Λείπεις 3 χρόνια τώρα

Πόσες φορές σε έχω αναφέρει τις τελευταίες μέρες; Πάρα πολλές.

Πέρασαν τρία χρόνια και ακόμα το όνομά σου αφήνει μια πίκρα στο στόμα μου. Μπορεί να χαμογελάω αλλά κάθε φορά που σε σκέφτομαι νιώθω μια σουβλιά μέσα μου.

Σε θυμήθηκα τη μέρα που έφυγες. Σε θυμήθηκα στους κουραμπιέδες της μάνας μου. Σε θυμάμαι στο λευκό κρασί που πίνω τέτοιες μέρες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ωραία μεθύσια μαζί σου. Όπως και την επόμενη μέρα από αυτή που «έφυγες» που δεν χαλάσαμε το έθιμο με τα ανίψια σου και βγήκαμε παραμονή Χριστουγέννων να πιούμε κρασιά. Όπως κάναμε κάθε χρόνο. Μόνο που εκείνη τη χρονιά τα ήπιαμε χωρίς εσένα.

Εξαιτίας αυτής της απαίσιας μέρας που έφυγες, μισώ αυτές τις γιορτές. Δεν θέλω να έρχονται γιατί μου έρχονται όλες αυτές οι άσχημες αναμνήσεις. Όλα αυτά που δεν θέλω να θυμάμαι. Τις στιγμές αποχωρισμού. Πόσο μισώ τα «αντίο». Τα σιχαίνομαι.

Και έρχεται η στιγμή που με πιάνει μια φίλη μου και με ρωτάει: «Γιατί μισείς τόσο τα Χριστούγεννα;»

Τι να σου πω και εσένα. «Εξαιτίας του; Θέλω να σου πω. Εσύ είσαι εδώ και ζεις όμως».

Πώς ζω είναι η απάντηση μου όμως. Με μια τεράστια τρύπα. Ένα μεγάλο κενό. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω. Και πόσο μάλλον τη μελαγχολία αυτών των απαίσιων ημερών. Ναι είμαι εδώ και ζω, αλλά τα Χριστούγεννα πάντα θα μου θυμίζουν αυτό το «αντίο». Την τελευταία φορά που σε είδα και ήταν η πιο απαίσια εικόνα που έχω αντικρίσει ποτέ.

Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι. Όσο χαρά και αν φέρνουν τα Χριστούγεννα σε όλους, εμένα κάθε φορά κάτι θα μου λείπει. Κάτι δεν θα είναι εκεί ποτέ για να με γεμίσει. Και χωρίς αυτό δεν θα μπορώ να νιώσω ολόκληρη ποτέ ξανά.

Μου λείπεις. Και θα έδινα τα πάντα για μια σου λέξη ακόμα.

Καλή Χρονιά…