Φοβάμαι μήπως συνηθίσω έτσι...

Και όλο απομακρύνεσαι και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για το αλλάξω. Για να αλλάξω όλη την κατάσταση. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάθομαι και να παρακολουθώ σιωπηλά.
Πότε θα σταματήσει να "πονάει" όλο αυτό; Νιώθω ότι δεν θα ηρεμήσω ποτέ. Βγαίνω έξω για να περάσω καλά και πάλι δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Δεν μπορεί το κεφάλι μου να ηρεμήσει. Είναι βασανιστικό να σε σκέφτομαι συνέχεια. Και εκεί που λέω ότι θα πάω να κοιμηθώ το βράδυ έρχεσαι και εκεί, στα όνειρά μου και δεν βρίσκω γαλήνη ούτε εκεί. Τουλάχιστον εκεί ξαναζώ κάποιες στιγμές μας. Αλλά το πρωί που ξυπνάω συνειδητοποιώ ότι είναι όνειρο. Και πρέπει να επιστρέψω στο τώρα. Στην πραγματικότητα. Στην μοναχική καθημερινότητα. Με την απουσία σου. Πώς θα συνηθίσω την απουσία σου; Ίσως και να έχω αρχίσει ήδη να τη συνηθίζω. Αλλά αν ήταν έτσι, δεν θα έπρεπε να πονάω λιγότερο; Ή και ο πόνος γίνεται συνήθεια;
Κοντεύω να τρελαθώ. Δεν ξέρεις πόσο απόκοσμες και βασανιστικές είναι οι φωνές μέσα στο κεφάλι μου. Αυτές δεν με αφήνουν να ηρεμήσω. Δεν υπάρχει στιγμή που να ηρεμώ μέσα στη μέρα. Απλά πάντα η νύχτα είναι δυσκολότερη. Πάντα...
Και το πρωί λένε πως όλα φαίνονται καλύτερα. Τίποτα δεν είναι καλύτερο τη μέρα. Απλά φοράω τη μάσκα του: "Είμαι καλά" και υποκρίνομαι. Υποκρίνομαι τα χαμόγελα, την καλή διάθεση και την χαρά. Κι όμως τίποτα δεν είναι αληθινό. Μέχρι να επιστρέψω σπίτι και να βγάλω τη μάσκα μαζί με τα παπούτσια μου και το μπουφάν μου και να τα αφήσω στην άκρη που θα τα χρησιμοποιήσω μόλις βγω πάλι έξω. Και μένω μόνη μου πάλι σπίτι με τις φωνές στο κεφάλι μου και τη μοναξιά μου. Και αυτό πρέπει να αρχίζω να το συνηθίζω. Γιατί ξέρω πως δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.
Και αν τυχόν σε δω μετά από λίγες εβδομάδες πάλι δεν θα αλλάξει κάτι. Η κατάσταση παραμένει ίδια. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα. Και όμως, σήμερα εσύ δε σχολίασες τίποτα. Δεν αναφέρθηκες καν στο αν θες να με δεις. Δεν ασχολήθηκες. Και εμένα πώς πρέπει να με κάνει να αισθανθώ αυτό; Πρέπει να το αποδεχτώ;
Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Πρέπει να συνεχίσω έτσι. Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω να είμαι καλά. ΔΕΝ μπορώ να είμαι όμως. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω όλο αυτό. Ίσως πρέπει να το αποδεχτώ. Αυτό και αν είναι δύσκολο....
Και έχω όλους δίπλα μου να μου λένε πως πρέπει να προχωρήσω. Και να σε ξεπεράσω και να μην το σκέφτομαι. Μια κουβέντα είναι όλα. Κανείς δεν ξέρει ότι δεν θέλω να σε ξεπεράσω. Ότι δεν μπορώ να τα αφήσω όλα πίσω μου. Μου έδωσες πολλά που δεν μπορώ να αφήσω πίσω. Ίσως ακούγεται μαζοχιστικό όλο αυτό αλλά δεν θέλω και δεν μπορώ.
Μακάρι να μπορούσα να φύγω. Να φύγω και να ξεφύγω από όλους και από όλα για λίγο. Έστω για μια εβδομάδα. Να αλλάξω παραστάσεις. Μπορεί και να βοηθούσε. Δεν ξέρω αν θα βοηθούσε. Ίσως να μπορούσα να περάσω καλά για μια εβδομάδα και να επιστρέψω πάλι στην καθημερινότητα... Ίσως και όχι. Κανείς δεν ξέρει. Απλά νιώθω ότι το χρειάζομαι...
Ίσως πάλι πρέπει να μάθω να ζω με την απώλεια....