Πνιγμένη από τις σκέψεις και την καθημερινότητα για άλλη μια
φορά. Αυτό το μυαλό με καταστρέφει κάθε φορά. Σκέψεις σκόρπιες, κρυμμένες μέσα
στο μυαλό που ίσως ποτέ δεν βρουν μια έξοδο να βγουν «έξω» .
Το μόνο καταφύγιο για απόψε η μουσική και ένα τσιγάρο. Στον καπνό του σχηματίζονται διάφορες αναμνήσεις και άσχημες εμπειρίες.
Και έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι: πότε θα συμβεί κάτι καλό και σε εμένα; Το ξέρω πως είμαι πολύ άπληστη. Έχω οικογένεια, φίλους και πολλά πράγματα που άλλοι θα ζήλευαν.Αυτό το βράδυ όμως δεν μου είναι αρκετό. Χρειάζομαι κάτι παραπάνω. Γιατί αυτά που έχω αυτή τη στιγμή δεν είναι αρκετά για να κρατήσουν τα δάκρυα.
Η μεγάλη απογοήτευση σήμερα ήρθε μετά την εξέταση του μαθήματος.Ήταν το μάθημα που βασιζόμουν ότι θα έγραφα καλά. Και δεν τα κατάφερα. Αυτό με πείραξε. Πολύ παραπάνω από ότι περίμενα. Και όταν δεν είμαι καλά με πιάνουν όλα τα υπόλοιπα.
Όλα τα υπόλοιπα που φαίνεται δεν έχω ξεπεράσει. Αναμνήσεις και λέξεις. Πράξεις. Όλα αυτά έρχονται στο μυαλό μου και σκέφτομαι πως δεν έχω αυτό το κάτι. Που θα με κάνει απόψε να νιώσω καλύτερα.
Το ξέρω. Το πρωί όλα θα φαίνονται καλύτερα.Τώρα όμως όχι. Απόψε δεν φαίνεται τίποτα καλύτερο. Μου λείπει. Ίσως όχι το ίδιο το άτομο. Σαν πρόσωπο. Αλλά όλες οι αναμνήσεις και όλα αυτά που ζήσαμε. Όλα αυτά που «είχαμε». Γιατί ποτέ δεν θα σε συγχωρήσω για όλο αυτό που περνάω εδώ και καιρό. Γι’ αυτό που έχω γίνει. Και γι’ αυτό που δεν νομίζω πως θα ξαναγίνω. Σε ποια αγκαλιά θα καταφύγω απόψε; Να του πω όλα αυτά που νιώθω; Σε κανέναν. Ούτε απόψε, ούτε αύριο ούτε ποτέ. «Ποιος θα γίνει πάλι ο άνθρωπός μου και θα ναι πάντοτε δικός μου. Πες μου ποιος» τραγουδάει η Έλενα.... Και εγώ απαντώ: ΚΑΝΈΝΑΣ.
Νιώθω πνιγμένη. Δεν θα έπρεπε να είμαι έτσι. Θα έπρεπε να είμαι πολύ καλύτερα. Και σήμερα η ψυχολογία μου δεν είναι η καλύτερη. Βρήκα καταφύγιο το απόγευμα στην αγκαλιά των φίλων που είναι δίπλα μου... Και μου δείχνουν συνέχεια πόσο με αγαπούν. Και πραγματικά δεν ξέρω πως να τους ευχαριστήσω. Δεν ξέρω καθόλου. Έχουν κάνει τόσα πολλά για μένα. Το ευχαριστώ δεν είναι αρκετό γι’ αυτά τα άτομα.
Λέξεις. Άλλο ένα καταφύγιο. Οι λέξεις που γράφω. Οι λέξεις που σχηματίζουν κείμενο γίνονται το καταφύγιό μου για άλλη μια φορά απόψε...
Ίσως το πρωί να ναι καλύτερα.... Ίσως.....
Το μόνο καταφύγιο για απόψε η μουσική και ένα τσιγάρο. Στον καπνό του σχηματίζονται διάφορες αναμνήσεις και άσχημες εμπειρίες.
Και έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι: πότε θα συμβεί κάτι καλό και σε εμένα; Το ξέρω πως είμαι πολύ άπληστη. Έχω οικογένεια, φίλους και πολλά πράγματα που άλλοι θα ζήλευαν.Αυτό το βράδυ όμως δεν μου είναι αρκετό. Χρειάζομαι κάτι παραπάνω. Γιατί αυτά που έχω αυτή τη στιγμή δεν είναι αρκετά για να κρατήσουν τα δάκρυα.
Η μεγάλη απογοήτευση σήμερα ήρθε μετά την εξέταση του μαθήματος.Ήταν το μάθημα που βασιζόμουν ότι θα έγραφα καλά. Και δεν τα κατάφερα. Αυτό με πείραξε. Πολύ παραπάνω από ότι περίμενα. Και όταν δεν είμαι καλά με πιάνουν όλα τα υπόλοιπα.
Όλα τα υπόλοιπα που φαίνεται δεν έχω ξεπεράσει. Αναμνήσεις και λέξεις. Πράξεις. Όλα αυτά έρχονται στο μυαλό μου και σκέφτομαι πως δεν έχω αυτό το κάτι. Που θα με κάνει απόψε να νιώσω καλύτερα.
Το ξέρω. Το πρωί όλα θα φαίνονται καλύτερα.Τώρα όμως όχι. Απόψε δεν φαίνεται τίποτα καλύτερο. Μου λείπει. Ίσως όχι το ίδιο το άτομο. Σαν πρόσωπο. Αλλά όλες οι αναμνήσεις και όλα αυτά που ζήσαμε. Όλα αυτά που «είχαμε». Γιατί ποτέ δεν θα σε συγχωρήσω για όλο αυτό που περνάω εδώ και καιρό. Γι’ αυτό που έχω γίνει. Και γι’ αυτό που δεν νομίζω πως θα ξαναγίνω. Σε ποια αγκαλιά θα καταφύγω απόψε; Να του πω όλα αυτά που νιώθω; Σε κανέναν. Ούτε απόψε, ούτε αύριο ούτε ποτέ. «Ποιος θα γίνει πάλι ο άνθρωπός μου και θα ναι πάντοτε δικός μου. Πες μου ποιος» τραγουδάει η Έλενα.... Και εγώ απαντώ: ΚΑΝΈΝΑΣ.
Νιώθω πνιγμένη. Δεν θα έπρεπε να είμαι έτσι. Θα έπρεπε να είμαι πολύ καλύτερα. Και σήμερα η ψυχολογία μου δεν είναι η καλύτερη. Βρήκα καταφύγιο το απόγευμα στην αγκαλιά των φίλων που είναι δίπλα μου... Και μου δείχνουν συνέχεια πόσο με αγαπούν. Και πραγματικά δεν ξέρω πως να τους ευχαριστήσω. Δεν ξέρω καθόλου. Έχουν κάνει τόσα πολλά για μένα. Το ευχαριστώ δεν είναι αρκετό γι’ αυτά τα άτομα.
Λέξεις. Άλλο ένα καταφύγιο. Οι λέξεις που γράφω. Οι λέξεις που σχηματίζουν κείμενο γίνονται το καταφύγιό μου για άλλη μια φορά απόψε...
Ίσως το πρωί να ναι καλύτερα.... Ίσως.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου