Δεν την πρόσεξες ποτέ φίλε. Άλλωστε δεν χρειάστηκε ποτέ την προσοχή σου. Δεν είχε ανάγκη τους επιφανειακούς ανθρώπους. Ήταν μυστηριώδης ελκυστική, με κάποιο τρόπο που σίγουρα δεν θα το αντιλαμβανόσουν εσύ.. Όσο δύσκολα και να είχε περάσει, θα σου άπλωνε το χέρι να σε πιάσει. Δεν ήταν λίγες οι φορές που περίμενε κάποιος να την βοηθήσει. Όμως αυτή, είχε αφήσει μια βάρκα στο λιμάνι της. Μα ήθελε να βρει εκείνον που χωρίς να υπολογίσει την βάρκα, θα βουτούσε για να την λυτρώσει.
Δεν την καταλάβαινες, μα ούτε αυτή εσένα. Δεν σου ζήτησε ποτέ κάτι, όσο και να το είχε ανάγκη. Ήταν ευάλωτη, μέχρι να πληγώσεις κάποιον που αγαπούσε. Εσύ πάντα την έβλεπες αδύναμη, μα η δύναμη της κρυβόταν πάντα μέσα της. Όταν την έβρισκε, ένιωθε μια απελευθέρωση παρόμοια με αυτή ηδονικής εκρηκτικότητας. Δεν έφταιγε αυτή, εσύ ήσουν θολωμένος πως να την δεις, δεν μπόρεσες. Ήταν αλλιώτικη, με έντονη αίσθηση του βάθους και γύρο της μια φωτιά, να χορεύει βαλς με την σκιά της. Οι καπνοί σχημάτιζαν μορφές θολωμένες. Ενώ οι στάχτες μύριζαν χάος. Αυτά τα ένιωσες καθόλου; Δεν νομίζω.
Και αν θες να κρατήσεις κάτι από εκείνη, κράτα το ότι ήταν πάντα κάπου εκεί. Έτοιμη να σου κεράσει λίγη ζωή, απ'αυτή την μαγευτική και μοναχικά μοναδική. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό και μπάνγκ.
Σε πέτυχε.
Πέθανες στον κόσμο και αναγεννήθηκες στον δικό της.
Αυτή είναι ακόμα εκεί.
Κάνε ένα κόπο και ψαξτην.
Ψάξε βαθύτερα.
Αν με νιώθεις έστω και λίγο, θα την βρεις.
Σε περιμένει…
Πηγή: Ανθρωπάρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου