Until we meet again

Τέσσερις μήνες μετά. Είδα ξανά τα φωτεινά σου μάτια. Το χαμόγελο σου που δημιουργεί και το δικό μου. Το γέλιο σου. Που με κάνει να γελάω από την καρδιά μου. 
Μου έλειψε η παρουσία σου, τα αστεία σου, το πόσο καλά περνάω μαζί σου.
Ήταν μια εβδομάδα παρουσίας σου, σ' αυτή την πόλη που γνωριστήκαμε. Και αυτή η αγκαλιά σου όταν με είδες! Παρόλο το κρύο. ένιωσα να με ζεσταίνει. Γιατί ήταν αληθινή. 
Και πρώτη μέρα που βγήκαμε, πήγαμε στο μαγαζί που πρωτογνωριστήκαμε. 
Και μου είπες πως αυτό ακριβώς το πράγμα: "Εδώ ήταν η πρώτη φορά που σε γνώρισα." Και έκανα τη σκεπτική παρόλο που το θυμόμουν από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας εκεί μέσα. 
Και οι δύο με θεραπείες, οπότε όλοι μας οι έξοδοι περιλάμβαναν τσάι. Και με τις συζητήσεις μας ένιωθα πως ξεφεύγω. Πώς δεν υπάρχουν άλλοι εδώ γύρω μας. Μόνο οι δυο μας, με τη ζεστασιά, είτε στο τζάκι είτε στο καλοριφέρ.
Το ενδιαφέρον σου για το πως τα περνάω, για τα προβλήματα με την παρέα μου, πώς γράφω, το να μου στείλεις μήνυμα με το που έφτασες για να με δεις. Όλα με χαροποίησαν.
Και η μέρα που σε ταλαιπώρησα με το να μου φτιάξεις το laptop. Να μου το ανοίξεις κομμάτι κομμάτι και να μου εξηγείς το κάθε μικρό εξάρτημα, να μου δίνεις συμβουλές και να μου φτιάχνεις πράγματα που είχε "χαλάσει" ο προηγούμενος τεχνικός. 
Η επιμονή σου στο να κάνεις τέλεια τη δουλειά (δεν είχα βέβαια καμία αμφιβολία γι' αυτό) και να είμαι ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα, με αποτελείωσε. 
Και το Σάββατο, μου είπες πως θα βγούμε παρέα και επειδή άργησες να μου στείλεις, μου ζήτησες συγγνώμη και πως δεν κανονίσατε κάτι όλη μέρα και γι' αυτό δεν έστειλες. Οπότε μου είπες να ετοιμαστώ για να βρούμε τις φίλες σου που ήταν ήδη έξω. Πήγαμε λοιπόν στο μαγαζί, που μας "κορόιδευαν" που δεν μπορούσαμε να πιούμε τσίπουρα, όπως κοροϊδεύαμε και εμείς τον εαυτό μας στο να προσέξουμε μη μας πιάσει το αναψυκτικό.
Κατά τη μιάμιση-δύο η παρέα το διάλυσε γιατί ήταν κουρασμένη. Και μου είπες αν θέλω να κάνουμε κάτι οι δυο μας. 
Έτσι πήγαμε να πιούμε ένα ακόμα αναψυκτικό στο μαγαζί με την πιο normal μουσική για βράδυ στη νότια πλευρά της πόλης (έχουμε και τα ίδια γούστα στη μουσική τρομάρα μας!)
Και κάποια στιγμή εκεί που μιλούσαμε, γυρνάς και με κοιτάς με αυτά τα μάτια, μέσα στα δικά μου και μου λες: " Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη που εν σε έχω δει τόσες φορές όσες θα ήθελα να βρεθούμε".
Και του απάντησα πως είναι λογικό, γιατί έχει να δει τόσο κόσμο και την φίλη του που τον φιλοξενεί. 
Και μου είπε πως και πάλι θα ήθελε να κανονίζουμε περισσότερο.

Και σήμερα, έφυγε. 

Και ποιος ξέρει πότε θα ξαναβρεθούμε...

Θα κρατήσω λοιπόν τις αναμνήσεις μέχρι την επόμενη φορά...