς κάνουμε τώρα. 

Η δική του ερώτηση ήταν αν τον θεωρώ φίλο πλέον ή αν ισχύει αυτό που του είχα πει στην αρχή του καλοκαιριού. Ήθελε να μάθει αν είμαι ακόμα «εκεί».

Εγώ φυσικά δεν μπορώ να του πω ψέμματα. Έτσι του είπα πως δεν τον έχω ξεπεράσει αλλά δεν το αφήνω να με επηρεάσει. Είμαι καλά με όλο αυτό και με κάνει να νιώθω πολύ άνετα το γεγονός ότι μιλάμε με αυτό τον τρόπο. Ο ίδιος είπε πως του αρέσει ο τρόπος που μιλάμε απλά δεν του είναι και αυτού τόσο εύκολο. Και μάλιστα μου είπε: «Δεν είμαι τόσο κωλόπαιδο να μην με νοιάζει τίποτα». 

Γενικότερα θεώρησα πως μετά τη συζήτηση που είχαμε αφήσαμε και άλλα κενά πίσω. Δεν ξέρω πως θα πάει από εδώ και πέρα, αλλά μ’ αρέσει που αφήνουμε όλο και περισσότερα πράγματα πίσω. Ξέρω πως δεν πρόκειται να είμαστε ξανά μαζί. Ούτε τρέφω ελπίδες για κάτι τέτοιο. Μ’ αρέσει όμως και χαίρομαι που έχουμε καταφέρει (έστω και προσωρινά γιατί ποτέ δεν μπορώ να ξέρω) να κρατήσουμε μια τέτοια σχέση. 

Και μ’ αρέσει πολύ το γεγονός ότι είναι το ίδιο ευθύς με τότε. Όποτε κολλάει ή έχει θέμα θα το πει. Δεν θα κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του. Ίσως είναι και ένας από τους λόγους που δεν μπορώ να του πω ψέμματα. 

Ο ίδιος μου είπε πως σκέφτεται πως όλο αυτό με πάει πίσω. Εγώ διαφώνησα. Δε σημαίνει ότι αν σταματήσω να μιλάω θα τον ξεπεράσω. Το προσπάθησα για ένα χρόνο. Δε μου βγήκε σε τίποτα καλό. Το αντίθετο μάλιστα, έπεσα σε βαριά κατάθλιψη στο γεγονός ότι κόψαμε κάθε επαφή. Το ότι μιλάμε έτσι φιλικά μου αρκεί. Βασικά, μου είναι υπέρ- αρκετό. 

Αν θέλω να προχωρήσω θα το κάνω. Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι ήταν ένα μεγάλο μου κομμάτι. Και δεν έχω ξανανιώσει έτσι για κάποιον οπότε με χαροποιεί (προσωρινά) το γεγονός ότι έχω κρατήσει επαφή με έναν άνθρωπο που μου πρόσφερε τόσο πρωτόγνωρα συναισθήματα. Τώρα πόσο θα κρατήσει δεν μπορώ να το ξέρω. 

Εγώ ξέρω πως είμαι καλά με μένα. Πως είμαι άνετα με όλο αυτό, όσο και αν με "έλιωσε" το γεγονός ότι με καληνύχτισε με: «Φιλάκιαααα..Μιλάμε αύριο κοριτσάκι». Αυτό το κομμάτι δεν μπορώ να το ξεπεράσω. 

Όσο και να με πονάει το ότι δεν τον έχω δικό μου, το έχω αποδεχτεί. Είμαι καλά με τον εαυτό μου. Για πρώτη φορά.