-Πες μου κάτι.
-Τι;
-Ο Θάνατος πως πιστεύεις ότι μοιάζει;
-Αλήθεια γιατί ρωτάς;
-Ίσως γιατί με τρομάζει.
-Εγώ λοιπόν θα ήθελα ο Θάνατος να έχει τη μορφή μου.
Λένε πως γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Εγώ όμως έχω ανάγκη το τέλος μου να μην είναι τόσο μοναχικό. Θέλω να διασχίσω αυτή τη διαδρομή με κάποιον που ξέρει τα πάντα για εμένα. Την παιδική μου ηλικία με τα ηλιόλουστα καλοκαίρια στην παραλία, τις χαρές και τις λύπες, τους παράφορους, παθιασμένους έρωτες και τους ανεκπλήρωτους. Τα βράδια που πέρασα παρέα με τις σκέψεις μου, τις αμέτρητες αποτυχίες, που με δίδαξαν και τις ελάχιστες επιτυχίες για τις οποίες δούλεψα σκληρά. Όλα όσα έκανα, όσα προσπάθησα, αυτά που δεν κατάφερα, όσα μου επιβλήθηκαν, εκείνα που αρνήθηκα και όσα δεν πρόλαβα. Δε θα μπορούσα να διαλέξω καλύτερο φίλο σε αυτό το ταξίδι από τον εαυτό μου.
Πηγή: Ανθρωπάρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου