Πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά; Πόσο δύσκολο είναι να καταφέρεις να βρεις δυο τρεις ανθρώπους οι οποίοι θα καταλαβαίνουν τη δική σου υπόσταση και θα σε θέλουν δίπλα τους ακριβώς όπως είσαι.
Καμία αλλαγή.
Σε δέχονται και σε αγαπούν όπως ακριβώς είσαι.
Ακόμα και όταν δεν μπορείς να αγαπήσεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου.
Πόσο σημαντικό είναι να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου;
Και πόσο δύσκολο είναι αν τους κρατήσεις τελικά;
Ή να σε κρατήσουν.
Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι για φιλίες που έχασα παρόλο που είχα βγάλει πολύ καλό εαυτό προς τα έξω. Ή πιο σωστά, μου τον έβγαζαν.
Φιλίες που είχα δώσει πολλά. Που είχα εμβαθύνει συναισθηματικά.
Φιλίες που πίστευα πως θα κρατήσουν σε βάθος χρόνων.
Κι όμως. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Και είναι λογικό.
Οι συνθήκες αλλάζουν. Το ίδιο και η καθημερινότητά μας. Και όσο μεγαλώνουμε, τόσο πρέπει να σκληραγωγηθούμε για τη σκληρή πραγματικότητα.
Και οι συνθήκες αυτές μας διαμορφώνουν. Άλλοτε μας βρίσκουν "ευκολόπλαστους" όπως την πλαστελίνη και μας πλάθουν όπως θέλουν, πιο εύκολα και άλλοτε μας βρίσκουν πιο δύσκολους όπως το γυαλί και μας σπάνε χίλια κομμάτια για να μας μαζέψουν και να μας κολλήσουν πάλι, γεμάτοι ρωγμές μεν, αλλά γνωρίζοντας πλέον.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνοντας, έχασα την καλύτερη μου φίλη, αυτή που κάποτε κάναμε τόσα σχέδια μαζί, για το μέλλον, αυτή που μοιραζόταν πολλά πράγματα με εμένα και αυτή που είχε κάνει τόσα πολλά για μένα. Ό,τι και να έγινε μεταξύ μας, αυτό δεν αλλάζει.
Αλλά αυτή η κολλητή μου, που είχε γίνει σαν αδερφή μου, έκανε πολλά πράγματα που μου στοίχισαν.
Που με έκαναν να χάσω την εμπιστοσύνη μου σ' αυτή. Και χωρίς εμπιστοσύνη, πώς να σταθεί ζωντανή μια φιλία, σωστά;
Όμως υπήρξαν και υπάρχουν φορές, που αναπολώ αυτά που έγιναν και αυτά που περάσαμε.
Ξέρω όμως, ότι δεν με αποδέχτηκε και δεν ξέρω αν θα το κάνει ποτέ.
Το να χάνεις ανθρώπους από δίπλα σου, που κάποτε πίστευες πως ίσως γεράσετε μαζί, είναι σκληρό.
Και το σίγουρο είναι ότι μου στοίχισε πάρα πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου