Stay

Πόσο δύσκολο είναι τελικά; Να δένεσαι με έναν άνθρωπο και να νιώθεις ότι έχεις μοιραστεί πολλά κομμάτια σου μαζί του και τελικά να καταλαβαίνεις ή να συνειδητοποιείς ότι εν είναι δικός σου έτσι όπως θα ήλπιζες. 
Όσο και να ενώνονται τα σκοτάδια σας, όσο και να σωπαίνει τους Δαίμονες σου, βλέπεις πως τα αισθήματα απέναντί σου είναι μόνο φιλικά. 
Και ας πιστεύεις πως είναι το άλλο σου μισό. Πως είναι ένας άνθρωπος που έχετε τόσα κοινά και οι διαφορές σας ενώνονται τόσο καλά.
Αυτός όμως όχι. 
Και η ζωή έχει τελείως διαφορετικά σχέδια. Βλέπεις τόσο όμορφα πράγματα σε αυτόν. Και σε κάνει ευτυχισμένη μόνο με ένα δικό του μήνυμα. Και είσαι εσύ αυτή που μοιράζεται όλα του τα προβλήματα. 
Και κάπως έτσι νιώθω να σπάνε όλα μέσα μου. 
Είναι ο μόνος άνθρωπος που ένιωσα τόσο κοντά του με όλα αυτά που μοιράστηκα και μοιράστηκε μαζί μου. Σε ερωτικό επίπεδο. Και ας ήταν μονόπλευρο. 

Ξέρω πως για πάντα θα μείνει το Απωθημένο μου.

Και αφού η ζωή με επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά πόσο καριόλα μπορεί να γίνει, ξέρω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να τον κάνω δικό μου . Όπως δεν μπορώ ποτέ να έχω αυτά που θέλω. 
Ένας ατέρμονας βρόχος όπως λέμε στον προγραμματισμό. Μια συνεχής επανάληψη χωρίς τέλος. Έτσι νιώθω τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες.
Και όλοι μου οι εφιάλτες εισβάλουν βίαια στη ζωή μου. Ένας ένας παίρνουν σάρκα και οστά και γίνονται πραγματικότητα.
Και ξέρω πως αν όλα πάνε καλά σύμφωνα με αυτόν, θα χάσουμε και την καθημερινή μας επικοινωνία. Και είναι αυτό που μου έδινε δύναμη και χαρά σ' αυτή τη μουντή καθημερινότητα. 
Μετά από τις σχέσεις της κολλητής μου και της αδερφής μου, ίσως έχω αρχίσει να ζηλεύω το πόσο ταιριαστοί είναι και πόσο διαφορετικά ζευγάρια από τα συνηθισμένα είναι. Και πολλές φορές τολμώ να πω πως ζήλεψα κάτι τέτοιο και ευχόμουν να βρω κάτι παρόμοιο. Που ποτέ δεν το είχα κάνει προηγουμένως. 
Αυτή τη φορά όμως, θα πω πως για μένα δεν είναι γραφτό. Δεν υπάρχει κάποιος που να αντέχει τη γκρίνια μου, τα σκοτάδια μου και τις μεταβολές της κυκλοθυμίας μου. 
Είμαι από τους ανθρώπους που έμαθαν να βαδίζουν μόνοι τους. 
Και θα συνεχίσουν να το κάνουν.
Γιατί η ζωή είναι σκληρή.
Και πολλές φορές δεν αντέχω ούτε εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να έχω την απαίτηση από τους άλλους. 

Και μεταξύ μας, φοβάμαι πως όταν χάσω το κομμάτι της καθημερινής επαφής, θα ξαναβυθιστώ στις σκέψεις μου, χωρίς σανίδα σωτηρίας. 
Και αυτό είναι που φοβάμαι. Τους τελευταίους μήνες έρχονται απανωτά χτυπήματα που κοντεύω να ξεχάσω τις χαρούμενες στιγμές. 

Και αυτό μισώ στον εαυτό μου. Πόσο ευαίσθητη είμαι ακόμα μετά από όλη αυτή τη σκληραγώγηση που έκανα στον εαυτό μου. 

Άνθρωπος είμαι όμως και συνεχίζω να λυγίζω...